ลวงรักจิตเสน่หา (ฉบับรีไรต์) -ซีรีส์ลวงรัก-

ลำดับตอนที่ #12 : 6-2 บาดแผลในจิตใจ Trauma (100%)

“นี่... เป็นแบบนี้ หมอก็ต้องไปจัดยาให้นายชานนท์อีกนะครับ แล้วเมื่อไรจะหายกัน ทั้งพี่ทั้งน้องเลย มีอะไรค่อย ๆ คุยกันนะ มารักษารอบนี้ครั้งสุดท้ายนะครับ”

“ช่างหัวไอ้นนท์มันเถอะค่ะหมอ มันรวย มันอยากจ่ายเงินค่าหมอ ออกจะดีกับโรงพยาบาล ฉันคิดว่าบางคนมันสมควรได้รับเวรกรรมบ้าง ทำคนอื่นไว้เยอะ ถ้ามันไม่ตายด้วยยาหมอ มันก็ตายด้วยกรรมสักทางหนึ่งนั่นแหละค่ะ”

“พูดจาไม่เป็นมงคลเลยนะดอกเตอร์ คนไข้ที่ไหนจะตายด้วยยาหมอครับ”

“ก็ไอ้ชานนท์ เพื่อนหมอนัทไงคะ”

“อืม... เรื่องมันเป็นไปเป็นมายังไงนะ?”

‘เฮ้อ! จะมาหลอกถามเธอเรื่องไอ้นนท์อีกแล้ว เบื่อจะตอบหมอแล้วค่ะ’

ทำได้แค่คิดในใจ นึกว่าหมอจะโกรธเรื่องเธอสาปแช่งเพื่อนเขา กลายเป็นว่าเขาดันใช้ความพยายามมากกว่าเดิม เพื่อหลอกถามเรื่องราวจากเธอ ชักชวนสนทนาเรื่องลมฟ้าอากาศ สักพักก็ตะล่อมถาม! แต่เธอไม่ยอมตอบ ทำแก้มป่องนอนหลับตาบ่น “ไม่คุยกับหมอนัทละ ขอกลับบ้านนอนดีกว่า เซ็นกลับบ้านให้ซะทีนะคะ นะคะ... นะหมอนะ พลีส...”

“ครับ... กลับก็กลับนะ จะมานอนโรงพยาบาลนาน ๆ ทำไม กลับบ้านไปรักษาตัว มารับยาที่โรงพยาบาลเอานะครับ”

คุณหมอช่างต่อปากต่อคำ แต่สุดท้ายก็ยอมเลิกราไปทำงานอื่น เพราะคนไข้ไม่ยอมคุยกับเขาแล้วจริง ๆ

ธนัชหอบความเป็นกังวลใจกลับมาถึงหอพักแพทย์ เดินงุ่นง่านอยู่ในห้องพัก หยิบเสื้อผ้าใส่กระเป๋า ตั้งใจว่าจะนำกลับไปซักที่คอนโดฯ แล้วก็หยิบเสื้อเชิ้ตสีดำตัวใหม่มาสวม ทิ้งตัวลงนอนทับแขนข้างหนึ่ง พลิกตัวตะแคงนอนท่าทางระส่ำระสาย คิดไม่ตกว่าควรทำอย่างไรต่อไปดี

ใจหนึ่งไม่อยากเอาตัวเข้าไปยุ่งกับเรื่องไม่เป็นเรื่องของนายชานนท์ อีกใจก็ไม่อยากจะปล่อยเธอไป

‘ยัยน้องวี... ทำไมโตมาสวยขนาดนี้นะ’

ธนัชเห็นอยู่ว่าไปไหนมาไหนใครก็เหลียวมอง พยาบาลเอ่ยชมว่าผมสวยตาสวยจมูกสวยยังกับดารา คุณหมอหนุ่ม ๆ บางคนออกอาการเก้อเขินเล็กน้อยทว่าพวกเขาก็ทำหน้าที่ตนเองได้ดี เป็นปัญหานายชานนท์ ต้องมาอ้อนวอนขอให้เขาไปดูแลคนไข้ ยังเป็นธุระแทนคุณนายจิดาภาไปขอแพทย์หญิง หากเจ้าตัวไม่ติดงานก็มาชะเง้อคอมองหา ทั้งที่โดนไล่ตะเพิดไปตั้งหลายรอบ คุณนายขอร้องบอกลูกสาวป่วยกาย อย่าให้ต้องป่วยใจไปด้วยอีกเลย ขอไม่ให้พี่ชายต่างสายเลือดมาให้เห็นหน้าสักพัก ในส่วนของเยี่ยมมากมายก็ให้คุณลุงคนขับนำกลับบ้านไปรับประทานกัน พวกผลไม้ที่เกรงว่าจะเสียนำไปให้คุณป้าแม่บ้าน คุณพยาบาลในวอร์ดถูกขุนกันจนอิ่ม คุณนายซื้อขนมมาฝากทุกวัน แต่ของนายชานนท์ ทั้งดอกไม้อาหารขนม ของบำรุงดี ๆ คนไข้โยนทั้งหมดนั้นทิ้งลงถังขยะ! บอกว่าเป็นอาหารอันตราย

เกลียดเข้ากระดูกดำมันเป็นแบบนี้นี่เอง เขาเข้าใจความรู้สึกเธอเป็นอย่างดี ขณะนอนเล่นบนเตียง ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ยามนึกถึงใบหน้าสวยหวาน นัยน์ตาคู่สวยใสไร้เดียงสาของเด็กตัวกะเปี๊ยกที่มาเล่านิทานประหลาด ๆ ให้ฟัง ไม่ถามเอาความอนุญาตว่าเขาอยากฟังนิทานหรือเปล่า ซื้อของเล่นมากองไว้บนโต๊ะไม้ข้างเตียง แม้รู้ดีว่าเขาไม่สามารถลุกขึ้นมาเล่นมันได้

ในสภาพเป็นมัมมี่อย่างเด็กน้อยว่า แถมสติไม่สมประกอบเพราะฤทธิ์ยา เขาคงทำได้เพียงชำเลืองมองหาใบหน้าจิ้มลิ้ม รอยยิ้มน่ารักผ่านเสียงเจื้อยแจ้ว ภายใต้ดวงตาที่พร่าเลือน

‘วันนี้หนูหมุนดราก้อนบอลมาให้พี่ชายด้วย ถ้าพรุ่งนี้น้องวีได้ค่าขนมจากมี๊อีก จะเอาโดราเอมอนมาให้ได้นะ วีจะหมุนให้ได้เลย กระเป๋าโดราเอมอนทำได้ทุกอย่าง พอได้กระเป๋ามา พี่จะต้องหายแน่ๆ พี่ไม่ต้องเจ็บอีกแล้ว’

‘หนูรู้ว่าพี่เป็นคนญี่ปุ่นแหละ หมอดินเพิ่งได้เอกสารของพี่มาค่ะ หมอดินบอกหนู พี่หายไว ๆ นะ จะได้กลับบ้าน จะอยู่เมืองไทยก็ได้ ที่นี่มีอะไรตั้งเยอะแยะ’

นวีนาอายุแปดขวบกว่า ฉลาดเกินวัย ไม่มีทางที่เธอจะไม่รู้... ว่าเขาอาจไม่รอดด้วยซ้ำ ขณะที่หมอบดินทร์พยายามยื้อชีวิตคนไข้อย่างท้าทายมัจจุราช หยิ่งผยองตนว่าเป็นหมอเทวดายังไงยังงั้น คุณหมอทำทุกวิถีทาง แม้กระทั่งการให้เด็กน้อยมาคอยให้กำลังใจผู้ป่วยต่อสู้กับความเจ็บปวด จุดธูปบนบานเจ้าป่าเจ้าเขา เจ้าที่เจ้าทาง ทั้งที่เคยพูดว่าเป็นเรื่องไร้สาระ มนุษย์ย่อมทำสำเร็จด้วยสองมือตนเอง พอคนไข้พูดจารู้เรื่อง ก็ส่งตัวไปรักษาที่โรงพยาบาลในเมืองซึ่งมีอุปกรณ์การแพทย์ครบครันมากกว่าอนามัยเล็ก ๆ ให้คนไข้อาการสาหัสเป็นเคสศึกษาของนักศึกษาแพทย์ เพื่อจะได้เงินมาจุนเจือค่าใช้จ่ายในการรักษาซึ่งสูงมาก ๆ อีกส่วนเป็นเงินของคุณหมอเอง

หมอคนหนึ่งทำทุกวิถีทางเพื่อให้เขามีชีวิตรอดต่อไป อาจด้วยความเมตตาเอ็นดูของคุณหมอที่ไม่มีภาระอะไร พื้นเพครอบครัวหมอบดินทร์มีฐานะพอสมควร เพียงถูกส่งตัวไปใช้ทุนในต่างจังหวัด จนกระทั่งตัดสินใจรับเขาเป็นบุตรบุญธรรม แม้ติดปัญหาเรื่องการเลือกสัญชาติ ตามกฎหมายการถือสัญชาติของญี่ปุ่นกำหนดให้ถือได้เพียงสัญชาติเดียว เด็กที่เป็นลูกครึ่งจะต้องสละสัญชาติหนึ่ง ต่างจากบางประเทศ ประเทศที่สองไม่มีข้อบังคับชัดเจน เด็กบางคนอาจถือพาสปอร์ตสองเล่ม

ธนัชหาทางดำเนินการผ่านคนสนิทที่ไว้ใจ ลูกน้องที่ซื่อสัตย์ถวายหัวอย่าง ‘ยูตะ’ ขอให้เขาได้เอกสารมาพำนักอาศัยในประเทศไทย พื้นเพของเขาเป็นเด็กฉลาดหัวไว ใฝ่เรียนรู้ เมื่อมีคนสนับสนุน ส่งเสียให้เรียนหนังสือ เขาก็ตั้งใจเรียนจนจบแพทย์มาได้ ด้วยเกียรตินิยมอันดับหนึ่ง

‘พ่อครับ ผมควรทำยังไงดี?’ พูดในใจด้วยสีหน้าคร่ำเครียด หลังเปิดลิ้นชักจากโต๊ะไม้ในห้องเงียบเชียบ หยิบรูปถ่ายของบิดาบุญธรรมขึ้นมาดู ด้วยความคิดถึงจับใจ ไม่นานนัก เสียงโทรศัพท์สั่นดังเป็นข้อความจากมารดาของคนไข้ หล่อนคงได้ช่องทางการติดต่อส่วนตัวของเขามาจากอิจิโร่ ขอให้เขาไปดูแลลูกสาวด้วย จะมาพบกันหลังจากที่ลูกสาวออกจากโรงพยาบาล ตามด้วยข้อความจากเพื่อน ‘F.Chanon’ คุณหมอเจ้าระเบียบจัดหมวด F. friend เป็นเบอร์โทรศัพท์ของเพื่อนทั้งหมด หน้าโปรไฟล์ไลน์ก็เช่นกัน

[น้องวีเป็นไงบ้างอะ?]

[อาการดี เพิ่งเซ็นให้ออกจากโรงพยาบาล กำลังเก็บสมบัติอยู่ล่ะมั้ง]

[ฮะ! แล้วทำไมไม่โทรมาบอกหน่อยวะไอ้โนบิตะ]

[นางบอกว่าไม่ให้บอก ไม่อยากเจอ ถ้าเจอจะเอาแขนดามเหล็กฟาดหน้าให้ อะไรสักอย่าง...]

ข้อความสุดท้าย ปลายสายไม่ได้อ่าน คาดว่าคงรีบไปดักรอน้องสาว นัยน์ตาคู่คมปรากฏรอยยิ้ม ก่อนที่เขาจะแค่นหัวเราะ “คนเขาอยากเจอหน้ามึงที่ไหนล่ะไอ้นนท์ ตามตื๊ออยู่ได้ โรคจิตชัด ๆ น้องวีเขาไม่เล่นด้วยหรอก”

ชานนท์คงจะคิดว่ามนุษย์เย็นชาถึงจุดเยือกแข็งอย่างคุณหมอธนัชไม่สนใจเรื่องหยุมหยิม อาจไม่สนใจผู้หญิงด้วยซ้ำไป เขาไม่สนใจอะไรนอกจากการเรียนหนังสือ อ่านหนังสืออย่างบ้าคลั่ง แม้แต่คุณหมอธนัชก็อาจจะยังไม่เข้าใจตัวเอง เพียงวางมือถือลงบนโต๊ะข้างหัวเตียง พริ้มตาปิดลงนอนอย่างเหนื่อยล้า