น้ำตาซาตาน(อาริตา)

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ

ภาพเบื้องหน้าคือภาพเปลวไฟที่ลุกแดงฉายฉานไปทั่วบริเวณ แสงไฟกำลังลุกลามไปทั้งบ้านไม้หลังใหญ่นั้น...เสียงไฟคึ่กๆ สีแดงร้อนแรง และเสียงของมันฟังน่ากลัว มันก้องกังวานไปในหัวใจของทุกผู้คนที่ยืนอยู่ตรงนี้...ยกเว้นแต่ผู้หญิงที่ยืนอยู่หน้าสุด...

ดวงหน้าของหล่อนดูสงบนิ่ง เย็นชา แม้ความขาวของดวงหน้าจะดูเหมือนทำจากหินอ่อนชั้นดี แต่หินอ่อนที่เป็นดวงหน้าดูเย็นชาที่แสดงออก ไร้อารมณ์  ไร้รู้สึก และที่สำคัญไร้รัก

หล่อนไม่มีหัวใจ!

“อะไรกั๊น...”

เสียงแหลมแหวกอากาศมา ก่อนคุณกานดาจะพาตัวเองออกมายืนเด่น ตรงหน้าชลธิชาและคนของหล่อนที่มายืนไว้อาลัยกับสถานที่นี้

นับจากพรุ่งนี้ จะไม่มีฟาร์มแห่งนี้อีกแล้ว

ทุกอย่างจะถูกปิด

จบแล้ว

จบกัน

ชลธิชามองคนพูดด้วยแววตานิ่งๆ ไม่รู้สึกอะไรจะมีบ้างที่แวบๆ ให้เห็น ไม่ใช่อะไรอื่น นอกจากความรำคาญ

“ไฟไหม้ ทำไมไม่ดับ”

“ดับทำไม” เสียงเอ่ยเยือกเย็น “ฉันเผาเอง”

คุณกานดาตาเหลือกค้าง ทำท่าราวจะเป็นลม

“แกเผาบ้านนั้น  ตายแล้ว...แม่คุ้ณ บ้าเสียสติอะไรขึ้นมา หรือแก่จะขึ้นคาน หวั่นไหวไม่มีใครเอา...”

เสียงยังเอ่ยต่อ รุนแรง แต่เมื่อณรงค์ขยับตัว หล่อนยกมือโบกห้ามเอาไว้โดยไม่ได้เอ่ยอะไร  ก่อนจะเอาสองมือมาไขว้หลัง  มองดูคนเพิ่งมาด้วยแววตารำคาญที่คราวนี้แสดงออกให้เห็นอย่างเต็มที่

นิลุบลถลันตามมาอีกคน ดวงตาของหล่อนปรากฏแววตื่นตระหนก  เสียดาย

บ้านหลังงาม หมดแล้วในกองไฟ

“ชลธิชา คิดอะไร บ้านนั้นน่ะ บ้านนั้น...”

คนพูดเต้นเร่าๆ

“บ้านของฉัน” คำตอบเรียบจัด  “ฉันไม่อยากได้ก็เผา”

“แต่เป็นบ้านคุณชนะด้วยนะ แล้วฉันเป็นเมียเขา”

“ยังมีหน้ามาอ้างอีกหรือ  นังแพศยา”

เสียงเข้ม เกรี้ยวกราด ผู้คนของหล่อนทุกคนยืนสงบในความสลัว มีแต่แสงไฟจากคบ จากตะเกียงที่จุดส่องสว่างในยามหัวค่ำที่ยังไม่ดึกมาก...หล่อนบอกพวกเขาแล้วว่าจะปิดฟาร์ม ปิดอาณาจักรนี้

จากนี้จะเดินทางไกลในทางเถื่อน

ทิ้งปีเดือนวันคืนอันขื่นขม

จากที่เกิดที่กินสิ้นรื่นรมย์

ทิ้งอารมณ์ทิ้งใจไม่คว้าคืน

หล่อนจะไปให้ไกลจากที่นี่  จากความทรงจำ ไม่มีอะไรเหลือติดค้างกับตัวเองอีก

“เธอทำอะไร ชลธิชา”  นิลุบลยังโกรธเคือง “เธอเผาบ้านทำไม เธอเป็นคนฆ่าคุณชนะ ฉันรู้นะว่าฝีมือเธอ อีน้องทรยศ เห็นผู้ชายดีกว่าพี่ชาย...เธอ...”

หล่อนพูดได้แค่นั้นเพราะณรงค์ย่างสามขุมมาตบหน้าหล่อนสองทีซ้อน จนเลือดกบปาก หล่อนลงไปฟุบกับพื้น  ชลธิชาคว้าคบไต้จากมือคนงานคนหนึ่งโยนใส่บนตัวนิลุบลให้กรีดร้องโหยหวน และคุณกานดาต้องรีบเข้าไปช่วยดับไฟบนร่างลูกสาว ดีว่ามันไม่ได้ลุกโหม แค่ไหม้เล็กน้อย กลิ้งไปกลิ้งมาก็ดับได้

“แกจะฆ่าลูกฉัน อีชล อีคนใจดำ อีคนใจร้าย”

ชลธิชาหยุดมอง...แล้วเอ่ยเสียงเรียบเย็น

“จากนี้อย่าให้เห็นหน้าอีก เพราะคราวหน้า ไม่แค่ไฟเท่านี้”

แล้วชลธิชาก็เดินไปจากที่นี่

ไม่ใช่การเดินไปเพื่อชีวิตใหม่ที่ดีกว่า

แต่เป็นการเริ่มต้นเดินของความว่างเปล่า ชีวิตที่ยังหาคำตอบไม่ได้ว่าพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร

แต่จะหยุดเดินก็ยังไม่ได้

...พี่ชนะ ฉันขอโทษ และนี่คือการลงโทษตัวฉันเอง  ไร้บ้าน ไร้ใจ ไร้ทุกอย่าง ฉันจะไม่ลืมพี่เลย ไม่ว่าจะอย่างไรฉันก็รักพี่ชนะเสมอ  พันเดชไม่ได้ทำให้ฉันรักพี่น้อยลงหรอกนะ...

นั่นคือคำบอกลา แล้วหล่อนก็ก้าวรุดไปข้างหน้ามีเงาสองเงาไปกับตัวหล่อน หนึ่งคือเงาของตัวหล่อนเองและอีกหนึ่งคือเงาของณรงค์

และเมื่อเดินหน้าไปได้  หล่อนมิได้เหลียวแลมาข้างหลังอีกเลย