คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : กระสุนนัดที่6 [รีไรท์]
กระสุนนัดที่6
สึนะค่อยๆ ลืมตาขึ้น ฉับพลันนั้น ใบหน้าหวานก็กลายเป็นสีแดงจัดเมื่อพบว่าตนเองกำลังนอนหนุนแขนของร่างสูงที่ตนแกล้งไว้เมื่อคืน สึนะนิ่งทบทวนอยู่นาน ว่าตนเองเข้าไปกอดอีกฝ่ายตอนไหน แต่ก็นึกไม่ออก จึงได้แต่บ่นในใจ พลางขยับตัว ลุกขึ้นจากเตียงเบาๆ เพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนอีกฝ่าย แต่กระนั้นร่างสูงก็ยังรู้สึกตัว สมกับที่เป็นนักฆ่ามือหนึ่ง...
“ขอโทษ ทำให้ตื่นเหรอ” สึนะรู้สึกเหมือนตัวเองกระทำผิด ใบหน้าหวานสลดลง ...รู้อยู่หรอกว่าคนกำลังนอนสบายๆ ใครจะอยากตื่นกัน... ซึ่งรีบอร์นก็สังเกตเห็น ก็อดยิ้มไม่ได้ รีบอร์นพูดกับสึนะเบาๆว่า
“ขอบใจที่ปลุกนะ” ก่อนฉวยโอกาสหอมแก้มเนียนไปฟอดใหญ่ สึนะที่เจอแบบนี้เป็นครั้งแรกก็ถึงกับอายม้วน ก่อนจะตีแขนอีกฝ่ายเบาๆ แก้เขิน แล้วรีบลุกออกจากเตียงไม่ปล่อยให้ร่างสูงฉวยโอกาสอีกเป็นครั้งที่สอง
.................................................................
“อ้าว? ตื่นกันแล้วเหรอจ๊ะ” นานะเอ่ยปากเมื่อเห็นทั้งสองคนเดินลงมาข้างล่างแทบจะพร้อมกัน
“ทานข้าวเช้ากันเถอะ ซือคุง รีบอร์นคุง” ช่วงเวลาของการทานข้าวเป็นเวลาที่แสนสงบและมีความสุขมากสำหรับรีบอร์น เขาชอบกินอาหารที่แม่ลูกคู่นี้ทำ
“กินเลอะแล้ว” สึนะยิ้มก่อนใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดที่มุมปากของรีบอร์นเบาๆ
“ขะ...ขอบใจ” รีบอร์นหน้าแดง แล้วก้มหน้าก้มตากินอย่างระมัดระวังกว่าเดิม
“คิก คิก” สึนะหัวเราะเบาๆ กับท่าทีนั้น...หึ ไม่เห็นพยศเหมือนเมื่อวานเลยนะ อัลโกบาเรโน่...
“ผมไปโรงเรียนนะครับ”
“จ้า ระวังตัวด้วยนะซือคุง” นานะตะโกนตามหลังร่างบางที่วิ่งออกจากบ้านอย่างกระชับกระเฉง
“คร้าบบบบ!!” เสียงตะโกนตอบรับดังแว่วมา
....................................................................
ฮิบาริ เคียวยะยืนมองที่หน้าประตูทางเข้าโรงเรียนด้วยความกระวนกระวายใจ แต่ใบหน้ายังคงเรียบสนิท นั้นทำให้คนอื่นไม่รู้ว่าเด็กหนุ่มกำลังคิดอะไร แต่ในสายตาคุซาคาเบะผู้เป็นมือขวา สังเกตเห็นถึงคิ้วเรียวที่ขมวดเข้าหากันเล็กน้อย นั้นทำให้รู้ว่าผู้เป็นนายกำลังรออะไรบางอย่าง
...จะว่าไปก็ทำตัวแปลกๆตั้งแต่เมื่อวาน จู่ๆก็เกิดสนใจในตัวของนักเรียนใหม่ที่ชื่อ
‘ซาวาดะ สึนะโยชิ’ ที่เข้ามาเรียนปี 1 ทั้งๆที่โรงเรียนไม่มีนโยบายรับเด็กนักเรียนเพิ่มระหว่าปีการศึกษา แล้วยังมีคำสั่งผิดปกติอย่างให้สืบประวัติของเด็กคนนั้น ปกติแล้วคุณเคียวไม่เคยมีพฤติกรรมแบบนี้มาก่อน ชักอยากเห็นหน้าเด็กที่ชื่อซาวาดะแล้วสิ คุซาคาเบะคิดในใจ
“...ซาวาดะ” ฮิบาริเอ่ยเสียงเบา ก่อนรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทันที เมื่อเห็นร่างบางเดินเข้ามาพร้อมกับสัตว์กินพืชตัวอื่น ถ้าจำไม่ผิดนั่นมัน ‘จอมเนียน’ ยามาโมโตะ ทาเคชิ ไม่สังเกตุเห็นผ้าพันแผลที่แขนข้างขวาของศัตรูตัวฉกาจ โดยไม่คิดสนใจความสามารถทางกีฬาที่จะส่งผลต่อชื่อเสียงของโรงเรียนที่เขารักเลยแม้แต่น้อย ดูเหมือนร่างบางจะสังเกตเห็นร่างสูงเข้าเสียแล้ว จึงเป็นฝ่ายเดินเข้ามาหา
“อรุณสวัสดิ์ครับ รุ่นพี่ฮิบาริ” รอยยิ้มที่ร่างบางมอบให้ ช่วยเจือจางความหงุดหงิดของฮิบาริลงไปเยอะทีเดียว
“อ้าวสึนะ รู้จักฮิบาริด้วยเหรอ?” ยาโมโตะเดินเข้ามาร่วมวงสนทนาด้วย และนั้นทำให้คิ้วของฮิบาริขมวดจนแทบชนกันอีกครั้ง...ไอ้เนียนนี่ เรียก ‘ซาวาดะ’ ว่า ‘สึนะ’ งั้นเหรอ กำแหงมากไปแล้วนะไอ้สัตว์กินพืชชั้นต่ำ
แม้ร่างบางจะสังเกตเห็นสายฟ้าจากสายตาของเพื่อนและรุ่นพี่ปะทะกัน แต่ก็ยืนเฉยทำเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราว
“ยามาโมโตะก็รู้จักรุ่นพี่ด้วยหรอ?” สึนะเอ่ยขัด เมื่อเห็นว่ายามาโมโตะกำลังใช้มือซ้าย ดึงไม้เบสบอลออกมา ส่วนฮิบาริก็งัดทอนฟาออกมาอยู่ในมือ จนทำให้ทั้งคู่ต้องเก็บอาวุธของตนเองไว้ ก่อนหันมาตอบร่างบาง
“อ๋อ รู้จักสิ ฮิบาริน่ะขึ้นชื่อว่าเป็นพญามารแห่งนามิโมริเลยนะ” ยามาโมโตะบอกร่างบาง เหมือนต้องการดิสเครดิตอีกฝ่ายเต็มที่ แต่ดูเหมือนสึนะจะไม่รับรู้แต่อย่างใด
“...เจ้าสัตว์กินพืชชั้นต่ำ” ฮิบาริกัดฟันกรอด...ปกติเขาไม่เคยสนใจว่าใครจะเรียกเขาว่าอย่างไร แต่เขารู้สึกไม่อยากให้ร่างบางรู้ถึง ตัวตนอีกด้านหนึ่งของเขาจากปากคนอื่นแบบนี้
“เหรอครับ ถึงจะฟังดูแปลกๆ แต่ก็เท่ดีนะครับ” คำพูดนั้นทำให้ยามาโมโตะหุบยิ้มทันใด ฝ่ายฮิบาริก็หัวเราะ หึ หึ ก่อนยกมือลูบหัวอีกฝ่าย พึมพำ...นุ่มเหมือนขนแมวเลย
“ระวังตัวด้วยละซาวาดะ แถวนี้ตัวเนียนมันเยอะ!” ร่างสูงกระซิบบอกข้างหูเล็ก ก่อนที่จะเหลือบมองยามมาโมโตะด้วยสายตาเหนือกว่า ก่อนผละจากไป
“ ???? ” สึนะทำหน้างง ก่อนถามยามาโมโตะ
“ตัวเนียนมันคืออะไรเหรอ? ยามาโมโตะนายรู้จักไหม” สึนะถามด้วยสีหน้าใสซื่อ แม้ในใจจะหัวเราะแทบตาย...คิดว่าเขาไม่รู้หรือไงกัน ฮิบาริ เคียวยะ ที่แกล้งทำเป็นไม่รู้ก็เพราะยังมีประโยชน์ไงละ คิก คิก คิก
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”ยามาโมโตะฝืนยิ้มแห้งๆ ให้สึนะ มือซ้ายกำแน่นจนเล็บจิกฝ่ามือนึกค่อนขอดในใจ...ฝากไว้ก่อนเหอะ ฮิบาริ เคียวยะ
และดูเหมือนจะได้ยิน ฮิบาริหันมาแสยะยิ้มให้อย่างดูถูก นั้นทำให้ยามาโมโตะกัดฟันกรอด นึกขึ้นมาว่า หากแขนเขาไม่ได้หักละก็จะเอาไม้เบสบอลฟาดหน้ากวนประสาท นั้นสักทีสองที...
ความคิดเห็น