( sf ) coffee and you. {Ong x Min}

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

“เอสเพรสโซ่ มัคคิอาโตเย็น หนึ่งที่ครับ”

            เนื้อเสียงนุ่มทุ้มแสนคุ้นหูดังขึ้นเบื้องหน้า บาริสต้าหนุ่มช้อนดวงตาขึ้นมองใบหน้าหล่อคมคายริมฝีปากหยักผุดรอยยิ้มใจดี นัยน์ตาเรียวชี้ขึ้นราวสุนัขจิ้งจอกจดจ้องมาอย่างไม่ระวาง

องซองอูแอบกลืนน้ำลายลงสู่คอที่แห้งผาก

“ครับ” เขาตอบรับก่อนจะเตรียมตัวทำกาแฟ คนคนนั้นค่อยๆหมุนลำตัวเดินไปตรงมุมหนึ่งของร้านที่แสงสว่างสีจางๆจากดวงอาทิตย์ในช่วงสิบเอ็ดโมงเศษสาดเข้าใส่ผนังกระจก .. ในขณะที่มือทั้งสองข้างยุ่งอยู่กับการทำกาแฟแต่ดวงตากลับเอาแต่จ้องมองคนๆนั้นอยู่ตลอดเวลา แล้วแสงแดดอบอุ่นในฤดูหนาวก็สาดเข้าที่ใบหน้าเรียวสวยนั่นพอดี ในตอนนั้นเองที่ดวงตาสีดำสนิทคู่นั้นเลื่อนสบเข้ากับดวงตาสีน้ำตาลอ่อนของซองอู ริมฝีปากสีแดงสดระบายรอยยิ้มบางๆจนกระทั่งบาริสต้าหนุ่มหลุบสายตาเลื่อนลงต่ำ

ฮวังมินฮยอนเป็นผู้ชายในอุดมคติของเขามาโดยตลอด

ผู้ชายในแบบที่ซองอูอยากเป็น เขาอยากหล่อเหมือนมีออร่าเป็นแบ็คกราวข้างหลังตลอดเวลาอย่างนั้นบ้าง

             ความจริงแล้วฮวังมินฮยอนและองซองอูต่างรู้จักกันและกันเป็นอย่างดี เนื่องจากเป็นเพื่อนร่วมคณะนิเทศศาสตร์ แต่พอจบออกมาได้ปีกว่ามินฮยอนที่เป็นเดือนของคณะก็ผันตัวเองไปเป็นนายแบบสุดฮอตของวงการบันเทิงเกาหลีในขณะที่ซองอูก็ลงทุนเปิดร้านกาแฟเล็กๆในย่านคังนัมแล้วผันตัวเองเป็นบาริสต้าประจำร้าน เขาเพิ่งมาค้นพบความชื่นชอบอันดับหนึ่งที่เป็นองค์ประกอบสำคัญในการดำรงชีวิตประจำวันนั่นคือรสชาติและกลิ่นหอมกรุ่นจากการบดคั่วเมล็ดกาแฟในทุกๆเช้าของการเริ่มต้นวันที่ดี

            เป็นเรื่องแปลกเหมือนกันที่เวลาแบ่งเซคเรียนไม่ว่าจะเป็นวิชาอะไรก็ตาม เขาและมินฮยอนมักจะอยู่ในเซคเดียวกันมาตลอด และตลกดีที่แม้จะเป็นคนที่แอบมองบ่อยสุดแต่กลับพูดคุยด้วยน้อยจนแทบนับครั้งได้

            พูดคุยกับใครก็ได้อย่างไม่เขอะเขิน แต่กับคนชื่อฮวังมินฮยอน ซองอูรู้สึกว่าตัวเองกลายร่างเป็นอีกคนที่กลัวการทำความรู้จักกับเพื่อนร่วมคณะขึ้นมาดื้อๆ

เอสเพรสโซ มัคคิอาโตแก้วเย็นเสร็จเรียบร้อยและซองอูกำลังนำไปให้คุณลูกค้าสุดหล่อ

            แอบสังเกตว่าใบหน้าที่เขารู้สึกอิจฉาซ่อนความอิดโรยไว้ใต้ดวงตาจิ้งจอกที่กำลังมองมา มันค่อนข้างดำคล้ำอย่างเห็นได้ชัด มินฮยอนรับแก้วกาแฟมาอย่างไม่พูดอะไรและค่อยๆยกขึ้นดื่มอย่างใจเย็น

            เวลาในช่วงสายๆแบบนี้ภายในร้านมีลูกค้าแทบจะนับคนได้ ซองอูจึงตัดสินใจหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับมินฮยอน

            อีกคนเหลือบมองแล้วก้มลงดื่มกาแฟตรงหน้า ริมฝีปากสีแดงสดขบเม้มเข้าหากันราวกับภายในโพลงปากกำลังกลั้วความหวานของฟองนมและความขมของเอสเพรสโซให้กลายเป็นความกลมกล่อมในรสชาติเดียว

            ความพิเศษของกาแฟเอสเพรสโซ มัคคิอาโตคือการเอาฟองนมนุ่มๆลงไปปาดทับบนกาแฟเอสเพรสโซ ให้ความหอมนุ่มของนมที่จะมาปะทะกับริมฝีปากเป็นอันดับแรก ก่อนจะได้รับรสชาติเข้มข้นหนักหน่วงของช๊อตเอสเพรสโซในตอนสุดท้าย โดยทั้งสองสิ่งนี้จะถูกผสมปนเปเป็นเนื้อเดียวกันผ่านการกลั้วของลิ้น นี่คือเสน่ห์ของการดื่มกาแฟเอสเพรสโซมัคคิอาโตเลยล่ะ

            ซองอูกลั้นขำเมื่อเห็นว่าตรงมุมปากของมินฮยอนถูกแต้มด้วยสีขาวจากฟองนม เขาจึงชี้นิ้วไปที่มุมปากของตัวเองเพื่อให้เจ้าตัวเลียมันออก แต่ลืมไปว่านั่งฝั่งตรงข้ามพอซองอูจิ้มที่มุมปากข้างซ้ายที่เป็นตำแหน่งของฟองนม มินฮยอนใช้ลิ้นเลียที่มุมปากข้างขวา ชายหนุ่มปัดไม้ปัดมือไปมา “ไม่ใช่ตรงนั้นนะ”

“อ่า .. งั้นเช็ดให้หน่อย”

            มินฮยอนหลับตาลงพลางยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้ วินาทีนั้นซองอูรู้สึกว่าร่างกายตัวเองชาไปทั้งแถบ เขาค่อยๆยกมือที่สั่นเล็กน้อยปาดคราบฟองนมบนริมฝีปากหยักได้รูปออก

“ขอบใจ” มินฮยอนยิ้มตาพริ้ม ให้ตายสิ เขาหยุดมองใบหน้าแสนวิเศษนี้ไม่ได้เลย

“อง”

“หืม?”

            น้อยคนที่จะเรียกเขาด้วยนามสกุลเพียงคำเดียว น่าแปลกที่ก้อนเนื้อข้างซ้ายของซองอูกำลังเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะ

 “รสชาติเยี่ยมมาก” อีกคนชูแก้วกาแฟในมือประกอบ

“ก็เพราะคนทำหล่อไง”

จะบอกว่าเพราะใส่ใจก็กลัวจะโดนมองแปลกๆ

“หลงตัวเองไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ”

มินฮยอนหัวเราะจนตาหยี ซองอูเลยทำเป็นเกาท้ายทอยตัวเองแก้เก้อ

“นานๆทีจะได้มานั่งคุยกับองแบบนี้” ดวงตากลมสวยเหลือบมองพลางยกกาแฟขึ้นดื่ม

“แน่ล่ะนายมักจะมานั่งดื่มแค่แป๊บเดียวแล้วก็หุนหันพลันแล่นออกไป กาแฟยังไม่ทันหมดด้วยซ้ำ”

            ถึงจะยุ่งกับการทำกาแฟตรงหน้าแต่ซองอูก็มักจะสังเกตเสมอ .. มินฮยอนมักจะโผล่เข้ามาในร้านช่วงสิบเอ็ดโมงและสั่งเอสเพรสโซมัคคิอาโตสูตรเย็นทุกครั้ง พอเอาไปเสิร์ฟและเดินกลับมายืนที่เคาท์เตอร์ได้ไม่กี่นาที ร่างสูงโปร่งก็ลุกพรวดพราดขึ้นวิ่งผลักประตูร้านออกไปราวกับรีบไปทำอะไรสักอย่างท่ามกลางสายตางุนงงของผู้คนในร้านและเขาที่โครตจะตั้งใจทำกาแฟแก้วนั้นแต่กลับถูกคนสั่งวางทิ้งไว้เปล่าเปลี่ยวบนโต๊ะในสภาพที่ยังเต็มแก้วอยู่เหมือนเดิมทุกอย่าง

“ต้องรีบไปทำงานน่ะ”

“แต่อย่างน้อยก็น่าจะหยิบไปด้วย” ซองอูเลื่อนสายตามองที่แก้วกาแฟที่ตั้งอยู่ตรงหน้าทำให้อีกคนรู้ทันทีว่าเขาหมายถึงอะไร มินฮยอนระบายยิ้ม

“เพราะรีบมากน่ะ ขอโทษนะถ้ามันทำให้นายเสียใจ”

“ไม่เป็นไรๆ เข้าใจน่า คนฮอตๆแบบนายงานต้องเยอะเป็นธรรมดา เรื่องแค่นี้ไม่ได้ทำให้รู้สึกเสียใจอะไรหรอก” เผลอสบตาเข้ากับนัยน์ตาจิ้งจอกของอีกคน มินฮยอนแลบลิ้นเลียริมฝีปากสีแดงสดของตัวเอง

แค่เห็นคนๆนี้มาทุกวันก็ดีใจมากแล้ว

     บาริสต้าหนุ่มเริ่มเม้มริมฝีปากเข้าหากันเมื่อนึกถึงคำถามหนึ่งที่ติดอยู่ในใจตลอดแต่ไม่เคยมีโอกาสได้ถาม ตอนนี้โอกาสมอบให้เขาเต็มที่ และมินฮยอนเองก็ดูจะสนใจเขามากเป็นพิเศษ

“ถ้าต้องรีบไปทำงานขนาดนั้น ทำไมต้องแวะมาที่นี่ก่อนล่ะ?” จากนั้นซองอูก็เม้มริมฝีปากอีกครั้ง ก็แค่คำถามทั่วไปแต่ทำไมเขารู้สึกคาดหวังกับคำตอบของคนตรงหน้าขนาดนี้นะ

“นอกจากเอสเพรสโซ่มัคคิอาโต้แก้วนี้” ดวงตาเรียวคมจดจ้องอีกครั้ง “ก็คงเป็นคนทำละมั้ง”

ซองอูรู้สึกว่าอุณภูมิในร่างกายของเขาสูงขึ้นและถูกส่งอาการมาที่ใบหน้า – เขารู้สึกตัวเองหน้าร้อนผ่าวเพียงเพราะประโยคสุดท้ายจากริมฝีปากทรงกระจับของมินฮยอน

จะมีอะไรที่ทำให้เขินได้เท่าคนๆนี้มั้ยนะ

“โอ๊ะ ให้ตายเถอะ” มินฮยอนสบถออกมาเมื่อยกแขนข้างที่ใส่นาฬิกาแบรนด์หรูยี่ห้อโอเมก้าขึ้นดู

“จะไปแล้วเหรอ” ซองอูรู้ว่าตัวเองกำลังเปล่งเสียงเศร้าๆออกมา

“จริงๆก็อยากอยู่ต่ออีกนิด” มินฮยอนเลียริมฝีปากพลางจ้องมองเขา “ถ้าเป็นไปได้---”

ถ้าเป็นไปได้ซองอูก็จะระเบิดตัวเองตายตอนนี้เหมือนกัน – ไม่ได้สิ

“รีบไปเถอะ เดี๋ยวได้สายจริงๆหรอก” ก็แกล้งพูดไปงั้น .. ความจริงแล้วก็ไม่อยากให้ไปไหนเลย

“นี่มันก็สายแล้วละ” อีกคนว่า “จะเที่ยงแล้ว”

“นายจะไม่ไปเหรอ?” ทำไมรู้สึกเกลียดสีหน้าและน้ำเสียงที่ต้องแสร้งทำอย่างนี้นะ ทั้งที่รู้ตัวเองอยู่ลึกๆว่ากำลังเก็บความดีใจไว้ไม่อยู่ถ้ามินฮยอนเกิดตอบว่าไม่ไปแล้ว

“ไม่ไปก็คงได้มานั่งเฝ้าร้านทั้งวัน”

“...”

     มินฮยอนระบายยิ้มที่แน่นอนว่ามันทำให้อีกฝ่ายเกิดอาการประหม่าทุกครั้ง ร่างสูงโปร่งในเสื้อเชิ้ตสีขาวยืนขึ้น ในขณะที่ซองอูเริ่มนับเลขถอยหลังอยู่ในใจ

เวลาที่ได้อยู่ด้วยกันจะหมดลงทันทีเมื่อมินฮยอนเดินออกไปจากร้าน

“เดี๋ยวสักพักจะโทรมานะ”

“จะสั่งกาแฟอีกเหรอ”

“เปล่า .. แก้วเดียวก็พอแล้ว แค่อยากโทรหา--”

“...อื้อ”

     มินฮยอนหมุนตัวเดินไปที่ประตูร้าน ซองอูจ้องมองทุกย่างก้าว เมื่อร่างสูงหันมาโบกมือลาเขารอยยิ้มสดใสโดยมีฉากหลังเป็นแสงแดดอบอุ่นจากพระอาทิตย์ทำให้เรือนร่างของมินฮยอนดูน่ามองไปอีกแบบ

     เชิ้ตแขนยาวสีขาวเดินหายไปจากมุมตึก ซองอูทำสีหน้าประหลาดใจเมื่อเห็นว่ากาแฟแก้วที่ตั้งใจทำอย่างพิเศษตรงหน้าไม่หลงเหลือความเป็นเอสเพรสโซ๋มัคคิอาโตอยู่เลย มินฮยอนดื่มจนหมดแก้ว – เป็นสิ่งที่ซองอูคาดหวังมาตลอด หรือเพราะมินฮยอนกลัวว่าจะทำให้เขาเสียใจอีกนะ

     ซองอูเดินกลับไปที่เคาทเตอร์และเริ่มลงมือทำเอสเพรสโซ่มัคคิอาโตอีกครั้ง – มินฮยอนไม่ได้ต้องการดื่มมันอีกครั้ง หากแต่เป็นซองอูเสียเองที่อยากจะดื่มมันขึ้นมา

     เขาไม่ชอบการดื่มแบบมีศิลปะหรือค่อยๆละเลียดชิมรสหรือมีเทคนิควิธีการอะไรมาก ซองอูก็แค่ดื่มมันและมาสรุปผลในตอนท้ายว่าเขาชอบกาแฟรสชาตินี้หรือไม่ ถ้ามันใช่เขาก็แค่ดื่มมันต่อในวันถัดไป

     เอสเพรสโซมัคคิอาโตแบบเดียวกับที่ทำให้มินฮยอนถูกนำมาวางคู่กับวาฟเฟิลเนื้อนุ่ม ซองอูชอบดื่มกาแฟคู่กับเจ้าวาฟเฟิลเสมอเพราะมันไปช่วยบั่นทอนให้ปุ่มรับรสขมโดยลิ้นของเขาทำงานหนักเกินไป

     บาริสต้าหนุ่มค่อยๆยกแก้วขึ้นดื่ม ริมฝีปากแตะเข้าที่ชั้นบนสุดของแก้วที่มีฟองนมเคลือบบางๆจากนั้นเอสเพรสโซรสเข้มข้นก็ไหลลงสู่ลำคอ ซองอูหลับตาให้กับความขมปร่าของมันแล้วรีบคว้าชิ้นวาฟเฟิลขึ้นกัดเพื่อไล่ความขม

     แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังอร่อยอยู่ดี

Incoming call

062-619 xxxx

 - - - - - - - - - - - - - - - - > :)

-end.

สัญลักษณ์อะไรไม่รู้ตอนสุดท้าย 

ที่ตลกของเรื่องนี้คือพี่มินไม่ดื่มกาแฟ.....

5555555

เรือผีที่แท้ทรู

ขอบคุณทุกคนที่ผ่านเข้ามาอ่านช้อทฟิคเรื่องนี้นะคะ