ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 7 :: ระหว่างพี่น้อง
\"นี่ตีกันขนาดนี้เลยหรอ?\" คำถามแรกของทรายหลังจากที่รับทราบเรื่องราวการฝึกหฤโหดบวกกับสภาพของเรที่แขนซ้ายหัก แผลทั้งตัวเย็บรวมกว่า 20 เข็ม รวมถึงรอยฟกช้ำอีกนับไม่ถ้วน
\"พี่ชักอยากเจอเนซะแล้วสิ ไม่ได้เจอกันตั้งเกือบสิบปี ไม่ยักรู้ว่าจะกลายเป็นพวกบ้าเลือด\" เจ้าหล่อนเอามือลูบคางท่าทีครุ่นคิด ในขณะที่เมนั่งฟังนิ่งเหมือนคิดอะไรบางอย่าง
\"เมไม่เข้าใจเลย...พี่น้องกันแท้ๆทำไมทะเลาะกันขนาดนี้ น่าสงสารเร\"
\"คงมีเหตุผลอะไรล่ะมั้ง? ตั้งห้าหกปีมันไม่เคยปริปากบอกพวกผมเลย\" ซันว่า
\"ว่าแต่นี่...จิ้งรู้เรื่องรึยัง?\" ทรายถามพลางหันรีหันขวางมองหาเจ้าของชื่อที่ไม่มีวี่แววว่าจะอยู่
\"ออกไปแล้ว ไปเคลียร์เรื่องนี้แหละ พี่เจ หลิน แล้วก็พอลไปด้วย\" กรตอบ
\"เฮ้อ... แล้วเมื่อไหร่พี่จะได้เจอพวกจตุจันทราเนี่ย ได้เจอแค่คนชื่อปาร์โก้กะลูกหมูเอง ไม่ยุติธรรมเลยอ่ะเม\"
\"เด๋วก็ได้เจอจ้ะทราย รอให้เรื่องนี้ผ่านไปก่อนนะ เมว่าตอนนี้เขาคงยุ่งๆกันอยู่แหละ\" เมโลดี้เอ่ยตอบพร้อมรอยยิ้มก่อนจะเหลือบมองนาฬิกาข้อมือดูเวลา
\"ทราย เมว่ากลับกันเถอะ เย็นมากแล้ว เมไม่อยากโกหกแม่\"
\"อือ... งั้น...พี่ไปแล้วนะ ฝากบอกเรด้วยว่าหายเร็วๆล่ะ เจอกันพรุ่งนี้\" ทั้งคู่โบกมือให้เครส กร และซัน ก่อนจะจากไป
\"เฮ้อ~!!\" ทั้งามคนถอนหายใจพร้อมกันก่อนที่กรจะขอชิ่งขึ้นไปนอนเล่นบนห้อง ทิ้งให้เครสกับซันนั่งเงียบกันอยู่สองคน
\"เครสไปดูเรหน่อยดีกว่า เดี๋ยวมานะ\" ว่าแล้วเจ้าตัวก็ลุกขึ้นจากโซฟาขณะที่ซันพยักหน้าเนือยๆแล้วเริ่มเปิดทีวีเปลี่ยนช่องไปเรื่อย
เด็กสาวเดินขึ้นบันไดมาช้าๆพลางครุ่นคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย จนกระทั่งมาหยุดอยู่ตรงหน้าห้องของเด็กหนุ่ม เครสเปิดประตูเข้าไป... ร่างของคนเจ็บนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงด้วยความอ่อนล้า แขนซ้ายของเจ้าตัวถูกดามไว้ด้วยเฝือกอ่อน ร่างท่อนบนที่เปลือยเปล่าถูกพันไว้ด้วยผ้าพันแผลสีขาวโพลน ใบหน้ามีรอยแผลฟกช้ำประกอบกับรอยดาบอยู่ไม่น้อย
เครสหย่อนตัวลงนั่งข้างเตียง แล้วทาบมืออังหน้าผากเด็กหนุ่มแผ่วเบา ลมหายใจร้อนผ่อนลงเป็นช่วงๆบ่งบอกถึงพิษไข้อ่อนๆที่เป็นผลมาจากการอักเสบของแผลตามตัว... สงสัยว่าคงได้พักอีกยาว...
\"เครส...\" เด็กหนุ่มสะดุ้งตื่น น้ำเสียงแหบพร่า ดวงหน้าล้าโรยเห็นได้ชัด มือใหญ่ยกขึ้นบีบข้อมือของสาวน้อยด้วยความตกใจ
\"เล่นซะหัวใจเกือบวายแน่ะยัยบ้า...\" มือนั้นคลายออก ก่อนจะวางลงข้างตัวด้วยท่าทีผ่อนคลาย
\"ฉันไม่ใช่ผีซักหน่อย ทำเป็นตกใจไปได้\" น้ำเสียงออกแววค่อนหน่อยๆ แต่ดวงตาสีอำพันคู่นั้นก็ยังฉายแววเป็นห่วงชัดก่อนจะลุกไปรินน้ำใส่แก้วส่งให้คนเจ็บบนเตียงพร้อมกับยาลดไข้ คนรับได้แต่ขมวดคิ้วเหมือนไม่ชอบใจ
\"กินแล้วก็นอนซะ จะได้หายเร็วๆ\"
\"รู้แล้วน่าคุณแม่\" เด็กหนุ่มเอ่ยแซวก่อนจะวางถ้วยยากับแก้วน้ำว่างเปล่าแล้วเอนร่างลงกับเตียงดังเดิม เครสดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างคนเจ็บก่อนจะหมุนตัวออกไป แต่มือของเรกลับรั้งเธอไว้ก่อน
\"เครส...\" เจ้าตัวเอ่ยเสียงแผ่วเบาเมื่อยาที่กินไปเริ่มออกฤทธิ์ให้สมองตื้อชา \"เธอว่าระหว่างฉันกับพี่เนใครเก่งกว่ากัน?\"
คำถามที่เรียกให้เครสต้องหันหลังกลับแล้วหย่อนกายนั่งลงข้างคนเจ็บบนเตียง นัยน์ตาคู่สวยของเธอทอดแววอ่อนโยน ก่อนจะเอ่ยตอบพร้อมรอยยิ้ม
\"ฉันไม่รู้หรอกนะว่าใครเก่งกว่า...แต่ที่แน่ๆฉันว่านายหล่อว่าพี่เนเป็นกองแน่ะ\" เจ้าตัวขยับเสียงหัวเราะสดใสเบาๆ เรียกรอยยิ้มให้ปรากฏบนหน้าคนถามไปด้วย
\"ตอบไม่ตรงประเด็น\" เรว่าก่อนจะปิดเปลือกตาลงช้าๆ เครสวางมือของเด็กหนุ่มลงบนผ้าห่มก่อนจะกระซิบคำตอบแผ่วเบา...
\"ไม่สำคัญหรอกว่าใครจะเก่งกว่า... แต่สำคัญที่ว่าใครเป็นคนดีกว่า ก็เท่านั้นเอง...\"
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
\"แล้วตกลงจะเอายังไง?\"
\"ก็ไม่มีอะไร เอาเรกับเครสมาฝึกกับปาร์โก้ กรมันเก่งแล้วก็ไม่ต้องฝึก แล้วเอาซันมาฝึกกับเน สตอร์มก็เดี๋ยวให้คู่กับเมกับทราย\"
\"ไม่ใช่! ผมหมายถึงเรื่องงาน!!!\"
ฝีเท้าของชายหนุ่มชะงักกึกก่อนจะหันมาส่งยิ้มหวานแกมเจ้าเล่ห์ให้บุรุษตรงหน้า
\"ปกติไม่เคยเห็นนายรับงานนี่จิ้ง... ทำไมคราวนี้...\"
\"เอาเป็นว่าครั้งนี้ผมรับ\" จิ้งโบกมือเหมือนไม่ใส่ใจ ท่าทางเจ้าตัวเหมือนรีบร้อนอยู่นิดหน่อย และนั่นก็ยิ่งทำให้ลูกหมูยิ่งอยากแกล้งเขามากขึ้น...
\"ใจเย็นๆน่า...รอไปก่อนอีกเดือนนึง...\"
\"เดือนนึง!!!!! ล้อเล่นน่าซูส!!! แล้วสองคนนั้นจะเป็นยังไง!!\"
จิ้งร้องลั่นทำท่าเหมือนจะชักตายตรงนั้นซะให้ได้ แต่สูกหมูหรือซูสเพียงแต่แย้มรอยยิ้มเย็นๆก่อนจะเอ่ย
\"อย่าดูถูกจตุจันทรามากเกินไปจิ้ง... เป้าหมายของจตุจันทราไม่มีทางรอดพ้นเงื้อมมือเราไปได้อยู่แล้ว\"
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
การฝึกของพวกเครสยังคงดำเนินต่อไป เพียงแต่มีการโยกย้ายคู่ใหม่เพื่อไม่ให้เกิดปัญหาเช่นเดิมอีก และมีการเพิ่มทรายกับเมเข้ามาฝึกด้วยทุกเย็น แต่ยิ่งฝึก ก็ราวกับยิ่งเพิ่มข้อสงสัยในตัวเหล่าจตุจันทราและจิ้งให้เพิ่มมากขึ้น นับวันพีจิ้งก็ยิ่งพูดน้อยลงทุกที และยิ่งหลบฉากออกไปคุยกับพี่หมูนานๆทุกครั้ง ก่อนจะเดินกลับมาด้วยสีหน้าเคร่งเครียดแล้วหลบฉากปลีกวิเวกไม่ยอมพูดจากับใครตลอดทั้งคืน...
\"จิ้งเขาจะเป็นยังงี้อีกนานไหมเนี่ย?\" ทรายส่งสายตาขุ่นเขียวไปทางชายหนุ่มที่นั่งขมวดคิ้วอยู่มุมห้องฝึก นี่ก็ปาเข้าไปวันที่ห้าแล้ว แต่นี่กลับเป็นครั้งแรกที่เธอมาเห็นจิ้งนั่งร่วมอยู่ในห้องด้วย
\"เมว่าเขาคงมีเรื่องให้คิดอยู่ล่ะมั้งทราย\" เด็กสาวเอ่ยก่อนจะหยิบผ้าขนหนูขึ้นมาซับเหงื่อ
\"แล้วเมื่อไหร่เจ้าเรจะมาฝึกได้ล่ะเนี่ย หายช้าเดี๋ยวก็ไม่ทันคนอื่นกันพอดี\"
\"โธ่! พี่ทรายก็... กระดูกหักนะไม่ใช่มีดบาด จะได้หายภายในสองสามวันน่ะ\" เครสค่อนว่าก่อนจะค้อนส่งให้พร้อมกับมะเหงกของทรายที่ประเคนลงกลางหัวแทบจะในทันที
\"เอ้าๆ!! เครส เม ทราย พักพอแล้วนะนั่น มาต่อดีกว่า\" ปาร์โก้ตะโกนเรียก สามสาวจึงลุกขึ้นยืนยืดเส้นยืดสายก่อนจะก้าวออกไป...
ต้องเหนื่อยอีกแล้วสินะ...
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
แสงแดดสีจางทอลอดผ่านผ้าม่านหนาเข้ามาภายในห้องของคนป่วยที่ได้แต่นั่งเบื่ออยู่บนเตียง... นี่ก็วันที่ห้าเข้าไปแล้ว พวกนั้นท่าทางสนุกกันใหญ่ล่ะสิ ส่วนเขาก็ได้แต่มานั่งเจ็บอยู่กับเตียงแบบนี้ ไม่ยุติธรรมเลย!!
ความคิดที่ทำให้ใบหน้าของเด็กหนุ่มมุ่ยลงถนัดก่อนจะแง้มม่านมองลงไปเบื้องล่าง... ก็ยังว่างเปล่า...มองกี่ครั้งพวกนั้นก็ยังไม่กลับมา มีแค่ต้นไม้ใบไม้กับสายลมเย็นแผ่วเบา...
เบื่อ!!!!!!!!!
เจ้าตัวกระโดดลงจากเตียงแล้วคว้าเสื้อมาสวม ก่อนจะแง้มประตูตูเปิดออกเงียบเชียบ... สงสัยจะไม่มีใครอยู่... ว่าแล้วเรก็ค่อยๆย่องลงบันไดมาอย่างเงียบเชียบ ก่อนจะเหลือบมองอย่างระแวดระวัง... ว่างเปล่า...
\"จะไปไหนน่ะ!!!!\"
โครม!!!!!
\"ว้าย!! เร!! เป็นอะไรรึเปล่า!!\" หลินรีบวิ่งเข้าไปประคองร่างเด็กหนุ่มที่ร่วงลงมากองกับพื้นอย่างงดงามพร้อมเสียงร้องโอดโอยดังลั่น ก็เขาใช่พระอิฐพระปูนที่ไหนกันเล่า แผลเก่ายังไม่ทันหายก็ได้แผลใหม่เพิ่มมาอีก ให้มันได้ยังงี้สิ!!
\"ขอโทษนะ หลินแค่จะแกล้งเล่น ไม่นึกว่าจะตกใจขนาดนี้\" หลินประคบผ้าขนหนูอุ่นๆลงบนหน้าผากที่บวมเป่ง ในใจก็นึกขำหน้าบูดๆของคนเจ็บไปด้วย โชคยังดีที่ตกมาแค่สามขั้นถึงได้ไม่เป็นอะไรมาก ถ้ามากกว่านี้สงสัยเจ้าตัวคงได้พักอีกยาว...
\"แล้วเมื่อกี้จะไปไหนหรอ? เห็นทำลับๆล่อๆ\" หลินเอ่ยถาม
\"เปล่า... ก็มันน่าเบื่อ ผมแค่อยากออกไปเดินเล่นข้างนอก\"
\"แน่ใจนะว่าแค่นั้น?\" พอถูกถามซ้ำเจ้าตัวก็หลุบสายตาลงทำหน้ามุ่ยเหมือนเด็กจนหลินอดหัวเราะไม่ได้ เห็นเครสเคยเล่าว่าฉายาของเรคือเจ้าชายน้ำแข็ง แต่แล้วมาเห็นยังงี้จะไห้เธอหัวเราะได้ยังไง ก็มันไม่ใช่ภาพที่หาดูได้ง่ายๆซักหน่อยนี่นา
\"กลับมาแล้วจ้าหลิน!!!\" เสียงเครสดังขึ้นจากหน้าประตูเรียกให้สองสายตาหันกลับไปมอง แล้วสายตาของสองบุคคลก็ประสานกัน...
อาคเนย์!!!!
\"นายมาที่นี่ทำไม!!\" หลินเอ่ยกร้าวทันทีที่เห็นหน้าเด็กหนุ่ม พอเครสเห็นท่าไม่ดีก็ออกมาขวางทั้งคู่ไว้
\"หลิน! ใจเย็นๆก่อน พี่เนเขามาเยี่ยมเรนะ เขามาดี ให้เขาได้เยี่ยมเรเถอะ\"
หลินเดินถอยออกมาแต่โดยดี แต่สายตายังคงจับจ้องเด็กหนุ่มอยู่ตลอด เครสลอบถอนหายใจก่อนจะหันไปสบตากับกรและซันอย่างเป็นกังวล
\"หลิน มีอะไรกันบ้างน้า ซุยหิวแล้วล่ะ แกก็เหมือนกันใช่มะกร?\" ซันว่าพลางศอกใส่หน้าอกเพื่อนจนจุกแทบหายใจไม่ออก ก่อนที่คนโดนจะแยกเขี้ยวแค่นเออออไปตามแผนแล้วลากหลินผลุบหายเข้าไปในครัว เล่นเอาเมกับทรายกลั้นหัวเราะกันแทบตายก่อนจะกลับมาตีหน้าเจื่อนกับสถานการณ์ตึงเครียดระหว่างสองพี่น้อง
\"นาย...เป็นยังไงบ้าง...?\" เนเอ่ยถาม
\"ก็ดีขึ้น...สักพักคงหาย\" เรตอบเรียบ
\"รีบหายก็ดีจะได้มาทำงาน\"
\"ทำงาน?\" เรขมวดคิ้วส่งสายตายิงคำถามไปให้เครสกับพวกทรายที่ขอตัวหลบฉากไปด้วย ทิ้งให้เครสยืนอยู่เป็นแนวนแค่คนเดียว เจ้าตัวเลยแยกเขี้ยวงุดก่อนจะปั้นยิ้มส่งให้เพื่อน
\"ก็... เป็นงานทดลองไง ว่าที่ฝึกๆมาเป็นไงมั่ง\" เครสว่า
\"แล้วให้ทำอะไร?\"
\"ไม่รู้... พี่จิ้งแกบอกมาแค่นี้\"
\"อีกสามอาทิตย์... นายก็พักผ่อนเยอะๆแล้วกัน ฉันจะกลับล่ะ\" เนว่าพลางหมุนตัวกลับออกไป
\"อ่า... เร เดี๋ยวฉันไปส่งพี่เนนะ เดี๋ยวกลับมา\" ว่าแล้วเจ้าตัวก็ออกวิ่งตามหลังเด็กหนุ่มไป ทิ้งให้คนเจ็บจมอยู่กับคำถามของตัวเองแต่เพียงลำพัง
\"พี่เน! พี่เน!! รอเครสเดี๋ยว!!\"
ร่างสูงของเด็กหนุ่มหยุดลงก่อนจะหันกลับมาส่งรอยยิ้มอ่อนโยนให้เด็กสาว
\"ทำไมรีบกลับล่ะ? ไม่อยู่คุยกับพี่ทราย กับพวกเครสก่อนหรอ? ไหนบอกว่าคิดถึงไง?\"
\"พี่คงไม่อยู่หรอก... หลินเขาไม่ชอบหน้าพี่ขนาดนั้น อยู่ไปพวกเครสก็ลำบากใจ หลินก็คงจะไม่สบอารมณ์เปล่าๆ\"
\"แล้วกับเรล่ะ? พี่เนจะพูดแค่นั้นหรอ?... ทั้งๆที่เรเขา...\"
\"พอเถอะเครส...\" เด็กหนุ่มเอ่ยเสียงนุ่ม \"เรื่องระหว่างเราสองคนพี่น้องมันซับซ้อนเกินกว่าที่ใครจะเข้าใจ แล้วมันก็สาหัสเกินกว่าจะเยียวยา... มันสายเกินไปแล้ว...\"
\"พี่เน... มันไม่มีคำว่าสายเกินไปหรอกนะถ้าหากเราคิดจะทำน่ะ...\"
ความเงียบโรยตัวลงช้าๆพร้อมสายลมที่พัดผ่านไปแผ่วเบา ใบไม้ร่วงหล่นลงราวเหนื่อยล้ากับหน้าที่ของมันตลอดทั้งวัน ดวงตาสีน้ำเงินเข้มคู่นั้นเหม่อมองดวงดาวก่อนจะฉายแววเจ็บปวดลึกแล้วหลุบลง...
ทำไม?... ทั้งๆที่พี่เนก็เป็นคนอ่อนโยนขนาดนี้... ทั้งๆที่พี่เนกับเรเคยสนิทกันมาก... แต่กาลเวลา หรืออะไรมันทำให้สายสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องแปรเปลี่ยนไป หรือจะเป็นกำแพงทิฏฐิของทั้งคู่เอง?...
\"ฝากดูแลเรด้วย... หมอนั่นดื้อเงียบ อย่าให้ทำอะไรฝืนไปล่ะเดี๋ยวจะหายไม่ทัน\" มือใหญ่วางลงบนเส้นผมของเธอแผ่วเบา ก่อนที่ร่างสูงจะหันกลับแล้วหายลับไปตามทางเดิน...
อาคเนย์คนเดิม...ไม่กลับมาแล้วจริงๆ...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น