ทางออกหัวใจ

เนื้อเรื่อง

ชีวิตของสาวน้อยที่แสนสดใสคนหนึ่งที่ไม่คาดคิดว่าชีวิตจะพลิกผัน
โครม!  เสียงดังลั่นพร้อมกับเสียงไทยมุงเซงแซ่   
รถสปอร์ตสีน้ำทะเลรุ่นใหม่ที่ขับมาด้วยความเร็วกว่า 180 กิโลเมตรต่อชั่วโมง ผู้ขับเป็นลูกสาวนักการเมืองใหญ่ของประเทศที่กำลังพัฒนา  สาวน้อยหน้าสวย ผิวขาวราวกับนมสด   ร่างโปร่งระหง   ตอนนี้ใบหน้าขาวซีดเผือด   
"น้ำผึ้ง  ทำไงดีชั้นฆ่าคนตายหรือเปล่าเนี่ย"  สาวสวยพูดเพ้อเหมือนละเมอ
"เดี๋ยวนะ ชั้นว่าการ์ทำใจเย็นๆ นะ  อย่างน้อยเราก็ไม่ได้ตั้งใจ"   น้ำผึ้ง สาวผิวสีแทนร่างสูง ทะมัดทะแมง มองเผินๆ เหมือนเป็นทอมด้วยซ้ำ   แต่ใบหน้ารูปไข่ นัยตากลมโตรับกับขนตางอน จมูกโด่งรั้น ของหล่อนช่วยทำให้หล่อนแลดูเป็นผู้หญิง และน่ามองไม่น้อยกว่า การ์ หรือ ดาริการ์ สาวหน้าหวาน ที่ตอนนี้นั่งตัวสั่นอยู่หน้าพวงมาลัย     
"เราจะไม่ลองลงไปดูเค้าด้วยกันเหรอการ์"  น้ำผึ้งชวน เหมือนเรียกสติสาวสวย
"จริงสิ... เดี๋ยวนะชั้นคงต้องขอโทรศัพท์หาคุณธนาก่อนนะน้ำผึ้ง"  เมื่อได้สติ การ์ก็รีบกดโทรศัพท์หาชายคนรักทันที  ธนาฤทธิ์  วรกานต์ หนุ่มนักธุรกิจชั้นแนวหน้าของเมืองไทย  ที่การ์ได้คบหาดูใจมานาน จนถึงขั้นจะมีพิธีหมั้นกันเร็วๆ นี้
ขณะที่สองสาวอยู่ในรถนั่นเอง   คู่กรณีซึ่งขณะนี้ได้ความช่วยเหลือจากชาวบ้านละแวกนั้น  หากเป็นสังคมในเมืองหลวงมีหรือเค้าจะได้รับน้ำใจเช่นนี้   โชคยังดีที่ตัวเค้าตกลงไปข้างทางซึ่งเป็นบึงบัว  น้ำไม่ลึกมาก ชาวบ้านช่วยกันดึงตัวเค้าขึ้นมาได้  และไม่ได้รับบาดเจ็บมากเท่าไหร่  นอกจากขากระเผกนิดหน่อย  ชุดหนังที่เค้าใส่ และหมวกกันน๊อกอย่างดี  ถึงตอนนี้ถึงได้ทราบประโยชน์ของมัน   ฮาร์เล่ย์ที่รักเค้าล่ะ 
"ช่วยบอกหน่อยครับรถผมอยู่ที่ไหน"  วรฤทธิ์ หรือตั้ม  ถามชาวบ้านที่มาช่วยเขา
มอเตอร์ไซค์คู่ใจของเขาจมดิ่งอยู่ในบึง  เห็นเป็นร่องรอยอยู่ไม่ไกลที่เขาตกเท่าไหร่
"คุณยังจะห่วงรถอีก  คุณไม่ตายก็ดีแล้ว" ชายวัยกลางคนผู้หนึ่งที่อยู่ในกลุ่มชาวบ้านที่ช่วยชีวิตเขาบอก
"รถคุณน่ะจมอยู่ในบึงใกล้ๆ คุณนั่นแหล่ะ  แต่ตกที่ลึก โชคดีจริ๊ง... ที่คุณไม่เป็นอะไรมาก"
ตั้มมองตามมือของชายผู้นั้นชี้ไปยังตำแหน่งที่รถจมอยู่   
"คุณค่ะ.... ชั้นต้องขอโทษด้วยจริงๆ  ที่ทำให้คุณบาดเจ็บ"  ขณะที่ตั้มมองตามรถอยู่ ก็มีคนมาสกิดให้หันมามอง   "ดิฉันกับเพื่อนไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะคะคุณ"  ชายหนุ่มตั้งใจจะเอาเรื่อง แต่พอเห็นหญิงสาวที่มองมาด้วยสายตาอ้อนวอน และสำนึกก็ทำให้เขาลืมความตั้งใจแต่แรกไป
"เออ..ผมว่ามันคงเป็นอุบัติเหตุน่ะ  ว่าแต่ว่าผมคงไปไหนยังไม่ได้เพราะรถผม...."
"เรื่องนั้นไม่เป็นไรค่ะ  เดี๋ยวดิฉันจะให้ช่างมาลากไปซ่อมให้เองนะคะ   ว่าแต่คุณไม่บาดเจ็บอะไรเลยเหรอเนี่ย"  น้ำผึ้งเป็นคนลงจากรถมาหาคู่กรณีก่อน  ขณะที่ดาริการ์กำลังคุยโทรศัพท์กับธนา
"คือ...ผมเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่ก็ยังไม่รู้สึกเจ็บตรงไหน  นอกจากสงสารรถน่ะครับ"
"เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน  เดี๋ยวคุณขึ้นรถไปกับพวกดิฉัน  ไปเช็คร่างกายก่อน"