ความรักในมหา'ลัย

เนื้อเรื่อง

   "ถ้าพี่มีเวลาแล้วพี่จะโทรหานะ"
   "ครับพี่" สิ้นเสียงโทรศัพท์ หญิงสาวก็พยุงร่างอันอิดโรยจากการทำงานมาทั้งวันเดินไปที่ห้องน้ำ(ห้ามคิดเป็นอย่างอื่น)
   "แล้วมึงจะเอาไงต่อ" เสียงห้าวใหญ่ดังขึ้นมาจากด้านหลัง เธอหันไปมองช้าๆ มองด้วยแววตาเอาเรื่อง
   "อย่าเพิ่งมาถามกูตอนนี้ได้มั้ย แค่นี้กูก็จะบ้าอยู่แล้ว" เธอกระแทกเสียงใส่ ทำเอาคนถามหน้าเสีย
   "ถ้ามันไม่ทำวันนี้แล้วมันจะไปเสร็จตอนไหนวะ" อีกฝ่ายเริ่มขึ้นเสียง เธอไม่ตอบ แต่หันหน้าทำตาจ้องเขม็ง
   "เพล้ง!!!...ปัง!!!" เสียงแจกันตกลงที่พื้นพร้อมๆกับประตูที่เปิดออกและปิดอย่างรุนแรง
    "ถ้ามึงยังเซ้าซี้กูอีก มึงจะต้องเจอแบบนี้แน่" เนยพูดเสียงต่ำ ใบหน้าเหี้ยมเกรียมไม่เหลือความน่ารักหลงเหลืออยู่เลย
   อ้อมไม่พูดไม่จา ได้แต่อึ้งกับเหตุการณ์เมื่อครู่ มันเกิดขึ้นได้อย่างไร แล้วทำไมเนยถึงต้องทำหน้าตาจริงจังขนาดนั้นด้วย
                                                 ...............................................
   วันนี้เป็นวันที่อากาศแจ่มใส เนย หรือ นัฎฐนีย์ นักศึกษามหาวิทยาลัยชื่อดัง ชั้นปีที่ 2 ได้มีโอกาสรู้จักกับนักศึกษารุ่นน้องที่เพิ่งเข้ามาในคณะของตน ซึ่งได้พูดคุยกันตั้งแต่ช่วงปิดเทอมที่ผ่านมา เมื่อมีโอกาสได้พบกัน ก็เลยนัดกันไปเที่ยวที่หาดแห่งหนึ่ง
   "เฟิร์สรู้หรือปล่าว ว่าทำไมพี่ถึงได้มาเรียนที่นี่"
   "อืม....เฟิร์สว่าพี่คงอยากเรียนที่นี่มั้งครับ" ฝ่ายชายทำหน้าครุ่นคิดก่อนตอบแบบคาดเดา
   "ไม่ใช่หรอก พี่น่ะตั้งใจจะเรียนที่อื่น แต่ที่เลือกเรียนที่นี่เพราะว่าพี่ไม่อยากไปเรียนไกลบ้านน่ะ เดี๋ยวทางบ้านพี่เขาจะเป็นห่วง" เนยตอบ สายตาทอดยาวไปยังดวงอาทิตย์สีส้มที่กำลังจะลับขอบฟ้า
   "นั่นน่ะสิครับ ผมเองก็เหมือนกัน ไม่อยากไปเรียนไกลบ้าน มันลำบากหลายอย่าง" เฟิร์สตอบพลางมองหน้าหญิงสาวพลาง
   "เฟิร์สเชื่อในเรื่องลี้ลับมั้ย" เนยหันมาถามสีหน้าจริงจัง
   "ก็ไม่ได้เชื่อมากมาย แต่ก็ไม่ได้ลบหลู่หรอกครับ ว่าแต่...พี่ถามทำไมเหรอครับ" 
   "พี่ก็แค่อยากจะรู้เฉยๆ ไม่ได้มีอะไรมากหรอก" เนยตอบพร้อมรอยยิ้ม
   "แหม...ผมก็นึกว่าพี่จะมีอะไรดีๆเกี่ยวกับเรื่องพรรค์นี้ให้ผมดู" เฟิร์สหัวเราะเบาๆ 
   "งั้น...ถ้าพี่ว่าพี่มีอะไรให้ดูล่ะ เฟิร์สจะดูมั้ย" คำพูดของเนยทำให้เสียงหัวเราะของเฟิร์สหายไปพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า
   "ก็ดีสิครับ ผมก็อยากเห็นอยู่เหมือนกัน" เขาตอบใบหน้าเปลี่ยนสี
   "ถ้าอย่างนั้น...เฟิร์สลองมองผู้ชายคนนั้นที่ใส่กางเกงสีแดงนะ"
   "ครับ" เขามองไปยังชายคนดังกล่าวด้วยความตั้งใจ
   "เฟิร์สอยากให้เขาทำอะไร"
   "ยังไงเหรอครับ" เขาทำหน้างงๆ
   "ก็อย่างเช่น สะดุดล้ม ตะโกน อะไรทำนองนี้แหละ" เนยอธิบาย
   "อ๋อ...ถ้าอย่างนั้นผมอยากให้เขาวิ่งมาหาพี่แล้วบอกว่าพี่น่ารักจัง ได้ไหมครับ"
   "ไม่รู้สิ" สิ้นเสียงเนย ชายกางเกงแดงคนนั้นก็วิ่งมาที่หล่อน แล้วตะโกนสุดเสียงว่า
   "พี่น่ารักจัง!!!"....
                                                 ........................................
   หลังจากการไปเที่ยวในวันนั้น ก็มีเหตุการณ์หลายอย่างที่ทำให้เฟิร์สสงสัยและสนใจในตัวของเนยไปพร้อมๆกัน เขาคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ที่ใครคนหนึ่งจะวิ่งมาตะโกนบอกคำที่เราคิดไว้ ไม่มีใครที่อยู่ดีๆ จะเอาน้ำก๋วยเตี๋ยวราดหัวเพื่อนตัวเอง แล้วก็ไม่มีใครอีกแหละ ที่จะมีเพศสัมพันธ์กันในลิฟต์ทันทีทันใด
   "พี่นัทครับ ปกติแล้วพี่เนยชอบทำอะไรครับ" เฟิร์สถามเพื่อนสนิทของเนยคนหนึ่งที่นั่งอ่านหนังสือกับเพื่อนๆ
   "ไอ้เนยน่ะเหรอ ก็ไม่เห็นมีอะไรเลยนี่นา มันก็ร่าเริงสนุกสนานตามประสาคนปัญญาอ่อนทั่วไปนั่นแหละ" สิ้นเสียงนัท ทุกคนในกลุมก้หัวเราะขึ้นพร้อมกัน
   "ก็นิสัยดี ร่าเริง ทำไมเหรอ ไปมีปัญญาหากับมันหรือไง" เพื่อนอีกคนเสริม
   "ไม่หรอกครับ เพียงแต่ผมอยากรู้อะไรนิดหน่อยน่ะครับ" เฟิร์สยิ้มแหย
   "แหม...ก็ใกล้ชิดกันซะขนาดนั้น ยังจะมาถามอะไรพวกพี่อีกล่ะจ๊ะ" เพื่อนอีกคนหนึ่งแซวขึ้นมา ทำเอาเฟิร์สหน้าแดง รีบไหว้พวกรุ่นพี่แล้วเดินหนีออกมาให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
   "สงสัยเราจะคิดไปเองล่ะมั้ง" เขาคิดอยู่ในใจและพยายามลืมเรื่องราวที่ผ่านมาให้หมด
   แต่แล้วความตั้งใจที่จะลืมเรื่องราวอันน่าแปลกนั้นก็หยุดชะงักลง เมื่อวันนั้น เฟิร์สได้มีโอกาสเข้าไปในห้องพักของเนยที่อยู่ไม่ไกลไปจากมหาวิทยาลัยเท่าใดนัก
   "ไม่ต้องเกรงใจนะ แค่เสียบปลั๊กตรงนี้ก็เล่นคอมได้แล้วจ้ะ" เนยชี้ไปยังสายไฟที่วางกองอยู่ตรงพื้น
   "โห...เหมือนเล่นค้นหาอะไรสักอย่างเลยนะครับ ถ้าผมเสียบสายผิด หวังว่าไฟในห้องนี้คงไม่ดับพร้อมกันหรอกนะครับ"
   "คงงั้นมั้ง" หล่อนตอบไม่จริงจัง แต่ทันทีที่เขาเสียบสายไฟเส้นหนึ่งไปโดยไม่ได้เลือกให้ดีนั้น ไฟทั้งห้องก็พร้อมใจกันดับสนิท และเหมือนมีบางอย่างเคลื่อนตัวมาหาเขาอย่างรวดเร็ว
   "โอ๊ย!!!"
                                                ..............................................
   เฟิร์สล้มลงจนตัวกระแทกกับประตูห้องอย่างจัง แล้วไฟก็ติดขึ้นมาเหมือนปกติ สิ่งที่ผมเห็นก็คือพี่เนยที่ยืนยิ้มหวานอยู่ด้านหน้าผม
   "เจ็บไหม" เธอถามเสียงเรียบ ทำเอาเฟิร์สถึงกับนิ่งอึ้งไป
   "ไม่เท่าไหร่หรอกครับ" ผมยิ้มแหยที่ใจจริงแล้วเจ็บจนลุกแทบไม่ขึ้น
   "ก็ดีแล้วแหละ พี่บอกแล้วใช่ไหมว่าให้ดูสายไฟให้ดีก่อน" เธอช่วยพยึงร่างของเฟิร์สขึ้นมา ดูเหมือนว่าตอนนี้เขาจะเริ่มกลัวในตัวของเนยเข้าเสียแล้ว
   "เมื่อกี้เกิดอะไรเหรอครับ" เขาละจากคอมพิวเตอร์ ตัดสินใจถามคำถามที่อัดอั้นในใจ
   "พี่ก็ไม่รู้สิ สงสัยไฟช็อตมั้ง" พี่เนยตอบทีเล่นทีจริง 
   "พี่ปิดบังอะไรผมไว้หรือปล่าวครับ" เฟิร์สเริ่มทำเสียงจริงจัง
   "ก็...มีมั้ง!!!" หล่อนยิ้มแล้วเดินมาที่เขาช้าๆ
   หัวใจเด็กหนุ่มเต้นแรง ใบหน้าร้อนผ่าว เมื่อมือนุ่มๆของเนยลูบไล้ไปทั่วใบหน้าและลำคอ
   "อะ..อะ...อะไรเหรอครับ" เฟิร์สพูดตะกุกตะกัก
   "พี่เป็นแม่มด" หล่อนงับเข้าที่หูของเฟิร์สเบาๆ เล่นเอาเจ้าตัวสะดุ้ง หัวใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ
   "จริงเหรอครับ" เขาทำหน้าตื่น ผละตัวออกจากอุ้งมือของเนย
   "จะบ้าเหรอ นี่มันโลกไอทีแล้ว แม่ม้งแม่มดที่ไหนจะมีล่ะ" หล่อนยิ้มหน้ารื่น คำพูดของหล่อนทำให้เฟิร์สหยุดคิดครู่หนึ่ง เขามองไปที่เนยช้าๆ แววตาสับสน
   "ถ้าพี่เป็นแม่มดจริงๆ พี่คงจะสาปให้คนที่พี่ไม่ชอบตายไปแล้วล่ะ" เธอเดินเข้ามาใกล้ ในใจเฟิร์สตอนนี้สับสนวุ่นวายไปหมด ไม่รู้ว่าจะยืนเฉยๆหรือถอยหนีดี
   "เฟิร์สคงกลัวพี่ใช่ไหมล่ะ ที่เหตุการณ์อะไรๆก็แลดูจะบังเอิญไปหมด" 
   คำพูดของเนยแทงใจดำเข้าอย่างจัง ราวกับว่าหล่อนจะอ่านใจเขาออกเสียอย่างนั้น
   "ปล่าวครับ ผมรักพี่ ผมไม่ได้กลัวพี่หรอก แต่ผมแค่สงสัย ว่าทำไมเหตุการณ์เหล่านี้มันถึงเกิดขึ้นได้เท่านั้นแหละ" เฟิร์สรวบรวมความกล้าพูดออกไป
   "แต่พี่คิดว่ามันไม่แค่นั้นหรอกจ้ะ ใช่ไหมคนดีของพี่" เนยพูดพลางเดินเข้ามาใกล้ ครั้งนี้นัยน์ตาเธอเปลี่ยนไปจนเฟิร์สขนลุกทั้งตัว
   ทันใดนั้นเองพี่เนยก็ได้เปลี่ยนไปเป็นร่างหญิงแก่ชรา ใบหน้าเหี่ยวย่น ตรงเข้ามาบีบคอเขา แรงเธอเยอะมากจนเขาไม่สสามารถดิ้นหลุดออกไปได้
   "ปล่อยผมนะ" เขาพยายามดิ้น แต่ดูเหมือนจะไร้ผล
   "ในเมื่อแกรู้ความจริงของข้า แกก็ไม่ควรที่จะมีชีวิตอยู่" สิ้นน้ำเสียงอันแหบกร้าน เฟิร์สก็รู้สึกอึดอัดไปทั้งตัว เหมือนมีอะไรมาบีบรัดเขาไว้ เขาจะเป็นอย่างไรต่อไป พี่เนยเป็นแม่มดจริงหรือ แล้วเขาจะตายจริงหรือไม่ ทันใดนั้นเอง....
                                             .........................................
   "เฟิร์ส...เฟิร์ส เป็นอะรหรือปล่าว" เนยเขย่าตัวเฟิร์สเบาๆ เพื่อให้เขารู้สึกตัว
   "ปะ...ปล่าวครับ ผมไม่ได้เป็นอะไร" เฟิร์สสั่นหัวเบาๆ เหมือนยังงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
   "แล้วเมื่อกี้เป็นอะไรล่ะ แล้วเอามือไปบีบคอตัวเองทำไม" หล่อนถามซ้ำทำเอาเขาสะดุ้ง....จริงสิ เมื่กี้พี่เนยเป๋นแม่มดนี่นา แต่...ทำไมพี่ว่าเราบีบคอตัวเองล่ะ...เฟิร์สคิดในใจ ภาพเมื่อครู่ผุดขึ้นมาโดยบังคับไม่ได้
   "แล้วเมื่อกี้พี่ทำรอยู่ล่ะครับ"
   "ตอนไปดับน่ะเหรอ พี่ก็นั่งอยู่ที่เดิมนั่นแหละ มีแต่เฟิร์สน่ะแหล่ะที่วิ่งไปชนกำแพง แล้วก็มาบีบคอตัวเอง ดิ้นไปดิ้นมาที่พื้น พอเห็นท่าไม่ดี พี่ก็เลยเข้าไปช่วย" เธออธิบายอย่างละเอียด แต่เฟิร์สก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี
   "เมื่อกี๊ไฟดับหรือปล่าวครับ" เขาหันมาถามสีหน้าเริ่มเปลี่ยน
   "ไม่นี่ ก็ปกติดี ก็มีแต่น้องนั่นแหละ เห็นยืนจ้องสายไฟไม่ยอมเสียบสักที พอพี่เข้ามาถามก็ทำท่าทางแปลกๆ แล้วก็นอนไปชักดิ้นชักงออย่างที่พี่บอกนั่นแหละ"
   "งั้น" เขามองไปที่คอมพิวเตอร์ด้านหลัง...มันยังไม่ได้ถูกเปิด สายไฟยังคงวางกองระเกะระกะ แต่มีเส้นหนึ่งที่ถูกดึงออกมาอย่างเห็นได้ชัด...
   "ถ้าอย่างนั้น ผมก็ยังไม่ได้เปิดคอมเลยสิครับ" ใบหน้าเขาเริ่มซีด เหงื่อเม็ดเล็กๆเริ่มผุดขึ้นทั่วใบหน้า
   "ก็ใช่น่ะสิ!!!" เนยตอบเสียงหนักแน่น
   เฟิร์สรู้สึกคิดมากกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น มันเหมือนต้องการที่จะบอกอะไรให้เขารู้เกี่ยวกับพลังอันลึกลับ มันอาจจะไม่ได้เกิดจากพี่เนย แล้วมันจะเกิดจากใครได้ล่ะ......ถ้าไม่ใช่เขา....
   "พี่เนยครับ ผมมีเรื่องอยากจะถาม" เขาทำหน้าจริงจัง และเนยก็หันมาฟังด้วยความตั้งใจ
   "พี่เป็นคนทำให้คนกางเกงแดงวิ่งมาหาพี่แล้วบอกว่าชอบพี่หรือปล่าวครับ" หล่อนนิ่งไปสักพัก
   "คือ....."
   "แล้วเรื่องในร้านก๋วยเตี๋ยวล่ะ แล้วก็เรื่องคนในลิฟต์แล้วก็เรื่องในวันนี้ด้วย พี่รู้หมดเลยใช่ไหมครับว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง" เฟิร์สดูเหมือนจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ เขาเขย่าตัวเนยอย่างแรง จนตัวของเธอสั่นไปหมด
   "ใช่...พี่รู้เรื่องทั้งหมด" เธอตอบเสียงอ่อย แต่อีกฝ่ายหัวใจเต้นตูมตาม
   "พี่รู้เรื่องอะไรเหรอฮะ" เขาคาดคั้น แววตามุ่งมั่น
   "คือ......"
                                                .....................................