คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : --Just Love ทำได้แค่รัก-- Chapter 17
“อาจารย์บ้าเกินว่ะ สั่งให้วิ่งตั้ง 10 รอบ ครึ่งรอบยังไม่ถึงเลย ต้องมานอนซมไข้ขึ้นอีกแล้ว ตอนกลางวันก็กินข้าวไปนิดเดียว ก็โดนไอเต๋าลากไปไหนก็ไม่รู้ โอ๊ย!~ หงุดหงิด” ต้นยืนบ่นงุ้งงิ้งอยู่คนเดียว ขณะที่เบียร์นั่งเช็ดตัวให้คชา ส่วนแพรวากับเฟรมก็ช่วยกันพัด และ เอายาดมให้คชาดม
“เฟรม .. แพรเมื่อยอ่ะ เอายาดมยัดใส่จมูกคชาไปเลยได้ป้ะ”
“จะบ้าหรอแพร เดี๋ยวคชาก็ช็อคตายคายาดมพอดี -*- เดี๋ยวเฟรมทำเอง แพรไปนั่งพักเถอะ”
“ไม่เอาอ่ะ!! เมื่อยก็เมื่อย ด้วย ..... เฮ้ย! คชาฟื้นแล้ว” ยังที่ไม่ทันพูดจบแพรวาก็เหลือบไปเห็นคชาที่ค่อยๆรู้สึกตัวพอดี
“หืมม...”
“ชา! ... ชาเป็นไงบ้าง ปวดหัวมั๊ย” เบียร์ถามอาการทันทีเมื่อคชารู้สึกตัว
“หิ..ว ..น้ำ”
“น้ำหรอ .. แปปนะ” เบียร์รีบเดินไปรินน้ำใส่แก้วที่อยู่บนโต๊ะข้างเตียง พร้อมเสียบหลอด แล้วนำมาป้อนให้คชาดื่ม
“แค่กๆ ..ขอบคุณนะเบียร์ .. ตอนนี้ชาไม่เป็นไรแล้ว ไปเรียนกัน” คชาๆพยายามจะลุกขึ้น แต่ถูกต้นดันตัวให้ล้มลงไปนอนเหมือนเดิม
“แกนอนไปเลยคชา ไม่ต้องไปเรียนแล้ว”
“แต่ว่า..”
“ไม่ต้องแต่ .. เดี๋ยวพวกฉันจะอยู่เฝ้าแกนี้แหละ”
“ไม่เอา.. งั้นถ้าชานอนนี้ทุกคนก็ต้องไปเรียนนะ”
“ไม่เอาอ่ะ ฉันเป็นห่วงแก”
“นะ.. ชาขอร้อง ถ้าไม่ไปเรียนกัน ชาจะไปเอง” คชาจะลุกอีกครั้ง แต่ต้นกดตัวให้ลงไปนอนแบบเดิม
“เออๆๆๆ ก็ได้ๆ ... แต่ๆแกอยู่คนเดียวได้แน่นะ”
“อื้อ ชาโตแล้วนะ”
“...โอเคๆไปแล้วก็ได้ๆ งั้นฝันดีนะ” ต้นพูดจบก็ก้มลงไปหอมแก้มนิ้มฟอดใหญ่
“ถ้ามีอะไรชารีบโทรหาเบียร์เลยนะครับ ไปแล้วๆ เดี๋ยวตอนเลิกเรียนจะมาหา” เมื่อเบียร์พูดจบก็จูบไปที่หน้าผากมนหนึ่งครั้ง ก่อนจะลูบผมบาง 2-3ที
“แพรไปแล้วนะคชา หายไวไวนะ”
“เดี๋ยวจะช่วยๆกันจดเล็คเชอร์มาให้นะ บายๆๆ” แล้วทุกคนก็พากันเดินออกจากห้องพยาบาลไป เหลือคชาเพียงคนเดียว ...คชาก็เลยนอนหลับต่อด้วยความเพลีย
.
.
.
“ตอนนี้ไอคชามันนอนอยู่คนเดียวแล้ว จัดการมันเลยมั๊ย” หญิงสาวคนหนึ่งพูดกับเพื่อนสาวของเธอทั้งสองคน
“เอาเลยสิ!” ว่าแล้วพวกเธอทั้งสามคนก็ลงมือจัดการตามแผนที่เตรียมกันเอาไว้
.
.
เมื่อพวกเธอเดินมาถึงเตียงที่คชานอนอยู่ หญิงสาวที่ตัวเล็กที่สุดในบรรดาสามคนก็จัดการ นำผ้าผืนหนึ่งสีดำมาปิดดวงตาของคชาไว้ ส่วนหญิงอีกคนก็นำเชือกมามัดมือของคชาไว้กับหัวเตียง ก่อนที่ทั้งสองจะถอยห่างออกมา ให้เพื่อนอีกคนได้จัดการต่อ
“ไอ้ - ลูก - หมา - เปียก - น้ำ” เธอค่อยๆพูดพร้อมยกยิ้มร้าย ส่วนในมือของเธอนั้นก็ถือขวดน้ำอยู่ขวดหนึ่ง เธอจัดการราดน้ำลงบนตัวของคนที่นอนอยู่บนเตียงจนเปียกชุ่ม
“ขวดเดียวไม่พอหรอกแก ..” หญิงสาวตัวเล็กพูดขึ้น พร้อมหยิบขวดน้ำจากโต๊ะข้างเตียงมาให้เพื่อนเพื่อนสาวได้ราดลงบนตัวของคชาอีกครั้ง
“เปียกหมดเลยอ่ะ ฉันว่าต้องเป่าลมสักหน่อยแล้ว” หญิงสาวอีกคนที่ยืนอยู่เฉยๆตั้งนานแล้ว ก็จัดการเดินไปเปิดแอร์ที่อยู่หลังห้อง .. เธอปรับอุณภูมิ จาก 28 องศา เป็น 18 องศา จากนั้นก็เดินมารวมกลุ่มกับเพื่อน
“อุ๊ยๆๆๆ ... สั่นเป็นลูกหมาเลย 555”
“นั่นสิ ! น่าสงสารจังเนอะแก 55”
“ฉันว่าเราไปกันเถอะ เดี๋ยวอาจารย์มาเห็น .. ออ! .. เดี๋ยวเราก็ต้องโทรไปหาเพื่อนใหม่ของเราอีกคนด้วยสิเนอะ ว่าเรื่องไอคชาเราทำกันเรียบร้อยแล้ว”
“อื้มๆ.. แก ฉันแค่เห็นหน้ามันครั้งแรกก็เริ่มเกลียดขึ้นบ้างแล้วล่ะ ดูสำออยชะมัด .. ไอตุ๊ดเอ้ยย!”
“ฉันว่าพรุ่งนี้เราไปนั่งโต๊ะกลุ่มเพื่อนใหม่ของเรากันดีกว่า เราก็รู้จักกับเพื่อนใหม่มาสองสามวันแล้ว แต่ยังไม่ได้ไปเสนอตัวกันเลย”
“นั้นสิ ! แต่ตอนนี้เราไปเรียนกันก่อนเถอะ ฉันว่า ..เดี๋ยวโทรไปบอกเรื่องที่เราแกล้งไอคชานั้นกับเพื่อนใหม่เราด้วยดีกว่าเนอะ คิคิ” ...แล้วพวกเธอทั้งสามคนก็เดินขึ้นห้องเรียนไป
.
.
.
..ตอนเลิกเรียน
“ไอเต๋า มึงจะไปไหน” เฟรมถามขึ้นเมื่อเห็นเต๋ากับจอยกำลังจะเดินออกจากห้อง
“กูก็จะไปเที่ยวกับจอยน่ะสิ”
“เต๋าไม่ห่วงคชาบ้างหรอ คชานอนป่วยอยู่ที่ห้องพยาบาลนะ เที่ยวกับยัยบ้า(ผู้ชาย)นี่จะไปเมื่อไรก็ได้หนิ” แพรว่าพูดขึ้นมาบ้าง
“จอยสำคัญกว่า...” เมื่อได้ยินคำพูดของเต๋าจอยก็กระตุกยิ้มทันที ส่วนแพรวาก็ได้แต่โกรธเพราะคำพูดของเต๋า ต้น เบียร์ และเฟรมที่ได้ยินก็รู้สึกเช่นเดียวกับเต๋าด้วย
“.. ฉันเกลียดแกมากไอเต๋า ทุกครั้งฉันอยากจะจับคชาไปซ่อนไม่ให้ได้โผล่มาให้แกได้เห็นหน้าเลยสักวัน แต่วันนี้ฉันกลับอยากลากแกให้ไปดูคชาว่ะ .... ทำไมแกทำร้ายหัวใจดวงหนึ่งของคนๆหนึ่งได้ขนาดนี้ว่ะ ถามหน่อย! ..ถ้าแกทำร้ายหัวใจของคนอื่นฉันจะไม่ว่าเลยนะ แต่นี้แกทำร้ายหัวใจของคชาอ่ะ คนตัวเล็กนิดเดียวที่เจ็บเพราะโดนแกทำร้ายมาตลอด ..ถึงเจ็บก็ไม่เคยโวยวายเลยสักครั้ง ...แกมันโง่!! มีของดีอยู่กับตัวก็ไม่รู้จักรักษา ต้องให้เป็นอะไรไปก่อนใช่มั๊ย ถึงจะได้รู้คุณค่าอ่ะ!” ต้นที่ทนไม่ไหวเลยระบายออกมา จนเต๋าเงียบไป
“สรุปแค่ต้องการให้ฉันไปดูใช่มั๊ย..” เต๋าถามเสียงเรียบ
“ไม่ใช่แค่ดู รับกลับบ้านไปด้วย” เมื่อจบคำพูดของต้น เต๋าก็เดินออกจากห้องไปเลย ส่วนก็ค่อยๆเดินตามไปด้วย ..
.
.
..เมื่อเดินเข้ามาในห้องพยาบาล สิ่งที่พบคือ ห้องเย็นมาก ถึงขั้นเกือบหนาวเลยด้วยซ้ำ พอเดินมาถึงเตียงของคชามันทำให้เต๋าโกรธหนักขึ้นไปอีก!!
“คชา!!” เต๋าตะโกนเรียกชื่อคนที่นอนหน้าซีด ตัวสั้นเทาด้วยความหนาว เต๋าจึงรีบแกะมัดเชือกที่ข้อมือออกให้ แล้วเปิดผ้าปิดตาออกให้
“คชาๆๆ... ได้ยินฉันมั๊ย คชา! โถ่เว้ยยยยย~!!!!!! ใครทำว่ะ!” เต๋าสบถอย่างอารมณ์เสีย ก่อนจะอุ้มคชาแล้ววิ่งออกไปจากห้องทันที ส่วนเพื่อนที่พึ่งเดินตามมาก็งงนิดหน่อยว่ามีอะไร แต่ก็วิ่งตามกันไปด้วย
“เฮ้ยย~! ชา” ..ทุกคนสบถลั่นเมื่อวิ่งตามเต๋ามาทันถึงที่รถ แล้วเห็นสภาพของคชา
“มึงจะพาคชาไปโรง’บาลใช่มั๊ย กูจะไปด้วย” เบียร์พูดขึ้น
“พวกเราก็จะไปด้วย!!” ... เมื่อเต๋าปลดล็อครถทุกคนก็ขึ้นไปนั่งเบาะหลังเตรียมพร้อมเลย อาจจะแออัดไปหน่อย เพราะเฟรมริมประตู แพรวานั่งกลาง ส่วนต้นนั่งริมประตูอีกฝั่ง
“โอ๊ยยย! แล้วฉันจะนั่งยังไงเนี่ย” จอยโวยวาย
“ก็นั่งบนหลังคาไปสิ!” ต้นพูดขึ้น
“จะยังไงก็ช่าง เร็วๆหน่อยได้ป้ะว่ะ เดี๋ยวคชาจะช๊อค” เต๋าสบถ แพรวาจึงยอมไปนั่งบนตักเฟรมแล้วให้ต้นเขยิบให้จอยนั่ง ส่วนเบียร์ก็นั่งหน้ารถ โดยอุ้มคชามานั่งตักไว้
“ไป! ออกรถเลยมึง” เบียร์พูดเมื่อทุกคนพร้อม
“เดี๋ยว กูยังไม่พร้อม” เต๋าพูดจบก็เดินมาเปิดประตูฝั่งที่เบียร์นั่ง แล้วอุ้มคชาออกไป
“เหี้ยเต๋า ! มึงจะ....” ยังไม่ทันพูดจบเต๋าก็แทรกขึ้น
“ถ้าจะไปก็หุบปาก!” เต๋านั่งที่ประจำคนขับ แล้วจับคชานั่งตักไว้ในท่าที่สบายที่สุด ก่อนจะออกรถไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด
........................................
ความคิดเห็น