พิศวาสพยศ

พิศวาสพยศ

ความยาว : 28 ตอนจบ

แนว : โรมานซ์ ปะทะคารม ตบ จูบ โคมไฟ หวานกิ๊บกิ้ว หึง น้อยใจเสียใจ ตามประสาคู่รักที่เข้าใจอะไรสวนทางกันตัลหลอด ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าบวก

สภาพน้ำ : เน่า 99.95% (18+)

สถานะ : ลงเป็นตัวอย่างให้อ่าน 7 ตอน
                          วางจำหน่ายแล้วในรูปแบบ E-book
                          ปิดการจำหน่ายแบบเล่มกระดาษไปตั้งแต่วันที่ 6 พ.ย. 58 ค่ะ

วางจำหน่ายแล้วในรูปแบบ E-book (18+)





 

 

วิศรุตเป็นคนที่เจ็บแล้วจำ...

คุณหนูสาวสวยคนนั้นได้ขโมยหัวใจบริสุทธิ์ของเขาไปตั้งแต่เด็ก ทั้งยังเหยียบย่ำไม่เหลือดีแค่เพราะเขาจน

แม้กาลเวลาทำให้ลืมเลือน แต่เมื่อเจอเธออีกครั้ง ทุกอย่างก็แจ่มชัดเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน

โลกกลับตาลปัตร ตอนนี้เธอจน พ่อใกล้ล้มละลาย ส่วนเขาเติบโตเป็นมหาเศรษฐีเจ้าเสน่ห์ที่แสนเนื้อหอม

อะไรจะสะใจไปกว่าใช้ร่างกายหนุ่มแน่นกำยำปราบพยศยัยตัวร้ายอีกล่ะ!

แต่ปัญหาก็คือ เขาดันตกหลุมรักผู้หญิงปากจัดคนนี้ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้

พิมพ์อรเป็นคนที่รับปากอะไรไว้ก็จะทำ...

เขาจ่ายเงินล้านเพื่อพยุงธุรกิจของพ่อ แลกกับการให้เธอเป็นนางบำเรอในคฤหาสน์ลับของเขา

แม้เขากักขฬะ ปากร้าย บ้าอำนาจ แต่เธอก็ให้เขาแตะต้องร่างที่ไม่คุ้นมือชายนี้ครั้งแล้วครั้งเล่า

ในดวงตาสีดำเข้มมีประกายระยับเหมือนท้องฟ้ายามราตรี รสจูบของเขาแสนหวาน มือใหญ่ก็อบอุ่น

เพราะสัมผัสได้ว่าเขาอ่อนโยน เธอจึงลำบากใจ ไม่รู้จะทำอย่างไรกับคนที่ไม่ควรหลงรักคนนี้ดี

“ขึ้นมาคร่อมตักฉัน”

ลำคอหญิงสาวแห้งผาก เธอเซเล็กน้อยเมื่อเข่าข้างหนึ่งสัมผัสโซฟาหนานุ่ม เขาจับเอวเธอไม่ให้ล้ม แต่นั่นกลับทำให้กระแสไฟฟ้าลัดวงจรทั่วร่าง เธอตัวสั่นปากสั่นจนแม้แต่ตัวเองยังรู้สึก จนเมื่อเข้าที่เข้าทาง ชายหนุ่มก็เอนหลังยกแขนขึ้นเท้าพนักพิงในท่าแสนสบายอารมณ์ เขามองโลมเลียม รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นบนใบหน้าดุ เสียงหัวเราะในคอฟังเหมือนเสียงของเพชรฆาต

"ตัวสั่นทำไม ตั้งแต่วันนั้นมาฉันยังไม่ได้ทำอะไรฝืนใจเธอเลยนะ"

"คุณฝืนใจฉันมาตลอดนั่นแหละ"

"ตรงไหน เธออยากทำอะไรฉันก็ตามใจทุกอย่าง อยากถอดเองก็ให้ ทั้งที่ความจริงฉันทำเองน่าจะดีกว่า เธอนี่ไม่มีเสน่ห์เอาซะเลย"

"ถ้างั้นก็ปล่อยฉันไปสิ"

"จะปล่อยก็ได้ บอกไปหลายทีแล้วนี่ว่าไปได้เลย แต่เธอไม่ไปเอง"

พิมพ์อรเม้มปากแน่นอย่างอึดอัด

"เธอควรพอใจนะที่ฉันใจดีถึงขนาดนี้...หรือไม่จริง?"

"จริง ฉันควรพอใจที่คุณใจดี แล้วคุณใจดีได้ถึงแค่ไหนล่ะ"

"อืม..." เขาลากเสียงขณะคลอนศีรษะเหมือนกำลังคิด "แล้วเธอว่าผู้หญิงที่เคยแล้วต้องการความใจดีถึงแค่ไหนล่ะ"

"มาก...มากๆ เลย"

"งั้นฉันก็ไม่ใจดีถึงขนาดนั้น"

คนเจ้าเล่ห์ ถ้าคิดงั้นตั้งแต่แรกแล้วจะถามทำไม!