คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Black Paradise 5
“โยซอบกลับมาแล้วหรอ? ขอโทษทีนะที่ฉันกลับมาก่อน พอดีฉันมีงานต้องมาทำต่อนะ”
“รุ่นพี่เลิกโกหกผมเถอะครับ”
“ฉันไปโกหกอะไรนายล่ะ?”
“อย่ามาทำเป็นไม่รู้เลยครับ ผมได้ยินที่รุ่นพี่กับกีกวางคุยกันแล้ว”
“ฉันไปคุยอะไรกับเพื่อนนายล่ะ หรือว่าจะเป็นเรื่องที่ฉันบอกว่าจะกลับก่อนนะหรอ”
“นี้รุ่นพี่จะบอกความจริงผมมาได้หรือยัง ผมรู้หมดแล้ว ผมรู้ว่าที่รุ่นพี่มาทำดีกับผมก็เพราะรุ่นพี่อยากจะแก้แค้นใช่ไหมล่ะครับ? รุ่นพี่จะโกหกผมไปถึงเมื่อไรกัน”
“สุดท้ายนายก็รู้แล้วสินะ ช่วยไม่ได้หนิก็นายมันโง่เองที่มาเชื่อคนอย่างฉัน ใครจะไปคิดว่านายจะเชื่อง่ายขนาดนี้ล่ะ”
“ใช่ ผมมันโง่!!!! โง่ที่ไปหลงเชื่อคนเลวๆอย่างรุ่นพี่”
“นายจะมาว่าฉันเลวมันก็ไม่ถูกนะ ก่อนจะว่าคนอื่นก็ดูพ่อแม่ของนายสะบางสิ นายคงไม่รู้เลยสินะว่าพ่อกับแม่ของนายทำอะไรไว้บาง พ่อของนายนะพอรู้ว่าพ่อฉันไปรู้ความลับเรื่องแอบโกงเงินบริษัทเข้าก็เลยฆ่าปิดปากพ่อของฉัน พอแม่ของฉันรู้เข้าท่านก็ทำใจไม่ได้เลยฆ่าตัวตาย ส่วนแม่ของนายทั้งๆที่รู้ว่าพ่อนายฆ่าพ่อของฉันกลับไม่ไปบอกตำรวจเลยสักคำ นายมันก็เลวเหมือนพ่อกับแม่ของนายนั้นแหละ!!!!”
“ไม่จริง!!! รุ่นพี่โกหก พ่อกับแม่ของผมไม่ได้เป็นคนเลวๆอย่างรุ่นพี่หนิ ถึงจะทำเรื่องอย่างนั้นได้”
“อย่าเอาฉันไปเทียบกับพ่อแม่นาย ถึงฉันจะเลวก็เลวไม่เท่าพ่อกับแม่ของนายหรอก ร่วมถึงนายก็ด้วย!!!!!”
“ผมยอมรับก็ได้ พ่อแม่ของผมอาจจะเป็นแบบที่รุ่นพี่บอก เพราะผมเองก็ยังไม่รู้ความจริง แต่ทำไมรุ่นพี่จะต้องมาแก้แค้นผมด้วยล่ะ เรื่องมันก็นานมาแล้ว รุ่นพี่ก็แค่ลืมๆมันไปก็เท่านั้นเอง”
“ไม่!!! นายจะให้ฉันลืมเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นงั้นหรอ มันทำให้ฉันทุกข์ทรมานมาก มันทำให้ฉันเจ็บ ทั้งหมดที่เกิดขึ้นมันไม่ใช่เพราะนายหรือไง”
“รุ่นพี่ก็พูดว่าตัวเองเจ็บอยู่ฝ่ายเดียว ผมก็เจ็บก็เหมือนกันนะ”
“อย่างนายมีเรื่องให้ต้องเจ็บหรือไง”
“รุ่นพี่ก็พูดได้หนิ เพราะรุ่นพี่ผมถึงนอนไม่หลับ ผมถึงไม่มีความสุขพอรู้ว่ารุ่นพี่หลอกผม ผมมันบ้าแล้วก็คิดเข้าข้างตัวเอง ผมคิดว่ารุ่นพี่จะเปลี่ยนมาเป็นคนใหม่ ทุกการกระทำของรุ่นพี่ร่วมทั้งรอยยิ้มนั้นก็เป็นการแสดงหรอครับ ทำไมล่ะ? ทำไมรุ่นพี่ถึงหลอกผม”
“เพราะว่าฉันอยากจะทำให้นายเจ็บทั้งเป็นไงล่ะ? แค่นี้มันยังไม่พอหรอกนะ กับสิ่งที่พ่อกับแม่ของนายได้ทำเอาไว้”
“รุ่นพี่ไม่ต้องทำต่อแล้ว แค่นี้ผมก็เหมือนตายทั้งเป็น มีแค่รุ่นพี่คนเดียวหรือไงที่เสียพ่อแม่ไปนะ ผมก็ตัวคนเดียวเหมือนกันนะ รุ่นพี่คิดว่าผมทนได้งั้นหรอ คิดว่าผมไม่เจ็บหรอที่เห็นพ่อกับแม่ของตัวเองตายไปต่อหน้าต่อตานะ”
“หึ ก็ดีแล้วหนิ คนเลวๆอย่างนั้น ตายไปก็ได้ก็ดี มันลกโลก!!!”
“คุณมันเลวที่สุด!!!!”
“ฉันยังเลวไม่พอหรอกนะ อยากให้ฉันเลวมากกว่านี้ไหมล่ะ”
“ระ....รุ่นพี่จะทำอะไรนะ ปะ...ปล่อยผมนะ”
“ทำให้นายจำวันนี้ไปจนตายไงล่ะ” ว่าจบรุ่นพี่ก็เหวี่ยงผมลงบนเตียง และกดข้อมือทั้งสองข้างของผมไว้ ก่อนที่จะกดริมฝีปากมาประกบกับผม ผมพยายามจะขัดขืนแต่ทุกครังที่ผมขัดขืน สัมผัสของรุ่นพี่กับดุดันและรุกรานมากยิ่งขึ้น
“รุ่นพี่อย่าทำอะไรผมเลนนะครับ ผมขอร้อง” รุ่นพี่ไม่ตอบ แต่กลับแสดงออกด้วยการกระทำแทนคำพูดทั้งหมด ผมพยายามผลักรุ่นพี่ออกไปแต่ก็ไม่ได้ผล แต่..............ผมไม่ยอมให้รุ่นพี่ทำอะไรผมหรอก!!!!
“โอ้ย!! แสบนักนะ คิดว่าเลือดแค่นี้จะทำอะไรฉันได้”
“ขอร้องล่ะครับ.......อย่า......ผม” รุ่นพี่หยุดคำพูดของผมด้วยริมฝีปากที่กดลงมาอย่างดุดดัน ดูดกลืนเสียงของผมจนหมด เหลือเพียงลมหายใจหอบสะท้านของผม เวลาได้ผ่านเลยไปเนิ่นนานตอนนี้มีเพียงเสียงลมหายใจแล้วรสสัมผัสหวานปนเลือด มันพอที่จะทำให้ผมไม่หลงเหลือสติไว้ต่อต้าน สัมผัสแปลกๆที่มันคืออะไรกันนะ นี้เราเคลิ้มไปเรื่องแบบนี้งั้นหรอ
“อ่ะ.....อย่านะครับ!!!” ผมร้องตะโกนห้ามและพยายามขัดขืนรุ่นพี่อย่างสุดแรง ก่อนที่รุ่นพี่จะลงมือปลดเสื้อนักเรียนที่อยู่บนตัวผม และกดปลายจมูกที่ต้นคอของผมแล้วไล่ลงต่ำมาเลยๆ
“ยะ...อย่านะครับอย่า....” ผมร้องขอให้รุ่นพี่หยุด ก่อนที่จะรับรู้ถึงสัมผัสอันตราย เมื่อรุ่นพี่ลงมือปลดกางเกงนักเรียนของผมลง
ผมกลัว กลัวจนทนไม่ไว้แล้ว ผมไม่เข้าใจว่าทำไมรุ่นพี่ถึงทำกับผมแบบนี้ ผมไม่ใช่ของเล่นหรือตัวแทนของพ่อแม่นะ ทำไมรุ่นพี่ถึงต้องทำกับผมอย่างนี้ล่ะ แค่นี้รุ่นพี่ยังไม่พอหรอ ต้องทำเท่าไรถึงจะพอล่ะ
“ฮึกๆๆ.....หยุดเถอะครับ...ผะ...ผม...กะ...กลัวแล้ว.....ผมขอโทษ......ผมขอโทษ”
“แค่ขอโทษมันจะไปพออะไร นายสมควรแล้วที่จะโดนแบบนี้”
“แล้วเท่าไรถึงรุ่นพี่จะพอล่ะครับ ถ้ารุ่นพี่เกลียดผมขนาดนี้ ผมจะไปให้ไกลๆรุ่นพี่เอง แล้วผมจะไม่กลับมาให้รุ่นพี่เห็นหน้าอีก”
“ถึงนายจะไปให้ไกลๆ หน้าฉัน ยังไงสะฉันก็จะคอยตามทำให้ชั่วชีวิตนาย ไม่มีความสุข ทำให้นายทุกข์ทรมาน เจ็บปวด แล้วเหมือนตายทั้งเป็นให้มากกว่านี้อีก จำเอาไว้ล่ะ ยัง โยซอบ!!!!!!!”
ผมได้แต่มองรุ่นพี่เดินหันหลังและเดินออกไปจากห้อง
“มันคงเป็นไปไม่ได้ใช่ไหมครับ? รุ่นพี่คงไม่เคยแม้แต่มีความรู้สึกดีๆกับผมเลยสินะ ผมผิดเองที่เชื่อรุ่นพี่ และก็ผิดเองที่ผม รัก รุ่นพี่ จนหมดหัวใจ”
To be continue………….
ไรเตอร์แอบเลี่ยน
แต่ก็พึงแต่งฉากอย่างนี้ครั้งแรก
ถึงจะไม่ค่อยแรงก็เถอะนะค่ะ
ถ้าไม่ชอบบอกได้นะค่ะ
ไรเตอร์จะพยายามแต่งให้ดีขึ้นค่ะ
ความคิดเห็น