โรมิโอ จูเลียต (บทอย่างย่อ)

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่1(สิคับ)

หลังงานตระกูลคาปุเล็ตเลิกรา

โรมิโอเดินหาที่ทางเหมาะที่จะลักลอบเข้าปราสาท

“โรมิโอนี่เจ้าคลั่งไคล้ความรัก เพียงแค่แรกพบสบตา เคยฟังกันหาไม่”

โรมิโอแอบลักลอบเข้าปราสาทโดยการลอดผ่านทางแมวเดิน ฝ่าพุ่มไม้มากมาย จนได้พบลำแสงที่สะท้อนเข้าม่านตาทั้งสองข้างหวังจะได้พบหวานใจ

“ช้าก่อนลำแสงจากหน้าต่างใช่หรือไม่ นั่นแม่หญิงข้า ยอดรักของข้า นางนั้นคือยอดขวัญ นางยังไม่ได้กล่าวอันใดนี่นา หากดวงตาสื่อความหมายข้าจะตอบให้ แต่นางยังไม่ได้กล่าวกับข้า ดาราสองดวงที่งดงามที่สุดในสวรรค์จากฟากฟ้ามาสถิตดวงเนตรของนาง วับวาวราวกับแสงเจิดจ้าแผ่ไปทั่วนภาศรี ข้าอยากเป็นผีเสื้อจะได้สัมผัสนางนั้น”

“โธ่เรา”จูเลียตกล่าว(ยังมองไม่เห็นโรมิโอ)

“กล่าวอีกสักคำสองคำเถิดแม่เทพธิดา”

“โรมิโอ.. นามท่านช่างไพเราะยิ่งนัก แต่เหตุไฉนท่านถึงได้เป็นมอนตะคิว ถ้าหากท่านัตดขาดจากบิดา ปฏิญาณรัก ข้าจะเลิกเป็นคาปุเล็ต”

“ฟังนางต่อหรือเฉลยวาจา”โรมิโอกระวนกระวาย

“นามท่านผู้นั้นซึ่งเป็นคู่อริ ท่านเป็นตัวท่านหาใช่ปรปักษ์ไม่ ส่วนใดล่ะเป็นมอนตะคิว ไม่ว่าหัตถ์,บาท แขน,ใบหน้า,ฟันหรืออวัยวะใดที่เป็นของบุรุษ โอ ใช้นามอื่นเป็นไร นามนั้นสำคัญไฉนที่เราเรียกกุหลาบนี้ แม้เรียกว่าอย่างอื่นก็หอมระรื่นอยู่เหมือนกัน โรมิโอก็ฉันนั้น แม้นามท่านมิใช่โรมิโอท่านก็งดงามสมชาย โดยไม่ใช้นามนั้น โรมิโอ ทิ้งนามนั้นเถิด ทิ้งเหลือเพียงตัวท่านแล้วรับข้าไปทั้งกายา”

“เจ้าว่าอย่างไร เรียกข้าว่ายอดรักแล้วข้าจะทิ้งนามทั้งปวง”(โรมิโอโพล่มาจากความมืดทำให้จูเลียตตกตะลึง)

“ท่านเป็นใครกัน ถึงได้มาเคหาสถ์ยามราตรี”

“ข้าไม่อาจจะกล่าวนามของข้า ข้าเกลียดมันยิ่งนัก”

“ท่านมาที่นี่ได้อย่างไร”

“ข้าไม่ทราบ(ตอบอย่างกวนโอ้ย)ข้ารักท่าน จูเลียต”

“ท่านเอาอะไรมายืนยันได้”

“ข้าขอสาบานต่อจันทรา”

“จันทรานั้นหาเชื่อได้ไม่ ทุกเดือนจันทราย้ายวงโคจรดังเช่นรักท่านอาจ โลเล”

“งั้นจะให้ข้าสาบานต่อสิ่งใดหรือ”

“แล้วแต่ท่านเถิด”

“ข้ารักเจ้าสุดทะเลสุดท้องฟ้า ธรณีเป็นพยาน ข้าจะรักเจ้า ตราบชั่วกาลปวสาน “

“คุณหนูคะ คุณแม่เรียกพบค่ะ”

“ไปแล้วแม่นม.. ลาก่อนท่าน หวังว่าพระผู้เป็นเจ้าคงจะเมตตาให้เราได้พบกันอีกครั้ง..”

“ข้าอยากให้เจ้ารู้ ทุกเหตุผลของข้าคือรักเจ้า”

“ข้าจะไม่ลืม คืนนี้ ข้าอยากรำพันจนอุสาสาง”

“ข้าหวังเช่นนั้น”โรมิโอจากไปในความมืดมิด

ลานกลางเมืองเวโรน่า

“ปะ ปลาๆ ปลาๆ”เมอร์คิวซิโอ้พล่าม

“โอ้ วันนี้อากาศช่างร้อนอะไรเช่นนี้ ข้าจะสวดมนต์ให้ท่านเลิกเถิด แถวนี้พวกคาปุเลตเดินพล่าน เราพบมันมีแต่จะวิวาท อากาศร้อนเช่นนี้ทำให้เลือดข้าเลือดพล่าน”

“ปะ ปลาๆ เจ้าก็เหมือนข้า พอเข้าไปในโรงสุราแล้วชักดาบวางโครมบนโต๊ะแล้วตะโกนว่า’พระเจ้าส่งข้ามาให้ข้าเป็นหนึ่ง!!’

“บุรุษทั้งหลาย สวัสดี!!”ติบอลต์ตะโกน

 “...”

“ข้าขอเจรจากับคนหนึ่ง”

     " เจรจา 1 คำ กับ 1 คน ข้าให้ 2 คนไว้เจรจาและวิวาท " เมอร์คิวชิโอกล่าวจบลิ่วล้อ คาปุเล็ต โห่ฮา

     " คิดว่าเจรจาเพียงพอแน่นอน ข้าให้โอกาส "
     " ท่านก็จงฉวยโอกาสเองไม่ได้หรือ "
     " เมอร์คิวชิโอ ท่าน ผสมโรง โรมิโอ "

     " นี่มันที่ชุมชนสหาย เราควรจะเจรจากันในที่รโหฐาน ชำระความเกรี้ยวกราดเคืองใจ พวกไปซะถ้ายังมีม่านตา "

     " โรมิโอ ข้าไม่อาจกล่าวถึงเจ้าดีกว่านี้นอกจาก ไอ้แสนจัญไร " ติบอลต์ข่ม

          " มีสาเหตุที่ข้ารักท่านช่วยให้ข้าอภัย ระงับความโกรธอันควร ความจัญไรนั้นข้าหามีไม่ ดังนั้นขอลา ท่านไม่รู้ใจข้าดอก "

     " แค่นี้? ไม่อาจลบล้างความเจ็บแค้นที่เจ้ากระทำต่อข้า หันกลับมาแล้วดวลกัน "
     " งั้นก็เข้ามาเลย " ติบอลต์ชักดาบ
     " เมอร์คิวชิโอ พอน่า " โรมิโอถูกสหายรักผลักออกห่าง
     " ฮ่า ได้เลย " เมอร์คิวชิโอตั้งท่าประดาบกับติบอลต์
     " ไปให้พ้น " ทั้งคู่หันหน้ามาตะเพิดโรมิโอแล้วดวลกันต่อ
     " ไปให้พ้นนะไอ้ขี้ขลาด " ลูกสมุนว่าตาม

บ่าวไพร่ทั้งสองฝ่ายแห่กันมามุงดู เมอร์คิวชิโอ เสียทีถูกดาบติบอลต์จ่อคอหอย พลันเขากอดอกผิวปากสบายอารมณ์ไม่เกรงกลัวความตาย ติบอลต์หัวเราะก๊าก ทั้งคู่จับมือกันแล้วดวลดาบยกสอง ว่องไว ดุเดือดกว่าเดิม ครั้งนี้ ติบอลต์ เหยียบดาบเมอร์คิวชิโอติดพื้น หัวเราะเย้ยหยันกับสมุน เมอร์คิวชิโอแย่งดาบติบอลต์แล้วโยนคราดให้เขาใช้แทนอาวุธ ทำให้อีกฝ่ายขุ่นเคืองสุดขีด เอาดาบสมุนวิ่งไล่ฟันเมอร์คิวชิโอ โรมิโอ พยายามยื้อยุดห้ามปราม
     " พอเหอะน่า ติบอลต์ .. " พอ โรมิโอ หันไปคว้าแขนห้าม เมอร์คิวชิโอ บ้าง ติบอลต์กลับแทงสวนตรงอกคู่อริ
     " หนีเร็ว ติบอลต์ เร็วเข้า " พวกสมุนเห็นลูกพี่หน้าซีดทำอะไรไม่ถูกพากันต้อนเขาวิ่งหนีไปโดยเร็ว

     " ลางแห่งหายนะเริ่มขึ้น ประเดิมความแค้นที่ไม่มีวันจบสิ้น เมอร์คิวชิโอ สิ้นชีพไปอยู่สรวงสวรรค์ชั่วนิรันดร์ ความแค้นนั้นข้าขอรับเองตั้งแต่บัดนี้ " โรมิโอสติแตก
     " โรมิโอสงบสติอารมณ์ก่อน ไม่นะ .. " พรรคพวกกันโรมิโอไม่อยู่

" ติบอลต์ .. มานี่ ติบอลต์ จงรับเอาความจัญไรคืนไป เจ้าพรากวิญญาณ เมอร์คิวชิโอ สายใยอันน้อยนิดขาดสะบั้น แต่ตอนนี้ ไม่ ข้า ก็ เจ้า ต้องม้วยมรณา " โรมิโอชกหน้าติบอลต์

     " ไอ้คนจัญไร ข้าจะส่งเจ้าไปอยู่กับสหาย " ติบอลต์ผลักโรมิโอล้มกลิ้ง
     " เข้ามาเลย " โรมิโอกำทรายเหวี่ยงใส่ศัตรู

     " งั้นจะได้เห็นกัน " โรมิโอคว้าดาบคู่จากสหายที่ตามมาทัน,เข้าประชิดฟาดฟันคู่อริ
     โรมิโอสู้พลางถอยพลาง บ่าวไพร่ทั้งสองตระกูลแห่ตามฝุ่นตลบ ช่วงทั้งคู่กอดรัดฟัดเหวี่ยงชกกันนั้นเอง โรมิโอถูกชกล้มลง,คลานหนี ติบอลต์เอาดาบจากเพื่อนหมายเผด็จศึกแต่พลาดท่าถูกโรมิโอแทงสวนเข้าหน้าอกสิ้นชีวิต
     กุฏิภราดาลอเรนซ์
     " เนรเทศ เหรอ จงเมตตาข้าด้วยความตาย อย่ากล่าวเนรเทศข้าเลย ฮือ ๆ "

ก๊อกๆๆๆๆ
     " มาแล้ววว~ จงซ่อนตัว ซ่อนตัวก่อน(หันไปหาโรมิโอ) นั่นใครน่ะ ใยจึงเคาะดัง ด้วยเหตุใด ต้องการสิ่งใด"
     " คุณหนูจูเลียตให้ข้ามาหา โรมิโอ อยู่ไหน (ภราดาเปิดประตูให้) ขอบคุณค่ะ สามีคุณหนูอยู่ไหน โรมิโอ อยู่ไหน " (แม่นม)
     " ฟุบอยู่บนพื้น จมกับน้ำตาตัวเอง “(บาทหลวง)
     " ถ้าไม่พ้นจากเวโรนา ข้าก็ไม่มีชีวิต ฮือ ๆ "(โรมิโอ)
     " เหตุใดจึงร้องไห้คร่ำครวญ จงเป็นบุรุษผู้กล้าซี่ อย่าเอาแต่เศร้าโศก เพื่อนางจงลุกขึ้นเดี๋ยวนี้ ! "(แม่นม)
     " แม่นม จูเลียต นางเป็นเช่นใด นางคงคิดว่าข้าเป็นฆาตกร ยอดหญิงพูดถึงข้าเช่นไร "(โรมิโอ)
     " นางไม่กล่าวอันใด นางเอาแต่ร้องไห้ เรียกชื่อ ติบอลต์ และ คร่ำครวญเรียกชื่อ โรมิโอ "
     " นามข้านั้นฆาตกรรมนาง บอกข้า ส่วนใดของข้าทำให้ข้ากระทำลงไปเช่นนั้น ด้วยนามอัปรีย์ของข้านี้ แม้กระทั่งตัวเองยังรังเกียจยิ่งนัก ฮือ ๆ " ฉวยมีดในตะกร้าจะแทงตนเอง ภราดาลอเรนซ์ยื้อยุดไว้ทัน
     " อย่า โรมิโอ ระงับจิตใจเอาไว้ก่อน .. ข้าแปลกใจนักเจ้าเป็นชายทำไมคร่ำครวญเช่นนี้ น้ำตาคือ อิสตรี การกระทำของเจ้าคือ ปีศาจ แห่งโกรธาครอบงำ ดูดู๋ เจ้าฆ่าติบอลต์ เจ้าจะฆ่าตัวเอง และ จะฆ่าภรรยาเจ้า ในชีวิตของเจ้าจะอยู่ด้วยการแช่งและโกรธตัวเองเหรอ เจ้าต้องเป็นลูกผู้ชาย " ตบกกหูโรมิโอเพี้ยะ
     " ลิ้นของเจ้ายังมีอยู่ ถ้าหากเจ้ามีความสุข ติบอลต์อาจจะฆ่าเจ้า แต่เจ้าฆ่าติบอลต์ เจ้าจงมีความสุข อาญาแห่งความตายกลายเป็นโทษแสนเบา เพียงเนรเทศ เจ้ายิ่งมีความสุข เจ้ายังมีภาระที่แสนประเสริฐ จงไปปลอบฤดีดวงสมร แต่จงอย่าอยู่จนตะวันขึ้นเจ้าจะไม่ทันไป มันตุวา ที่ซึ่งเจ้าจะอยู่ชั่วคราว หาโอกาสเผยเรื่องวิวาห์ ปรองดองกับสหาย ขออภัยโทษ แล้วได้กลับบ้านด้วยความหรรษามากกว่าเดิมสองแสนเท่า มากกว่าตอนจากไป”(บาทหลวง)

โรมิโอพูดกับแม่นม " นำข่าวไปบอกคุณหนู แนะให้นางเข้านอนก่อนใคร พวกเค้ากำลังเศร้าโศกคงไม่ทันระวัง แล้วข้าจะไปหานาง " 

บ้านตระกูลคาปุเล็ต

" จงร้องไห้ให้สาสมใจ อย่าได้คร่ำครวญเลย ติบอลต์ไม่อาจฟื้นคืน แม่ส่งหนังสือไปที่เมืองมันตุวา ที่ไอ้จัญไรนั่นมันถูกเนรเทศไป มันต้องถูกลงโทษอย่างสาสมเท่าเทียมกับสหายติบอลต์”

“...”
     “บัดนี้แม่จะบอกข่าวสำคัญแก่เจ้า บิดาเจ้าเป็นชายที่รอบคอบ เค้าจะทำให้เจ้ามีความสุขล้น ด้วยการกำหนดวันแห่งมงคล " คุณหญิงคาปุเล็ต
     " วันแห่งมงคลไฉนจึงคล้ายทุกข์เช่นนี้ " จูเลียต
     " วันวิวาห์ พฤหัสบดียามเช้า เจ้าชายที่หนุ่มแน่นและแสนสง่าคือ เคานต์ปารีส ที่โบสถ์เซ็นต์ปีเตอร์ จะทำให้ลูกเป็นเจ้าสาวที่สุขสันต์สราญใจ "
     " ช่างเถอะโบสถ์เซ็นต์ปีเตอร์ ช่างปีเตอร์ด้วย ท่านไม่มีวันทำให้ลูกเป็นเจ้าสาวที่มีความสุขได้ ไม่ ไม่ .. "
            ห้องนอนจูเลียต

" ท่านแม่ไม่นะ โอ้มารดาผู้ใจดีอย่าผลักลูกออกจากอก เลื่อนการแต่งงานไปสักหนึ่งเดือน, หนึ่งสัปดาห์ ไม่งั้นโปรดจัดเตียงวิวาห์ไว้ในสุสาน "
     " อย่ามายุ่งกับข้า ข้าจะไม่กล่าวอันใด ทำตามประสงค์ของเจ้าเถิด ข้าไม่รับรู้ "
     " โอพระเจ้า นมจ๋าข้าจะแก้ปัญหานั้นฉันใด กล่าวสิ ไม่มีถ้อยคำจะช่วยปลอบได้เหรอ เห็นใจข้าหน่อย "
     " เอาเถิด โรมิโอ ถูกเนรเทศไปอยู่ดินแดนแสนกันดาร หากเขากลับมาแย่งชิงรัก ก็คงต้องหลบๆซ่อนๆ ดังนั้นเมื่อเหตุการณ์ดำเนินมาเช่นนี้ คุณหนูต้องแต่งงานกับท่านเคานต์ (จูเลียตอึ้งแทบไม่เชื่อหู) ที่จริงแล้วเค้าเป็นชายหนุ่มที่น่ารัก เค้าเพียบพร้อมยิ่งกว่าโรมิโอ โรมิโอ เปรียบเหมือนผ้าเก่า นกอินทรีย์เนตรเขียว สายตาไม่เฉียบคม ว่องไวเท่า ปารีส จงเตรียมตัว เด้ง รับสามีคนที่สองเถอะนะ เขาดีเลิศออกทั้งแท่ง แหละถึงแม้ไม่ดีจริง คนที่หนึ่งก็เสมือนตายไปแล้ว แม้ไม่น่าพิศวาสอย่างที่เคยเป็น คุณหนูก็ไม่มีทางเลือก "

ไปเถอะ .. บอกท่านแม่ว่าข้าขอลา ข้าจะไปที่โบสถ์เพื่อสารภาพบาป และ รับอภัย "
     ”เจ้าค่ะ คุณหนูคิดถูกแล้ว " แม่นมผวาจะโอบกอด
     " ไปซะ  อย่ามายุ่งกับข้าอีก" จูเลียตเดินเลี่ยงด้วยความรังเกียจ