คำปลอบโยนจากแสงจันทร์​

เปลวเทียนเอนเอียนชวนไหวหวั่น ประเดี๋ยววู่ดับประเดี๋ยวสว่างจ้าเป็นเช่นนี้ตลอดค่ำคืน ผู้คนนั่งล้อมรอบเป็นวงกลมตรงกลางห้องกว้าง ประตูหน้าต่างลั่นกลอนปิดสนิท มีเพียงสายลมทร่แทรกผ่านช่องว่างจนเกิดเสียงหวีดหวิวคล้ายเสียงกรีดร้องของเหล่าภูตพรายยามราตรี 


       ฟู่!  


              ดวงไฟอีกดวงถูกดับไป ณ ตอนนี้เหลือเพียงดวงสุดท้ายที่เหลืออยู่ หญิงสาวผมสีดำขลับแย้มรอยยิ้มอันเย็นเยียบไม่ต่างจากรูปปั้น ยามเมื่อขยับปรับเปลี่ยนท่าทางจะเกิดเสียงกระพรวนดังทั่วทั้งห้อง


      กริ๊ง! 


 นัยต์ตาสีนิลกวาดมองผู้คนโดยรอบก่อนจะเริ่มเอื้อนเอยเรื่องราว เคล้าคลอไปในราตรี


บัดนี้ จักเล่าถึงตำนานที่ถูกเลือนหาย 


กล่าวถึงตำนานของภูติพรายเมื่อครั้งบรรพกาล​ 


ในครั้งที่เทพบิดรแยกสวรรค์​และโลกา 


สิ่งมีชีวิตตนหนึ่งก็ได้ถือกำเนิดขึ้นมาในผืนสมุทรอันกว้างใหญ่​ 


เป็นเวลาเนิ่นนาน​ที่มันเฝ้ามองเหล่ามนุษย์​ท่องเที่ยวไปทั่วทั้งผืนดินและผืนน้ำ


"เหตุใดข้าถึงจักต้องอยู่เพียงแค่ใต้ผืนทะเลลึก" 


มันคร่ำครวญ​


"และเหตุใดข้าถึงจักขึ้นไป​บนผืนดินมิได้" 


เปรี๊ยง!!!!  


        เสียงอัสนีฟาดดังกึกก้องไปทั่วทั้งผืนทะเลคลั่ง พร้อมกับเสียงคำรามกรีดร้องของมันที่ชูคออย่างองอาจ ท้าทายอำนาจแห่งฟ้า แม้เขาข้างหนึ่งจะถูกหักโค่นลง แต่มันก็ยังคงชูคอคำรามอย่างไม่เกรงกลัว หมายมาดถึงการโค้นล้มบังลังค์แห่งสวรรค์ 


อสุราเงยหน้าชูคอ  


เอยคำรามเย้ยหยัน​   


ถึงโทษทัณฑ์​แห่งสวรรค์​


ณ ท้ายที่สุดแล้ว แม้อสุราจะปราชัย แต่เจตจำนง​นั้นไม่เคยเลือนหาย