chaos ตอน ราชันย์มารสะท้านฟ้า

 

บทนำ ราชันย์มารสะท้านฟ้า

เสียงของท้องฟ้าและเสียงจากเม็ดฝนที่กำลังกระทบลงบนพื้น เหมือนกับมีสงครามอยู่บนท้องฟ้า ในขณะที่กำลังนอนมองขึ้นไป ทั้งๆ ที่รอบๆ ตัวในตอนนี้เต็มไปด้วยซากศพ แม้กระทั่งเสียงอีกายังร้องเสียงแทรกให้ได้ยินแม้กระทั่งฝนตก แล้วนี้เรามาทำอะไรที่นี้กันแน่ เพื่ออุดมการณ์ เพื่อชาติ เพื่อประเทศ มันก็เป็นเพียงเรื่องเหลวไหล  ผมคือ เบรียรูส เป็นทหารเลวของกองทัพราชวงค์เวตติน ผมและเพื่อนๆทหารถูกเกณฑ์มาจากเมือง เพื่อร่วมรบให้กับกองทัพของราชวงค์เวตตินที่ทำสงครามกับราชวงค์วินเซอร์ ในสงครามที่ยืดเยื้อมานานกว่า 100 ปี โดยครั้งนี้มีราชวงค์โกไลอาร์ ที่เป็นกลางค่อยไกล่เกลี่ย ทั้งๆ ที่ทั้ง 3 ราชวงค์เคยปกครองทวีปด้วยกัน แต่ปัจจุบันถูกแบ่งออกเป็นสามประเทศได้แก่ ทางตอนเหนือ คือ อาณาจักรโกไลแอต ของราชวงค์โกไลอาร์ ที่มีความรู้เรื่องศิลปศาสตร์และวิทยาการ ทางตะวันตก คือ อาณาจักรเวตติมัส ของราชวงศ์เวตติน ที่มีความชำนาญในเรื่องเวทมนตร์ และพลังเหนือธรรมชาติ ทางตะวันออก คือ อาณาจักรวินเซอรัส ของราชวงค์วินเซอร์ ที่มีความชำนาญในการทหาร

ในสงครามครั้งนี้ระหว่าง 2 อาณาจักร ทำสงครามระหว่างกันมานานถึง 10 ปี แม้ว่าบางช่วงจะมีการทำสัญญาสงบศึกเป็นพักๆ แต่เนื่องจากผมอยู่ในเมืองรีไดอัส ที่อยู่ตรงกลางระหว่าง 3 อาณาจักร ปกติเจ้าเมืองรีไดอัสมักจะไม่เกณฑ์ทหารช่วยฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง แต่เพราะครั้งนี้ลูกสาวที่แต่งงานออกไปกับราชวงค์เวตตินขอความช่วยเหลือ นี้จึงเป็นครั้งแรกที่ชายหนุ่มในเมืองรีไดอัสถูกเกณฑ์เพื่อเป็นทหาร แต่เพราะเหล่าทหารที่เพิ่งถูกเกณฑ์ไม่สามารถที่จะที่เรียนเวตมนตร์ได้ทันพอเพื่อเข้าสงคราม แม่ทัพใหญ่ของเวตติมัส จึงให้เหล่าทหารเกณฑ์เป็นแนวหน้าในการรบ แล้วให้เหล่านักรบเวทเป็นกำลังเสริม สำหรับลูกชาวนา พ่อค้า หรือ นายพราน ไม่มีใครที่จะสามารถสู้กับกองทัพวินเซอรัส ที่ชำนาญในการทหารได้ ทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้วว่าเหล่าทหารเกณฑ์สู้ไม่ได้ แต่กองทัพเวติมัสยังส่งออกไปแนวหน้า เพื่อให้พบกับความตาย แลกกับการสงบศึกกับกองทัพวินเซอรัส

ผมค่อยๆ ลุกขึ้นมาเมื่อมองดูรอบๆ ที่มีแต่ความตาย น้ำตาก็เอ่อล้น และค่อยๆไหลออกมา ไม่รู้ว่าเพราะความกลัว หรือเพราะดีใจที่ตัวเองรอดชีวิตมาได้ ผมได้แต่พยายามเดินออกจากที่ซึ่งเคยเป็นท้องทุ่งที่สวยงาม แต่บัดนี้นอกจากซากศพและกองเพลิงแล้ว ไม่มีความสวยงามในอดีตคงเหลืออยู่ การเดินออกมาจากสนามรบที่มีซากศพของสหายร่วมรบที่เคยร่วมทุกข์ร่วมสุข ถึงแม้ว่าจะไม่นานหลังจากที่ได้เข้ามาเป็นทหารเกณฑ์ พวกเขาเหล่านั้น อาจเป็นพ่อ ลูก พี่ น้อง เพื่อน หรือ คนรักของใครสักคน การเดินจากสหายเหล่านั้นมามันไม่ง่ายเลย แต่ผมก็ยังอยากจะรอดออกไปจากที่แห่งนี้ และผมจะรอดให้ได้