รอคอย???

เนื้อเรื่อง

วันนี้ได้เจอบทความเรื่องหนึ่ง! ชื่อเรื่อง “การรอคอย”

จริงๆบทความนี้ได้ลงมาตั้งนานแล้ว เป็นของนักเขียนคนหนึ่งที่เราค่อนข้างชอบนิยายเค้า และที่มันสะดุดตาก็คือ

ชื่อเดียวกับหัวไอดีของตัวเอง และเป็นสิ่งที่ตัวเราเอง ชอบมากๆ การรอคอย! มีทั้งที่สิ้นสุด และ ไม่มีวันสิ้นสุด

ของเราคงต้องใช้คำว่า การรอคอยที่ไม่มีวันสิ้นสุดมั้ง เพราะเราคิดว่าความหวังนั้นไม่มีทางสิ้นสุด จนกว่าเราจะตายจากไปจากโลกใบนี้ แต่มันก็ต้องมีการรอคอยที่สิ้นสุดเหมือนกัน

การรอคอยที่สิ้นสุด ถ้าเราหวังและรอคอยสิ่งนั้นไปเรื่อยๆๆ จนวันนึง เราได้สมหวัง นั่นแหละการรอคอยที่สิ้นสุด แต่เราก็ยังไม่แน่ใจอยู่ดี ว่ามันสิ้นสุดแล้วจริงหรือ? ไม่ใช่ว่าเราได้ความหวังมาแล้ว แล้วเราต้องมานั่งหวังอีกว่า ความหวังนี้จะอยู่กับเราไปได้อีกนานแค่ไหนกัน?  เราจะอยู่กับมันได้อย่างมีความสุขมั้ย? สรุปว่ามันก็ไม่มีทางสิ้นสุดอยู่ดี

การรอคอย....รอในสิ่งที่ฝัน แต่เราจะรอจนถึงฝันนั่นหรือเปล่า? รอๆๆ ไปเรื่อยๆ จนวันนึงเกิดมานั่งคิดว่า

“เราจะรอไปเพื่ออะไร รอไปก็เท่านั้น กลับมาอยู่ในโลกแห่งความเป็นจริงเถอะ” หลายๆคนคงเคยคิดแบบนี้ เพราะเราก็คิดแบบนี้เช่นกัน แต่เราลองกลับมานั่งคิดใหม่ โลกแห่งความเป็นจริงจะเกิดขึ้นได้อย่างไรถ้าไม่มีโลกแห่งความฝัน 2 สิ่งนี้มันเหมือนเป็นเส้นขนานที่ไม่มีวันสิ้นสุด เราสามารถจินตนาการให้โลกแห่งความฝันมีอะไรก็ได้ที่เราอยากจะให้มันมี ก็เหมือนกับโลกแห่งความเป็นจริงนั่นแหละ มันสามารถมีอะไรได้อยากที่เรามีเช่นกัน เพราะเรานำสิ่งที่อยู่ในความฝันมาสร้างสรรค์ให้มันเป็นความจริง แล้วอย่างนี้จะมาบอกให้กับมาอยู่ในโลกแห่งความจริงได้อย่างไรกัน? พูดๆไปก็งงตัวเอง เอิ๊กๆ

เราชอบประโยคหนึ่งของบทความนี้ นักเขียนคนนี้เค้าได้บอกไว้ว่า “การรอคอยทั้งๆที่ไม่ต้องทำอะไร เพียงแค่อยู่เฉยๆ แต่กลับรู้สึกเหนื่อย เหมือนว่าเรากำลังวิ่งอยู่ตลอดเวลา หรืออาจจะเป็นใจของเราก็ได้ ที่มันคอยวิ่งหาคำตอบอยู่ตลอด” ชอบมากประโยคนี้ ทั้งๆที่คอยบอกตัวเองให้รอ แต่ใจก็ยังมัวหาคำตอบอยู่นั่นแหละ ทั้งๆที่รู้ว่าหาไปก็ไม่เจอ จนกว่าสิ่งที่เรากำลังรอจะเป็นตัวให้คำตอบ

เราอยากจะบอกว่า การรอคอย เป็นสิ่งที่ดีนะ แต่อย่ารอจนไม่เป็นอันทำอะไรเลย ไม่งั้นเวลาเราย้อนกลับมามองอดีต เราคงต้องเสียใจแน่ๆ ว่าทำไมเราไม่ทำเวลาที่มีอยู่ให้มีความสุขกับการรอ

เราส่งบทความนี้ไปให้พี่คนนึงอ่านก่อน พี่เค้าถามว่า “ตกลงว่า รอหรือไม่รอ”

 เราบอกว่า “รอมั้ง? แต่ยังไม่รู้ว่ารออะไรก็แค่นั้น” พี่เค้าเลยบอกว่า “รอด้วยความรู้ที่ดีอะ มันไม่เหนื่อยหรอก”

เพราะฉะนั้น

รอต่อไปจนกว่าเราจะเจอ..................

ป.ล. พี่แมกเค้าขอยืมประโยคในบทความพี่มาหน่อยนะ แล้วก็ขอใช้ชื่อซ้ำนิสนึง