คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : งานเลี้ยงแสนอับอาย
บทที่5 านเลี้ยแสนอับอาย
ผ่านมาเือบอาทิย์ฟาเี่ยวมอูอาภร์และเรื่อประับที่ำลัะถูสวมในอีไม่้า
เธอให้หลันเออร์เล้าผมทรธรรมแ่ปัปิ่นใหู้สวยและไม่เรียบ่ายเินไป
แ่หน้าูบาเบาแ่เน้นวาและริมฝีปาให้อวบอิ่มเน้นใหุ้เ่นบนวหน้าูสวยและน่ามอึ้นาเิม
ไิออไปเรียมรถม้า้านอมารายานว่าพร้อมออเินทาแล้ว
มอฟาเียวแบบะลึ่อนะหน้าแออมาน้อยๆ
“สวรร์ุหนูามเินไป ูปาับวสิ ใรเห็นำ้อสยบ”
ไิอุทานเบาๆับัวเอแ่ฟาเียวลับหูีไ้ยินทุำ
เธอั้ใให้เป็นแบบนี้แหละ
หลิหล้าวออเรือน้วยเรือนร่าอ้อนแอ้นรับับุสีมพูที่ปลิวพริวไหวหยอล้อับสายลมอย่าน่ารัและเป็นธรรมาิ
เธอเหมือนสาวน้อยแรรุ่นลุ่นหอมำาย้วยอไม้ราวนาไม้ลาป่าูสวยและส่าวนให้น่าูเป็นธรรมาิ
นรับใ้ั้แ่หน้าประูวน่ายยอปอปั้นสารพัเพื่อหวัะไ้ราวัลาุหนูให่หลิหล
หลิหลเิหน้าน้อยๆอย่าถือัวสายวามอรอบ้าราวัวเอสูส่
เินมารอหน้าประูเพื่อะึ้นเี้ยวพร้อมมาราและรอบมอเปรียบเทียบเี้ยวนและมาราทีู่ให่โอ่อา
สลัลวลายสวยามปรานีแม้ะไม่สวยามเหมือนอวัหลวแ่็ูออว่าราาแพทีเียว
พอมอเี้ยวอีัน้านหลัสายาเปลี่ยนเป็นูถูและสมเพศ
สมวรที่มันะไ้รับริๆเี้ยวสภาพลาเ่าลาใหม่ไม่ให่และไม่ับแบบุผ้าธรรมาไม่มีเบาะรอและพนัพิเหมือนอนและมารา
หลิหลยิ้มริ่มอย่าพอใหันไปบราวัลนหามเี้ยวที่หาเี้ยวแบบนี้มาใหุ้หนูเอระูลหลินไ้
“มารอนานไหมลูรั” เสียเบาทรเสห์น่ัึ้น้านหลัเรียลูอนอย่ารัใร่
วามอเห็นเาวาบพาอย่าพึ่พอใในสายาอมารายิ่ทำให้ใอหลิหลเหิมเริมิว่าัวเอสวยที่สุในอนนี้
ิเออร์ยื่นไปลูบัวอหลิหลอย่ารัใร่พลาัเสื้อผผ้าให้อย่าเอ็นู
แม้วัยะร่วเลยสามสิบ้นๆแ่ิเออร์ลับามผุผาเหมือนสาวแรรุ่นันั้นเสห์น่วามามนี้ึถ่ายทอให้หลิหลไป้วย
ร่าเล็อิเออร์ใส่อาภร์สีเียวมรูไม่แ่และไม่เ็เินไปเรื่อประับับุอย่าพอิบพอีส่อให้เห็นว่าหิผู้นี้เ่ารแ่ัวเพียไร
ปิ่นปัผมไม่เยอะและไม่น้อยมีทั้เพรพลอยเ้าันลัวับ่าหูและสร้อยยัไม่รวมำไลมือและแหวนในนิ้ว
แม้โยรวมะูเยอะเพียใแ่มาอยู่บนัวอหินนี้ราวับเหมาะอย่าพอิบพอีไม่าไม่เิน
“วันนี้ใระมาบ้าเ้าะท่านแม่”
หลิหลถามอย่าื่นเ้นแน่นอนเป้าหมายเธอืออ๋อโว
แ่เธอไม่ลืมที่ะโปรยเสน่ห์ให้ับบรราุายทั้หลายให้น้ำลายหเล่นหรอ
เธอ้อเป็นที่หมายปออุายทุนในเมือหลวาอันนี้
ิเออร์ูท่าทาื่นเ้นอลูสาวน้วยสายาอินู่อนะบอระูลุนนาที่มีุายเป็นที่หมายปออสาวๆอย่าร่าวๆ
“อโทษที่ให้แม่รอรอนานเ้าะ นานแล้วไม่ไ้ออานฟาเียวเลยี้นเ้นไปหน่อย”
เสียหวานใสัราวระิ่เินทั้เพราะและนุ่นฟัแล้วสบายราวับล่อลอยับปุยเม
สอแม่ลูหันไปอย่าพร้อมเพรียแววาื่นะลึอย่าปิไม่มิรู่่อมาแฝแววริษยาบาเบาแล้วาหายไป
ิเออร์ล่าวทำลายบรรยาาศแปลนี่เสีย่อน
ที่ริฟาเียวมานานแล้วแ่ใยืนหลั้นไม่ประับที่อยู่มุมบ้านนั้นเพื่อฟัารบรรยายถึระูล่าๆในเมือหลวนี่อย่าออรส
รู้ไว้็ไม่เสียหายเธอะไ้เรียมัวเหมือนและสัเมอูพี่รอูื่นเ้นแฝแววยิ้มอย่าหมายมา
็ทำให้รู้ร่าวๆว่าระูลที่ล่าวมานี่สำัพอสมวรและโ่ัในเมือาอันนี้เป็นแน่
เธอ็อยาะรู้ว่าพี่รอแสนสวยอเธอะทำยัไ่อ
ิเออร์วาามอฟาเียวั้แ่หัวรเท้าแทบไม่เื่อสายาว่าอนนี้ลูสาวนเล็อวนนี้ะเปล่ประายนานี้
เสื้อสีส้มโอรถลิบผ้าิ้นเินพร้อมลวลายอโบั๋นสวยามปรายีทั้ปลายแนเสื้อและปลายนะโปรที่พริ้วไหวเินเหินราวับลอยลมอย่าเทพเียนสูส่และส่าและที่น่าใยิ่ว่านั้นือใบหน้าที่สวยหยาเยิ้มใบหน้าลัวและเหมาะรับับวาที่หวานสวยพร้อมริมฝีปาเป็นเอลัษ์ที่ไม่ใรสามารถเลียนแบบไ้เป็นสวยราวับมีเวทมน์ให้หลไหล
และใบหน้าลาๆ่อนทับือฮูหยินเอที่าไปเือบๆสิบปีผู้นั้น
หลิหลมออีหฝ่าย้วยวามริษยาเ็มอ
มือใ้แนเสื้อิแน่นน้อาวบัับท่าทาไม่ให้ออมานเป็นที่สัเนาิ้อฟาเียว!
ทัทายผู้อ่าน
วันนี้ไรท์ะลสอเรื่อิันนะะ เยที่มะวานไม่ไ้ลสาวรอยรั
ฝาิามน้อรินและพี่ย้วยนะะ มีอะไรแนะนำหรือิมเสนอเ้ามาไ้นะะ
ไรท์ะพยายามะอบทุเม้นอบุะ
ความคิดเห็น