คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Black Paradise 2
“โยซอบ เมื่อวานนายเป็นไงบาง รุ่นพี่เขาทำอะไรนายหรือเปล่า?”
“เปล่า รุ่นพี่ไม่ได้ทำอะไรฉันหรอก”
“ค่อยยังชั่ว เห็นรุ่นพี่เขาลากนายไปอย่างนั้นก็นึกว่านายจะเป็นอะไรไปสะอีก”
“อืม แต่รุ่นพี่เขาบอกว่าเกลียดฉันมาก ไม่รู้ว่าฉันไปทำอะไรให้เขา”
“ถ้ารุ่นพี่พูดถึงขนาดนั้นคงไม่เล่นๆแล้วล่ะ นายระวังตัวไว้ก็ดีนะ”
“อืม ฉันว่าเรากลับบ้านกันดีกว่า”
“ทำไมวันนี้นายรีบกลับจัง”
“ก็ฉันไม่อยากเจอรุ่นพี่หนิ นี้ก็ใกล้เวลากลับของเขาแล้วด้วย”
“อืมๆ แต่รอฉันก่อนนะ ขอไปเอาของก่อน”
“อืม ฉันไปรอที่หน้าโรงเรียนนะ” บรรยากาศไม่ดีเลยอ่ะ สงสัยฝนคงจะตกรีบวิ่งเข้าไปข้างในดีกว่า
แต่ว่า...ทำไมกีกวางไปเอาของนานจังเลยนะ หนาวก็หนาว ท้องฟ้าก็มืด น่ากลัวอ่ะ แล้วที่สำคัญก็คือ.....นี้มันได้เวลาที่รุ่นพี่จะลงมาแล้วนะ กีกวางนายรีบมาเร็วๆสิ
“รอเพื่อนของนายอยู่หรือไง รอให้ตายเพื่อนนายก็ไม่มาหรอก”
“ทำไมถึงไม่มาล่ะ หรือว่ารุ่นพี่บอกให้กีกวางกลับไป”
“ฉันก็แค่บอกไปว่านายกลับไปแล้ว เพื่อนของนายกลับไปเองนะ”
“นี้ผมไปทำอะไรให้รุ่นพี่นักหนาหะ ถึงได้เกลียดผมขนาดนี้”
“อย่ารู้เลย นายไม่เข้าใจฉันหรอก”
“แล้วผมจะกลับบ้านยังไงล่ะ ฝนก็ตกแล้วด้วย”
“เรื่องของนายไม่ใช่เรื่องของฉัน ถ้าอยากกลับให้ถึงเร็วๆนายก็วิ่งกลับไปสิ”
“ให้ผมวิ่งกลับ ผมก็เปียกนะสิ รุ่นพี่ก็มีร่มทำไทไม่กลับด้วยกันล่ะ”
“อย่าหวังว่านายจะได้ใช่ร่มอันเดียวกับฉันเลย มันน่าขยะแขยง!! ถ้าไม่อยากเปียกฝนก็นอนที่โรงเรียนไปเลยสิ” อะ...ไอ้รุ่นพี่บ้า เกลียดเราขนาดนั้นเลยหรือไงกัน แล้วนี้เราจะกลับบ้านยังไงดีล่ะ ถ้าจะให้วิ่งไปก็เปียกฝนอีก หรือว่าจะรอให้ฝนหยุดตกดีนะ แล้วถ้ามันไม่หยุดตกอ่ะ ปวดหัวๆไม่คิดมันแล้ว วิ่งก็วิ่งว่ะ
“ถ้าไม่ว่ารังเกียจ นายจะใช้ร่มฉันก็ได้นะ”
“เออ...คือว่า....”
“ไม่ต้องเกรงใจฉันหรอก ฉันชื่อดูจุนเป็นเพื่อนของจุนฮยอกนะ”
“คะ...ครับ ผมชื่อโยซอบครับ เป็นลูกพี่ลูกน้องกับรุ่นพี่จุนฮยอก”
“ฉันรู้จักนายมาจากจุนฮยอกและล่ะ จะว่าไปนายก็ไม่ได้เป็นคนไม่ดีเหมือนที่จุนฮยอกพูดเอาไว้เลยนะ แต่ยังไงนายก็อย่าไปถือสาหมอนั้นมันเลย”
“ครับ ผมไม่ว่าอะไรเขาหรอก ผมชินแล้ว”
“อืม ยังไงก็ยินดีที่ได้รู้จักนะ”
“ครับ รุ่นพี่ดูจุนก็กลับด้วยกันสิครับจะได้ไม่เปียกฝน”
“ถ้างั้นฉันขอไปส่งนายก่อนนะ”
“ครับ” รุ่นพี่ดูจุนนี่เป็นคนใจดีจังเลยนะ ผิดกับรุ่นพี่จุนฮยอกสุดๆคนหรือปีศาจ ใจร้ายชะมัด ทิ้งเราไว้ให้อยู่โรงเรียนคนเดียวทั้งๆทีฝนยังตกเนี่ยนะ
“โยซอบ ทำไมกลับบ้านเย็นจังล่ะ อาเป็นห่วงรู้ไหมฝนก็ตกอยู่ด้วย”
“พอดีผมลืมร่มไว้ที่บ้านนะครับคุณอา รุ่นพี่ดูจุนเขาเลยมาส่งผมนะครับ ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะครับ”
“ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ รีบไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวจะไม่สบาย”
“ครับคุณอา” อยากจะฟ้องคุณอาจังเลยว่าไอ้หลานที่คุณอารักนักรักหนานั้น เป็นคนบอกให้เพื่อนเรากลับไป แล้วก็ทิ้งเราไว้ที่โรงเรียนคนเดียว แต่ถึงจะอยากบอกขนาดนั้นก็เถอะ แต่ขืนบอกไปมีหวังโดนฆ่าตายแน่เลย
“หึ กลับเองไม่ได้ถึงขนาดไปอ้อนขอให้เพื่อนฉันพากลับมาด้วยเลยหรือไง”
“เพื่อนรุ่นพี่เขาพาผมกลับมาเองต่างหาก เขาเห็นว่าผมไม่มีร่มเลยพากลับมาด้วย ไม่เหมือนคนอย่างรุ่นพี่หรอก คนหรือปีศาจทำร้ายแม้กระทั้งน้องของตัวเอง”
“นายไม่ใช่น้องฉัน!!!! ถึงจะเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน ฉันก็ไม่นับนายเป็นน้องหรอก คนอย่างนายไม่สมควรที่จะมาเป็นญาติฉันเลยด้วยซ้ำ จำใส่สมองโง่ๆของนายไว้ด้วย”
“คิดว่าตัวเองฉลาดนักหรือไง ผมก็ไม่อยากได้คนอย่างรุ่นพี่มาเป็นพี่ของผมเหมือนกันนั้นแหละ”
“หุบปาก!!!! ถ้ายังไม่รู้อะไรก็อย่าพูดมาก”
“ปะ...ปล่อยผมได้แล้วมันเจ็บนะ”
“ดี!! นายจะได้เจ็บมากกว่านี้อีก แค่นี้มันยังไม่สามารถลบความโกรธความเจ็บที่ฉันมีต่อนายแล้วก็พ่อกับแม่ของนายด้วย แล้วก็ไปให้พ้นหน้าฉันสะ มันเกะกะลูกตา” แล้วพ่อกับแม่ของเราไปเกี่ยวอะไรกับรุ่นพี่ด้วยล่ะ เขาจะแค้นอะไรเรากันนักกันหนา ถ้าเกลียดนักก็ฆ่าเราให้ตายเลยสะสิ มั่วแต่มาพูดดีอยู่ได้ ไอ้คนดีแต่ปาก!!!! เราไม่มีทางไปญาติดีกับคนอย่างรุ่นพี่แน่
“เช้าแล้วหรอเนี่ย......” นี้มันกี้โมงแล้วนะ...................หะ!!!!! 9 โมงแล้วหรอ รีบลุกดีกว่า แล้วเราจะไปโรงเรียนสายไหมเนี่ย เมื่อคืนไม่น่าไปคิดเรื่องของรุ่นพี่มากจนนอนไม่หลับเลย
“โอ้ย!! ทำไมถึงปวดหัวจังนะ”
“วันนี้ไม่ต้องไปโรงเรียนหรอกจ๊ะ”
“ทำไมล่ะครับคุณอา”
“ก็เมื่อวานฝนตกสงสัยจะโดนละอองฝนมาก็เลยเป็นหวัด ถ้าไม่ไหวก็หยุดอยู่ที่บ้านเถอะจ๊ะ”
“ครับคุณอา” ปวดหัวจริงๆเลย แค่เป็นหวัดก็ดีนะจะได้ไปต้องไปโรงเรียนที่น่าเบื่อสุดๆ แล้วก็ไม่ต้องไปเจอหน้ารุ่นพี่
กิ๊งก๊อง~~~~~
“ระ....รุ่นพี่ดูจุน มาได้ยังไงกันครับ”
“ก็ได้ข่าวว่านายไม่สบายฉันก็เลยมาดู”
“งั้นรุ่นพี่ก็ต้องหยุดเรียนนะสิครับ”
“เปล่าหรอก วันนี้ปี 3 มีงานนะเลยเลิกก่อน”
“งั้นรุ่นพี่จุนฮยอกก็ต้อง……”
“จุนฮยอกไม่ได้มาด้วยหรอก หมอนั้นติดช่วยงานที่โรงเรียนนะ”
“แล้วรุ่นพี่ดูจุนไม่ต้องไปช่วยหรอครับ”
“พี่หนีมานะ”
“ไม่โดนเขาว่าหรอครับ”
“ไม่หรอก พอพี่ได้ข่าวก็รีบมาเยี่ยมเลย เห็นว่านายอยู่บ้านคนเดียวด้วยหนิ”
“คะ...ครับ รุ่นพี่ไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้นะครับ ผมเกรงใจนะ เมื่อวานรุ่นพี่ก็ช่วยผมมาแล้ว”
“ไม่เป็นไรหรอกฉันยินดีจะช่วย”
“ครับ”
“ดูจุน มึงมาทำอะไรที่นี้”
“ก็มาเยี่ยมโยซอบไง หรือว่ามึงไม่รู้ว่าโยซอบไม่สบาย”
“รู้ แต่เด็กอวดเก่งอย่างนี้ ต่อให้ไข้ขึ้นมากกว่านี้ก็ไม่ตายหรอก”
“ถ้าจะพูดอะไรก็หัดคิดก่อนสะบางสิ มาหาว่าคนอื่นอวดเก่ง รุ่นพี่ก็ดีแต่ปากเหมือนกันนั้นแหละ”
“พูดดีนักนะ คงหายเป็นไข้แล้วสิถึงได้ปากดีถึงขนาดนี้”
“ถึงผมจะปากดีก็ไม่ได้ดีแต่ปากเหมือนรุ่นพี่หรอก พูออะไรก็ไม่เห็นจะทำจริงๆเลย……โอ้ย!!! นี้รุ่นพี่จะผลักผมทำไมอ่ะ?”
“ก็มาหาว่าฉันดีแต่ปากเองหนิ ต่อไปนายจะโดนมากกว่านี้อีก ถ้านายยังไม่เลิกอวดเก่ง”
“พอเถอะจุนฮยอก โยซอบเขาไม่สบายอยู่นะ”
“ หลงมันเข้าแล้วให้สิ งั้นก็เชิญนายอยู่กับมันต่อไปเลย”
“ฉันต้องขอโทษนายแทนไอ้จุนฮยอกมันด้วย เป็นอะไรมากหรือเปล่า?”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ แค่เจ็บนิดหน่อย” นี้ผมไปทำอะไรให้รุ่นพี่โกรธแล้วก็แค้นผมกันแน่นะ รุ่นพี่ถึงได้เกลียดแล้วก็ไม่อยากยุ่งกับผมถึงขนาดนี้
To be continue………….
ความคิดเห็น