คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : กระสุนนัดที่11 [รีไรท์]
กระสุนนัดที่11
เมื่อเวลาเลิกเรียนมาถึง ฮิบาริก็พาสึนะโยชิ ไปในป่าหลังโรงเรียนที่ที่เขาซ่อนมอเตอร์ไซค์คันเก่งไว้ ส่วนสึนะที่วันนี้โดนพักการเรียนหนึ่งวัน (สั่งโดยของประธานกรรมการรักษาระเบียบของโรงเรียน..คนที่กำลังจูงมือเขาอยู่เนี่ยแหละ...ประธานที่ว่า)
ถึงจะกังวลว่าจะถูกบรรดาอาจารย์ทั้งหลายเรียกไปต่อว่าข้อหาโดดเรียน แต่ร่างสูงเพียงเอ่ยประโยคสั้นๆว่า “ฉันสั่ง!!” พวกบรรดาอาจารย์ก็พากันเงียบกริบ จนสึนะเผลอนึกว่าที่นี่คือป่าช้าดีๆนี่เอง รุ่นพี่ฮิบาริดูเหมือนจะมีชื่อเสียงโด่งดังและอำนาจที่ล้นเหลือจริงๆ เด็กชายเป็นฝ่ายเอ่ยถามในที่สุดเมื่อทนความสงสัยไว้ไม่ได้อีก
“พี่เคียวยะ..จะพาผมไปไหนครับ” ทำไมผมถึงเรียกรุ่นพี่ฮิบาริว่า ‘พี่เคียวยะ’ นะเหรอ?
มันมาจากตอนที่แล้วนะ..(ย้อนขึ้นไปอ่านสิ)...สาเหตุของเรื่องมันมีอยู่ว่าหลังจากที่ร่างสูงของฮิบาริบังคับจูบสึนะ...(ยังไม่ได้จูบนะ/สึนะแหว)...อ่า...บังคับให้สึนะจูบ ซึ่งแน่นอนว่าสึนะต้องบ่ายเบี่ยง สุดท้ายทั้งช่วงบ่ายนั้นทั้งคู่ก็ใช้เวลาทั้งหมดในถกเถียงเรื่องข้อตกลงที่เป็นธรรมต่อทั้งสองฝ่าย ผลก็คือ “พี่เคียวยะ” ที่ผมใช้เรียกร่างสูง กับ “สึนะโยชิ” ที่ฮิบาริใช้เรียกผม
“เดี๋ยวก็รู้” สั้นๆ ได้ใจความ อีกแล้ววววว สึนะมุ่ยหน้าอย่างไม่สบอารมณ์แต่ก็ยอมเดินตามไปเรื่อยๆ
“ถึงแล้ว” ฮิบาริกล่าวสั้นๆ เบี่ยงตัวออกให้สึนะที่เดินตามมาเห็นชัดๆ
“ว้าว!!!!” สึนะตาโตเมื่อเห็นมอเตอร์ไซค์สีดำวาวคันใหญ่ สึนะรู้สึกชอบมันขึ้นมาในทันทีที่เห็น “ของรุ่น..เอ่อ..พี่เคียวยะเหรอครับ” ร่างสูงหรี่ตามองเมื่อได้ยิน ‘คำต้องห้าม’ ทำให้สึนะรู้ตัวพลิกลิ้นแทบไม่ทัน
ฮิบาริเองก็ไม่ได้ใส่ใจนัก เมินหน้าหนีร่างบางที่ส่งยิ้มแหยๆมาให้ (เนี่ยนะไม่ใส่ใจ...แอ๊ก/ไรทเตอร์ถูกเสยโดยทอนฟา)
“โธ่!! พี่เคียวยะ อย่างอนนะครับ ผมยังไม่ชินนี่น่า นะ นะ ดีกันนะ น้า” สึนะรีบง้อทันที อย่างที่ไม่เคยทำกับใครมาก่อน เพราะยังจำได้ถึงบทลงโทษที่สุดแสนจะน่ากลัว ตามที่ได้ตกลงไว้เมื่อช่วงบ่ายที่มีข้อกำหนดไว้ซึ่งบทลงโทษเมื่อฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งผิดสัญญา
“เธอผิดสัญญา” ร่างบางหน้าซีดเผือด เมื่อร่างสูงพูดถึง ‘สัญญา’ ดังกล่าว
“ด..ดะ..เดี๋ยว...เดี๋ยวก่อนครับ..พี่เคียวยะ...ใจเย็นๆ..นะครับ” สึนะพาร่างตัวเองออกห่างร่างสูงให้มากที่สุด พร้อมเอ่ยเสียงสั่น
“แต่.เธอเป็นคนผิด” ร่างสูงของฮิบาริย่างสามขุมเข้ามา มือแกร่งคว้ามือจับเอวบางไว้แน่น ก่อนจะ....................................
เสียงร้องดังโหยหวนยาวนานจากป่าหลังโรงเรียนนามิโมริ แต่ไม่มีใครสนใจ และถึงสนใจก็ไม่มีใครกล้าแหยม เพราะรู้ดีว่า ป่าหลังโรงเรียนเป็นอาณาเขตของใคร
............................................
สึนะโยชิ ร่างเล็กๆ ประกอบกับใบหน้าสวยหวานที่ตอนนี้ซีดลงแต่ก็ยังคงความงามอย่างยิ่งอยู่ดี ดวงตากลมโตสีน้ำตาลหวานซึ้งชวนมองมีน้ำตาคลอ มีบางส่วนที่ไหลรินตามวงหน้าจนดูน่าสงสาร จมูกโด่งรั้นบ่งบอกถึงความหยิ่งทะนงในตนเองสูดลมหายใจเข้าออกอย่างทรมาน เรือนผมสีน้ำตาลฟูฟ่องราวกับลูกนกดูนุ่มนิ่มน่าสัมผัส ตอนนี้ยุ่งเหยิง ริมฝีปากจิ้มลิ้มน่าจูบ เอ้ย! น่ารักแบะอ้าน้อยๆ แต่ก็ไม่ลดทอนความสวยลงอย่างใด แต่กลับดูน่ารักน่าแกล้ง เรือนร่างบอบบางปรากฏเหงื่อจำนวนมากทำให้เสื้อนักเรียนสีขาวตัวบางแนบลู่ไปกับเนื้อ กางเกงนักเรียนสีกรมท่าเข้ารูปทำให้เดาได้ถึงท่อนขาเรียว
ฮิบาริชำเลืองมองสึนะที่นั่งซ้อนท้ายอยู่ด้านหลังผ่านกระจกมองข้างขณะขี่มอเตอร์ไซค์คันโปรด ร่างสูงโปร่งของเด็กหนุ่มสัมผัสได้ถึงความเปียกชื้นที่หลัง คนตัวเล็กยังคงสะอื้นไห้แม้ว่าการลงโทษจะผ่านมานานพอสมควร (แค่จี้เอว จนสึนะหัวเราะไปน้ำตาไหลไปนะจ๊ะ อย่าคิดเป็นอื่นไปเชียว//ไรท์) แขนเล็กๆกอดเอวเขาแน่นเนื่องมาจากการใช้ความเร็วค่อนข้างสูง ฮิบาริมใช้มือข้างซ้ายมากุมมือเล็กทั้งสองเป็นเชิงปลอบ ซึ่งดูเหมือนจะได้ผล เสียงสะอื้นแว่วให้ได้ยินค่อยๆเงียบลง เหลือเพียงแต่เสียงของเครื่องยนต์ที่กำลังทำงานดังกระหึ่มกึกก้องไปตลอดเส้นทาง
มอเตอร์ไซค์สีดำคันโตทำหน้าที่รับใช้เจ้านายของมันอย่างซื่อสัตย์และเพียบพร้อมไร้ที่ติจนกระทั่งถึงจุดหมายปลายทาง เสียงของเครื่องยนต์ค่อยๆเบาลงก่อนจะเงียบไปในที่สุด
บ้านของเด็กชายนั่นเอง พอถึงบ้านสึนะก็นึกถึงใบหน้าของนักฆ่าต้องสาปที่เขาแสร้งทำเป็นหลบหน้าอีกฝ่ายอยู่ แต่เพราะว่าวันนี้เกิดเรื่องที่นอกเหนือความคาดหมายของร่างบางขึ้นเยอะมาก จนสึนะแทบหมดความมั่นใจ ก่อนสายตาจะเหลือบเห็น ‘ต้นเหตุ’ ที่เป็นคนทำลายความมั่นใจของเขาซะไม่มีชิ้นดี ร่างสูงที่ยืนพิงมอเตอร์ไซค์ของตนอยู่นั้น ก็พลันเหลือบสายตาขึ้นมาสบตากับร่างเล็กที่จ้องมาพอดี เด็กหนุ่มร่างโปร่งแสยะยิ้มเอ่ยอย่างต้องการยียวน “มองอะไร หรืออยากจะไปค้างที่บ้านพี่”
“ม..มะ ไม่เอาครับ” สึนะส่ายหน้าวืด ท่าทีที่หวาดกลัวจนหัวหดนั้น ดูตลกจนฮิบาริอดหัวเราะเบาๆไม่ได้
“เข้าไปได้แล้ว” ฮิบาริพูดแกมสั่ง
“แต่ว่า...” สึนะไม่มั่นใจว่าตอนนี้เขาจะรับมือรีบอร์นได้ไหม แต่เมื่อร่างสูงก้าวเข้ามาใกล้ เด็กชายก็สะดุ้งโหยง กล่าวเสียงรัว “ร...ราตรีสวัสดิ์ครับ พี่เคียวยะ” ร่างเล็กวิ่งเข้าบ้านอย่างรวดเร็ว เสียงปิดประตูดังปัง! จนฮิบาริปล่อยก๊าก อย่างไม่เหลือมาดพญามารแห่งนามิโมริ
...............................................................
...........
ความคิดเห็น