คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chase. ไล่ล่า
“อะไรนะ!?”ชายหนุ่มร้อง”แอดเลอร์เนี่ยนะระเบิดสะพานน่ะ?”
“ใช่แน่นอนครับ! แหล่งข่าวเราไม่โกหกหรอกครับท่าน!”
สิ้นเสียงของพลทหาร ชายหนุ่มเดินกลับไปมา ดูท่าทางลนลานผิดจากเดิม เขาคิดไม่ออกว่าควรทำยังไงกับอดีตคู่หมั้นของเขา หากเป็นคนที่มียศสูงกว่านี้ คงต้องประกาศไล่ล่าแอดเลอร์แน่นอน ถึงตอนนี้เขาจะยังไม่อยากทำสิ่งที่คนอื่นทำกัน แต่ยังไงก็ตามก็ยังไม่รอดพ้นคำสั่งของเอมิลล์ เพราะฉะนั้นเขาถึงรู้สึกแบบนี้..เขาถึงไม่อยากฆ่าเธอ..เพราะเขายังรักเธออยู่ ถึงแม้ว่าความรู้สึกนั้นมันจะไม่เกิดกับแอดเลอร์แม้แต่น้อย..
"เราจะทำยังไงกับผู้หมวดดีครับ?"
"อืม..."ชายหนุ่มทำท่าคิด
"..."พลทหารคนนั้นเงียบ
"เอาเป็นว่า.."ในที่สุดเขาก็คิดออก"ไม่ว่ามีคำสั่งให้ฆ่าแอดเลอร์จากใครหน้าไหน ก็ไม่ต้องไปสนใจ เข้าใจ๊!?"
"ครับหัวหน้า"
วูล์ฟฟ์หันไปดูนอกหน้าต่าง"ระหว่างนี้ฉันจะหาทางคิดไว้ก่อน.."
-อีกด้านหนึ่ง-
ฉันเดินไปที่ห้องของตัวเอง ก่อนจะเปิดประตูห้องเข้าไป ก่อนจะปิดประตูห้อง ฉันเดิรไปที่โต๊ะไม้เก่าๆตัวเดิม แฟ้มประวัติของคาร์ลยังคงวางอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน มันกี่วันแล้วที่ฉันหนีการไล่ล่าจากพวกนาซีที่คิดว่าฉันทรยศ? แต่สิ่งที่ฉันสงสัยซะยิ่งกว่านั้นคือหลุมฝังศพที่คาร์ลไปเยี่ยม..เขาบอกว่านั่นเป็นคู่หมั้นของเขา มันไม่มีทางเป็นไปได้หรอก! คนอย่างเขาเนี่ยนะจะมีอดีตคู่หมั้น? ฉันจะต้องรู้ให้ได้ว่า อเล็กซานดร้า ไอเล็น คือใคร
ฉันมองไปที่แฟ้มประวัติของเบิร์ต คาร์ล..คำตอบอาจมีอยู่ในนั้น!
ฟึ่บ!
ฉันรีบลุกขึ้นไปหยิบมันมาทันที ก่อนจะเปิดดูทุกหน้า และในที่สุดฉันก็เจอคำตอบที่ฉันตามหา..ครอบครัวของคาร์ล..ทำไมฉันไม่เคยเห็นรูปแบบนี้มาก่อนนะ? มันเป็นรูปของสมาชิกในครอบครัวของเขาทั้งพ่อ แม่ และผู้หญิงอีกคนหนึ่ง ฉันรีบอ่านเรื่องของพ่อเขาทันที ไม่แน่ว่า..บางทีไอเล็นอาจเป็นหนึ่งในสมาชิกในครอบครัวของเขาก็ได้..
ประวัติของพ่อของเขาคือ..
'ชื่อ-โรเบิร์ต ไอเด็น อาชีพ-ไม่ระบุ' ฉันคิด
ฉันมองรูปของชายคนนั้น หน้าตาแบบนี้ฉันเคยเห็นที่ไหนมาก่อนนะ
'นี่ลุงไอเด็นนะ เพื่อนของพ่อสมัยก่อนน่ะ'
อ๊ะ...
ฉันรีบละสายตาออกจากรูปถ่ายทันที ก่อนจะไปจดจ่อกับอีกรูปหนึ่ง แม่ของเขา...ฉันดูจากรูปแล้วก็ไม่มีอะไรมาก หล่อนเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง แต่สิ่งที่ฉันสนใจมากกว่านั้นคือ..รูปของไอเล็น..
"หึ..กะแล้วเชียว.."
ฉันกัดฟันแน่น อเล็กซานดร้า ไอเล็น ไม่ใช่คู่หมั้นของคาร์ล แต่เป็นน้องสาวของเขาต่างหาก ทั้งสีหน้าและแววตาของผู้หญิงคนนี้ดูคล้ายคาร์ลที่สุด ดวงตาสีมรกตฉายแววออกมาอย่างชัดเจน ฉันรู้สึกถึงความมั่นใจที่เต็มเปี่ยมไปในดวงตาของหล่อน ฉันแอบยิ้มนิดหน่อยเมื่อเห็นรูปนี้
ก็อกๆๆๆ..
ฉันหันไปทางประตูห้อง ก่อนจะเดินเข้าไปหมุนลูกบิด แล้วฉันก็เจอกับดัลตัน
"มีอะไรเหรอดัลตัน?"
"ขอโทษครับผู้หมวด! แต่ว่าตอนนี้คุณคาร์ลขอพบคุณข้างนอกน่ะครับ"
คาร์ลเรียกฉันเหรอ? มีอะไรนะ? ฉันก้มลงมองแฟ้มประวัติในมือก่อนจะเงยหน้าขึ้นเห็นดัลตันที่ท่าทางเร่งรีบผิดปกติ ในที่สถด ฉันวางแฟ้มประวัตินั่นเอาไว้บนโต๊ะตัวเดิม แล้วลุกขึ้นเดินออกไปนอกห้อง
"เขามีอะไรเหรอดัลตัน" "คงเป็นเรื่องภารกิจมั้งครับ"เขาพูดในระหว่างที่เดินนำหน้าฉัน
เขาเดินนำหน้าฉันมาจนถึงทางออกของฐานทัพใต้ดิน ดัลตันดูท่าทางเหนื่อยๆ อีกทั้งแผลฟกช้ำที่หน้าของเขาบ่งบอกฉันว่าเพิ่งเกิดได้ไม่นาน เขาคงไปมีเรื่องกับทหารคนอื่นแน่ๆ
"ผมขอตัวนะครับผู้หมวด ผมยังเหลือรายงานเป็นสิบให้เขียนน่ะ"เขาพูดพลางหัวเราะ
"เชิญ"
เขายิ้มอีกครั้งก่อนจะเดินกลับไปทางเดิม ฉันหันกลับมา แล้วค่อยๆขึ้นบันไดไปจนออกจากฐานทัพ ข้างนอกก็ยังเหมือนเดิม..เงีบยสงบบางวัน แต่บ่อยครั้งที่ได้ยินเสียงปืนดังแว่วมาตามลม ควันสีเทาหม่นยังคงลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า ฉันเห็นภาพนี้ในทุกๆวันที่ออกมาข้างนอก มันชาชินจนฉันคิดวาาเป็นเรื่องปกติแล้วล่ะ...
บรื้นนนนน....
เสียงรถเหรอ..?
ฉันเดินเข้าที่บังเกอร์ทันที มือขวาหยิบปืนพกออกมาจากซองขึ้นมาถือเอาไว้ ปืนของฉันปลดเซฟเรียบร้อยและพร้อมยิงเมื่อเหนี่ยวไก
บรื้นนน..
เสียงรถค่อยๆเงียบลง รู้สึกว่ารถคันนั้นจะจอดอยู่ไม่ไกลจากบังเกอร์ที่ฉันหลบอยู่เท่าไหร่ ฉันได้ยินเสียงฝีเท้าที่ดังเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้น..มากขึ้น..และมากขึ้น....
เสียงหัวใจฉันเต้นแรงและเร็วขึ้น คงเป็นนาซีที่มาตรวจแถวนี้แน่ๆ
หมับ!
ควับ!!
ฉันหันไปพร้อมกับเอาปืนจ่อหน้าอีกฝ่าย นิ้วชี้ที่เตรียมจะเหนี่ยวไกปืนกลับชะงักทันทีเมื่อเจอหน้าฝ่ายตรงข้าม..คาร์ล
"ให้ตายสิ! คุณอยากตายมากเหรอเนี่ย!?"
"คุณนั่นแหละ! ที่หลังนะถ้าถือปืนไว้ในมือก็อย่างลังเลที่จะเหนี่ยวไกจำเอาไว้ซะ"
"ฉันอยากทำแบบนั้นนะ แต่ถ้านี่ไม่ใช่สงครามละก็...ฉันคงโดนจับไปตั้งนานแล้วละ!!"
ฉันจ้องหน้าเขาตาไม่กระพริบ สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่แถบทำให้บ้าขึ้นมา คาร์ลชอบทำให้ฉันเกือบเอาปืนมายิงใส่หัวเขาตั้งแต่ไหนตั้งนานแล้ว ยิ่งใบหน้าของเขาที่เต็มไปด้วยแผลและเลือดมันยิ่งทำให้ฉันอยากจะเหนี่ยวไกขึ้นไปทุกที! แต่ความคิดของฉันทั้งหมดก็หยุดลงเมื่ออยู่ๆคาร์ลก็เผยอริมฝีปากขึ้นยิ้ม..
"ผมไม่ได้ดูหน้าคุณใกล้ๆแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้ว...แอดเลอร์"
เขาโน้มหน้าเข้ามาใกล้ๆฉัน...
"ออกไปนะไอ้เลว!!"
ผลัก!
ฉันผลักตัวของเขาออกไปก่อนจะยืนขึ้น แล้วหยิบปืนพกใส่กระเป๋า ดูเหมือนว่าคาร์ลจะเดินตามหลังฉันมาอีก ฉันเลยหันกลับไป...แล้วยกมือขึ้นชี้หน้าเขา...
"จำไว้นะ ถ้าไม่อยากตายก็อย่ามาทำแบบนี้ตอนที่ฉันถือปืนอยู่ เข้าใจมั้ย!?"
"...ก็ได้ ผมเกือบลืมไปเลยว่ายืนอยู่ตรงหน้าผู้หมวดแอดเลอร์นะเนี่ย"
"หุบ..ปาก..ซะ!"ฉันเน้นเสียง
"โอเค..ก็ได้"
ฉันหันหลังไป แล้วก้าวเดินไปยังรถคันหนึ่งที่น่าจะเป็นรถที่ฉันได้ยิน แถมเป็นรถของพวกนาซีซะด้วย งั้นก็แสดงว่าคาร์ลเป็นนคนขับมาสินะ ยอดเยี่ยมเลย...
"ตกใจแม้กระทั้งเสียงรถนะเนี่ยคุณน่ะ"เขาพูดก่อนจะเปิดประตูรถแล้วขึ้นไป"ขึ้นมาสิผู้หมวด"
ฉันทำหน้าไม่สบอารมณ์ก่อนจะเดินไปอีกด้านหนึ่งของรถ ก่อนจะเปิดประตูแล้วขึ้นไปนั่งบนเบาะ คาร์ลเหล่มองฉันด้วยหางตานิดหน่อนก่อนที่จะสตาร์ทรถแล้วก็ขับออกไป
-เวลาต่อมา-
ฉันนั่งอยู่เบาะรถพลางมองออกไปนอกกระจก สายตาของฉันเหม่อมองขึ้นบนฟ้า ตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนกับฉันไม่มีตัวตนอยู่บนโลกใบนี้ แต่ฉันไม่เข้าใจว่า...ทำไมฉันต้องมาเป็นนาซี...ทำไมสงครามนี้ถึงเกิดขึ้นอีกครั้ง ทำไมฉันถึงกลายเป็นฆาตรกรโดยไม่รู้ตัว...และทำไม...ทำไมฉันถึงเสียพ่อไป...?
ทำไม..ฉันรู้สึกว่าตัวเองกำลังร้องไห้อยู่นะ?
ฟึ่บ...
ฉันยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่กำลังจะล้นเบ้าตาออกมา พยายามเงียบให้มากที่สุด เพราะฉันไม่อยากให้คนข้างได้ยินเสียงสะอื้นของฉัน สงสัยฉันจะคิดถึงเรื่องการตายของพ่อมากเกินไปแล้ว...เลิกคิดถึงเรื่องนั้นซักที...
"คุณร้องไห้เหรอ"
อ๊ะ...เขารู้ได้ไงเนี่ย? ไม่ใช่ๆ! ตั้งสติเอาไว้แอดเลอร์
"ใครบอกว่าฉันร้องไห้"
"ผมรู้ว่าคุณร้องไห้แอดเลอร์..."เขาเว้นวรรค"..ผมรู้จักคุณ"
"คุณรู้จักฉันยังไม่ดีพอหรอก"
"ถึงจะเป็นอย่างนั้น ผมก็รู้อยู่ดีว่าคุณร้องไห้น่ะ"
"เงียบ..ซะ.."
ฉันหันไปพูดกับเขาด้วยใบหน้าที่ยังคงเหลือคราบน้ำตาอยู่อย่างเห็นได้ชัด คาร์ลหันกลับไปมองด้านหน้าอีกครั้ง ส่วนฉันก็หันกลับไปมองกระจกอีกเหมือนเดิม ตอนนี้ฉันอยากชักปืนมายิงหัวเขามากเลยละ ถ้าทำได้ฉันทำไปแล้วละนะ
ฉันยังคงมองออกไปเหมือนเดิม ตอนนี้ฉันยกนาฬิกาขึ้นมาดู มันบอกเวลาว่าบ่ายโมงกว่าๆ วันนี้พวกนาซีก็ยังคงตามหาตัวฉันอยู่เหมือนเดิมสินะ พวกนั้นไม่เหนื่อยกันบ้างเหรอเนี่ย
"นี่เรากำลังจะไปไหนกัน"
"...."
ฉันไม่ได้รับคำตอบใดๆจากคาร์ล เขาเงียบตามคำพูดของฉันจริงๆด้วย ตอนนี้ฉันรู้สึกโหว่งแล้วละ
"ไปเรื่อยๆ"
"นั่นเหรอคำตอบของคุณน่ะ"
"ซึ่งมันก็คือคำตอบที่คุณต้องการไม่ใช่เหรอแอดเลอร์"
"โอเค..ก็ได้!"
ฉันกลับไปมองนอกกระจกรถอีกครั้งโดยไม่สนใจคนที่นั่งข้างๆ จากความรู้สึกเศร้าเมื่อกี้กลายมาเป็นความรำคาญทันที ฉันเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมคาร์ลถึงชอบมายั่วให้ฉันโมโหตลอด ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าเขาว่างมากรึไงที่ไม่ได้ไล่ฆ่าคนในสนามรบ ถึงชอบมาทำให้ฉันโมโหอยู่เรื่อยน่ะ!
เอี๊ยดดด!!
ผลัก!
"ให้ตายสิคาร์ล!! คุณเป็นบ้าอะไรของคุณเนี่ย!? จะเบรกรถก็บอกบ้างก็ได้นะ!"
"เงียบก่อน.."เขาพูก่อนจะชี้ไปด้านหน้า มันคือ...
"ค่ายทหารเหรอ"ฉันมองไปด้านหน้าตามที่คาร์ลบอก
"ไม่ใช่ของนาซี.."
"....ของอังกฤษสินะ"ฉันตั้งสมมติฐาน
"ใช่..."
ฉันเปิดประตูรถแล้วเดินลงไป ฉันหยิบกล้องขึ้นมาตรวจดูด้านหน้า.มีทหารเต็มไปหมด ค่ายใหญ่เลยมั้งเนี่ย
"คุณจะเอายังไงกับค่ายนั่นดี?"ฉันลดกล้องในมือลง
"น่าจะเข้าไปดู..."เขาลากเสียง"ครั้งนี้ดูเหมือนว่าเราต้องแยกกันแล้วละ"
ตอนนี้ฉันสังเกตเห็นสีหน้าของคาร์ลที่เปลี่ยนไป"ก็ได้ ฉันไปทางซ้ายเอง คุณไปขวาละกัน"
"เข้าใจล่ะ ตรงนี้เป็นจุดรวมละกัน"
ฉันพยักหน้า ก่อนจะเดินไปทางซ้าย แต่ก็ต้องหยุดเดิน เพราะคำพูดที่ิดังมาด้านหลัง มันมาจากคาร์ล
"ระวังตัวด้วยละ"เขาพูด"และอย่าโดนจับได้เด็ดขาดเลยนะผู้หมวด"
ฉันหันหลังกลับไป"ขอบใจที่เป็นห่วงนะ มันซึ้งมากเลยละ"ฉันหันกลับมาอีกครั้ง"คุณก็เหมือนกัน"
เขายิ้ม ก่อนจะเดินแยกออกไปจากฉัน ฉันเดินย่องเข้าไปทางด้านหลัง แต่ไม่ว่าไปทางไหน ก็มีแต่ทหารอังกฤษเดินอยู่เต็มไปหมด บางคนก็มาเป็นยามตรวจตรา บางคนก็เดินเล่น บางคนก็หยิบปืนของตัวเองขึ้นมาทำความสะอาด ดูเหมือนว่าทหารพวกนี้จะว่างงานมากพอๆกับคาร์ลเลยละ
"เมียนายเป็นไงบ้างวะ"
"เป็นคนสิถามได้!"
แต่บางทีฉันก็ขำกับคำพูดของทหารพวกนี้ล่ะนะ
"เฮ้ยยย โทษเพื่อน แองจี้ยังสบายดีอยู่ แล้วลูกชายนายเรียนจบยังวะ"
"ใกล้แล้วมั้ง ถ้าสงครามนี่จบน่ะ ฉันกะว่าจะกลับไปหามันหน่อย ไม่ได้เห็นหน้านานคิดถึงมากเลย!!"
"ฉันก็จะกลับไปดูแองจี้กับลอร่าเหมือนกัน"
ฉันก้มหน้านิดหน่อยหลังจากฟังคำพูดของทหารพวกนั้นจบ มันทำให้ฉันได้รู้ว่า....ในอดีต ทหารพวกนี้ก็ยังคงมีความเป็นมนุษย์หลงเหลืออยู่ พวกเขาจากคนที่รักมาเพื่อปกป้องประเทศ หลายคนก็ยอมตายเพื่อประเทศ บางทีฉันอาจอยากกลับไปเป็นหญิงเชื้อสายอังกฤษคนหนึ่งเหมือนกัน แต่ถ้าฉันไม่มีสายเลือดเยอรมันอยู่ ความฝันนั่นอาจเป็นจริงก็ได้...
ฉันย่องเดินเข้าไปหลังค่าย มีช่องเล็กๆอยู่ มันอาจทำให้ฉันเข้าไปในนี้ได้ก็ได้นะ ตอนนี้ฉันอยากรู้ว่าคาร์ลทำงานถึงไหนแล้ว หวังว่าเขาคงไม่ไปเดินเล่นอยู่ในค่ายหรอกนะ
ฉันค่อยๆก้าวเท้าไปเรื่อยๆ จนกระทั้งไปสะดุดกับเสียงๆหนึ่ง
"เรื่องภารกิจแทรกซึมน่ะไปถึงไหนแล้วล่ะ"มันเป็นเสียงของผู้ชายคนหนึ่ง
"ก็ดี"
เอ๊ะ..เสียงนี้มันคุ้นหูจังแฮะ..
"ก็ดีน่ะ หมายถึงว่ายังเนียนอยู่ใช่มั้ยพันตรี?"
"เรียกชื่อก็ได้ สเปนเซอร์"
"ฉันเรียกชื่อนายไม่ได้หรอกนะ.."
ฉันเริ่มตั้งใจฟังบทสนทนานั่นมากขึ้น ปืนพกที่ถืออยู่ถูกเอาเก็บเข้าซองโดยที่ฉันไม่รู้ตัว แล้วก็ตั้งใจฟังทหารสองคนนั่นพูดต่อไป
"เฮ้...นายรู้สึกแปลกๆมั้ย?"
"..."
"ฉันรู้สึกว่า...มีคนแอบฟังเราคุยกันอยู่น่ะ.."
ฟึ่บ!!
ฉันรีบหันไปด้านหลังทันทีใครคนหนึ่งถือปืนซุ่มยิงเอาไว้ก่อนจะเอาพานท้ายปืนทุ่มมาที่ฉัน!!
ผลัก!!
......
...
....
..
ปริบ...
"ตื่นแล้วเหรอผู้หมวด?"
ฉันค่อยๆลืมตาขึ้น คนตรงหน้าคือทหารอังกฤษคนหนึ่ง เขานั่งไขว่ห้างอยู่บนเก้าอี้ ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปรอบ ฉันยกมือขึ้นแตะที่หัวตัวเอง มีผ้าพันแผลอยู่บนหัวฉันนิดหน่อย ฉันหันไปอีกด้านหนึ่ง คาร์ลยืนกอดอกอยู่ไม่ไกลจากฉัน เขามองฉันด้วยสายตาแน่นิ่งผิดปกติ
"ยินดีต้อนรับสู่สงครามผู้หมวด..."เขาลากเสียง"ผมริค สเปนเซอร์ เป็นหัวหน้าที่นี่น่ะ อ้อ! คุณมาจากนาซีเยอรมันสินะ รู้รึเปล่าว่าผมเกลียดไอ้พวกนั้นมากเลยล่ะ!"
"...."
"แต่ผมไม่เกลียดผู้หญิงที่มาจากฝ่ายนั้นหรอก..ยิ่งอยากคุณ"เขาพูดก่อนที่จะยื่นมือมาแตะที่แก้มฉัน แต่ฉันปัดมันออก
"อย่ามาแตะตัวฉัน"
"โว้วๆๆ อย่าโหดนักสิสาวน้อย.."เขาเดินไปนั่งเหมือนเดิม"..คู่หูคุณคงมีเรื่องอยากจะพูดกับคุณนะผู้หมวด ลองเดินไปหาเขาสิ"
ฉันทำท่ามองไปที่ทหารที่ชื่อว่าสเปนเซอร์ ก่อนจะลุกขึ้นแล้วค่อย.ก้าวเท้าไปทีละก้าว
แก็ก!!
"คุณโกหกฉัน! คาร์ล คุณหลอกให้ฉันมานี่เพื่อให้พวกนี้จับฉันใช่มั้ย!!"
"..."
ฉันยกปืนขึ้นจ่อหน้าเขา เขายังคงนิ่งเฉยเหมือนเดิม แต่เขาไม่ยกปืนจ่อหน้าฉันแฮะ แต่ที่รู้ๆตอนนี้ฉันโมโหสุดขีดเลยล่ะ!!!
"งั้นผมขอตัวนะ"สเปนเซอร์พูดก่อนจะเดินออกไป
ฉันมาหาคาร์ลอีกครั้ง"ว่ายังไง!?"
"คุณยังรู้จักผมได้ไม่ดีพอผู้หมวด.."เขาพูด"..คุณไม่รู้จักผมเลยซะด้วยซ้ำ"
"งั้นเหรอ? คงเป็นเพราะว่าฉันอ่านแฟ้มประวัติคุณไม่จบสินะ!?"
"..."
"ฉันน่าจะฆ่าคุณตั้งแต่ตอนนั้น"
ตึก...ตึก..ตึก...
เขาเดินมาที่ฉันก่อนจะหยิบปืนที่อยู่ในมือฉันทิ้งไป ก่อนจะยกมือที้งสองข้างขึ้นมาจับไหล่ฉัน
"ใจเย็นผู้หมวด.."
"ไปตายซะ.."
ฉันพูดประโยคนั้นใส่หน้าเขาด้วยสีหน้าที่ปนเปื่อนไปด้วยความโกรธแค้น คาร์ลถึงกับมีสีหน้าเปลี่ยนไปเลยทันที เหอะ..ไม่เคยเห็นสีหน้าของฉันแบบนี้มาก่อนใช่มั้ย..? ฉันยกมือของเขาที่จับไหล่ฉันอยู่ออกมา ก่อนจะเดินออกไป
"คุณมันไอ้คนโกหก คาร์ล.."ฉันค่อยๆเดินออกไป"ฉันเกลียดคนโกหก"
"..."
ฉันเดินออกมาจากเต้นท์โดยไม่ทันสังเกตเห็นทหารอังกฤษกลุ่มหนึ่งที่ยนคุยกันอยู่ คงมีใครคงหนึ่งหันมาก่อนที่จะร้องเรียกให้คนอื่นๆมาตามจับฉันด้วยละมั้ง
"นาซี!!!!"
"อ๊ะ.."ฉันหันไปหาพวกนั้นก่อนจะรีบวิ่งเข้าป่าที่อยู่ใกล้ๆ
"จับนังนั้นให้ได้!!"
...
หลังจากที่แอดเลอร์เดินออกไปแล้ว คาร์ลก็ได้เดินไปรอบๆเต้นท์ เหมือนกับคิดถึงคำพูดที่หล่อนทิ้งเอาไว้ให้ ในที่สุดเขาก็เดินไปนั่งเก้าอี้ตัวที่สเปนเซอร์เคยนั่ง เขาถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินไปรอบห้องอีกครั้ง เขาทำแบบนี้ประมาณสองสามครั้งก่อนจะกลับมานั่งที่เดิมอีก
"เกลียดคนโกหก
เหรอ.."เขาพึมพำ"ทำอย่างกับว่าไม่เคยโกหกมาก่อนในชีวิตเลยนะผู้หมวด"
เขาลุกขึ้นยืนแต่ไม่เดินไปรอบห้อง เขากลับหยิบซองบุหรี่ที่ตั้งอยู่บนโต๊ะสเปนเซอร์ขึ้นมาคีบใส่ในมือ ก่อนจะหยิบไฟแช็กออกมา เขาจุดบุหรี่ที่คีบเอาไว้ ก่อนที่จะเริ่มสูบมัน...
'ไม่ยักเชื่อว่าคุณสูบบุหรี่นะ..'
คำพูดนั้นดังขึ้นมาก่อนที่เขาจะเอาบุหรี่ที่คีบอยู่มาสูบ เขาเอามันลง ก่อนจะเดินไปที่โต๊ะทำงานของสเปนเซอร์ซึ่งมีกระดาซและแผนที่วางอยู่เต็ม เขาก้มลงดูแผนที่ที่แสดงค่ายของนาซี ก่อนจะวางบุหรี่ในมือลงบนแผนที่นั่น ไฟที่ปลายบุหรี่ค่อยๆไหม้แผนที่ทีละน้อย ก่อนจะลามไปที่สิ่งของที่ตั้งอยู่บนโต๊ะของสเปนเซอร์ทั้งหมด
"ครั้งนี้ผมยงให้อภัยคุณได้แอดเลอร์...แต่ครั้งหลัง ผมคงต้องใช้ปืนแล้วละ.."
....
..
.
สวบ..สวบ..
ฉันเดินเข้าไปหลบหลังต้นไม้ต้นใหญ่ที่อยู่ใกล้มมากที่สุด พร้อมกับหยิบปืนพก Tokarev TT-33 ขึ้นมาเตรียมป้องกันตัว ปืนกระบอกนี้เอมิลล์เอาให้ฉันหลังจากได้ยศร้อยโทมา ตอนแรกก็ไม่อยากได้หรอกนะ แต่พอปืนพกกระบอกเก่าพังเท่านั้นละ ฉันต้องรับมันมาโดยไม่ปฏิเสธเหมือนครั้งก่อน เหอะ..เกลียดตัวเองชะมัด
"หานาซีคนนั้นให้เจอ!! ก่อนจะมืดเร็วๆเข้า!!"
เสียงของทหารคนหนึ่งดังขึ้นมาใกล้มากขึ้น ฉันชะโงกหน้าออกไปดู ทหารอังกฤษคนหนึ่งเดินเข้ามาที่ๆฉันหลบอยู่ใกล้มากขึ้น ในมือของเขาถือปืนลูกซองแฝดเอาไว้แน่น ถ้ามันสติแตกทำงานนอกเหนือคำสั่ง มันอาจยิงฉันแย่ๆถ้ามันเจอฉันเข้า ตอนนี้ต้องเงียบเอาไว้ก่อน..
แกรบๆ..
เสียงประหลาดนั้นดังขึ้นใกล้ๆฉัน ฉันหันไปดูทันที ช...ชิบแล้วไง! งูพิษ!! ให้ตายสิ ทำไมฉันซวยอย่างนี้เนี่ย!
กรอบ..แกรบ..
มันเลื้อยเข้าใกล้ฉันมากเรื่อยๆ ฉันใจเต้นเร็วขึ้นมาก ทหารคนนั้นก็ยังเดินอยู่ที่เดิม คราวนี้ฉันต้องนิ่งและเงียบให้มากขึ้นอีก ถ้าไม่อยากโดนยิงหรือโดยงูกัดตาย
สวบ..สวบ..
"เสียงอะไรวะ"
ทหารคนนั้นเดินเข้าใกล้ฉันมากขึ้นกว่าเดิมอีก เห็นทีฉันต้องทำอะไรซักอยากแล้วละ..ว่าแต่ทำไงละ?
สายตาของฉันไปสะดุดกับก้อนหินก้อนหนึ่งที่วางอยู่ตรงพุ่มไม้ ฉันค่อยๆเลื่อนมือไปจับมันก่อนจะหยิบมา งูตัวนั้นยังคงเลื้อยไปรอบตัวฉัน เมื่อมันเข้าใกล้ฉันมากขึ้น ฉันรีบเอาก้อนหินทุบมันทันที
ตุบ!
ควับ!!
"เฮ้ย! มาทางนี้หน่อย!! มีเสียงแปลกๆออกมาจากต้นไม้นั่น!!"
"ไหนๆ"
สวบๆ..
"บ..บ้าเอ้ย..หูดีไปแล้ว.."ฉันพึมพำ ก่อนจะปืนขึ้นมาเตรียมยิง
"เสียงผู้หญิง!! ทางนี้!!"
เสียงวิ่งเหยียบใบไม้ดังขึ้นมาอีกครั้ง ฉันเริ่มตัดสินมจที่จะยิงพวกนั้นทิ้งหรือวิ่งหนีดี แต่ไม่ว่าจะเลือกทางไหน..โอกาศตายก็ยังไม่ลดลงเลยซักนิด!! เอาไงดีเนี่ย!?
"ออกมาซะ! เธอยังเป็นคนอังกฤษอยู่รึเปล่า!?"ใครคนหนึ่งตะโกน
ฟึ่บ...
ฉันตัดสินใจยืนขึ้น แต่ที่ฉันยืนเนี่ยไม่ได้หมายความว่าจะมอบตัวให้พวกมันหรอกนะ ฉันจะวิ่งต่างหาก!!
เอาละเตรียมตัว ...
สวบๆๆๆๆๆๆๆ..!!
ฉันรีบวิ่งออกมาทันที แต่หลังจากที่ฉันวิ่งออกมา พวกนั้นก็ลั่นไกปืนยิงไล่หลังฉันมาทันที ฉันไม่ได้วางแผนที่จะตายวันนี้หรอก สงครามยังไม่จบ!!
...!
"โอ๊ย!"
ฉันก้มลงดูที่ขาตัวเอง เลือดไหลออกมาหยดเป็นทาง นี่ฉันโดนยิงเหรอเนี่ย! ให้ตายสิ!! ตั้งสติๆ.. ฉันพยุงตัวเองให้วิ่งถึงแม้ว่าจะเจ็บมากแค่ไหน พวกนั้นก็วิ่งตามหลังฉันมาเหมือนกัน! ฉันต้องหาที่หลบเดี๋ยวนี้เลย!!
และแล้วสายตาของฉันก็ไปสะดุดเข้ากับบ้านไม้เก่าๆหลังหนึ่ง เยี่ยมเลย!อย่างน้อยพระเจ้าก็ยังเข้าข้างฉันอยู่!! ขอบคุณพระเจ้า!
ตึกๆๆ!
ฉันรีบวิ่งขึ้นบรรไดทันทีก่อนจะเปิดประตูเข้าไปใน พวกนั้นหาฉันไม่เจอแล้วล่ะ โอ้..ขอบคุณพระเจ้า! แต่ฉันเจ็บขาชะมัด ฉันก้มลงดูขาที่เต็มไปด้วยเลือด ก่อนจะพยุงตัวเองขึ้นเดินไปในครัว เผื่อบางทีอาจจะมีผ้าพันแผลให้ฉันบ้างซักหน่อย
แต่ยังไปไม่ถึงประตูเลย ฉันก็ล้มลงซะก่อน ตุบ...
...
..
.....
------------
'คุณต้องการอะไรจากฉันคาร์ล!!?'
'มันขึ้นอยู่กับว่าคุณต้องการอะไรจากผมต่างหาก!!'
......................
ความคิดเห็น