ปราสาทต้องห้ามและผู้ถูกเลือก

ข้อมูลเบื้องต้น

 สวัสดีครับ....กลับมาอีกครั้งนะครับสำหรับไรท์เงา..
วันนี้ไรท์เงาก็เอาบทละคร...มาฝากน่ะครับ..เรื่องนี้เป็นพล็อตเรื่องใหม่ที่แก้ไขจากสโนไวท์กับเจ้าชายนิทรานะครับ..เป็นบทละครที่พวกผมเอาไปแสดงเป็นคะแนนในห้องเรียน..เรื่องก็คงจะมีเหมือนบทละครทั่วไปน่ะฮะ..ผมว่าผมไม่เสียเวลาดีกว่าครับ..ติดตามได้เลยคร้าบ..^ ^

อย่าลืมเม้น+โหวตด้วยนะครับ..ไม่งั้นไรท์เงาร้องไห้แงๆแน่ๆครับ..

เนื้อเรื่อง

  

ปราสาทต้องห้าม และผู้ถูกเลือก
นานแสนนานมาแล้ว มีเจ้าหญิงเฟลิโอน่าผู้ทรงโฉมงดงามและเป็นที่รักของปวงชนทั้งมวลซึ่งความสมบูรณ์แบบนี้เป็นผลให้แม่มดเฮเลนอิจฉาเป็นอย่างยิ่ง นางจึงได้สาปให้เจ้าหญิงเฟลิโอน่านอนหลับไปตลอดกาล และได้ให้มังกร 2 ตัวคอยเฝ้าปราสาทไว้ ว่ากันว่าคำสาปนี้จะถูกคลายเมื่อมีเจ้าชายที่ถูกเลือกมาช่วยเจ้าหญิงเฟลิโอน่าให้ฟื้นขึ้นมา กาลเวลาผ่านไปมีผู้คนมากมายพยายามผ่านเข้าไปในปราสาท แต่ทั้งหมดก็หยุดชีวิตไว้ในอุ้งเท้าของมังกร(ชาวบ้านนอนตาย) ปราสาทแห่งนี้เริ่มเลือนรางในความทรงจำและเปลี่ยนเป็นตำนานที่เล่าขานถึงปราสาทต้องห้าม เจ้าหญิงผู้เลอโฉม และบทกวีที่มีผู้พยากรณ์ได้บันทึกไว้ว่า
“...เมื่อครั้งก่อนกาลนานมา มีองค์หญิงองค์หนึ่ง นางถูกสาปให้นอนนิทรา กักขังอยู่ในปราสาท มีมังกรดุร้ายคอยเฝ้า คอยพ่นไฟกีดกันเจ้าชาย ผู้กล้ามากมายถูกไฟเผาผลาญ เจ้าหญิงยังนอนเดียวดาย..”
 เจ้าชายอาร์เธอร์และเจ้าชายแฮรี่ซึ่งเป็นพระสหายสนิทได้ฟังตำนานนี้เข้า จึงอยากออกตามหาปราสาทต้องห้าม ทั้งสองจึงมาปรึกษากัน
เจ้าชายอาร์เธอร์ : ข้าอยากออกตามหาปราสาทต้องห้าม ท่านคิดเช่นไร
เจ้าชายแฮรี่ : อืม ข้าเองก็อยากตามหานางเช่นกัน
เจ้าชายอาร์เธอร์ : เช่นนั้น เราไปด้วยกันท่านเห็นเป็นเช่นไร
เจ้าชายแฮรี่ : ตกลง.......
เจ้าชายอาร์เธอร์นั้นเป็นคนดี มีเมตตา แต่ทว่าเจ้าชายแฮรี่ที่เป็นสหายกลับมีนิสัยโหดเหี้ยม และเห็นแก่ตัวเป็นอย่างยิ่ง
เจ้าชายทั้งสองออกเดินทางไปพร้อมกัน ระหว่างทางก็ถามทางจากชาวบ้านไปด้วย
เจ้าชายอาร์เธอร์ : ขออภัยนะขอรับ พวกท่านรู้ทางไปปราสาทต้องห้ามหรือไม่
ชาวบ้าน : อ๋อ ข้ารู้สิ แต่ว่าต้องมีข้อแลกเปลี่ยนด้วยนะ หุห

เจ้าชายแฮรี่ : เจ้า!! บังอาจมาก รู้ไหมว่าข้าเป็นใคร จึงพูดเช่นนี้
ชาวบ้าน : อ้าว ท่านยังไม่รู้ แล้วข้าจะรู้หรือ โถ โถ แม้ชื่อตัวเองก็ยังไม่รู้ ช่างน่าสงสารจริง โฮะๆ
เจ้าชายแฮรี่ : แก๊ ตายซ้าาา
เจ้าชายอาร์เธอร์ : อย่าแฮรี่! ท่านต้องการอะไรหรือ
ชาวบ้าน : อะไรน่ะหรือ ก็เงินไง เงินน่ะมีไหม
เจ้าชายอาร์เธอร์ : แค่นี้คงพอนะครับ
ชาวบ้าน : ขอบคุณท่านมาก แต่ท่านเก็บไว้เถอะพวกข้าแค่อยากทดสอบว่าท่านเป็นคนเช่นไรเท่านั้นเอง ส่วนทางไปปราสาทนั้น ท่านเดินผ่านป่าไปก็ถึงแล้ว ระวังตัวด้วยนะท่าน ขอให้ท่านโชคดี
เจ้าชายอาร์เธอร์ : ขอบคุณท่านมาก 
เจ้าชายแฮรี่ : เฮอะ ไปกันเถอะอาร์เธอร์ คนหล่ออารมณ์เสีย ชิ!
ทั้งสองเดินทางต่อไปและเจอทางแยก เจ้าชายอาร์เธอร์เลือกเดินไปทางขวา เจ้าชายแฮรี่ไปทางซ้าย ต่างฝ่ายก็บอกลากันและกัน 
เจ้าชายแฮรี่ : มีทางแยกแล้ว เราคงต้องแยกทางกันตรงนี้
เจ้าชายอาร์เธอร์ : อืม ขอให้ท่านโชคดี
เจ้าชายแฮรี่ : เช่นกัน 
เจ้าชายออร์ทัมเดินไปเจอกับเอลฟ์ตนหนึ่ง เอลฟ์ร้องขอขนมปังด้วยความหิวโหย แต่ออร์ทัมไม่สนใจ มองเอลฟ์อย่างเหยียดหยาม แล้วเดินผ่านไป
เอลฟ์ : โอย ข้าหิวเหลือเกิน ท่านช่วยแบ่งขนมปังให้ข้าสักหน่อยได้ไหม
เจ้าชายแฮรี่: ไม่มีทาง ข้าจะไปตามหาเจ้าหญิง เจ้าน่ะหลีกไปไกลๆเลย ไป๊!
เจ้าชานแฮรี่ เดินหลงป่าไปเจอกับมังกรที่เฝ้าปราสาท และไม่สามารถต่อกรกับมังกรได้ จึงถูกมังกรฆ่าตายอย่างน่าสยดสยอง
เจ้าชายออร์ทัม : ม่ายยยยยยย แอ๊กกกก ย้ากกกกกกกกกกกกกกกก อ๊ากกกกกกก คร่อกก

เจ้าชายอาร์เธอร์เดินตามทางไปเจอกับเอลฟ์ตัวหนึ่ง เอลฟ์ร้องขอขนมปังด้วยความหิวโหย เจ้าชายอาร์เธอร์สงสารจึงให้ขนมปังแก่เอลฟ์ เอลฟ์ซาบซึ้งมากจึงบอกทางไปปราสาท และยังบอกด้วยว่ามังกรที่เฝ้าปราสาทแพ้กระเทียม
เอลฟ์ : โอย ข้าหิวเหลือเกิน ท่านช่วยแบ่งขนมปังให้ข้าสักหน่อยได้ไหม
เจ้าชายอาร์เธอร์: ได้สิ
เอลฟ์ : ขอบคุณท่านมาก ท่านต้องการจะไปที่ที่ปราสาทเจ้าหญิงใช่หรือไม่ ทางไปปราสาทนั้นวกวนนัก ท่านจงเดินไปตามลำน้ำสายนั้น อ้อ มังกรที่เฝ้าปราสาทนั้น ปราบได้ยากมาก แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีทางหรอก ท่านต้องใช้กระเทียมขู่ใส่มัน ท่านก็จะสามารถผ่านไปได้
เจ้าชายอาร์เธอร์ : ขอบคุณท่านมาก ข้าจะไม่ลืมบุญคุณท่านเลย

เจ้าชายอาร์เธอร์เดินตามลำน้ำไปเรื่อยๆตามที่เอลฟ์บอก และได้พบกับมังกรแม่ลูกอ่อนที่เฝ้าปราสาท แต่เจ้าชายอาร์เธอร์รู้วิธีปราบมังกรแล้ว จึงไม่หวั่นสิ่งใด เดินหน้าเข้าไปอย่างองอาจ และเอามือล้วงกระเป๋า ขยับมืออย่างรวดเร็วปานสายฟ้า ซัดกระเทียมใส่มังกรทันที เมื่อผิวหนังของมังกรกระเทียม ก็ผุพองอย่างน่ากลัว เจ้ามังกรดิ้นรนอย่างทุรนทุราย ก่อนสิ้นใจมันก็ส่งสายตาอาฆาตมาให้เจ้าชายอาร์เธอร์และแน่นิ่งไปในที่สุด เมื่อมังกรสิ้นฤทธิ์แล้วเจ้าชายอาร์เธอร์ก็เดินเข้าไปในปราสาท เมื่อพบหน้าเจ้าหญิงเฟลิโอน่าที่หลับอยู่ก็เกิดหลงรักในทันที เขาพร่ำพูดกับเจ้าหญิงที่หลับอยู่
เจ้าชายอาร์เธอร์ : เจ้าหญิงเฟลิโอน่าที่รัก ข้าหลงรักท่านตั้งแต่แรกเห็น หัวใจของข้าในตอนนี้อยู่ในกำมือของท่านแล้ว ข้าขอสัญญาอย่างสัตย์ซื่อว่าหัวใจของข้าจะมีเพียงดวงเดียว และหัวใจดวงนั้นจะอยู่ที่ท่านตลอดไป........ 
ทันใดนั้น มือของเจ้าเฟลิโอน่าก็เริ่มขยับ นางฟื้นแล้ว ทั้งสองคนรักกันแค่เพียงแรกเห็น แต่ทว่าโชคชะตาช่างไม่เป็นใจ เมื่อแม่มดเฮเลนปรากฏตัวขึ้น ชี้หน้าด่าเจ้าหญิงอย่างเกรี้ยวกราด ในมือมีไม้กายสิทธิ์พร้อมฟาดฟันลงมาเพื่อเสกคาถา
แม่มด:แก ข้าอุตส่าห์สาปให้นอนไปแล้วยังฟื้นมาอีก กรี๊ด แก ตายซ้า
เจ้าชายอาร์เธอร์วิ่งเข้าหาแม่มดอย่างรวดเร็ว แม่มดเองก็ไม่น้อยหน้าเสกคาถาได้อย่างรวดเร็วและกระโดดหลบคมดาบได้อย่างมหัศจรรย์ ทั้งสองต่างต่อสู้กันอย่างสูสี ไม่มีใครยอมใคร เพราะหากลังเลนั่นหมายถึงชีวิตที่จะหาไม่ แต่ดั่งสวรรค์บันดาลเท้าของนางแม่มดสะดุดชายเสื้อคลุมและเสียหลักล้มลงไป เจ้าชายอาร์เธอร์ไม่ทำให้โอกาสเสียเปล่า ดาบถูกแทงไปที่ท้องของนางแม่มดอย่างรวดเร็ว ค้างไปชั่วครู่ แล้วร่างของแม่มดก็กระตุกเบาๆสองสามครั้ง ก่อนจะทรุดตัวลงไปนอนสิ้นใจที่พื้น เมื่อขจัดอุปสรรคแล้วเจ้าชายอาร์เธอร์ก็ไปประคองเจ้าหญิง
เจ้าหญิง : ท่านผู้กล้า ข้าขอขอบคุณท่านมากนะคะ
เจ้าชาย: หามิได้ ข้ามีนามว่าอาร์เธอร์ เป็นเจ้าชายรัชทายาท มาที่นี่เพื่อช่วยท่าน เอ่อ...ข้าขอถามท่านหน่อยนะขอรับ
เจ้าหญิง: คะ?
เจ้าชาย : ท่าน ท่าน ท่านจะแต่งงานกับข้าได้หรือไม่
เจ้าหญิง: ท่านมาเพื่อช่วยข้า ถือเป็นบุญคุณอย่างหาที่เปรียบมิได้ จึงไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ ข้าจะเเต่งงานกับท่านค่ะ
เจ้าชาย: โปรดให้เกียรติเต้นรำกับข้าสักเพลงเถิด

และทั้งสองก็ครองรักกันอย่างนิรันดร์...