รหัสโจรกรรม

นี่เป็นเรื่องแรกของฉัน
อาจจะอัพช้าบ้างเร็วบ้าง 
แต่ก็ฝากติดตามด้วยนะคะ
(อย่าลืมเม้นต์ให้ด้วยนะ อย่างน้อยสักคำ จะได้นำไปปรับปรุง)
เม้นต์ คือ ลมหายใจ คือ ชีวิต คือ กำลังใจ ในการอัพต่อ
อย่าลืมเม้นต์นะคะ

นี่คือ...บทนำ...นะ

                ยามโพล้เพล้ ท้องฟ้าเปล่งแสงสีแดงสดราวจะกลืนกินดวงตะวันที่พยายามจะหนีหายลับขอบฟ้าไป ชุมชนร้างที่น่าจะไม่มีเสียงอะไรเล็ดลอดออกมาให้ได้ยินกลับเกิดเสียง

                แฮก แฮก เด็กผู้หญิง 2 คนกำลังวิ่งอย่างกระหืดกระหอบผ่านซอกซอยต่างๆของชุมชนร้างไป บางครั้งก็หันกลับไปมองผู้ที่ตามมาอย่างระแวงด้วยสายตาหวาดหวั่น ผู้ที่ตามมาก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตามไล่ล่าพวกเธอ ในที่สุดเมื่อกำลังในการก้าววิ่งเริ่มหมดลง แต่ไม่ว่ายังไงพวกเธอก็ต้องหนีพวกที่ตามมาให้ได้เพื่อไปยังจุดมุ่งหมาย สายตาของเด็กผู้หญิงที่อายุมากกว่ามองไปรอบๆโหยหาความช่วยเหลือทั้งๆที่ไม่มีท่าทีจะปรากฏออกมาให้เห็น และแล้วแววตาของเธอก็เปล่งประกายออกมาด้วยความดีใจเมื่อนึกถึงที่แห่งหนึ่งขึ้นมาได้

                “ นี่! ท่าทางพวกที่ตามเรามาคงจะเหนื่อยน่าดู หาอะไรให้กินหน่อยดีไหม? ”

ฉันหันไปถามเด็กผู้หญิงที่อายุน้อยกว่าผู้เป็นคู่หู เธอคนนั้นสะดุ้งเล็กน้อยแล้วหันกลับมาตอบในสภาพเหนื่อยหอบว่า

 “ ก็ดีนี่ แล้วต้องทำไงอะ ”

“ก็...ถัดจากซอยข้างหน้าสองห้องแถวจะมีร้านขนมปังเก่าตั้งอยู่ไง” ฉันเริ่มอธิบาย คู่หูของฉันนิ่งไปสักพักแล้วก็ได้คำตอบ

                “ โอเช จัดไป ”

พวกเราสองคนยิ้มให้กันก่อนไปเคลียร์สถานที่ ฉันใช้กิ๊บติดผมสะเดาะกุญแจประตูอย่างผู้ชำนาญการ “แก๊ก” เสียงตัวล็อคถูกปลดรอยยิ้มปรากฏ ภายในร้านยังมีอุปกรณ์ทำขนมตกอยู่เกลื่อนกล่าน ฝุ่นแป้งหกฟุ้งกระจายเต็มร้าน ‘เยี่ยมไปเลย’ นี่เป็นความคิดของพวกเรา

                ... ตึกๆ ตึกๆ ...

                “ เฮ้ย! พวกมันมากันแล้ว ” คู่หูของฉันตะโกน

                “ ลงมือเลย ” ฉันตะโกนตอบ

                “ โอเช ”

เมื่อได้รับคำยืนยันจากกันและกัน พวกเราวิ่งออกไปนอกร้าน หลังจากนั้น ฉันวิ่งไปซ่อนหลังประตูหน้าร้าน ขณะที่คู่หูวิ่งออกไปล่อพวกมันเข้ามาในร้าน

                “ นั่นไง! พวกมันอยู่นั่น ไปจับเร็ว ไป ไป ไป ”

                “ หึ รีบตามมาเลยไอ้พวกโง่ทั้งหลาย ”

คู่หูยิ้มที่เห็นพวกมันตามมา หลังจากที่เธอล่อพวกมันเข้าไปในร้านขนมปังเรียบร้อย ฉันก็ปิดประตูหน้าร้านล็อคกุญแจ ในขณะที่คู่หูวิ่งไปหลังร้าน

                “ เฮ้! อยู่ทางนี้จ้า ” เธอตะโกนร้องยั่วพร้อมกับถือไฟแช็กอยู่ในมือ

                “ เอาล่ะนะ 1...2... ” เธอร้องบอกตัวเองให้พวกนั้นได้ยินด้วย

                “อย่า อย่า อย่าน้าาาา... ” พวกที่พึ่งรู้สึกตัวตะโกนกันเซ็งแซ่อย่างคนกลัวตาย ก็สมควรอยู่หรอก ในเมื่อเธอนับ

         “ ...3... ” เธอจุดไฟแช็กแล้วปาเข้าไปกลางวงฝุ่นแป้งที่ที่พวกนั้นอยู่ ทันใดนั้น เสียงตะโกนขอความช่วยเหลือ ตะโกนด่า และอื่นๆ ปะปนกันจนแยกไม่ออก แล้วก็จบด้วยเสียง บึ้ม!!!

รหัสโจรกรรม