คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Part 2: ด้วยรัก และ คับแค้น
Title: ปั๋วข้า...ใครอย่า(บังอาจ)แตะ!
Category: รั่ว.... - - "
Pairing: ยุน/แจ,มิค/เซีย,??/มิน
Rating : Nc-17 .....หยาบด้วย....
Author notes: งืม...ตอนนี้เซียออกแล้วนะ~~
แผนผัง Mong RuYung Family
Part 2…..
"อืม......." เสียงครางอือเบาๆในลำคอดังขึ้นเบาๆ ขณะที่ริมฝีปากนุ่มของชายหนุ่มก้มลงซุกไซร้บนซอกคอขาวอย่างหื่นกระหาย.... มือเรียวสอดเข้าไปในสาปเสื้อก่อนจะบีบเค้นหน้าอกนิ่มๆอย่างรุ่นแรงตามอารมณ์ที่พุ่งสูง....
"....อา....จุน...ซู......"
"มินอา......." ชายหนุ่มนามว่าจุนซูครางเบาๆ ขณะนี่มือของเจ้าหล่อน.... ชิน มินอา ลูบไล้ไปมาตรงเป้ากางเกงของเขา.... ร่างโปร่งเบียดชิดเข้าไปจนร่างของหล่อนกับเขาแทบจะหลอมรวมเป็นร่างเดียวกันอยู่แล้ว.....
จุนซูเลื่อนมือไปปลดตะขอชั้นในของเจ้าหล่อนอย่างรวดเร็วก่อนจะหันมาปลดกางเกงของตนบ้าง......
ก๊อก ก๊อก ก๊อก!
เสียงประตูดังขึ้นขัดจังหวะ..... จุนซูผละจากหญิงสาว ก่อนจะหันไปถามเจ้าที่เคาะประตูขัดความสุขเขาเขาอย่างเอาเรื่อง....
"เคาะทำไมวะ......มีไรก็ว่ามาดิ๊......"
เสียงเคาะเงียบไป...... ร่างโปร่งจึงหันไปหาหญิงสาวที่นอนรอเขาอยู่......
จุนซูลูบขาอ่อนของเธอก่อนจะก้มลงประกบปากของเขากับริมฝีปากนิ่มๆที่มีกลิ่นลูกท้อหอมหวานน่าชิม.... แต่ไม่ทันที่จะได้ลิ้มรส..... เสียงประตูก็ดังขึ้นอีกครั้ง....
ก๊อก ก๊อก ก๊อก!
"ไม่อะไรค่อยพูดกันที่หลังไม่ได้รึไงวะ!!!!" จุนซูตะโกนอย่างหัวเสีย....เขาหันไปสบถเบาๆกับประตูไม้มะฮอกกะนีราคาแพง ก่อนจะหันกลับมาหาหญิงสาวที่เริ่มจะฉุนอยู่เหมือนกัน.....
ริมฝีปากบางของจุนซูแย้มยิ้มหวานให้หญิงสาวอย่างใจเย็นอีกครั้ง...... เขาโผเข้าหาเจ้าหล่อนทันทีที่แน่ใจว่าจะไม่มีใครมาขัดจังหวะเขาได้อีกแล้ว.... แต่ทว่า....
ก๊อก ก๊อก ก๊อก!
มันก็ยังตามขัดจังหวะเขาไม่เลิก!!!
"ไอ้ห่ะ!!! คนจะสีหญิง....ขัดจังหวะจริงเมิง!!!!!" จุนซูด่าดังๆ กะให้คนที่อยู่นอกประตูได้ยินและรับรู้เอาไว้ มือเรียวบิดลูกบิดเปิดประตูออกไปอย่างแรง จนคนที่อยู่ด้านนอกที่ไม่ทันได้ตั้งตัวหัวโขกกับประตูดังโป๊ก
"มีไร!" จุนซูมองคนที่ยืนคลำหัวปอยๆอย่างอารมณ์เสีย.... ถ้าไม่มีธุระสำคัญล่ะก็.....
โดนกระทืบแน่เมิง!
".....นี่ครับ...." ร่างสูงยืนบางอย่างให้ 'ท่านเซีย' มือขวาของ 'ท่านหัวหน้า' อย่างสุภาพ.... แต่คนตรงหน้ากำลังอารมณ์ไม่ดีอย่างสุดๆ มือเรียวกระชากมันออกมาจากมือของร่างสูงทันที...
มือเรียวคลี่กระดาษที่อยู่ในมือออก แล้วไล่สายตาอ่านตัวอักษรยึกยือในจดหมาย......
".....ยูชอน....เห็นผู้หญิงที่อยู่ในห้องฉันไหม?" จุนซูถาม ร่างสูงโค้งตัวเป็นการขออนุญาตก่อนจะชะโงกหน้าเข้าไปในห้อง....
"เห็นครับ....."
"ให้เงินเธอ....แล้วไล่เธอออกไป....หลังจากนั้น....เรียกประชุมคนของเราในเขต N ทั้งหมดให้มาที่นี่.....เข้าใจที่ฉันพูดไหม?"จุนซูดูใจเย็น..... ผิดจากคนเมื่อกี้โดยสิ้นเชิง....
"เข้าใจครับ....." ยูชอนโค้งคำนับอีกครั้ง.... ก่อนจะขอตัวไปจัดการทุกสิ่งตามที่เจ้านายของเขาบัญชา.....
จุนซูมองบอดี้การ์ดหนุ่มที่เป็นทุกอย่างของเขานิ่ง....
ปาร์ค ยูชอนคนนี้เป็นทุกอย่างของเขาจริงๆ....
จุนซูมองยูชอนจนลับตา....ก่อนจะหันมาให้ความสนใจกับกระดาษจดหมายในมือ.....
'......แก๊งของเรากำลังแย่......รีบมาโซล ก่อนที่ฉันจะให้คนไปถล่มฮาเร็มของแก.......
ด้วยรัก และ คับแค้น....
คิม แจจุง.....'
จุนซูหัวเราะอย่าขมขื่นเมื่อนึกถึงคุณพี่แสนสวย..... ด้วยรักและคับแค้น งั้นหรอ..... พี่แจจุงยังมุทะลุดุดันเหมือนเดิมไม่มีผิดสิน่า..... ไม่รู้ว่าป่านนี้จะหาปั๋วได้ยัง.....
ทีแรกเขาก็ไม่เข้าใจหรอกนะ.... ว่าทำไม หัวหน้าแก็งของเราทุกคนถึงต้องมี "ปั๋ว(ผัว)" จนเมื่อไม่นานมานี้เขาได้มีโอกาสไปอ่านหนังสือที่ห้องสมุดของแก๊ง(แก๊งเราสนับสนุนให้คนฉลาด แกมโกง...อิอิ) ก็พบประวัติศาสตร์ที่โลกต้องจารึก!!!(เว่อร์) ตั้งแต่สมัยพี่ดองวุค....ที่ยอมสละตำแหน่งแล้วหนีตามจีฮุน(เรน).... หัวหน้าแก๊ง ยุง บินมา... (-.- ชื่อแก๊งแม่งอนาถ) แต่สุดท้ายทั้งคู่ก็ต้องแยกจากกันด้วยฝีมือพี่อีทึก..... พี่ดองวุคเลยสาปแช่งคนที่จะมาเป็นห่วงหน้าคนต่อไปทุกคน....ให้ต้องมีสาระมี.... ซึ่งพี่อีทึกก็เป็นรุ่นมหานิยม -.- โดนสาปแช่งแต่ก็มีฟามสุข พี่อึทึกไม่ได้หนีตามผู้ชายแต่อย่างใด แต่พี่อีทึกตัดสินใจสละตำแหน่งหัวหน้าแก๊งให้พี่แจจุง.... ฝั่งสามีของพี่อีทึกก็เช่นกัน.... พี่คังอิน..... เขายอมละทิ้งทุกอย่างเพื่อพี่อีทึกจะได้มาอยู่กับเขา..... จากนั้นทั้งคู่ก็แต่งงานกัน มีลูกที่แสนน่ารักถึง 2 คน......
มันก็คงจะเป็นแบบนั้นอะนะ.....
ถ้าหากพี่อีทึกมีมดลูก
"
แต่พี่อีทึกก็มีลูกจริงๆนะ.... 2คนเลย......
ครืดดดด~ ครืดดดดด~ ครืดดดดด~
เสียงโทรศัพท์ที่ตั้งระบบสั่นดังขึ้น จุนซูควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกง ก่อนจะล้วงขึ้นมากดดูเบอร์.....
นั่นไง...ลูกชายคนที่สองของพี่อีทึกโทรมาแล้ว.....
"ฮัลโหล....โทรมามีไรวะ....."
"น้าก็....พูดจาให้สุภาพหน่อยดิ"คนปลายสายตะโกนแข่งกับเสียงเพลงที่เปิดดังอยู่ขณะนี้
"ทำไมต้องสุภาพกะแกวะ......เปิดเพลงให้เบาๆหน่อยคุยไม่รู้เรื่อง" จุนซูด่ากลับ คนปลายสายหัวเราะแฮะๆ
"แล้วโทรมามีไรเนี่ย...."
"เปล่า....ก็คิดถึง....." คิดถึง?....ตายยากนะเอ็ง..... พอคิดถึงมันมันก็โทรมา....แสนรู้จริงๆเลยลูกชายพี่อีทึกเนี่ย....
"ไม่เชื่อว่ะ....ฉันรู้นะว่าแกต้องมีอะไรแน่ๆ......บอกฉันมาเลย....นะไอ้คิบอม!!!"
"ไม่เห็นต้องตวาดกันเลย....น้าก็!!!!....บอกก็ได้....งุงิ" ปลายสายเริ่มทำตัวปัญญาอ่อน.... จุนซูถอนหายใจเบาๆ.... กรูล่ะเสียดายความหล่อของมันจริงๆ....
"ว่ามาดิ....."
"เค้าแอบชอบผู้ชายคนนึงอะน้า......"
"ใครวะ?....." จุนซูถามอย่างหัวเสีย.... ไอ้หลานเวรนี่มันจะพิรี้พิไรไปถึงไหน- -" เขาไม่ได้อยู่ว่างๆให้มันปรึกษาปัญหาหัวใจทั้งวันซะหน่อย.....
"อาหมวยทงแฮ....น้องชายไอ้เจ๊กขายซาลาเปาตรงตลาดนัดหน้าบ้านผมอะ...."พูดแค่นั้น ใบหน้ารูปสลัก นัยน์ตากลมโต จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากเล็กๆสีชมพูก็ปรากฏขึ้นในหัวของจุนซู...... หมอนั่นสวยก็จริง..... จะเรียกว่าสวยธรรมดาก็ไม่ได้หรอกนะ....เพราะ อี ทงแฮคนนี้ สวย...น่ารักน่าจีบ น่าถอดน่ากอดน่าหอมน่าจูบน่าฟัดน่าซัดน่ากระทืบ......สงสัยใช่ไหมล่ะ...ว่า น่าซัดน่ากระทืบมันมาจากไหน......
ก็วันนั้น วันที่ผมไปหาไอ้คิบอมที่บ้าน........
----------------------------------------------------------------------------------
อาจจะเป็นเรื่องแปลกสำหรับคนในแก๊ง....ถ้าหากเห็นคิม จุนซูคนนี้เดินตลาดนัด....แต่มันจำเป็นนี่นา...ก็วันนี้ที่เขาต้องมาตลาดนัดก็เพื่อหาซื้อขอไปฝากไอ้คิม คิบอม ลูกชายสุดที่รักสุดที่เลิฟของพี่อีทึก ที่กำลังนอนซม หยอดน้ำเข้าต้มเพราะดันไปทำตัวขัดหูขัดตาพี่ชายมันเข้า.... เลยโดนกระทืบซะ...
ถึงจะแอบสมน้ำหน้าอยู่ในใจ....
แต่ก็อดสงสารมันไม่ได้...
ช่วยไม่ได้...ดันเจือกมีพี่ชายร่วมสาบาน(ทึกบังคับ) มือเท้าหนักก็อย่างนี้แหล่ะ....
".....ยูชอน....นายว่าคิบอมเค้าจะชอบกินอะไร......" จุนซูหันไปถามบอดี้การ์ดหนุ่มในชุดดำ เน็คไท ใส่แว่นดำ รองเท้าหนังขัดเงาสีดำ.... ดำ ดำ ดำ....ดำทั้งตัว ดำจนคนทั้งตลาดมองไอ้นี่ว่าเป็นไอ้บ้า.....
จะไม่ให้หาว่ามันเป็นคนบ้าได้ยังไง!
ก็อากาศตอนนี้มันร้อนกว่า 40 องศาเซนติเมตรเชียวนะ!!!(องศาเซนติเมตร....ครูคณิตศาสตร์คนไหนสอนแกวะ)
แล้วไอ้การเดินตลาดในชุดรัดกุม(สุดๆ) แถมเป็นสีดูดแดดตอนพระอาทิตย์ใกล้จะเลื่อนมาตรงกลางหัวแล้ว.... แปลว่าต้องมีความอดทน สูงมากทีเดียวเชียวล่ะ....
แต่เรื่องจริงมันไม่ใช่หรอกนะ....
เพราะครีมกันแดดของยูชอนหมดต่างหาก...
หมอนั่นเลยไปเอาสีทาบ้าน 4 season รุ่น สีทนได้ มาทาตัวต่างหาก.....
ไม่แปลกใจเลยทำไมถึงทนอยู่ในที่แดดร้อนๆแบบนี้ได้โดยไม่สะทกสะท้านซักกะนิด
"แอปเปิลไหมครับ.....หรือส้มดี....ผมว่าเป็นผลไม้จะดีกว่านะครับ...กินที่มีกากเยอะๆ จะได้ถ่ายสะดวก....เห็นคุณคิบอมบ่นอาหารไม่ย่อย ท้องอืด กระเพราะคราก ปากหมา หน้าด้าน มาหลายวันแล้วครับ...." เออ หลานกรู เป็นหลายโรคดีจังเลย.....
จุนซูคิดในใจแล้วพยักหน้าเห็นด้วย.... ในขณะที่มือของเขาเอื้อมไปหยิบผลแอปเปิลสีแดงเปล่ง น่ากัดนั้นก็มีมือของใครบางคนกระชากมือของเขาออกมาจากแอปเปิ้ลกองนั้น!!!
จุนซูมองตามมือเรียวไล่ไปยังใบหน้าหวานที่ยิ้มแป้นให้เขาอยู่อย่าง งงๆ.....
"อย่าทำหน้าแบบนั้นสิครับ....สวัสดีครับผมทงแฮ....อี ทงแฮ.....ยินดีที่ได้รู้จักครับ...." อี ทงแฮ ก้มโค้งคำนับอย่างสุภาพ
"....สวัสดี....."จุนซูทักตอบ... พลางหันขึ้นไปส่งซิกกับร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างหลัง..... ว่ารู้จักหรือไง.... แต่คำตอบที่ได้จากยูชอนคือการส่ายหน้ารัว....
"ผมคิดว่าคุณกำลังหาของฝากอยู่...." ทงแฮพูดขึ้นมาอย่างรู้ทัน....
"ใช่.....แล้วทำไมอะ"
"บ้านผมขายซาลาเปาที่อร่อยที่สุดในย่านนี้....ซื้อไปเป็นของฝากน่าจะดีนะครับ....."
การขายซาลาเปาอย่างจริงจัง....
ทำให้ทงแฮกลายเป็นแมลงสาปในสายตาของจุนซูทันใด!!!!
"ไม่เอาอะ...."
"โห่....พี่ชาย....ซื้อซาลาเปา1 ลูกแถมกระดาษรองซาลาเปา1ชิ้นเลยนะ!!" คนตรงหน้ายังตื้อไม่เลิก....
"ไม่เอาหรอก...."
"เอาเหอะน้า...."
"ไม่เอา...."
"เอาเห๊อะ....."
"ก็กูบอกว่าไม่เอาไง!!!" จุนซูตวาดลั่น... จนคนทั้งตลาดหันมามองเป็นตาเดียว.....
"ก็กูจะให้มึงเอาอะ!!! จะซื้อดีๆหรือจะต้องให้ใช้กำลัง!!!!" ทงแฮตวาดบ้าง จุนซูผละไปเล็กน้อย....
"ก็บอกไม่เอาไม่เอา อยากมีเรื่องหรอไง!!!" จุนซูถกแขนเสื้อขึ้นเป็นเชิงเอาเรื่อง....
ยูชอนที่ดูเหตุการณ์อยู่นานเห็นท่าไม่ดี จึงรีบกันจุนซูให้ออกมาจากตรงนั้น แต่ทว่าทั้งสองฝ่ายก็จะฉะกันท่าเดียว.... แรงของจุนซูตอนอาละวาดก็เริ่มทำให้เขาต้านทานไม่ไหว..... ในใจก็คิด ถ้าหากว่าปล่อยจุนซูให้ต่อยดีกะเด็กทงแฮ มีหวังได้โดนพี่แจจุงด่ายับแน่.... ก็พี่แจจุงสั่งห้ามไว้นี่นาว่าอย่า(บังอาจ)มีเรื่องกับเพศที่อ่อนแอกว่า(??????)
"อี ทงแฮ!!!!" เสียงเรียกจากสวรรค์ดังขึ้น! ทุกๆคนที่หันมองตามเสียงตะโกนนั่น.... ก็ต้องพบกับชายหนุ่มผมดำซอยสั้นประบ่า ใบหน้าคมเข้ม เขากับริมฝีปากบางและจมูกโด่งเป็นสันได้อย่างดี.... ร่างนั้นเคลื่อนกายเบียดฝูงเกาหลีมุงเข้ามาก่อนจะกระชากแขน อี ทงแฮอย่างแรง.....
"บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่ามาหาเรื่องกับคนที่ตลาด!!!!" สำเนียงแปร่งๆตวาดลั่น ทำเอาทงแฮที่ทำตัวข่มจุนซูเมื่อครู่ตัวหดลีบเท่าเมล็ดถั่วลิสง มือเรียวคล้องแขนของร่างที่ตวาดอยู่อย่างกล้าๆกลัวๆ....
".....ก...ก็เค้ามาหาคนซื้อซาลาเปาของตัวไง...พี่ฮัน......" ฮันเกิง...หรือฮันคยอง ชายหนุ่มผู้มีสายเลือดมังกรสะบัดมือของทงแฮทิ้ง
"ก็อย่าทำแบบนี้สิ....ฉันมีน้องเป็นนายคนเดียวนะ.....ทีหลังอย่ามาหาเรื่องใครอีกรู้ไหม....เด็กโง่~"ฮันคยองเขกหัวน้องชายหน้าอาหมวยเบาๆ.... ใบหน้าเกรี้ยวกราดเมื่อครู่กลายเป็นยิ้มซื่อ ณ บัดนาว..... ทำเอาจุนซูผู้ไม่เคยประสบพบเจอเรื่องเทือกนี้มาก่อนงงเป็นไก่ตาแตก.....
ก็แค่จุนซูคนเดียวเท่านั้นแหล่ะที่งง....
เพราะคนในตลาดพอเห็นเหตุการณ์เมื่อครู่ก็ก็แยกย้ายกันโดยอัตโนมัติ โดยมีเสียงพึมพำเบาๆว่า "ไอ้ฮันมันแปลงร่างแล้ว..." เท่านั้นจริงๆ
"ต้องขอโทษจริงๆนะครับ....." ฮันคยองก้มโค้งขอโทษเขาอย่างสุภาพ.... จุนซูพยักหน้าส่งๆเพราะเขาก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรอยู่แล้ว.....
"ไม่เป็นไรหรอกครับ...." ยูชอนโบกมือเชิงไม่เป็นไรยกใหญ่....
หนุ่มหน้าจีนยิ้มแย้มแจ่มใสก่อนจะตบบ่าน้องชายหน้าหมวยเบาๆเป็นเชิงว่าไปกันได้แล้ว.... ทงแฮหันมาเอ่ยคำขอโทษด้วยใบหน้าแจ่มใสเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น 1 ที ก่อนจะหันหลังกลับไปกับพี่ชาย....
ยูชอนมองสองพี่น้องหันหลังให้ แต่แล้วสายตาช่างสังเกตของเขาก็ไปปะทะกับบางอย่างที่อยู่บนคอของฮันคยอง.....
รอยสัก ตราประจำแก๊ง แยง รูปู!!!!!
----------------------------------------------------------------------------------
"น้า......น้า!!!!"
"หะ...หา....อะไร...."
"ฟังที่พูดอยู่ปะเนี่ย...."
"ฟังดิ......เมื่อกี้แกพูดอะไรนะ?"
"เนี่ยหรอฟัง.....น้าใจร้าย ใจร้าย ใจร้าย......" ปลายสายตัดพ้อ.....
"ไอ้คิบอม....ถ้าแกไม่เลิกทำตัวปัญญาอ่อน...ฉันจะเอาเรื่องของแกเวลาที่อยู่บ้านไปแฉให้ที่โรงเรียนฟัง ว่าแกน่ะมันปัญญาอ่อน!!ไม่ได้เงียบขรึม พูดน้อยอย่างที่ใครเขาเข้าใจเลยซักกะนิด....ไอ้เสแสร้ง!!!"
"อย่านะน้า!!!....ถ้าน้าพูดเรื่องนั้นเค้าก็จะบอกพี่ยูชอน....ว่าน้าอะ.....ฮิ่ฮิ่....แอบคิดเรื่อง....จั๊กกะดึ่มดึ๋ย....กะพี่เขาอะ"
".........โอเค....ไม่พูดแล้ว....เลิกปัญญาอ่อนได้ยัง?ฉันไม่มีเวลาทั้งวันนะ....เดี๋ยวต้องนัดประชุดเขตN แล้วก็ไปโซลเนี่ย......"
"ห๊ะ!!! น้าจะมาโซลหรอ!!!"
"อืม...พี่แจจุงสั่งให้ไป ด้วยรักและคับแค้น...."
"ดีเลย....งั้นน้ามาช่วยเค้าจีบทงแฮด้วยนะ....."
"แกนี่ชอบของแปลกเนอะ....ไอ้หนุ่มหน้าหวานนั่นมันมีดียังไงวะ!! รั่วโคตร!!" รู้ไว้เหอะไอ้คิบอม...ว่าน้าอะเป็นห่วงแกเหลือหลาย.... ลำพังตัวเองก็รั่วจะแย่แล้วยังจะหาเมียมาช่วยรั่วอีก..... ชีวิต....
"รั่วๆแหล่ะน่ารักดี....เอ้อ...หมดธุระแล้วใช่ไหมน้า?...ถ้าไม่มีธุระอะไรแล้วงั้นวางล่ะ" คนที่ควรจะถามน่ะกรู๊!!! ไม่ใช่เมิง!!!!
"เออบาย...." จุนซูวางสายจากหลานสุดที่รัก..... ความจริงพวกเราอายุเท่ากันหมดเลย... แต่ที่ต้องแบ่งแยกเป็นวงศาคณาญาติกันแบบนี้ก็เพราะ ตำแหน่งใน Family(แก๊งของเราเรียกให้ไฮโซเหมือนเรื่องรีบอนซ์*)ต่างหากล่ะ
พูดถึง อี ทงแฮคนนั้นแล้วก็อดนึกถึง ฮันคยอง คนพี่ไม่ได้..... ตั้งแต่วันที่ยูชอนนพูดเรื่องรอยสักนั่นกับเขาก็ยิ่งทำให้เขาคิดหนักเรื่องแก๊งแยงรูปู....ก็เขาไม่เคยเห็นเจ้าหมอนี่ปรากฏตัวพร้อมกับแก๊งสักครั้ง....
มันน่าคิดนะ.... ว่าแก๊งนั้นซ่อนใครไว้อีก.....
บางที.... แก๊งนั้นอาจจะมีทีเด็ดที่แม้แต่พี่แจจุงก็คาดไม่ถึงเลย ก็เป็นได้!!!
----------------------------------------------------------------------------------
คิม แจจุงกลับมาพร้อมกระป๋องโค้ก สองกระเป๋าในมือ..... ทั้งที่ร่างสูงนั่นจะนั่งอยู่ตรงนี้.... ที่เก้าอี้ตรงนี้......
แล้วหมอนั่นมันหายไปไหน!!!!!!
"ยุนโฮ.....จองยุนโฮ......"
"ถ้านายไม่ออกมาฉันจะให้คนมารุมเตะก้นนายจริงๆนะ" แจจุงขู่.... แต่ก็ดูจะไม่เป็นผล เพราะคนที่เรียกหาไม่มีทีท่าว่าจะโผล่ออกมาเสียที.....
ขณะนั้นเอง หญิงสาวสองคนเดินผ่านแจจุง.... พวกหล่อนกระซิบกระซาบบางอย่างกันด้วยเสียงอันเบา.... แต่นั่นก็ไม่ได้ลอดพ้นหูทิพย์ของแจจุงเลย..... มือเรียวคว้าแขนของหนึ่งในนั้น รั้งเอาไว้เพื่อจะสอบถามความจริง
"เมื่อกี้พวกเธอคุยอะไรกันนะ?......" แจจุงถามเสียงเย็น...
"ปล...เปล่านะคะพวกฉันไม่ได้คุยกะไรกันเลย....ปล่อยพวกฉันไปเถอะนะคะ คุณคิม..." เธออ้อนวอน
"ก็บอกมาก่อนสิแล้วจะปล่อยไป...."
"คือว่า.....เมื่อกี้พวกเราเห็น........"
----------------------------------------------------------------------------------
"อุ๊ก!!!!!"
เท้าหนักๆเหวี่ยงฟาดกับใบหน้าหล่อเข้มของ จอง ยุนโฮอย่างแรงจนร่างทั้งกระเด็นไปติดผนังของตึกหลัง ที่ไม่ค่อยจะมีใครกล้าเดินผ่านมา พวกสมาชิกแก๊ง แยง รูปูผู้โง่เขลา ก้าวเข้าไปหายุนโฮ ก่อนจะนั่งยองๆ แล้วเชิดใบหน้าคมขึ้นมาสบตา....
"กูถามว่าเมิงเป็นอะไรกะคิม แจจุง!!!...."คนที่ดูเหมือนจะเป็นลูกพี่ตะโกนเสียงดัง....
"เมิงก็บอกๆพี่เขาไปดิวะ....จะได้ไม่ต้องเจ็บตัว....." หนึ่งในนั้นตะโกนขึ้นมา....แต่ยุนโฮก็ยังยืนกรานคำเดียว คือ...
"ผมไม่รู้เรื่อง...ผมไม่ได้สนิทกับเขาครับ...."
"ไม่สนิทหรอ!" คนที่เพิ่งเตะยุนโฮเมื่อกี้หมอความอดทน คว้าไม้หน้าสามที่ไหนก็ไม่รู้ กระหน่ำตีลงบนตัวของยุนโฮอย่างแรง.... แต่ยุนโฮก็ไม่คิดจะสู้สักนิด..... เขายังปล่อยให้เด็กในแก๊งของตนเองกระทืบตัวเองต่อไป....
จนสุดท้ายสติพร่าเลือน..... และในที่สุด... จอง ยุนโฮ... เด็กติ๋มในสายตาของคนในโรงเรียนก็สลบไป.....
"ยุนโฮ!!!!!!" เสียงหวานตะโกนมาแต่ไกล เมื่อเห็น จอง ยุนโฮ โดนตีจนสลบ....
ร่างบางถลาเข้ามาหายุนโฮทันทีพร้อมกับลูกน้องอีก 4-5 คน มือเรียวประครองศีรษะของร่างสูงให้ขึ้นเหนือพื้น ก่อนจะหันมามองคนทื่ทำยุนโฮด้วยสายตาอาฆาต
"ใครทำยุนโฮ!!!!"
"........."
"กูถามว่าใครทำยุนโฮ!!!!!" ร่างบางส่งยุนโฮต่อให้ลูกน้องคนข้างๆ ก่อนจะผุดลุกขึ้น คว้าไม้ในมือของคนที่ตียุนโฮมาไว้ที่ตนเอง....
พวกนั้นได้เจอ คิม แจจุง ผู้มีกิตติศักดิ์เรื่องความโหดเลื่องลือ ครั้งแรกก็ถึงกับตัวสั่งงันงก แต่แจจุงตะโกนถาม พวกมันก็แทบจะทำอะไรไม่ถูกแล้ว.....
"พ....พวกกุทำ.....ล...แล้วจะทำไม!!!" คนที่กร่างที่สุด พูดตะกุกตะกักออกมา ลูกน้องของมันที่หลบอยู่ด้านหลังเริ่มย่องหนีไปทีละคนๆแล้ว จนเหลือมันแค่คนเดียว..... แต่มันก็ยังไม่รู้ตัว ก้าวเข้าใกล้แจจุงอีกนิดก่อนจะกระชากคอเสื้อของแจจุงอย่างแรง
"กุ....ม...มะ...ไม่กลัว....มึ..ง...หรอกนะ.....คิม จ จะ...จะ...แจจุง" เสียงสั่นของมันช่างการันตีได้ดีจริงๆว่าสิ่งที่มันพูดออกมาเป็นความจริง(เพียงนิดเดียว....) ไม่กลัวงั้นหรอ..... แจจุงคิดในใจ....
"มึงไม่กลัวกูใช่ไหม?....."
"ช...ใช่..."
"แล้วมึงกลัวอะไรบ้าง?"
"ก…กุไม่กลัวซักอย่าง......" มันตอบ.... ท่าทางจะไม่ได้สังเกตเส้นเลือดที่นูนอยู่บนหน้าผากของแจจุง ที่เป็นสัญญาณบอกว่า ร่างบางตรงหน้ากำลังอารมณ์ดุเดือด อยากกระทืบคน เลยแม้แต่น้อย....
"ดี....งั้นกุนี่แหล่ะ...จะเป็นคนสอนให้มึง รู้จัก 'กลัว' เอง.....หึหึหึ"
จบคำ แจจุงปัดมือที่มันดึงคอเสื้ออยู่ออก ก่อนจะซัดหมักหนักๆลงไปบนกราม จนหน้าของมันบูดเบี้ยว แล้วกระชับไม้หน้าสามที่ยึดจากมันมา กระหน่ำตีลงไปที่สันหลังของมันอย่างแรง... ก่อนจะเตะง่ามขาให้เสียการทรงตัว....
มันล้มลงกับพื้นอย่างอนาถ แจจุงดีดนิ้วเรียกคนของตัวเองให้มารุมกระทืบอย่างแรงต่อ จนมันเจ็บเจียนตาย.... แจจุงสั่งให้ลูกน้องของตนถอยห่างออกมา ก่อนจะฟาดไม้หน้าสามลงบนใบหน้าของมันอย่างแรง จนเลือดกำดาวไหลทะลักออกมาทางจมูก แล้วกระทืบลงบนอกของมันอย่างแรงจนมันกระอักเลือดออกมา ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งยองๆที่ข้างๆมัน
"นี่ยังน้อยไปสำหรับโทษของมึง......." แจจุงกระดกปลายไม้หน้าสามให้โขกกับคางของมัน จนเป็นรอยช้ำ
"ใครส่งพวกมึงมา" แจจุงถามเสียงเรียบ....
"ละ...ลูกพี่....."
"ลูกพี่.....เชี่ยมึงสิ!....ถ้าไม่บอกชื่อแล้วใครจะไปรู้กะมึงวะ!!!" แจจุงตะโกนด่า ทำเอาลูกน้องสี่ห้าคนของตนสะดุ้งไปตามๆกัน...
".....ละ...ลูกพี่...ซองมินครั.....บ....."
อี ซองมิน.......
มือขวาของมือซ้ายแห่งแก๊ง แยงรูปู......
พวกเมิงกล้ามากนะ....ที่บังอาจลูบคมกรู.......
----------------------------------------------------------------------------------
TBC Part 3
((มันเชื่อมกะ Intro แรกเลย>.<))
Talk : แฮ่กๆๆๆๆ เหนื่อยมากกกก
เรื่องนี้บอกได้เลยว่าได้แรงบันดาลใจจากเรื่อง ครูสาวยากุซ่า แล้วก็ รีบอนซ์
55+ เหนื่อยมากถึงมากที่สุด....
เอาไว้ตอนหน้าจะเอาแผนผังของ แยง รูปู แฟมมิลี่ มาให้ดูกันนะคะ>.<
ความคิดเห็น