คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : กระสุนนัดที่7 [รีไรท์]
กระสุนนัดที่7
“กลับบ้านด้วยกันไหม” ร่างสูงถาม
“จริงสิ วันนี้ว่าจะเลี้ยงปลอบใจยามาโมโตะนี่น่า”
“แหม เรียกซะห่างเหินเชียว เรียกทาเคชิสิ” ...หืม...ไอ้เด็กนี่จะเนียนไปหน่อยแล้ว ร่างบางคิด...แต่ก็เล่นด้วย
“ทาเคชิก็ทาเคชิ ว่าแต่วันนี้ไม่ไปหาหมอหรอ”
“อ๋อ...ไม่อ่ะ วันนี้หมอไม่ได้นัด ไปกินข้าวฝีมือสึนะดีกว่า”
“ทำเป็นพูดไป การแข่งปีนี้คงหมดสนุกไปเยอะเลยสิ ขาดนักกีฬาคนสำคัญไปซะได้”
“จริงเหรอ สึนะคิดอย่างนั้นเหรอ งั้นฉันขออะไรอย่างหนึ่งได้เปล่า?”
“อะไรอีกละ”
“...ป้อนข้าวฉันด้วยนะ”
“วี้ดวิ้ว หวานกันจริงนะไอ้คู่เนี้ย” เสียงเพื่อนร่วมห้องที่ยังไม่กลับ และจับตาดูเพื่อนสนิทคู่นี้อยู่อย่างอิจฉา ก็นะ นักกีฬาสุดแกร่งอย่างยามาโมโตะแม้จะไม่ได้ร่วมแข่งขันในครั้งเพราะได้รับอุบัติเหตุจนแขนหักแต่ก็ยังคงเป็นหนุ่มฮอตในสายตาสาวๆแล้วการที่มาเป็นเพื่อนสนิทกับนักเรียนที่เก่งไปทุกด้านแถมสวยกว่าเด็กผู้หญิงทุกคนในโรงเรียนอย่างสึนะแล้ว เวลาที่สองคนอยู่ด้วยกันย่อมเป็นที่จับตามองเป็นธรรมดา
ขากลับจากโรงเรียนทั้งคู่แวะไปที่บ้านของยามาโมโตะที่เปิดเป็นร้านซูชิ ก่อนจะตัดสินใจมาทานข้าวที่บ้านสึนะ เพราะยามาโมโตะบอกว่าอยากลองชิมฝีมือสึนะ
“กลับมาแล้วครับ/ขอรบกวนด้วยครับ”
“อ้าว..ซือคุง ยินดีต้อนรับกลับจ้า เพื่อนของซือคุงสินะ”
“แม่ผมช่วยนะครับ ส่วนนายนั่งรอเลย” สึนะชี้ไปที่โซฟาในห้องนั่งเล่น
ร่างสูงนั่งลงตามที่สึนะบอก ก่อนชะงังกึก เมื่อเห็นคนๆ หนึ่งเดินลงมาจากชั้นบน
“นายเป็นอะไรกับสึนะ” ยามาโมโตะถามด้วยน้ำเสียงก้าวร้าว
รีบอร์นเองก็สังเกตเห็นบุคคลแปลกหน้าเช่นกัน แต่ด้วยคุณวุฒิพร้อมทั้งวัยวุฒิ ทำให้ร่างสูงเก็บอารมณ์และรับมือกับสถานการณ์ตรงหน้าได้ดีกว่า
“ฉันต่างหากที่ต้องถามว่า นายเป็นใคร?” นักฆ่าหนุ่มเอ่ยกวนอารมณ์เด็กหนุ่ม
เสียงปะทะวาจากันดังโหวกเหวก ทำให้สึนะต้องออกจากครัวมาดูต้นเสียง
“อ้าว รีบอร์นวันนี้ไม่ได้ออกไหนเหรอ?”
“ทำไมฉันต้องออกไปด้วย!!” รีบอร์นหันมาเหวี่ยงกับสึนะแทน ร่างบางมองหน้าชายหนุ่มอย่างงุนงง...อ้าว อะไรของหมอนี่? มาเหวี่ยงใส่ฉันซะงั้น!?
“เปล่า? แค่คิดว่าคนอย่างนายคงไม่อุดอู้อยู่แต่ในบ้านหรอกนะ?” ร่างสูงสะอึกกับคำพูดของสึนะ ที่จริงรีบอร์นก็ออกไปข้างนอกจริงๆนะแหละ แล้วนี่ก็พึ่งกลับมาได้ไม่นาน
“สึนะหมอนี่เป็นใครน่ะ?” ยามาโมโตะเอ่ยแทรกขึ้นมาท่ามกลางบรรยากาศมาคุ ทำให้สึนะเบนความสนใจจากการจ้องหน้ารีบอร์น มาหาเพื่อนตัวเอง
“เอ่อ...ทาเคชิ นี่คุณครูสอนพิเศษของฉัน...รีบอร์น ส่วนรีบอร์น นี่เพื่อนฉันเอง...ยามาโมโตะ ทาเคชิ” สึนะกล่าวให้ทั้งสองฝ่ายรู้จักกัน แต่ดูเหมือนรีบอร์นจะไม่สนใจ
“หึ มาเรียนแค่วันเดียว ถึงกับเรียกชื่อกัน จะสนิทกันเกินกว่าเพื่อนหรือเปล่า” รีบอร์นเอ่ยยียวน ด้วยอาการพาลพาโล ใบหน้าสึนะขึ้นสีแดงจัด ด้วยความโมโหจึงตวาดเสียงดัง
“รีบอร์น เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับนาย!! อย่ามาพูดจาแบบนี้นะ”
“...หึ ทีเมื่อคืน...ใครกันที่กอดฉันไม่ยอมปล่อย พอมาตอนนี้กลับบอกว่าไม่เกี่ยวกับฉัน!!” รีบอร์นตวาดกลับ อย่างไม่พอใจกับการแสดงออกของร่างบาง
“จะมากเกินไปแล้วนะรีบอร์น!” ร่างบางกล่าวอย่างเหลืออด เอื้อมมือขึ้นหมายจะชกหน้าอีกฝ่าย
“สึนะใจเย็นก่อน” ยามาโมโตะเข้ามาดึงตัวสึนะไว้..แม้จะไม่พอใจอยากตั้นหน้าร่างสูงสักหมัดเช่นกัน แต่...ขอทำคะแนนก่อนแล้วกัน...และนั้นกลับทำให้รีบอร์นโมโหมากขึ้น
“ดี! ถ้าอยากอยู่ด้วยกันนัก ก็เชิญ ฉันไปล่ะ!!” ว่าแล้วรีบอร์นก็ก้าวฉับๆ ออกจากบ้าน ทิ้งให้สึนะอึ้งกับการแสดงออกของอีกฝ่าย ที่ดูบ้าคลั่งเหมือนกับเป็นคนละคนกับเมื่อวาน ....จนเกือบหลุดหัวเราะออกมาในความหัวรั้นของอีกฝ่าย แต่ยังคงสีหน้าบึ้งตึงไว้ได้
“ช่างเถอะทาเคชิ นายอย่าสนใจคำพูดของหมอนั่นเลย เจ้าหมอนั่นคงหงุดหงิดที่ต้องอยู่กับบ้านทั้งวัน อย่าไปสนใจเลยนะ มากินข้าวกันเถอะ เดี๋ยวฉันจะป้อนนายเอง”
นานะที่อยู่ในครัว พอจะรับรู้ถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่ในเมื่อเจ้าชีวิตเธอไม่มีคำสั่งอะไรออกมา เธอก็เลือกที่จะอยู่เฉยๆ รอดูสถานการณ์ จนถึงเวลานี้ก็ยกอาหารออกมาตั้งโต๊ะ พลางกล่าวว่า “ซือคุง อาหารเย็นเสร็จแล้วนะจ๊ะ”
“ครับแม่...ไปเถอะยามาโมโตะ” สึนะหันไปพูดกับผู้เป็นแม่ ก่อนชักชวนเพื่อนสนิท(คิดไม่ซื่อ)ไปร่วมทานอาหารเย็น โดยที่สึนะเป็นคนป้อนข้าวให้ยามาโมโตะตามที่สัญญา
ทำให้เด็กหนุ่มร่างสูงยิ้มไม่หุบแม้ว่าจะถึงเวลาที่ต้องกลับบ้านของตนแล้วก็ตาม
“บายสึนะ อย่าลืมฝันถึงฉันด้วยละ”
“คร้าบๆ"สึนะรับคำไปอย่างนั้นแหละ เพราะเริ่มชินกับนิสัยของอีกฝ่ายโดยไม่รู้เลยว่าทำให้เพื่อนคนนี้ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไปตลอดทางกลับบ้าน ยามาโมโตะคิดในใจอย่างร่าเริง...คืนนี้ฝันดีแน่เลย...
................................................................
รีบอร์นที่ระเห็จตัวเองออกจากบ้านของลูกศิษย์ ต้องมานั่งตากลมอยู่คนเดียวในสวนสาธารณะ พลางนึกโมโหตัวเองที่ทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของร่างบาง ทั้งๆ ที่จริงแล้ว เขาเองต่างหากที่ไม่มีสิทธิ์ ในตัวสึนะเลย แค่อีกฝ่ายพาเพื่อนเข้ามาบ้าน เขากับออกอาการหึงหวง จนหน้ามืดตามัว...เป็นนักฆ่าภาษาอะไรฟ่ะเนี่ย ใจร้อนไม่เข้าเรื่อง แบบนี้จะเข้าหน้าร่างบางติดไหมเนี่ย...ไอ้บ้ารีบอร์น!! แกทำอะไรลงไปรู้ตัวบ้างไหม!!!
ชายหนุ่มก่นด่าตัวเองอย่างฉุนเฉียว เขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน พอพบกับสึนะ แม้เพียงจะผ่านไปแค่ไม่กี่วัน แต่อะไรหลายๆ อย่างในตัวเขากลับเปลี่ยนไปได้แค่ชั่วข้ามคืน เขานี่หลงอีกฝ่ายจนโงหัวไม่ขึ้นแล้วสินะ นักฆ่าหนุ่มคิดวนเวียนอยู่อย่างนั้นจนนาฬิกาตีบอกเวลาเที่ยงคืน เขาจึงได้รู้สึกตัว และคิดได้ในที่สุดว่า ควรจะกลับไปง้อลูกศิษย์ที่รัก ดีกว่ามานั่งด่าตัวเองอยู่อย่างนี้
.............................................................
ความคิดเห็น