สวัสดีค่ะ วันนี้..วันที่เราเขียนเรื่องสั้นเป็นครั้งแรก ก็คือวันเกิดเราเอง เราเลยคิดว่า คงเป็นสิริมงคล
( หา? ) แก่ตัวเอง ยังไงก็ฝากเพื่อนๆ ลองอ่านดูนะคะ นอกจากนี้ขอกล่าวถึง เนื้อหาค่ะ
เนื้อหา แน่นอนค่ะ มันต้องเป็น..นารูโต๊ะ ๆๆๆๆๆๆ ค่ะ แล้วมันก็ไปเรื่องของ ซาสึ กะ ซากุแน่น๊อนนนนนนนนน..อยู่แล้ว ค่ะ โดยเนื้อเรื่องนะคะ อ่านเองค่ะ (แหะๆ ) ส่วนตัวละคร จะเจอในเรื่องเช่นกันค่ะ ส่วนอย่างอื่นๆ นะคะ แน่นอนค่ะ จะรู้ได้ก็ต่อเมื่ออ่าน ค่ะ เรามาอ่านก่อนดีกว่าค่ะ อย่าลืมนะคะ คนไทยอนุรักษ์การอ่านค่ะ ( รีบอ่านก่อนที่คนเขียนจะรั่วกว่านี้นะคะ )
ณ สวนสาธารณะแห่งหนึ่งในแคว้นโคโนฮะ หญิงสาวผู้มีเรือนผมสีชมพูกำลังนั่งอยู่บนโขดหินริมธารน้ำ เธอสวมชุดยูกาตะสีบานเย็น ปักด้วยไหมแท้เป็นลายดอกซากุระ ตัดกับผิวสีขาวของเธอ ใบไม้พัดปลิวไปตามสายลม สายตาของหญิงสาวทอดต่ำลง มองมาที่ธารน้ำใสอันมีปลามากมายแหวกว่ายอยู่ ภาพสะท้อนบนธารน้ำ ปรากฏให้เห็นเป็นรูปชายหนุ่มกำลังยืนมองมาที่เธอ
“ซาสึเกะ”
“ซากุระ รอนานมั้ย” ชายหนุ่มพูดขึ้น
“ไม่นานหรอก”
“หิวรึเปล่า แถวๆนั้นมีขนมปังขายอยู่น่ะ” ชายหนุ่มพูดกับหญิงสาวพลางชี้ไปยังทางเดินของสวนสาธารณะ
“อื้ม หิวอยู่เหมือนกัน”
หญิงสาวนามว่า ซากุระ ลุกขึ้นจากโขดหินแล้วเดินตามชายหนุ่ม ผู้มีนามว่า ซาสึเกะ
“นี่ วันนี้เธอสวยมากเลยนะ”
“จริงเหรอ ขอบใจจ๊ะ ชุดยูกาตะตัวเนี้ย ฉันซื้อมาเพื่อเดทนี้เลยนะ”
“มิน่าล่ะ”
“นี่ซาสึเกะ”
“อะไรเหรอ”
“เธอจะไปจากที่นี่ตอนไหนเหรอ”
“อีกไม่นานหรอก คงเป็นสองสามวันนี้แหละ แต่ก็แค่ 5 วันเอง ฉันสั่งให้พวกนินจาคอยคุ้มกันเธอไว้เรียบร้อยแล้ว ไม่ต้องห่วง”
“อืม...”
“ไม่ต้องกังวลนะซากุระ ฉันไปแป๊บเดียว พอกลับมาเราก็จะได้แต่งงานกันแล้วนะ”
“ฉันจะไม่กังวลเลยถ้าได้ไปกับซาสึเกะด้วย”
“ไม่ได้หรอก ภารกิจนี้เจ้านารูโตะสั่งให้ฉันไป ฉันก็ต้องไปเธอก็รู้นี่นา เดี๋ยวเธอก็ต้องมาเสี่ยงอีก”
ซาสึเกะพูดพลางใช้มือลูบหัวซากุระเบาๆ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เจ้าตัวรู้สึกดีขึ้นเลย แต่ยิ่งทำหน้าบูดบึ้งเข้าไปอีก ซาสึเกะเห็นถ้าไม่ดีจึงเปลี่ยนเรื่อง
“อา นั่นไงร้านขนมปัง รออยู่นี่นะ เดี๋ยวไปซื้อให้”
“อืม...”
ชายหนุ่มเดินกึ่งวิ่งไปที่ร้านเล็กริมทาง ซากุระมองตามอยู่ครู่หนึ่งก็เหลือบไปเห็นนกที่ถูกวาดด้วยปลายพู่กันของซาอิกำลังบินมาที่เธอ หญิงสาวจึงหยิบหนังสือเล่มหนึ่งขึ้นมาจากกระเป๋าสะพายพร้อมเปิดหนังสือไปที่หน้าเปล่า นกก็ถูกกลืนหายไปที่กระดาษหน้านั้น ปรากฏเป็นข้อความสั้นๆ ซึ่งทำเอาซากุระเขินจนหน้าแดง
‘ซากุระ ขอให้เดทของเธอกับซาสึเกะไปได้สวยนะ ตอนนี้คุณนารูโตะคุณกับฮินาตะจังกำลังเชียร์พวกเธออยู่ โชคดีนะครับ’
“เจ้าซาอิบ้า”
ปัง! โครม!
“ซาสึเกะ!”
ยันขนาดใหญ่พุ่งมาที่ซากุระจากพุ่มไม้ ซาสึเกะเห็นเข้าก็ผลักซากุระให้ออกจากรัศมีของยันระเบิดนั่น แต่กลับโดนตัวของเขาเอง หญิงสาวล้มลงกองกับพื้น ก่อนที่จะสังเกตเห็นว่าคนที่รักของเธอกำลังนอนจมกองเลือดอยู่ข้างๆ ด้วยความตกใจ มือไม้ของเธอสั่นไปหมด พร้อมกับน้ำตาที่พรั่งพรูออกมาไม่หยุด คนที่ยู่แถวนั้นแตกตื่นวิ่งหนีไปหมดแล้ว ไม่มีแม้เพียงคนที่จะเข้ามาช่วยเธอ
“คุณซากุระครับ กรุณาหลีกทางด้วยครับ”
ทันใดนั้น หน่วยแพทย์ฉุกเฉินก็กรูกันเข้ามา พยุงซาสึเกะที่นอนสลบอยู่ตรงนั้น เพื่อปิดปากแผล นั่นทำให้ซากุระนึกได้ว่า เธอก็มีจักกระที่สามารถรักษาแผลของเขาได้ แต่ธอกลับนึกไม่ออก เธอจึงยิ่งเสียใจเข้าไปอีก เพราะเธอไม่ได้ช่วยซาสึเกะเลยแม้แต่นิดเดียว แล้วยังเป็นภาระอีก เธอคือต้นเหตุที่ทำให้ซาสึเกะต้องโดนยันระเบิด ไม่นานนัก นินจาหน่วยแททย์ก็พยุงซาสึเกะออกไปจากบริเวณนั้น ซึ่งเป็นเวลาเดียวกับที่ซากุระล้มลงไปกองกับพื้นเพราะการกระแทกก่อนหน้านี้
“...........................”
ชายหนุ่มค่อยๆ ลืมตาขึ้นเพราะได้ยินเสียงบางอย่างจากมุมห้อง ก็พบหญิงสาวกำลังเดินเข้ามาในห้องของเขา หญิงสาวแสดงสีหน้าดีใจมากเมื่อเห็นชายหนุ่มฟื้นแล้ว
“นั่นซากุระใช่มั้ย”
“ซาสึเกะ นายฟื้นแล้ว ฉันไงซากุระ” เธอยิ้ม
“ทำไมฉันมาอยู่ที่น่ะ” ซาสึเกะพูดพลางพุมขมับของตัวเองเพราะความปวด
“ก็นายเข้ามาผลักฉันจากรัศมีของยันระเบิดไง แล้วนินจาแพทย์ก็เข้ามารักษาแผลของนายน่ะ จากนั้นฉันก็สลบไปเลย”
“แล้วเธอเป็นอะไรรึเปล่า”
“ฉันไม่เป็นไรหรอก คงเป็นเพราะเธอตกใจน่ะแหละก็เลยผลักฉันล้มลงไปหัวกระแทกกับพื้น ฉันก็เลยสลบน่ะ”
“ทำไมฉันจำเรื่องที่เธอเล่าไม่ได้ล่ะ”
“หมอบอกว่า ยันระเบิดพุ่งมาด้วยความเร็วสูงมากจนตัดขั้วหัวใจของเธอ เธอเสียเลือดไปเยอะมากเลยทำให้ลือดส่งไปเลี้ยงสมองบางส่วนไม่ทัน แต่ก็แค่นิดเดียวเท่านั้น นายเลยไม่เป็นอะไรมาก แต่มันก็ทำให้เธอจำเหตุการณ์ที่ผ่านมาไม่ได้ ”
“...................................”
“ส่วนยันระเบิดนั่น ตอนนี้นินจาหน่วยสืบสวนกำลังตรวจสอบข้อมูลอยู่ คาดว่าพรุง่นี้ก็คงจะรู้แล้วล่ะว่ามันมาจากมือของใคร”
“.................................”
“หมอบอกว่า เธออาจจะปวดหัวบ่อยๆ เป็นผลจากการรักษา แล้วเธอก็มาถึงรพ.เกือบช้าเกินไป ถ้าเร็วกว่านี้หน่อย เธอจะไม่เป็นอะไรเลย”
“..............................”
“ซาสึเกะ ทำไมนายไม่พูดอะไรเลยล่ะ”
“........................................เธอ..........เป็นใคร”
“ซาสึเกะ!”
_____________________________________________________________________.
.
.
.
โปรดติดตาม ตอนต่อไป
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น