เกมร้ายร่ายปรารถนา

ลำดับตอนที่ #9 : เกมร้ายร่ายปรารถนา - 8

ลิงก์ E - book เกมร้ายร่ายปรารถนา >>>คลิก<<<

“ประมาณหนึ่ง”

“คุณเจตน์จึงฝากให้เขารับเมย์เข้าทำงาน… งั้นหรือคะ?”

“ไม่ดีหรือไง”

“มันน่าภูมิใจหรือคะ”

แล้วเสียงหวานที่ตึงขึ้นด้วยความขุ่นเคืองก็เงียบหายไปอย่างฉับพลันเมื่อดวงหน้าหวานคมหันเหมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างแง่งอน

ถึงมัลลิกาจะไม่ทำหน้าบึ้ง… แต่เจตน์รับรู้ได้ด้วยสัญชาตญาณว่าหล่อนกำลังไม่พอใจเขาอย่างที่สุด

‘แต่เฮ้ย… ไอ้อีโก้บ้าบอคอแตกนี่มันแดกเข้าไปได้หรือไงกัน ได้งานทำอย่างราบรื่นก็ดีแล้วไหม’

ก็แค่สบถบ่นในใจอย่างหงุดหงิด แล้วหาทางแก้ตัวออกไปให้หล่อนรู้สึกดีขึ้นกับสิ่งที่เขาทำผิดไปแล้ว

“หนูผิงวิ่งมาอ้อนตอนเธอเข้าไปอาบน้ำนะ… ว่าอยากให้ครูเมย์สอนที่โรงเรียนนี้ จะให้ทำยังไง ให้ฉันขัดใจให้ลูกสาวคนเดียวงั้นหรือ อุตส่าห์วิ่งหน้าตั้งมาขออย่างมีความหวังขนาดนั้น”

“อย่างน้อยๆ ก็น่าจะให้เมย์ลองสัมภาษณ์ด้วยตัวเองก่อน ถ้าไม่ได้จริงๆ ค่อยฝากฝังก็ได้ค่ะ”

ตอนคุณจิตราพามาสมัคร หล่อนได้วอนขอนางแล้วว่าขอทำทุกอย่างไปตามขั้นตอนด้วยตัวของตัวเอง นางก็ยอมรอที่รถ ใครจะไปคิดว่าลูกชายนางจะทำอะไรไม่ปรึกษากันแบบนี้

หล่อนไม่ชอบการใช้เส้นสายเลย เพราะเวลามาทำงานจะก่อให้เกิดความลำบากใจ ไม่วายต้องโดนจับตามองแล้วทุกคนก็พากันนินทาว่าเป็นเด็กเส้นไปจนตายนั่นแหละ

มันน่าอึดอัดแค่ไหนเขาคงไม่รู้…

หลังจากวันนั้นมัลลิกาก็แทบไม่ได้คุยกับเจตน์อีกเลยเพราะเวลาไม่ตรงกัน เขาง่วนอยู่กับงานกลับหลังเที่ยงคืน แล้วตื่นเช้าไปทำงานก่อนหล่อนกับหนูผิงจะตื่นทุกวัน

แต่วันนี้ไม่ได้เป็นเช่นนั้น เพราะคุณจิตราใช้ให้หล่อนเอาอาหารกลางวันมาส่งให้เขาที่ออฟฟิศ

ช่วงนี้เจตน์วุ่นวายอยู่กับการปรุงไวน์ล็อตใหม่จนไม่เป็นอันกินอันนอน คนเป็นแม่อดห่วงไม่ได้เลยลงมือทำอาหารมาส่งให้ลูกชายกินถึงที่นี่

ร่างบางระหงเดินตรงเข้าไปทางที่คนงานกำลังชุมนุมนั่งเล่นกันหลังกินข้าวกลางวันเพื่อนถามหาเขา แล้วได้คำตอบว่าเขาไปที่โรงบ่มไวน์เมื่อครู่นี้

แน่นอนว่าหล่อนได้รับความสนใจจากคนงานเหล่านั้นเป็นพิเศษเพราะเพิ่งเคยเยื้องย่างกรายเข้ามาในนี้เป็นครั้งแรก แล้วยังหิ้วปิ่นโตดิ่งมาถามหาเจตน์โดยตรงอีกด้วย คำถามหนึ่งจึงหลุดจากปากคนงานออกมาให้ได้ยินเบาๆ

“นี่หรือที่คุณนายว่าจะเอามาเป็นสะใภ้”

มัลลิกาไม่รู้ว่าใครเป็นคนปล่อยข่าวเรื่องนี้ แต่ที่แน่ๆ หล่อนรู้สึกเสียวแปลบที่ใจอย่างบอกไม่ถูก

ถ้าเจตน์เกิดรู้เรื่องนี้ขึ้นมา…

หล่อนรีบก้าวขึ้นไปตามทางเดินเพื่อตรงไปหาเจตน์ที่โรงบ่มไวน์ทันทีที่สลัดความคิดที่น่าหวาดกลัวออกไปจากใจ แต่มันดันสลัดไม่หลุดเสียนี้ หล่อนยังคงคิดกลัวไปต่างๆ นานา

มือที่ถือปิ่นโตเถาใหญ่เริ่มเย็นเยียบขึ้นมาเมื่อเดินไปถึงที่หมาย ไม่มีใครอยู่ในนั้นแล้ว แล้วมันก็กว้างมากด้วย

เขาอยู่ตรงไหนนะ?

มัลลิกาพยายามกวาดตามองหาไปทั่วพร้อมกับเดินลึกเข้าไป หล่อนได้ยินเสียงคนคุยเหมือนทะเลาะกันก็หยุดฟังอยู่หลังเสาที่บังร่างบางระหงเกือบมิด

ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านนิยายเช่นเคยค่า

ขอให้สนุก และมีความสุขกับการอ่านน้า

ดารารินทร์