เล่ห์ลวงรักร้าย

ลำดับตอนที่ #1 : นี่แหละฉัน ราฟาเอล ดิโอตินี่

            โรงแรม The Paradise Star Hotel กำลังจัดงานเลี้ยงประมูลเครื่องเพชรเพื่อการกุศลที่จัดขึ้นโดยสมาคมแม่บ้านที่นำเงินช่วยเหลือเด็กและคนชราที่จัดขึ้นเป็นประจำทุกปี ภายในงานคราคล่ำไปด้วยแขกผู้มีเกียรติที่มีชื่อเสียงในแวดวงไฮโซและตามหน้าหนังสือพิมพ์ บนเวทีพิธีกรสาวสวยที่รับหน้าที่อันทรงเกียรติกำลังกล่าวขอบคุณผู้ที่นำสร้อยแหวนของมีค่ามาร่วมประมูลตามด้วยร่างบางเพรียวสวยของนางแบบที่สวมใส่เดินออกมาเฉิดฉายโชว์สิ่งของที่ร่วมประมูล

“ครามไฟมุมขวาล่างแสงจ้าไปลดแสงลงหน่อย”

“โอเคเจ้”

“ฟ้านางแบบคนต่อไปเตรียมรอได้เลย คนที่เดินบนเวทีกำลังเข้าตามจุดแล้ว”

“รับทราบค่ะ”

“กาญนางแบบที่เดินฟีนาเล่พร้อมยัง”

“พร้อมแล้วค่ะ”

“โอเค ปล่อยตัวตามที่ลงเวลาไว้เลย” เสียงปรบมือที่ดังก้องหลังนางแบบกิติมาศักดิ์เดินไปหยุดอยู่หน้าเวที ร่างโปร่งบางโพส์อย่างมืออาชีพท่ามกลางแสงแฟส ก่อนที่จะเริ่มประมูลเครื่องเพชรแต่ล่ะชิ้นอย่างครึกครื้น เพราะต่างก็รู้ว่าเงินหลังจากหักค่าใช้จ่ายทุกบาททุกสตางค์จะมอบให้การกุศล เครื่องเพชรถูกประมูลกันอย่างต่อเนื่องจนถึงชุดสุดท้ายที่นางแบบกิติมาศักดิ์เดินมาโพส์ด้านหน้าเวที

“ถึงชุดสุดท้ายกันแล้วนะค่ะ เครื่องเพชรชุดนี้หม่อมเจ้าสุรีย์รัตนา เป็นคนนำมาประมูล ชื่อว่าน้ำตามหาสมุทร มีทั้งสิ้น 3 ชิ้นประกอบด้วย สร้อย แหวน และต่างหู สวยงามสมกับที่เรียกว่าน้ำตามหาสุทร ราคาประมูลเริ่มที่ 5 ล้านค่ะ ท่านผู้มีเกียรตืท่านใดสนใจเชิญได้เลยค่ะ” สิ้นเสียงพิธีกรสาวป้ายประมูลก็ถูกยกขึ้นอย่างต่อเนื่อง ราคาของเครื่องเพชรยังคงพุ่งสูงไปเรื่อย จนถึง 30 ล้าน ซึ่งคนที่ประมูลเป็นเจ้าของอสังหาริมทรัพย์ที่กำลังเป็นที่กล่าวถึงอย่างกว้างขวางอย่าง อรงกรณ์ แดนคงทรัพย์

“มีใครจะให้มากกว่านี้ไหมค่ะ.... เอาล่ะค่ะ 30 ล้านครั้งที่หนึ่ง 30 ล้านครั้งที่สอง สะ..” หากก่อนที่พิธีกรจะเคาะจบการประมูลกลับมีเสียงหนึ่งดังขึ้นจากหน้าประตูทางเข้า พร้อมกับร่างสูงสง่าที่เดินเข้ามาในงาน

“100 ล้าน”

“100 ล้าน” ทั้งพิธีกรและผู้คนในงานต่างอืออึงเมื่อเครื่องเพชรชุดนี้ถูกประมูลไปในราคาสูงลิ่ว และคนที่ร่วมประมูลเป็นใครนั้นต่างรู้ดี เพราะกิติศัพท์ความเก่งฉกาจและมากเสน่ห์ของเจ้าของร่างสูง

“มีใครให้มากกว่านี้ไหมค่ะ.... เอาล่ะค่ะ 100ล้านครั้งที่หนึ่ง 100ล้านครั้งที่สอง  100ล้านครั้งที่สาม เครื่องเพชรชุดน้ำตามหาสมุทรเป็นของมิสเตอร์ ราฟาเอล ดิโอโตนี่ ค่ะ” สิ้นเสียงพิธีกรสาวพร้อมเสียงปรบมือที่ดังสนั่น ก่อนที่พิธีกรจะกล่าวเชิญราฟาเอลขึ้นบนเวทีพร้อมกับหม่อมเจ้าสุรีย์รัตนา ท่ามกลางเสียงปรบมือและคำชมไม่ขาดปากจากคนที่มาร่วมงาน ราฟาเอลพาร่างสูงสง่าน่าเกรงขามขึ้นไปบนเวทีพร้อมรอยยิ้มหวานที่แจกจ่ายให้กับทุกคน โดยเฉพาะร่างบางที่เป็นนางแบบสาวที่หน้าหวานแดงเถือกกับสายตาหวานเชื่อมที่ส่งมาให้ หม่อมเจ้าสุรีย์รัตนาให้เกรียติเป็นคนมอบเครื่องเพชรชุดนี้ให้ด้วยตัวเอง ก่อนจะกล่าวขอบคุณทุกคนที่มาร่วมงานและร่วมการประมูลเครื่องเพชรแต่ล่ะชิ้นไป ก่อนจะกล่าวปิดงานอย่างสวยงามท่ามกลางความประทับใจของทุกคน ร่างสูงของราฟาเอลพยักหน้าเรียกเลขาหนุ่มที่ยืนนิ่งอยู่ข้างๆ ก่อนจะหันไปบอกสิ่งที่ต้องการกับลุคซ์ที่เป็นทั้งเลขาและบอดิการ์ด ส่วนตาคมยังคงมองตามร่างบางของนางแบบกิติมาศักดิ์ไปอย่างแพรวพราวก่อนที่จะก้าวออกไปจากงานเพราะไม่มีอะไรที่น่าสนใจอีกต่อไปแล้ว

“ทุกคนทำได้ดีมากสำหรับงานวันนี้ แทบจะไม่มีที่ผิดพลาด ขอบใจทุกฝ่ายนะที่เต็มที่กับงานวันนี้” พิมอรหัวหน้าฝ่ายออแกไนส์ของโรงแรมกล่าวชมกับทุกคนที่ทำให้งานทุกอย่างสำเร็จไปได้ด้วยดี

“ผู้ใหญ่พอใจกับงานวันนี้มาก พี่อยากให้ทุกคนพยายามทำอย่างนี้ไปตลอดและก็ขอบใจทุกคนนะ เอาล่ะแยกย้ายกันกลับบ้านได้ เดินทางดีๆล่ะ”

“ครับ/ค่ะ” เสียงตอบรับจากทุกคนก่อนที่จะแยกย้ายกันเพื่อกลับบ้านเพราะกว่าจะเคลียร์งานทุกอย่างจบก็ดึกมากแล้ว และทุกคนก็อยากกลับบ้านกันเต็มที

“ซ้องเดี่ยวก่อน” พิมอรเรียกผู้ช่วยสาวที่ทำงานมาด้วยกันหลายปีและเธอก็รักและเอ็นดูคนตัวเล็กนี้มาก

“ค่ะพี่พิม มีอะไรหรือเปล่าค่ะ” สีหน้าสงสัยที่ถามมาทำให้พิมอรหัวเราะอย่างเอ็นดู

“ไม่มีอะไรหรอก พี่แค่จะบอกว่าพรุ่งนี้สิบโมงพี่จะไปประชุมและจะให้เราไปด้วย”

“ซ้องต้องไปด้วยหรือค่ะ”

“ต้องไปเป็นอย่างมากเลยล่ะ เอาล่ะไปพักได้ยังไงพรุ่งนี้เข้าสายซักหน่อยก็ได้พี่อนุญาต” ธีระดายกมือไหว้หัวหน้าที่ตนนับถือก่อนขอตัวกลับบ้านเพราะดึกมากแล้ว

“ขอบคุณค่ะพี่พิม แต่ซ้องไม่เอาหรอกเดียวโดนเจ้าพวกตัวดีอิจฉา ขี้เกียจฟัง” พิมอรยิ้มรับก่อนที่จะยืนมองลูกน้องสาวที่หอบกระเป๋าใบโตลงลิฟท์ไป

ธีระดา กลับมาถึงบ้านหลังเล็กก็เลยเที่ยงคืนมาเกือบสองชั่วโมงแล้ว ร่างบางที่เปิดประตูเข้าบ้านเห็นแสงไฟจากห้องรับแขกเปิดทิ้งไว้และค่อนข้างแน่ใจว่าบุคคลที่เป็นที่รักคงรอตนอยู่ และเป็นอย่างคาดเมื่อเห็นนางอนงค์นั่งดูโทรทัศน์รออยู่

“แม่ทำไมไม่นอนค่ะ ดึกมากแล้ว” ธีระดาเดินเข้าไปกอดมารดาก่อนจะหอมแก้มนุ่ม

“แม่รอซ้องนั้นแหละ ห่วง”

“ก็ซ้องบอกแม่แล้วไงค่ะว่าไม่ต้องห่วง ดูซิแม่เลยต้องนั่งรอซ้องเลย”

“ก็แม่นอนไม่หลับนิ ห่วงเรากลับบ้านดึกๆคนเดียว นี่ถ้าเจ้าซียังอยู่เมืองไทยคงวิ่งแจ้นไปรับเราแล้วล่ะ” นางอนงค์พูดอย่างอารมณ์ดีเมื่อคิดถึงลูกสาวคนเล็กที่ตอนนี้ต้องไปทำงานที่ต่างประเทศ มืออวบเอื้อมมาลูบหัวทุยของลูกสาวคนโตที่ยังนั่งอ้อนตนเองอยู่เลย

“นั่นซิค่ะ และคงบ่นและก็บ่นเหมือนเดิมนั่นแหละ” พูดจบพร้อมกับหัวเราะอย่างชอบใจก่อนจะโอบประคองแม่ไปนอนก่อนจะกลับมาอาบน้ำและเข้านอนทันที หัวถึงหมอนก็หลับเป็นตายเพราะความเหน็ดเหนื่อย

                ที่คอนโดสุดหรู่ใจกลางกรุงฯ ร่างสองร่างที่กำลังก่ายกอดโหมรันกันอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย เสียงหวานครางระงมท่ามอย่างสุขล้นพร้อมๆกับเสียงครางกระหึมจากคนตัวโต ก่อนที่ราฟาเอลจะปล่อยให้คู่ขาสาวได้กลายเป็นจ้อคกี้สาวที่คอยควบคุมแทน มือหนาบีบก้นงามงอนอย่างมันส์มือก่อนจะส่งเสียงคำรามอย่างถูกใจกับความรู้งานของสาวสวยที่ตนเองยังติดใจในลีลารัก ปรีดาภาที่ตอนนี้ได้ใจยิ่งนักที่ได้ควบคุมคนข้างล่างให้คลั่งใคร่ตัวเธอพยายามจะหยุดความร้อนที่ไหลวนในร่างกายเพื่อหลอกล่อร่างหนาหากกลับโดนมือใหญ่ที่ตอนนี้ใกล้จะหมดความอดทนกดสะโพกฝ่ายบดเบียดกับร่างกายอันใหญ่โตก่อนที่เธอจะรู้สึกถึงสายรุ้งอันสวยงามเสียงกรีดร้องดังออกมาอย่างต่อเนื่องก่อนที่จะทรุดซบลงบนหน้าอกกว้างอย่างหมดเรียวแรง

“อะไรกัน แค่นี้ก็หมดแรงแล้วเหรอ” เสียงทุ้มหยอกเย้าพร้อมๆกับถอนกายแกร่งออกมาก่อนจะดึงอุปกรณ์ป้องกันออกก้มลงจูบไหล่บาง

“ก็คุณนั้นแหละที่ทำให้ดาหลาเป็นแบบนี้” ปรีดาภากล่าวอย่างกระเหง้ากระหงอดหากมือเรียวยังคงลูบไล้ร่างหนาสมบูรณ์แบบอย่างหลงไหล ปรีดาภายอมรับกับตนเองได้เลยว่าหลงผู้ชายคนนี้มากแค่ไหน นี่แค่การพบกันไม่กี่ครั้งแต่ทุกครั้งราฟาเอลทำให้เธอถึงสวรรค์ตั้งไม่รู้กี่ครั้ง ไม่เสียทีที่เป็นเจ้าชายคลาสโนว่าที่ผู้หญิงอยากนอนด้วย

“นั่นมันต้องโทษตัวเองแล้วล่ะที่ทำให้ผมหลงได้อย่างนี้ คุณเป็นผู้หญิงที่สุดยอดจริงๆดาหลา” ราฟาเอลชมพร้อมกับจับจูบปากบาง “ผมคงต้องให้รางวัลสำหรับความน่ารักของคุณซะแล้ว รับรองได้ว่าคุณจะถึงสวรรค์แน่นอน” จบคำพูดพร้อมกับที่ร่างหนาเริ่มปฏิบัติการกินตับกันอีกครั้ง สำหรับคืนนี้ยังอีกยาวไกลสำหรับนักรักอย่างราฟาเอล ดิโอตินี่

                ห้องประชุมใหญ่ที่ขณะนี้หัวหน้าฝ่ายต่างๆของโรงแรมกำลังประชุมเรื่องการจัดงาน ธีระดาซึ่งได้มีโอกาศเข้าร่วมกับการประชุมที่มีผู้ถือหุ้นร่วมประชุมเป็นครั้งแรก อดที่จะรู้สึกตื่นเต้นไม่ได้ ถึงแม้ว่าจะมีผู้ถือหุ้นบางคนที่เธอเคยเห็นหน้าแต่ก็มีบางส่วนที่เธอไม่รู้จัก การประชุมเป็นไปอย่างเรียบร้อยก่อนที่ทุกฝ่ายจะกล่าวถึงงานที่จัดขึ้นมื่อคืนที่ประสบความสำเร็จและได้รับการกล่าวชมเป็นอย่างมาก พิมอรยกมือไหว้อย่างขอบคุณ

“มีอะไรจะพูดไหมคุณพิมอร”

“พิมขอบพระคุณทุกท่านที่พอใจกับงานที่จัด และหากจะพูดจริงๆพิมก็ไม่ได้เป็นคนลงมือเองทั้งหมด พิมเป็นแค่คนที่คอยแนะนำเท่านั้น งานครั้งนี้สำเร็จออกมาอย่างสวยงามคงต้องยกความดีความชอบนี้ให้กับธีระดามากกว่า” พูดถึงตรงนี้พร้อมกับผายมือมาที่ธีระดาที่นั่งอยู่ด้านข้างก่อนที่จะอมยิ้มกับอาการตาโตตกใจของลูกน้องสาว “ธีระดารับผิดชอบงานนี้โดยตรงและทำออกมาค่อนข้างที่จะดีมาก ทุกอย่างเป็นไปตามแผนที่กำหนดไว้ เมื่องานครั้งนี้ประสบความสำเร็จและได้รับคำกล่าวชมพิมก็อยากให้เจ้าของผลงานนั้นได้รับมันค่ะ” พิมอรพูดจบพร้อมกับโค้งขอบคุณก่อนที่คุณธำรง จะตบมือให้ธีระดาตามด้วยผู้ถือหุ้นคนอื่น ธีระดายืนขึ้นก่อนจะยกมือไหว้ทุกคนก่อนที่จะนั่งลงที่เดิม หน้าใสเปื้อนยิ้มด้วยความยินดีกับสิ่งที่ทุ้มเท

“งั้นคุณพิมก็ได้คนที่ดีและมีคุณภาพมาไว้ในมือแล้วซิ คงไม่ต้องห่วงแล้วซิ” ธำรงเอ่ยถามพิมอรก่อนที่อีกฝ่ายจะเอ่ยปากรับ

“ค่ะ พิมค่อนข้างมั่นใจว่าหลังจากที่พิมลาออก ทางแผนกออแกไนส์ของเราก็จะยังมีคนทำงานที่มีประสิทธิภาพอยู่ และจะสามารถช่วยงานคุณพราวพิลาสได้อย่างแน่นอน” ธีระดาหันมาพิมอรอย่างตกใจเพราะไม่รู้ว่าพิมอรจะลาออก  แม้จะรู้ว่าอีกไม่นานพิมอรจะแต่งงานกับนักธุรกิจต่างชาติแต่พิมอรก็ไม่ได้บอกกล่าวเรื่องลาออกเลย

“เมื่อคุณพิมมั่นใจอย่างนั้นผมก็วางใจ และผมอยากจะแนะนำลูกสาวคนเดียวของผมที่จะเข้ามาช่วยงานที่โรงแรม หวังว่าทุกท่านคงจะให้ความเอ็นดูและชี้แนะนะครับ” พูดจบคุณธำรงก็ผายมือไปด้านหลังก่อนที่ร่างบางเพรียวระหง หน้าตาสวยงามหมดจดจะเดินเข้ามาอย่างมาดมั่น พร้อมกับยกมือไหว้ทุกคนก่อนจะยิ้มหวานหยดให้ธีระดา

“ดีใจที่ได้ร่วมงานกับทุกท่าน ดิฉันจะทำงานอย่างเต็มที่และหวังว่าทุกท่านจะให้การชี้แนะแนวทางนะค่ะ” เสียงใสบอกทุกคนก่อนจะยิ้มหวานบาดใจให้ท่ามกลางอาการเคลิมเคลื้มของชายหนุ่ม ชายแก่ ก่อนที่เสียงปรบมือต้อนรับจะดังขึ้น

            หลังจากที่พิมอรลาออกพราวพิลาสก็เข้ามาเป็นหัวหน้าแทน และเธอก็ไม่ได้ทำให้ทุกฝ่ายผิดหวังเพราะสามารถทำงานได้อย่างดี ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่นสมกับที่เคยทำงานกับมืออาชีพ ธีระดาซึ่งตอนนี้เป็นผู้ช่วยพราวพิลาสก็รู้สึกสบายใจเพราะถึงแม้จะเป็นลูกเจ้าของบริษัทหากกลับวางตัวอย่างเป็นกันเอง ธีระดาที่เพิ่งเคลียร์งานจบจึงเดินทอดเท้าอย่างสบายอารมณ์หลังจากจัดการงานทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ร่างบางที่กำลังเดินผ่านมุมสวนหย่อมของโรงแรมกลับได้ยินเสียงแปลกๆคล้ายเสียงอะไรซักอย่างที่กำลังเจ็บปวด แม้จะรู้สึกไม่ดีเพราะนี่ก็ใกล้มืดลงแล้วหากแต่เสียงครวนครางแปลกๆนั้นกลับทำให้เท้าเล็กขยับเข้าไปใกล้ก่อนจะมองหาอุปกรณ์ป้องกันตัวหากเจออะไรที่ไม่ชอบมาพากล ตากลมเห็นไม้ของราวระแนงที่ใช้กั้นก่อดอกไม้ที่หลุดออกมาจึงคว้ามาถือไว้ก่อนจะแอบย่องเข้าไปอย่างเงียบกริบ เสียงแปลกที่ได้ยินยิ่งชัดขึ้นทุกทีก่อนที่ร่างเล็กจะชะโงกไปดู หากสิ่งที่เห็นกลับทำให้ตากลมโตยิ่งขยายกว้างมากยิ่งขึ้นเพราะร่างกายสองร่างที่เกาะเกี่ยวกันไม่สนใจใคร เท้าเรียวสวยถูกยกขึ้นข้างหนึ่งเพื่อเกาะเกี่ยวเอวสอบ ส่วนมือใหญ่ของผู้ชายตัวโตกำลังประคองก้นงอนงามกดกระแทกกันอย่างเมามันส์ไม่ได้สนใจใคร เสียงครางอย่างพอใจดังออกมาจากริมฝีปากบางก่อนที่จะถูกปิดด้วยริมฝีปากแดงเรื่ออย่างสตรีของคนตัวสูง

“พราวไม่ไหวแล้วราฟา เร็วอีกนิด” ปากบางที่เป็นอิสระเอ่ยปากบอกราฟาเอล

“อืม ใกล้แล้วเหมือนกัน ใจเย็นๆพราว” ราฟาเอลกลั้นใจบอกร่างบางก่อนจะออกแรงกระแทกกระทั้นมากยิ่งขึ้น หากนาทีที่ความสุขมาถึงและการปลดปล่อยมาเยือน ตาคมที่เต็มไปด้วยไฟเสน่ห์หากลับสบตากับตากลมโตที่มองมาอย่างตื่นตกใจ ปากเล็กอ้าค้าง ราฟาเอลที่ไปถึงสวรรค์จ้องมองสบตากับคนตัวเล็กไม่ได้รู้สึกอับอายซักนิด ปากหยักได้รูปยกยิ้มให้ธีระดา  หากมือหนายังกอดร่างบางของผู้หญิงในอ้อมกอดแน่นไม่ให้คนตัวเล็กเห็นว่าเป็นใคร ก่อนที่ร่างเล็กจะปล่อยไม้ที่ถือมาทิ้งและรีบพาตัวเองหลบไปจากตรงนั้นทันที

“ราฟาปล่อยพราวได้หรือยัง” พราวพิลาสเอ่ยปากถามราฟาเอลที่ยืนกอดเธอไว้นิ่ง ก่อนที่มือสวยจะยกขึ้นคล้องคออีกฝ่าย พร้อมกับเกลี่ยนิ้วเรียวไปตามสันคิ้วของอีกฝ่าย”

“แล้วพราวอิ่มหรือเปล่าล่ะ อยากจะต่ออีกซักรอบไหม” ราฟาเอลบอกร่างบางหากมือหนากลับยกขาเรียวลงกับพื้นพร้อมทั้งจัดการกับตัวเองอย่างไม่รีบร้อน พราวพิลาสที่ตอนนี้ดึงชั้นในตัวเองขึ้นมาสวมไม่ได้รีบร้อนซักนิด

“ไม่แล้ว พราวหิวข้าวแล้วล่ะ ที่ทำไปเมื่อกี้ไม่เห็นอิ่มอย่างที่คุณบอกซักหน่อย” พราวพิลาสบอกกับชายหนุ่มก่อนที่จะเอื้อมมือไปคล้องแขนราฟาเอลที่แต่งตัวเสร็จเรียบร้อย ราฟาเอลก้มมองพราวพิลาสก่อนที่จะทิ้งอุปกรณ์ป้องกันลงถังขยะที่วางไว้อย่างไม่สนใจ พร้อมๆกับเดินออกไป
/////////////////////////////////////////