คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : เกมร้ายร่ายปรารถนา - 10
“ผมไม่แต่ง”
“แม่ไม่เคยบังคับแก…”
“นั่นสิครับ”
เจตน์ประชดประชันขัดขึ้น จ้องตามารดาวาววับ
คุณจิตรากอดอกหมับ
“แต่ครั้งนี้แม่ต้องทำเพราะแกกำลังทำตัวโง่งม ไม่สนใจใครจะว่าหรือดูถูกยังไงที่ไปยุ่งกับเมียคนอื่นเขา”
“มันสำคัญหนักหรือไงกับขี้ปากชาวบ้านน่ะแม่
อีกอย่าง... นิสเขาแค่หมั้นยังไม่ได้แต่งสักหน่อย เขาเป็นคู่หมั้นไม่ใช่เมีย”
“เพราะแกมันอยู่แต่ในหลุมของตัวเองแบบนี้ยังไง
ไม่เคยออกไปสู่สังคมภายนอกเพราะมัวแต่จมปลักอยู่กับแม่นิสรินทร์
คนเขาด่าว่าแม่ไม่รู้จักสั่งสอนลูกตัวเอง แกก็ไม่เคยรู้ ถึงรู้ก็ไม่เคยแคร์
เขาด่าลามปามมาถึงต้นตระกูลแกด้วยว่าปล่อยให้ลูกหลานไปเล่นชู้กับคู่หมั้นคนอื่นอย่างน่าทุเรศ
แม่กับคุณยายต้องทนให้เขาด่าว่าเพราะรักแก
แต่แกมันโง่ไปรักคนที่เขาทิ้งไปไม่ลืมหูลืมตา”
“…”
เจตน์เริ่มเงียบ
เมื่อเหตุผลของมารดามันแทงใจดำทำให้เถียงไม่ออก
ใช่...
เขาไม่เคยสนใจว่าใครจะพูดยังไง
เพราะคนพวกนั้นก็ได้แค่พูดเพราะไม่รู้ความจริงอะไรเลย
แต่เมื่อเรื่องมันจบลงก็มักจะเงียบปากไปเอง แล้วจะต้องไปสนใจอะไรหนักหนากับพวกที่ชอบนินทาคนอื่น
“แม่ต้องการกลบข่าวลือพวกนั้น
แกต้องแต่งงานกับหนูเมย์”
“ผมไม่เคยคิดที่จะแต่งงานกับผู้หญิงที่ไม่ได้รักหรอกครับ”
“แกต้องแต่ง!”
คนเป็นแม่ยื่นคำขาด ทว่าเจตน์ผายมือไม่ยี่หระต่อคำขาดนั้น
เขาเบือนหน้าเดินหนีออกไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ
แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อมารดาตะโกนตามหลังมาว่า...
“ไม่แต่งก็ตามใจ
ถ้าแกไม่เสียดายเงินสิบสี่ล้าน ก็ถือว่าให้หนูเมย์เขาไปฟรีๆ ก็แล้วกัน”
“อะไรนะครับ”
“แม่จ่ายค่าสินสอดให้หนูเมย์ไปแล้วสิบสี่ล้าน”
“สิบสี่ล้าน!” ใบหน้าคมเข้มแดงจัดด้วยความโกรธ
“แม่บ้าไปแล้วหรือไง”
“คงงั้น… ว่าไง คราวนี้แกจะแต่งหรือไม่แต่งดีล่ะ
ถ้าไม่แต่งก็ถือว่าให้หนูเมย์เขาไปฟรีๆ แล้วกัน”
“ให้เขาเอามาคืนซะก็จบ”
“เอามาคืนได้ยังไง…”
ลูกชายเลิกคิ้วสูงเป็นเชิงถาม นางจึงตอบตรงๆ ให้ชื่นใจ “…แม่เอาไปไถ่บ้านกับที่ดินให้เขาหมดแล้ว
ถ้าอยากได้คืนแกก็ต้องไปทวงเอากับเจ้าหนี้เขาโน้น เพราะหนูเมย์เขาไม่มีให้แกหรอก”
“ก็เลยเอาตัวมาผ่อนใช้หนีให้ผมแทน...
งั้นสินะ?”
เจตน์รู้สึกอึดอัดไปหมดเพราะระบายความกรุ่นโกรธออกมาไม่ทัน
“หนูเมย์เขาจะมาเป็นเมียและแม่ที่ดีให้แกกับหนูผิงต่างหาก”
เจตน์กัดฟันแน่นขึ้น
สะบัดหน้าเดินออกไปราวกับพายุร้าย
คนเป็นแม่ได้แต่ชะเง้อคอมองตามหลังแล้วผ่อนลมหายใจออกมายาวๆ
จนรู้สึกโล่งขึ้นมาได้
ลงด้วยไม่พูดแสดงว่าหมดคำจะเถียงและเกี่ยงงอนไม่ได้แล้วนั่นเอง…
ความคิดเห็น