คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : --Just Love ทำได้แค่รัก-- Chapter 18
“ไอเต๋า!! ฟุตบาทเว้ยๆๆๆ ...โอ้ยย~! เกือบไปแล้ว ..กูว่ามึงส่งคชามาให้กูเหอะ มึงขับรถเกือบเสียหลักหลายรอบแล้วนะเว้ย!” เบียร์โวยวายขึ้น เมื่อเต๋าขับรถเกือบเสยขึ้นไปบนฟุตบาทริมถนน แต่โชคดีที่หักรถหลบทัน
“กูจะทำไรมันก็เรื่องของกู มึงหุบปากนั่งเงียบๆไปเหอะ”
.
.
.
..เมื่อเต๋าขับรถมาทางสี่แยกไฟจราจรก็เป็นสีแดงพอดี จึงหยุดจอดรถตามกฏจราจร แล้วหันมาสนใจคนในอ้อมกอดทันที
“แค่กๆๆๆๆ .... แฮ่กๆ แค่กๆๆ” คชาเริ่มมีอาการไอมากขึ้น เนื้อตัวสั่นเทา เต๋าจึงจัดการปิดแอร์แล้วเปลี่ยนเป็นเปิดหน้าต่างรถททน
“คชาๆ ... ชา.. ได้ยินไหม.. ชา ..... ชา!” เต๋าพยายามเรียกสติของคชา
“แค่กๆๆๆ น........ หนาว..ว ..แค่กๆๆ .. ต.. เต๋า...แค่กๆ .. ชา ... น..หนาว แค่กๆๆๆๆ ” คชาพึมพำขึ้นมา พร้อมกับไอไปด้วยจึงฟังไม่ค่อยจะได้ศัพท์เท่าไร แต่เต๋าก็พอจะจับใจความได้บ้างว่าคนตัวเล็กนี้หนาว จึงกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นไปอีก พร้อมจูบซับเหงื่อที่ไหลมาตามโครงหน้าเรียวออก ท่ามกลางสายตาที่มองมาอย่างไม่พอใจของจอย ส่วนเบียร์ก็เบือนหน้าหนีไป เพราะไม่อยากเห็นภาพบาดตาบาดใจสักเท่าไร
“ทนหน่อยนะ จะถึงโรง’บาลแล้ว ”
“แค่ก.....น...หนาว.. ช...ชา ...น.. แค่กๆๆ” อาการของคชาทำเอาคนทั้งรถเครียด เพราะมันหนักมากเกินไปแล้ว
“เอาไงดีว่ะเนี่ย..” เต๋าพึมพำออกมาเบาๆ เพราะคชายังคงตัวสั่นเทา และไอไม่เลิก ... เต๋าจึงตัดสินใจถอดเสื้อของคชาและของตัวเองออกอย่างรวดเร็ว แล้วกอดคนตัวเล็กที่มีอุณหภูมิตัวสูงไว้แน่น
.. หวังว่าเนื้อแนบเนื้อคงจะอุ่นกว่ามีเสื้อมาขวางไว้นะ..
เมื่อไฟแดงเปลี่ยนเป็นไฟเขียวเต๋าก็รีบออกรถไปอย่างรวดเร็ว เพื่อให้ถึงโรงพยาบาลให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ .... เมื่อมาถึงโรงพยาบาลเต๋าก็รีบอุ้มคชาขึ้นเตียงคนป่วยฉุกเฉินทันที ส่วนพวกเพื่อนก็วิ่งตามหลังมาด้วย...
.
.
“เต๋า ...จอยหยิบเสื้อมาให้ .. มา! จอยใส่ให้นะ” จอยพูดขึ้น เมื่อเตียงของคชาถูกพยาบาลเข็นเข้าห้องฉุกเฉินไปแล้ว
“ไม่เป็นไร.. เต๋าใส่เอง จอยนั่งพักเถอะ” เต๋าหยิบเสื้อในมือของจอยขึ้นมาใส่ ก่อนจะเดินไปทำประวัติคนไข้ ส่วนจอยก็เดินไปนั่งที่เก้าอี้ด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิดมาก …เธอเป็นคนรักของเต๋านะ ทำไมเต๋าชอบทำเหมือนเธอไร้ตัวตนตลอดเลยเวลาอยู่กับคชา!!
“สมน้ำหน้า! คนที่สำคัญสำหรับเต๋าน่ะ คือคชา! ไม่ใช่เธอ” ต้นเดินมานั่งข้างจอย
“หึ!! สำคัญหรือไม่สำคัญฉันไม่รู้ แต่ที่รู้ๆ เต๋าเค้ารักฉัน”
“มั่นใจจังเลยนะ ระวังมันจะเป็นฝันลมๆแล้งๆซะล่ะ” พูดจบต้นก็เดินไปหาเบียร์ที่หน้าห้องฉุกเฉิน ปล่อยให้จอยนั่งหน้าหงิกด้วยความไม่พอใจอยู่คนเดียว
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr ~~ ขณะนั้นโทรศัพท์ของจอยก็ดังขึ้น ปรากฏเป็นเบอร์ที่ไม่รู้จักขึ้นมา
“ฮัลโหล....”
-// สวัสดีเพื่อนใหม่ เค้าบีบีนะ จำเค้าได้รึเปล่าจ๊ะ //-
“อื้ม จำได้สิ”
-// ว้าววว ~! ดีใจจังจอยจำเค้าได้ด้วย .. //-
“ใครจะจำไม่ได้ล่ะ เราก็เป็นเด็กใหม่ย้ายมาพร้อมกันหนิ ..ว่าแต่บีบีรู้จักเบอร์เราได้ไงอ่ะ” จอยถามด้วยความสงสัย เพราะเธอไม่เคยให้เบอร์เพื่อนคนนี้ไปเลย ..เคยคุยกันแค่ตอนที่อาจารย์จะแบ่งห้องให้อยู่เฉยๆ นอกนั้นก็ไม่ค่อยได้เจอกันเลย
-// ก็ไปถามอาจารย์มา ... ว่าแต่เข้าเรื่องเลยดีกว่าเนอะ .... วันนี้เค้าไปแกล้งคชามา เค้าเห็นว่าจอยไม่ชอบ เลยไปแกล้ง ตอนนี้เริ่มหมันไส้เองซะและ //-
“ฝีมือเธอหรอ ..แล้วบีบีรู้ได้ไงว่าเราไม่ชอบ”
-// ดูก็รู้.. ก็เค้าอ่ะแอบตามจอยตั้งแต่วันที่ได้ห้องกันแล้วอ่ะ เค้าอยากมีเพื่อนแบบจอย เค้ารู้สึกถูกชะตาน่ะ ..อ่อ! เค้ามีเพื่อนมาแนะนำด้วย ชื่อน่ารัก กับ โบวี่... สองคนนี้ก็ร่วมมือด้วย ... พรุ่งนี้พวกเค้าขอไปแนะนำตัวในกลุ่มจอยได้มั๊ยอ่ะ //-
“ก็ได้ ... แต่เราว่าพวกเธอทำแรงไปนะ อีกอย่าง ทำอย่างนี้มันทำให้เต๋า .. เอ่อ แฟนเราอ่ะ สนใจแต่คชาตลอด มันยิ่งกว่าเดิมอีก!” ยิ่งพูดยิ่งหงุดหงิด จะว่าสะใจไหมที่คชาเป็นแบบนี้ .. ก็นิดหน่อย แต่ผลพลอยได้มันคือเต๋าไม่สนใจเธอเลยน่ะสิ!! จอยไม่ได้อยากร้ายนะ แต่สถานการณ์มันบังคับแค่นั้นเอง
-//เค้าขอโทษล่ะกันนะจอย ... //- ปลายสายเอ่ยอย่างสำนึกผิดที่ทำให้เพื่อนใหม่ของเธอโดนแฟนไม่สนใจ
“อื้ออ ไม่เป็นไรหรอก ช่างมันเหอะ... เอ่อ แค่นี้ก่อนนะบีบี หมอออกมาแล้ว พรุ่งนี้ค่อยเจอกันนะ.. บ๊ายบาย”
-// จ้าาา บายย //- เมื่อปลายสายพูดจบจอยก็เดินไปหาคุณหมอ ส่วนเต๋าก็เสร็จจากทำประวัติคนไข้พอดี
.
.
“หมอครับ.. คชาเป็นไงบ้าง” เต๋ารัวถามทันทีเมื่อหมอเดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน
“คนไข้เป็นปอดบวมนะครับ เดี๋ยวหมอจะย้ายไปที่ห้องคนไข้พิเศษให้” หมอพูดอย่างใจเย็น
“ครับๆ”
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วหมอขอตัวก่อนครับ” พูดจบหมอก็เดินออกไปเลย สักพักบุรุษพยาบาลก็เข็ญเตียงของคชาออกมา และนำไปที่ห้องคนป่วยพิเศษให้
.
.
.
“พวกนายกลับไปก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวฉันเฝ้าคชาเอง” เต๋าหันมาบอกทุกคน
“แล้วเรื่องเสื้อผ้าแกล่ะไอเต๋า” ต้นที่นั่งลูบผมคชาอยู่ที่ข้างเตียงผู้ป่วยหันมาถาม
“ฉันจะเฝ้าคชานี่แหละ.. คงอาบน้ำแล้วใส่ชุดนักเรียนไปก่อน”
“งั้นกูจะเฝ้าด้วย” เบียร์เอ่ย
“แพรขออยู่ด้วย / ฉันขออยู่ด้วย” แพรวาและเฟรมพูดขึ้นมาพร้อมกัน
“ฉันว่าอยู่กันหมดนี่แหละ ... แต่ยัยจอยน่ะกลับไปเลย! ชิ้ววว~” ต้นไล่
“อะไรอ่ะ! เต๋า ..จอยขออยู่ด้วยนะ” จอยเดินไปเกาะแขนอ้อนเต๋าเพื่อให้ต้นได้อยู่ด้วย
“ตกลงก็อยู่กันหมดนี่แหละ..” เต๋าพูดตัดบท
.
.
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr ~ โทรศัพท์ของจอยดังขึ้น เจ้าตัวจึงเดินเข้าห้องน้ำในโรงพยาบาลไปเพื่อรับสาย..
“ว่าไงเจมส์ ....”
-//พี่จอยอยู่ไหนครับ //-
“โรงพยาบาล..” เมื่อได้ยินที่จอยพูดเท่านั้นแหละปลายสายก็โวยวายทันทีด้วยความเป็นห่วงพี่สาวสุดที่รัก
-//ห๊ะ!!!! เข้าโรง’บาลเป็นไร! ทำไมต้องเข้า พี่จอยพี่เป็นไรมากรึเปล่า หมอว่าไงบ้าง เกิดไรขึ้น ใครพาพี่ไปโรง’บาล โอ้ยยย~! โรง’บาลไรพี่ ผมเป็นห่วงพี่มากนะ พี่อย่าเงียบสิ พูดไรบ้าง” เจมส์พูดออกมารัว
“เออ .. แกพูดยาวเหยียดแล้วพี่จะพูดได้มั๊ยล่ะ หื้ม~ ... ตอนนี้อยู่โรงพยาบาล XXX คนที่เป็นไม่ใช่พี่ แต่เป็นคชา คชาเป็นปอดบวม ต้องนอนโรงพยาบาล พวกพี่ก็เลยจะอยู่เฝ้า”
-//มีใครอยู่บ้างอ่ะพี่//-
“มีพี่ เต๋า ต้น แพรวา เฟรม คชา เบียร์”
-// งั้นรอแปปนะเดี๋ยวผมจะรีบไปหา เดี๋ยวซื้อข้าวไปฝาก บายๆครับ //- พูดจบเจมส์ก็วางสายไปเลย ส่วนจอยก็เดินกลับไปรวมกลุ่มกับพวกเพื่อนๆ..
.
.
.
“มาแล้วคร้าบบบบบบบ~!! ขอโทษที่มาช้าเพราะว่าผมแวะไปซื้ออาหารมาคิวยาวมาก ไปตั้งหลายร้าน ไม่รู้จะถูกใจกันรึ.. เห้ยยยย~!!” เจมส์ที่พึ่งเข้ามาใหม่พร้อมของกินเต็มไม้เต็มมือ ก็สบถขึ้นเมื่อเดินเข้ามาเจอสภาพของทุกคนในห้อง
“มาทำไม ใครอันเชิญมิทราบ”
“...หนะ ... ไหนพี่จอยบอกว่าพี่คชาป่วยคนเดียวไง ไหงทุกคนแต่งตัวงี้กันหมดอ่ะ” เจมส์ไม่ตอบคำถามต้น แต่ถามกลับแทน เพราะสภาพทุกคนใส่ชุดคนป่วยกันหมดเลย
“ก็ไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยนกันอ่ะ พวกพี่เลยไปขอคุณพยาบาลมาอาบน้ำแล้วใส่ .. ใส่แบบนี้มันไม่มีกางเกงใน แล้วมันก็มันหวิวๆเหมือนฉันบ้างมั๊ยเธอ ทุกครั้งที่ได้เจออยากมีความร๊ากกกก~ ... โอ้ยย~!!” เฟรมพูดประโยคแรก แล้วร้องเพลงของวงโอลีฟต่อในประโยคหลัง จึงโดนแพรวาตีไหล่ไปป้าปนึงอย่างแรง
“เฟรม..ทะลึ่ง~”
“ไม่ใส่กกน.แล้วอยากมีความร๊ากกก~”
“แหนะๆๆๆ ไม่จบนะเฟรม ... ว่าแต่เด็กเมานมซื้อไรมามั้งอ่ะ หิวแล้ว” แพรวาพูดพร้อมไปอแย่งชิงถุงอาหารมาจากในมือของเจมส์
“พูดงี้เดี๋ยวก็ไม่ให้กินซะเลยหนิ .... อ่ะ! ไปช่วยกันใส่จานเถอะครับ” พอเจมส์พูดจบ ก็แบ่งถุงอาหารให้ทุกคนนำไปใส่จาน แล้วมานั่งกินบนพื้นกลางห้อง ........ และเมื่อกินกันเสร็จจอยกับเต๋าก็ไปช่วยกันล้างจานแล้วมาตกลงกันเรื่องที่นอน
.
.
“จะนอนกันไงล่ะเนี่ย? มีโซฟาแค่ตัวเดียวเอง” ต้นเปิดประเด็น
“เจมส์จะนอนกับพี่ต้น เพราะวันนี้เจมส์ไม่ได้เจอพี่ต้นเลย ขอนอนด้วยเป็นการชดเชยแล้วกัน”
“ไม่ต้องเลย ฉันจะนอนกับเบียร์”
“อะไรอะพี่ผมไม่ยอม @$%&^&#$*$^%()^*(&#$^ ” แล้วก็เกิดการถกเถียงขึ้น ด้วยหัวข้อเรื่องที่นอนในคืนนี้
สุดท้ายก็ได้ผลสรุปการนอนในคำคืนนี้ว่า เจมส์นั่งซบต้น ..ต้นนั่งข้างเบียร์ ..เบียร์นั่งข้างเฟรม ..แพรวาซบเฟรม ..จอยนั่งข้างแพรวา ที่โซฟาในห้อง ..ส่วนเต๋าไปนอนที่เก้าอี้ข้างเตียงผู้ป่วย
..................................................................
ความคิดเห็น