คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : กระสุนนัดที่12 [รีไรท์]
กระสุนนัดที่12
วันนี้รีบอร์นแอบติดตามร่างเล็กไปห่างๆ เพราะพอจะรู้ว่าอีกฝ่ายคิดหลบหน้าตนเอง เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนเช้า อยู่ในสายตาของเขา ตั้งแต่ร่างบางเอี้ยวตัวหลบการโจมตีพร้อมสวนกลับได้อย่างเฉียบขาด ฝีมือการต่อสู้ของสึนะแม้เขาจะเห็นแค่เพียงเล็กน้อย แต่นักฆ่าหนุ่มรู้ถึงความสามารถที่แท้จริงของสึนะ ซึ่งสามารถเทียบชั้นกับนักฆ่าชั้นเลิศได้เลยทีเดียว
รีบอร์นหวนคิดถึงคำพูดของสึนะที่บอกว่า ตนมีความสามารถด้านกีฬา ตอนแรกเขาไม่เชื่อ แต่ตอนนี้แม้ไม่อยากเชื่อ ก็ต้องเชื่อเสียแล้ว ในเมื่อเห็นมากับตา ทำให้เขาต้องกลับมานั่งคิดทบทวนเรื่องราวทั้งหมดใหม่อีกครั้ง ถึงเขาจะยอมรับว่าอีกฝ่ายมีคุณสมบัติเยอะพอที่จะสืบทอดตำแหน่งหัวหน้าแก๊งได้เป็นอย่างดี หากว่าเขาสามารถเกลี้ยกล่อมอีกฝ่ายให้รับตำแหน่งได้ก็คงจะดี หน้าที่ของเขาจะได้สิ้นสุดลงสักที
ตอนนี้เด็กชายกำลังหลบหน้าเขาอยู่ ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นฝ่ายผิด และนึกเสียใจกับการกระทำของตนเอง ที่ปล่อยให้ทิฐิมีอำนาจเหนือความต้องการที่แท้จริง จนทำให้เรื่องมันเลวร้ายขนาดนี้
เสียงปิดประตู ทำให้รู้ว่าสึนะกลับมาแล้ว ชายหนุ่มตั้งใจว่า เขาจะคุยกับร่างเล็กให้เข้าใจกันภายในวันนี้ ดีนะที่วันนี้นานะออกไปทำธุระข้างนอก กว่าจะกลับก็คงดึกพอสมควร ทำให้เขามีเวลาที่จะเคลียร์ปัญหา(หัวใจ)ที่ค้างคาอยู่ให้จบลงด้วยดี...เขาหวังว่าอย่างนั้นนะ...
สึนะที่หนีฮิบาริเข้าบ้านได้อย่างหวุดหวิด ทิ้งตัวลงนั่งหน้าประตู หัวใจของเขาเต้นไม่เป็นส่ำ เมื่อคิดถึงเหตุการณที่เกิดขึ้นในวันนี้...ความรู้สึกนี่...มันคืออะไรกันนะ สึนะเฝ้าถามตนเอง แต่ก็ไม่ได้คำตอบ คงต้องให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ความรู้สึกที่ก่อตัวขึ้นในใจเสียแล้วละ เมื่อพอทำใจได้ สึนะก็ลุกขึ้นยืนถอดรองเท้า แล้วก้าวเข้าไปในตัวบ้าน เมื่อเห็นร่างของบุคคลที่เขากำลังแสร้งหลบหน้าอยู่ก็ต้องชะงัก...
วันนี้มันวันอะไรกันเนี่ย...ทำไมเขาต้องเจอเรื่องราวหนักหนาสาหัสพร้อมๆ กันภายในวันเดียวแบบนี้...หรือว่ากรรม(?)มันตามทันเสียแล้ว...สงสัยพรุ่งนี้ต้องเข้าวัดทำบุญเสียหน่อย...
“...สึนะ” รีบอร์นเอ่ยชื่ออีกฝ่ายเบาๆ แต่สำหรับสึนะที่พึ่งเสียความมั่นใจให้กับฮิบาริ เคียวยะไปเยอะแล้ว ทำให้ร่างเล็กสะดุ้งโหยง เหลือบสายตามองอีกฝ่ายหวั่นๆ ด้วยไม่ทันตั้งตัวกับสถานการณ์ ที่ต้องเผชิญหน้าเพียงลำพัง...นานะไปไหนเนี่ย!?...สึนะร้องหาตัวช่วยอยู่ในใจ...ตั้งสติ...สึนะ...สติเท่านั้น ...สติ !!
“...แม่ไปไหน” สึนะเป็นฝ่ายแย่งพูดขึ้นก่อน เพื่อลองเชิงว่ารีบอร์นจะมาไม้ไหน...ถ้าไม้เดียวกับฮิบาริ เคียวยะละก็...เขาคงต้องขอเผ่นก่อนเป็นอันดับแรก...
“ออกไปทำธุระข้างนอก กลับดึกๆ นั้นแหละ” รีบอร์นตอบ แต่คำถามของร่างบางที่กล่าวลองเชิงนั้น ทำให้ชายหนุ่มคิดว่าลูกศิษย์ของเขายังโกรธเรื่องเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมาอยู่
สึนะที่อ่านความกังวลที่ซ่อนอยู่ในน้ำเสียงทุ้ม ทำให้สึนะคลายความกังวลในใจลง ก่อนที่จะตัดสินใจเล่นละครเรื่องเอกต่อไป
“สึนะ...ฟังนะ...ฉัน”
“ฉันไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น!” สึนะตะโกน แต่รีบอร์นที่ตัดสินใจที่จะเคลียร์กับร่างบางให้รู้เรื่อง ตรงเข้าไปจับไหล่ของสึนะไว้แน่น “แต่แกจำเป็นต้องฟัง!!”
“ปล่อยนะ!! ฉันเจ็บ” ร่างบางเหยียบเท้าอีกฝ่ายอย่างแรง รีบอร์นกัดฟันกรอดกับความดื้อรั้นของลูกศิษย์ แต่ก็ไม่ปล่อยมือ สึนะพยายามดิ้นให้หลุดจากการจับกุมของนักฆ่าหนุ่ม แต่เรี่ยวแรงของเขากลับหมดลงอย่างรวดเร็ว
...ลืมไปวันนี้ ใช้แรงกับฮิบาริ ไปเยอะแล้ว จึงไม่อาจดิ้นรนอยู่ได้นานอย่างที่เคยเป็น...ต้องรีบหาทางออก ให้เร็วที่สุด...
ร่างของสึนะทรุดฮวบลงอย่างหมดเรี่ยวแรงที่จะขัดขืน รีบอร์นตกใจที่อีกฝ่ายล้มลงดื้อๆเสียงอย่างนั้น จนเกือบคว้าเอวแทบไม่ทัน
“สึนะ!! แกเป็นอะไร!?” ร่างสูงถามด้วยความสงสัยในท่าทีของร่างเล็กในอ้อมแขน
“รีบอร์น...ฉันเหนื่อย...อยากพัก” น้ำเสียงของสึนะดังกระท่อนกระแท่น ฟังแล้วรู้สึกเหมือนใจจะขาด ทำให้รีบอร์นอดสงสารไม่ได้ ร่างแกร่งช้อนตัวลูกศิษย์เข้ามาในอ้อมแขนก่อนเดินขึ้นไปยังห้องของสึนะ
ร่างของสึนะถูกวางลงบนเตียงนุ่มอย่างบรรจง ก่อนร่างสูงจะนั่งลงข้างๆ ร่างบาง เอ่ยเสียงนุ่มนวล “วันนี้ฉันจะปล่อยแกไปก่อนละกัน แล้วเราค่อยมาคุยกันวันพรุ่งนี้นะ ได้ไหมเด็กดี”
ร่างสูงของรีบอร์นกำลังจะลุกขึ้น แต่มือของเจ้าลูกศิษย์ที่กำแขนเสื้อเขาไว้แน่น ทั้งๆที่ผล่อยหลับไปแล้ว ทำให้ร่างสูงยิ้มออกมา ก่อนตัดสินใจขึ้นไปนอนบนเตียงเดียวกัน...
แม้วันนี้จะเป็นวันเสาร์ นานะที่เมื่อวานไปทำธุระจนดึกดื่นก็ยังคงตื่นแต่เช้า เพื่อเข้าครัวทำอาหารให้เจ้าชีวิตด้วยความเคยชิน แต่ทว่าร่างของเด็กชายที่เป็นเจ้านายหล่อนยังคงไม่ปรากฏขึ้นถึงจะเลยเวลาตื่นตามปกติ จนเข้าช่วงสาย นานะอดเป็นห่วงไม่ได้ แต่ก็ไม่ขึ้นไปตาม เพราะรู้ดีว่าเจ้าชีวิตกำลังสวมบทบาทเจ้าหญิงแสนงอนที่รอคอยการง้องอนจากเจ้าชายที่รับบทหนักอย่างรีบอร์น...นานะจึงเก็บอาหารเช้าเข้าตู้เย็นก่อนไปจ่ายตลาด เพื่อเตรียมทำมื้อกลางวัน
บ้านทั้งหลังตกอยู่ในความเงียบ ชั้นสองของบ้านตอนนี้ปกคลุมไปด้วยบรรยากาศมาคุ สึนะที่ตื่นขึ้นมาเห็นรีบอร์นนอนอยู่ข้างๆ ก็รู้สึกหมั่นไส้ขึ้นมา...ไม่รอช้า ถีบร่างสูงตกลงจากเตียง รีบอร์นที่นอนหลับเพลินๆ อยู่นั้นตกลงมาบนพื้นห้อง ศีรษะกระแทกกับพื้นเสียงดัง จนสึนะอดคิดอย่างเป็นห่วงไม่ได้ว่าอีกฝ่ายจะหัวร้างข้างแตกไปก่อนหรือเปล่า รีบอร์นกุมศีรษะที่กระแทกพื้นด้วยความเจ็บ แต่ก็ไม่มีเสียงร้องโอดโอยเล็ดรอดมาจากปากของนักฆ่าหนุ่ม สึนะก้มลงมองฝีมือ(เท้า)ของตัวเองอย่างนึกเป็นห่วง แต่เมื่อร่างสูงไม่ได้ส่งเสียงร้องอะไรทำให้สึนะนึกหมั่นไส้อยู่กลายๆ
“เชอะ สมน้ำหน้า” ร่างบางที่อยู่บนเตียงเยาะเย้ย ส่วนรีบอร์นรู้ทันทีว่าที่จู่ๆ เขาก็ตกเตียงลงมา เป็นฝีมือของเจ้าอดีตลูกศิษย์ตัวดีนี่เอง ร่างสูงพุ่งพรวดขึ้นมาบนเตียงอย่างรวดเร็ว สึนะที่ไม่ทันตั้งตัวถูกกดลงกับเตียงอีกครั้ง โดยมีร่างสูงคร่อมอยู่ข้างบน
“ร้ายนักนะเรา” รีบอร์นพูดเสียงเย็น แสร้งทำเป็นโกรธ สึนะถึงกับอึ้งไป ไม่ใช้เพราะคำพูดแต่อย่างใด แต่เป็นเพราะสถาณการณ์ที่สุ่มเสี่ยงต่อ...พรหมจรรย์ของเขา...กลับมาอีกแล้ว!!...ทำไมช่วงนี้เขาตกอยู่ในสถาณการณ์แบบนี้บ่อยจัง...หรือว่า...ปีนี้เป็นปีชงของเขากันแน่?...เห็นทีต้องให้นานะพาไปสะเดาะเคราะห์เสริมดวงชะตาเสียแล้ว อยู่มาเกือบ 300 ปี เคยแต่กดคนอื่น พอมาถูกคนอื่นกด...นี่มันทำใจไม่ได้จริงๆ(แถมไม่ใช่แค่ครั้งสองครั้ง แต่นี่มัน...มากเกินไปแล้ว!!!)...สึนะอยากร้องกรี๊ดดังๆ.....ด้วยความหงุดหงิด..........
ความคิดเห็น