คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : --Just Love ทำได้แค่รัก-- Chapter 23
Chapter 23
-- 16.47 น. --
เต๋าพึ่งไปเองนะ คงยังไม่กลับตอนนี้หรอกมั้ง
-- 17.32 น. --
เต๋าคงกำลังทำอะไรอยู่มั้ง อาจจะเดินเล่นห้างไม่ก็ที่ใดที่หนึ่ง คงยังไม่กลับหรอก
-- 18.03 น. --
เต๋าอาจกำลังกินข้าวอยู่ก็ได้ .. เราก็ไปกินบ้างดีกว่า
.
.
.. แต่ก็กินไม่ลง
-- 19.57 น. --
ไปอาบน้ำรอดีกว่า เดี๋ยวเต๋ากลับมาจะไม่พอใจ
-- 20.19 น. --
นั่งสัปงกรออยู่ที่โซฟา
-- 21.44 น. --
เริ่มใจคอไม่ดี .. เต๋าอยู่ไหน จะเป็นอะไรรึเปล่า .. เดินไปชะเง้อมองที่รั่งบ้าน แล้วกลับมาที่โซฟา จะโทรหาก็ไม่กล้า
-- 22.59 น. --
ฮึก.. เมื่อไรจะกลับ ฮึกก รอนานแล้วนะ ฮึก ฮืออ เต๋าไปไหน เป็นอะไรรึเปล่า ฮึกๆ เต๋าอยู่ไหน ชาคิดถึง ฮืออ เต๋าอยู่ไหน ฮึก ฮืออ ฮึกๆ ๆ ไหนบอกจะรีบกลับไง ฮืออ วันนี้ทิ้งคชาไว้นานไปแล้วนะ
“ฮึกๆ ฮืออ ตะ เต๋า ฮือออ อยู่ไหน” ร้องไห้จนน้ำตา น้ำมูกเปื้อนเต็มหน้าไปหมด
“ถ้าไม่มา ฮึกก คชาจะไปตาม ฮืออ ฮึกๆๆ แล้ว นะ” พูดกับตัวเองจบก็ลุกออกไปนอกบ้านเลย เพื่อจะไปตามเต๋า แต่ก็มีรถคันหนึ่งมาจอดซะก่อน
“คชาจะออกมาทำไม รู้ไหมว่ามัน…” เต๋าจอกรถแล้วลงมา หวังจะออกมาตำหนิคนตรงหน้าซะหน่อยที่ออกมากลางค่ำกลางคืน ทั้งที่เขาสั่งให้อยู่บ้าน แต่ก็ต้องชงักเมื่ออยู่ดีๆเจ้าตัวเล็กก็โผเข้ากอดเต็มแรง พร้อมสะอื้นไห้จนตัวโยน
“ฮึกๆๆ ฮืออ ไป ไหน ฮึกก มา ฮือออ ฮึกๆ รอนานแล้ว ฮืออ นะ ฮืออ”
“หืม.. วันนี้ฉันเข้าไปเยี่ยมพ่อแม่จอยมา เลยอยู่คุยนาน แล้วร้องไห้ทำไมห๊ะ เจ้าลูกเป็ด” พูดพร้อมลูบหัวทุยนั้นเพื่อเป็นการปลอบประโลม
“กลัวไม่กลับมา ฮึกๆ”
“ก็บอกแล้วว่าจะกลับ แค่ช้าไปหน่อยนึงเอง ป่ะๆ เข้าบ้าน” พูดจบก็จูงมือเด็กน้อยเข้าบ้าน แล้วพาไปล้างหน้าล้างตาก่อนจะพาเข้านอน
“นี่นายกี่ขวบแล้วเนี่ย เป็นเด็กน้อยขี้มูกโป่ง 55”
“อายุเท่าเต๋า”
“ใช่อ๋อ..”
“ช่ายย .. อย่าเพิ่งไปอาบน้ำนะ รอชานอนหลับก่อน” พูดพร้อมกำมือเต๋าแน่น เพื่อกันไม่ให้ไปไหน
“สั่งฉันได้หรอ หึ๊”
“นะครับ นะๆๆ” ส่งสายตาอ้อนวอนเต็มที่
“เออๆๆ นอนเร็วๆเลย นี่ให้เอาแต่ใจวันนึงแล้วกัน ถือว่าไถ่โทษที่วันนี้กลับช้า”
“ … ” คชาไม่ได้พูดอะไร เอาแต่จ้องหน้าเต๋าเนิ่นนานก่อนที่ตาคู่สวยจะค่อยๆปรือลง แล้วหลับไปไหนที่สุด แต่มือยังคงกำไว้แน่น
“ฝันดีนะ … แล้วก็ .. ขะ ขอโทษ” พูดกับคนที่เข้าสู่ห้วงนิทราไปแล้ว ก่อนจะถอนมือออกแล้วไปอาบน้ำ แล้วกลับมานอนข้างๆคชา และเข้าสู่ห้วงนิทราตามไปอีกคน
..วันต่อมา..
“ชา.. วันนี้ไปสมัครเป็นคนเล่นเปียโนในงานแสดงละครด้วยนะ” เต๋ายืนพูดกับคชาที่กำลังทำอาหารเช้าอยู่
“ชาเล่นไม่เก่ง ชาไม่ได้เล่นตั้งนานแล้ว ถ้าชาไปเล่นนี่งานล่มชัวร์” พูดพร้อมตักซุปข้าวโพดที่เพิ่งทำเสร็จลงบนถ้วยใบสวย
“ก็ฉันอยากให้เล่นอ่ะ” เอื้อมมือรับถ้วยซุปที่คชาเพิ่งจะตักเสร็จหมาดๆมาถือไว้ พร้อมกับตักกินเลย
“โอ้ยยย! ร้อนๆๆๆๆ” เต๋าพะงาบๆปากด้วยความร้อนก่อนจะบ้วนคืนลงไปในถ้วน แต่มีมือคชามารับมันไว้ก่อน
“ปากพองมั๊ยเต๋า เจ็บมั๊ย” ถามด้วยความเป็นห่วง โดยไม่สนใจความร้อนบนมือตัวเองเลย
“ชา! เอามือมารับทำไม สกปรก” เต๋าวางถ้วยลงบนเคาท์เตอร์ก่อน แล้วรีบเอาคชาไปล้างมือ
“เดี๋ยวเต๋าไม่อยากกินต่อ เลยไม่อยากให้คายลงถ้วย”
“โห มือพองเลย ฟูววว .. ฟูววว” ยกมือเล็กขึ้นมาเป่าเบาๆ หวังจะให้หายพองไปบ้าง โดยไม่รู้เลยว่าคนถูกกระทำเช่นนี้เขินไปถึงไหนต่อไหนแล้ว
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr ~
“ต .. เต๋า โทรศัพท์ดัง” พูดพร้อมชักมือกลับมา ส่วนเต๋าก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับ
“ครับจอย…” พูดพร้อมมองหน้าคชาที่กำลังตักซุปแล้วก้มหน้าก้มตากิน
“อยู่บ้าน..”
“รอเป็ดกินซุปอยู่ กินได้น่าเอร็ดอร่อยมาก 55” หัวเราะออกมาเบาๆกับสิ่งที่ตัวเองพูด พร้อมเอื้อมมือมายีผมคนตัวเล็กด้วยความเอ็นดู ส่วนอีกคนก็ก้มหน้าหงุดด้วยความเขินเบาๆ
“หึงอะไรกันล่ะเนี่ย …”
“อย่างอนสิ เดี๋ยวเต๋ารีบไป แค่นี้นะ บาย เต๋ารักจอยนะครับ”
.. เค้าว่ากันว่า ความสุขมักผ่านไปเร็วเสมอ
..เต๋าบอกรักจอย แต่การกระทำ และคำพูดบางอย่างของเต๋ามันก็ทำให้ชาแอบคิดเข้าข้างตัวเองบ่อยๆ
..ไม่จำเป็นที่จะต้องรักคชาเลย แค่ขออย่างเดียว .. อย่าให้ความหวังคชาอีกเลย มันทำให้คชาคิดไปไกล และคชาก็เจ็บ เมื่อรู้ว่ามันเป็นแค่เพียง ความหวังลมๆแล้งๆ
..ตอนนี้คชาเริ่มเหนื่อยแล้วนะครับ
“รีบไปกันเถอะเต๋า ..คชาคิดถึงเบียร์” !!!!
ความคิดเห็น