ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 6 :: การฝึกหฤโหด
บทที่ 6 การฝึก
เคร้ง!!!!
ดาบเฟนชิ่งสีเงินถูกปัดลงกับพื้น เรกุมข้อมือแน่นก่อนจะก้มตัวลงหยิบดาบที่ตกไว้ขึ้นมา เพียงแต่ปลายดาบของใครอีกคนจ่อคอไว้ทำให้ไม่อาจขยับเขยื้อนกายได้...
\"หึ...อ่อนหัด...\"
คำปรามาสถูกเอ่ยออกมาจากปากของคนที่เขาเคยเรียกว่าพี่ชาย เด็กหนุ่มจ้องตอบโดยไม่เอื้อนเอ่ยคำพูดใด แววตาคู่สวยจับจ้องฉายประกายกร้าวก่อนจะใช้หลังมือเบนคมดาบออกไปช้าๆอย่างไม่กลัวเกรง...
ฟึ่บ!!!
คมดาบถูกตวัดกลับมาสร้างรอยแผลที่หลังมือให้กับเด็กหนุ่มอีกครั้ง เลือดสีข้นไหลรินลงมาเป็นสาย เด็กหนุ่มตวัดสายตามองกลับไปยังเจ้าของดาบ มือข้างซ้ายถูกยกขึ้นกดห้ามเลือดโดยอัตโนมัติ แต่ทว่าอาคเนย์กลับเหยียดรอยยิ้มหยันขึ้นบนใบหน้าคม...
\"รู้ไหมว่าฉันฆ่านายได้เพียงแค่ขยับมือครั้งเดียว... แต่ฉันไม่โหดร้ายขนาดนั้นหรอก...\" ปลายดาบเลื่อนขึ้นจากลำคอ เฉียดคมเข้าใกล้ใบหน้าจนกระทั่งหยุดลงที่ดวงตาคู่งามที่ฉายแววกรุ่นโกรธเสียดแทงยิ่งกว่าคำพูดใดๆ
\"ถ้าอยากให้ดวงตาคู่สวยของนายมองเห็นโลกต่อไป ก็อย่ามองฉันแบบนี้อีก!\" กระแสเสียงถูกกดเรียบพร้อมปลายดาบที่ตวัดเฉือนใบหน้าราวคำคาดโทษ ดวงตาสีน้ำเงินเข้มนิ่งสนิทไร้อารมณ์ใดๆ อาคเนย์ลดดาบลงข้างกายขณะที่เรก้มลงใช้มือซ้ายหยิบดาบของตนขึ้น
\"ไปทำแผลซะก่อนดีกว่า เห็นอย่างนั้นแล้วฉันรำคาญ\" เนเอ่ยเสียงเรียบ
\"ถ้าแค่นี้ทนไม่ได้ ฉันคงไม่มายืนอยู่ที่นี่หรอก\" เรเอ่ยพลางจรดปลายดาบตรงมาข้างหน้า แผลที่มือท่าจะลึกพอควร แต่เขาจะถอยไม่ได้ ในเมื่อคู่ต่อสู้ของเขาเป็นชายคนนี้!!
\"แล้วอย่าหาว่าฉันไม่เตือนแล้วกัน!!\" เนโถมร่างเข้าหาน้องชายอย่างรวดเร็วในขณะที่ฝ่ายตรงข้ามก็ไม่ยืนเฉย
แล้วศึกสายเลือดของสองพี่น้องก็บังเกิดขึ้น!!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
\"เก่งนี่\" คำเอ่ยชมสั้นๆที่หลุดออกมาจากปากของสตอร์มเรียกให้คนโดนชมหันมามองด้วยสีหน้าไม่ค่อยจะเชื่อ
\"นายหัวไวนะ เคยยิงปืนมาก่อนหรอ?\" สตอร์มถามเสียงเรียบ แม้จะตีหน้าตายทำบอกบุญไม่รับคนอื่นตลอดเวลา แต่จริงๆแล้วเขาก็ดูเป็นมิตรดีอยู่เหมือนกัน ซันแย้มรอยยิ้มนิดหน่อยก่อนจะเอ่ยตอบ
\"เคยแต่ปืนเด็กเล่น มายิงของจริงก็สนุกดี\" ว่าแล้วเจ้าตัวก็เล็งเป้าต่อไป ติดที่สตอร์มยกมือขึ้นมาขวางไว้
\"ยิงไปก็เท่านั้น ลองของใหญ่ดีกว่า\" ว่าแล้วเจ้าตัวก็ผลุบหายเข้าห้องเก็บอาวุธด้านในไป ซันได้ยินเสียงโครมครามเหมือนรื้อหาอะไรสักพัก ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินออกมาพร้อมท่อนอะไรใหญ่ๆ กับปืนไรเฟิลกระบอกยาวแล้วก็โยนโครมลงตรงหน้าซัน
\"ลองไอ้นี่ดูก่อน ถ้าไหวจะได้ลองอันอื่น\" สตอร์มยังคงพูดหน้าตายเช่นเดิม แล้วก็ยื่นปืนไรเฟิลส่งให้ซันที่รับมาด้วยความความสงสัย
\"ปลดเซฟตี้แล้วก็ยิงได้เลย ฉันใส่กระสุนทิ้งไว้แล้ว\"
ใส่กระสุนทิ้งไว้เนี่ยนะ!! บ้านใครเขาใส่กระสุนทิ้งคาไว้ในปืนกัน คนพวกนี้จะว่าเก่งก็เก่งแต่ถ้าจะให้มองอีกแง่...คงต้องเรียกว่าประหลาด...
ซันลอบถอนหายใจก่อนจะยกปืนขึ้นเล็ง...
ไม่รู้ป่านนี้พี่สาวเขาฝึกไปถึงไหนแล้ว...
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
โครม!!!!!
ร่างบางถูกซัดกระเด็นลงไปกองกับพื้นไม่รู้เป็นครั้งที่เท่าไหร่ จนตอนนี้ระบมไปหมดทั้งตัว แถมโดนแต่ละรอบก็จุกจนจะขาดใจตาย ไม่รู้ว่าเธอจะขอถอนตัวกลับบ้านทันไหม
\"ไหวรึเปล่า?\" ปาร์โก้เดินเข้ามาถามก่อนจะช่วยพยุงให้เธอลุกขึ้นนั่ง... อย่างน้อยปาร์โก้ก็ท่าทางจะเป็นมิตรดีกว่าคนอื่นๆ ถ้าลองให้เธอไปเจอกับเงารุ้งหรือสตอร์มคงได้ตักันตาย หรือถ้าจะเป็นพี่เนก็คงมองหน้ากันไม่ติดซักเท่าไหร่...
\"ฉันมันมือเท้าหนักติดนิสัย... ไม่ได้เทรนให้ใครมานานแล้วบางทีก็ลืมตัวใส่แรงมากไป ถ้าเจ็บยังไงก็บอกนะ\" ปาร์โก้แย้มรอยยิ้มก่อนจะโยนผ้าขนหนูซับเหงื่อมาให้
\"พี่ปาร์โก้ก็เป็นพวกมือปราบครึ่งอสูรเหมือนกันหรือคะ?\" เครสเอ่ยถาม
\"อย่าเอาฉันไปรวมกับพวกจิ้งสิ! พวกเราจตุจันทรามีหน้าที่ที่ต้องทำเยอะกว่านั้น\" ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนหลุบลงเหมือนไม่อยากจะต่อถ้อย เครสจึงไม่ถามต่อให้มากความ
\"พี่ปาร์โก้... เครสว่าเราไปดูคนอื่นๆกันไหม ไม่รู้ป่านนี้จะตีกันไปถึงไหนแล้ว\"
\"นั่นสินะ... น่าเป็นห่วงคู่เนกับเรมากที่สุดล่ะ ไม่รู้ตาหมูบ้าเล่นอะไรของเขา น่าฆ่านักเชียว!\" หญิงสาวตีหน้าบึ้งก่อนจะโยนผ้าขนหนูทิ้งไปข้างหลัง พอดีกับที่ประตูหน้าห้องเปิดพรวดเข้ามาพร้อมกับร่างสาวรับใช้สองสามคน
\"คุณปาร์โก้เกิดเรื่องใหญ่แล้วค่ะ!!!!\" หนึ่งในนั้นเอ่ยถ้อยคำจวนเจียนจะร้องไห้ก่อนจะรีบเอ่ยต่อ
\"คุณเงารุ้ง... คุณเงารุ้งเธอ!!!\"
\"เงารุ้งทำอะไรกร!!!\"
ปาร์โก้ตวาดลั่น เล่นเอาคนแจ้งข่าวถึงกับตัวเล็กลีบพูดงึมงำอยู่ในลำคอ แต่เครสไม่สนใจอะไรอีกต่อไปแล้ว เธอผลุนผลันวิ่งออกไปจากห้องในทันทีพร้อมๆกับปาร์โก้ ...เงารุ้ง...ผู้หญิงคนนั้น ถ้ากรเป็นอะไรไปล่ะก็นะ!!!!!!!
\"เงารุ้ง!!\" ปาร์โก้ทุบประตูเปิดเข้าไปพร้อมเสียงตวาดเฉียบขาดที่บ่งบอกอารมณ์ตึงของเธอได้เป็นอย่างดี แต่ทว่าสิ่งที่ออกมาจากห้องนั้นเหนือความคาดหมาย... หมอกเย็นสีขาวโรยตัวลงหนาตาบดบังทัศนวิสัยของทั้งห้อง แต่เพียงไม่กี่อึดใจ...หมอกนั้นก็คลายลง
\"เงารุ้ง เธอทำอะไร!!!\"
\"เงารุ้งไม่ได้ทำ... ผมต่างหากที่ทำ...\"
แล้วภาพตรงหน้าก็ทำให้ปาร์โก้ต้องเบิกตากว้างด้วยความคาดไม่ถึง เงารุ้ง... หนึ่งในสี่ฑูตแห่งจตุจันทรากลับนอนสลบไสลอยู่บนพื้นห้อง ส่วนกร วิล แชง กลับยืนอยู่ตรงนั้นโดยไม่มีแม้รอยขีดข่วน!!!
\"กร...แก...ทำอะไรเขาอ่ะ?\" เครสถามอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา แต่กรเพียงขยับรอยยิ้มเหี้ยมๆตอบอย่างอารมณ์ไม่ค่อยจะสู้ดีนัก
\"แม่นี่ทำฉันฟิวส์ขาด ก็เลยพลั้งมือไปหน่อย อารมณ์ไม่ดี\" คำจำกัดความสั้นๆที่เล่นเอาปาร์โก้ตะลึงตาค้าง
เด็กบ้านนอกธรรมดา แต่กลับชนะจตุจันทรางั้นหรือ? ทั้งๆที่จตุจันทราแต่ละคนต่างก็ถูกฝึกถูกทดสอบมาแล้วนับไม่ถ้วน แต่นี่!! กลับแพ้เด็กคนนี้ลงราบคาบ!!!!!
\"แค่สลบน่ะ...ผมไม่มีปัญญาเล่นงานเขาถึงตายหรอก\" กรว่าเมื่อเห็นหน้าปาร์โก้ซีดลงถนัดตา เธอหยักหน้ารับคำน้อยๆก่อนจะสั่งให้หญิงรับใช้ช่วยกันหามเงารุ้งออกไป
\"แค่ทำให้สลบได้นี่ก็ไม่ธรรมดาแล้ว\" ปาร์โก้เอ่ยเรียบๆพลางจ้องมองเด็กหนุ่มตรงหน้า สงสัยว่าเธอต้องประเมินพวกเขาใหม่เสียแล้ว แต่ยังไม่ทันที่ใครจะได้คิดอะไรต่อจากนั้น คฤหาสน์ทั้งหลังก็ไหวสะเทือนด้วยแรงระเบิดมหาศาล
ตูมมมมมมม!!!!!!!!!!
\"ห้องเก็บอาวุธ!!! สตอร์ม!!!!!\"
ปาร์โก้ออกวิ่งทันที โดยมีเครสกับกรตามไปติดๆ... ซันกับสตอร์ม... สองคนนั้น อย่าบอกนะว่า...
\"สตอร์ม่า!!!\"
ปาร์โก้ใช้ร่างดันประตูเหล็กหนาหนักให้เปิดออก ทว่ามันไร้ผล ทั้งกรกับเครสรีบปรี่เข้ามาช่วย จนในที่สุด ประตูบานใหญ่ก็ค่อยๆเปิดออก สิ่งแรกที่ทั้งสามพบคือเศษอิฐเศษปูนที่แตกร้าวร่วงกราวลงมาจากทั้งผนังและเพดาน เสียงไอสำลักของคนสองคนในห้องทำให้ใจของหญิงสาวเบาขึ้นโข ก่อนที่คนก่อเรื่องทั้งสองจะค่อยๆลุกขึ้นยืนแล้วเดินฝ่าม่านหมอกออกมาหาเธอ
\"นี่นายสองคนทำบ้าอะไร!!!\" ปาร์โก้ตวาดเสียงเขียว ดูเหมือนเธอจะกระโดดเข้าขย้ำคอสตอร์มได้ทุกเมื่อ แต่เด็กหนุ่มกลับตีหน้าตายไม่เปลี่ยนพลางยักไหล่แสดงท่าเหมือนไม่ยี่หระซะด้วยซ้ำ
\"ก็แค่ให้ซันลองปืน ทำวุ่นวายกันไปได้\"
\"ก็ปืนที่นายว่ามันปืนบ้าอะไรเล่า!!!!!!\"
\"ปืนยิงระเบิดไง\"
คำตอบที่เล่นเอาคนฟังแทบล้มช๊อกตายซะตรงนั้นให้ได้ เอาปืนยิงระเบิดมายิงในห้องฝึกเนี่ยนะ!! นี่มันจะเล่นบ้าอะไรของมัน แล้วก็คนยิงก็ทำไม่รู้ไม่ชี้ยิงเข้าไปได้ ให้ตายเถอะ!!!!
\"อ่า... พี่ปาร์โก้ ใจเย็นๆ เราไปดูพี่เนกับเรกันเถอะพี่\" เครสรีบเปลียนเรื่องเมื่อเห็นปาร์โก้ทำท่าเหมือนจะระเบิดใส่สตอร์มกับซันอยู่รอมร่อ
\"อยู่นานกว่านี้ระเบิดอีกลูกแน่...\"
\"ว่าอะไรนะกร!!\" ปาร์โก้หันมาขู่ฟ่อใส่เด็กหนุ่มที่ส่งยิ้มหวานเกลื่อนคำพูดแล้วออกเดินนำ
\"เปล่าครับพี่ ผมแค่เป็นห่วงว่าป่านนี้พี่เนกับไอ้เรมันคงตีกันตายไปแล้วน่ะครับ รีบๆไปกันเถอะนะครับ แหะๆ\"
แล้วทั้งหมดก็มุ่งหน้าออกไปโดยไม่ได้เฉลียวใจเลยว่าคำพูดของกรมันจะเป็นจริง...
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
เคร้ง!!!!!
ดาบเฟนชิ่งของเนถูกปัดออกไปจากฝ่ามือ ลมหายใจของทั้งคู่หอบระรัว- -ถึงแม้ในมือของอาคเนย์จะไม่มีดาบ แต่เขาคือฝ่ายที่เป็นต่อ เพราะคนที่มีสภาพสะบักสะบอมว่า...คือเร...
\"แก...ไม่มีทาง...ชนะฉัน...\" เนเอ่ยเสียงสั่น ลมหายใจของเด็กหนุ่มขาดห้วงด้วยอาการเหนื่อย บาดแผลกรีดยาวตั้งแต่ไหล่ขวาเรื่อยลงมาถึงอกซ้าย แม้จะไม่ลึกแต่มันก็ปวดแปลบทุกทีที่เขาขยับตัว แต่เรดูท่าจะหนักกว่า แขนซ้ายของเด็กหนุ่มบัดนี้ถูกทิ้งลงข้างตัวเพราะใช้การไม่ได้ ไหนจะแผลดาบอีกนับไม่ถ้วน ที่สามารถสู้ได้ขนาดนี้ก็นับว่าเก่งแล้ว
ฉึก!!!
ดาบเงินถูกปักลงกับพื้นไม้เพื่อค้ำยันร่าง แต่แววตาคู่สวยไม่ได้มีแววอิดโรยลงเลยแม้แต่น้อย สองสายตาประสานกันเหมือนจะคับเคี่ยวให้คู่ต่อสู้แหลกลงเป็นผงตรงหน้า...
แล้วทั้งคู่ก็กระโจนเข้าหากันอีกครั้ง!!!
เพียงแต่คราวนี้คนที่เพลี่ยงพล้ำคือเร ร่างของเด็กหนุ่มถูกอัดลงกระแทกกับพื้น ความเจ็บร้าวแล่นผ่านทุกอณูพุ่งเข้าสู่ระบบประสาท ยังไม่ทันที่เขาจะได้ตั้งตัว ร่างของพี่ชายก็โถมเข้ามาแล้วคว้าดาบเงื้อขึ้นพร้อมคำพูดเจือโทสะกรุ่นกล้า
\"ครั้งนี้ฉันเป็นฝ่ายชนะ!!!!!\"
\"หยุดนะ!!!\"
น้ำเสียงกราดเกรี้ยวพร้อมกับร่างสูงระหงเดินก้าวเข้ามาก่อนจะผลักร่างเนให้ถอยออกไป ดวงตาสีดำสนิทส่อแววเกลียดชังอย่างเห็นได้ชัด เธอประคองร่างเรให้ลุกขึ้นนั่งก่อนจะดึงดาบเรขึ้นแล้วก้าวเข้ามาประจันหน้าอาคเนย์
\"ถ้านายคิดทำอะไรเขาอีก...ฉันฆ่านายแน่!\" กระแสเสียงเย็นเยียบกับประกายตาวาวโรจน์ส่อให้เห็นว่าเธอไม่ได้คิดจะล้อเล่น คมดาบถูกจรดขึ้นมาชิดคอของเด็กหนุ่ม อาคเนย์ทำได้เพียงสู้สายตากลับ... ถึงอย่างไรเขาก็ไม่คิดจะทำร้ายผู้หญิง...
\"หลิน!!!\"
เสียงของเครสดังขึ้นจากทางหน้าประตูเรียกให้สายตาของทุกคนในห้องเบือนกลับไปมอง
\"นี่มันเกิดบ้าอะไรน่ะ!!\" ปาร์โก้เอ่ยเสียงขุ่น สีหน้าเธอตอนนี้ดูตกใจกับสภาพของทั้งเรและ รวมถึงหลินที่คั่นกลางระหว่างทั้งคู่แถมยังใช้ดาบจ่อคอเนไว้อีกต่างหาก
\"มาก็ดีแล้วพี่ปาร์โก้\" หลินปรายตากลับไปทางอาคเนย์ก่อนจะเขวี้ยงดาบลงพื้นอย่างไม่ใยดี... ราวกับว่าดาบนั้นคืออาคเนย์...
\"เร!! นี่แกไปฟัดกะอะไรมาวะ!!\" กรเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นสภาพของเพื่อน เครสกับซันรีบปราดเข้าไปดูอาการเด็กหนุ่มทันที
\"โอ๊ย!! เจ็บ!\" เสียงอุทานค่อยๆดังขึ้นเมื่อเครสจับแขนขวาเพื่อดูอาการ เด็กสาวเหลือบมองคู่กรณีที่สตอร์มกำลังดูแลอยู่
\"พี่ปาร์โก้... หลินมีเรื่องจะคุยกับพี่- -เครส เดี๋ยวหลินมานะ\" เด็กสาวเอ่ยก่อนจะจ้ำพรวดๆลากปาร์โก้ออกนอกห้องไปด้วยกัน ทันทีที่ประตูถูกปิดลง ความอดทนของหลินก็ถึงขีดจำกัด
\"พรุ่งนี้หลินจะไม่ให้เรเข้ามาเหยียบที่นี่อีก!!\"
\"เดี๋ยวหลิน นี่มันเรื่องอะไรกัน?\"
\"นายอาคเนย์นั่นคิดจะฆ่าเร!! เขาจะฆ่าน้องชายตัวเอง!!!\"
ความเงียบสงัดถูกโรยลงมา ปาร์โก้นิ่งอึ้งไปพักหนึ่งก่อนจะได้สติ
\"ใจเย็นก่อนนะหลิน เรื่องนี้พี่ขอคุยกับจิ้ง แล้วก็หมูก่อน\"
\"แล้วนี่สองคนนั่นไปไหน!!\" หลินเอ่ยเสียงห้วนด้วยความไม่สบอารมณ์
\"ไม่รู้เหมือนกัน หลินพาพวกเครสกลับไปก่อนเถอะ รับรอง...พี่ไม่ปล่อยเรื่องนี้ไว้แน่!!\"
เคร้ง!!!!
ดาบเฟนชิ่งสีเงินถูกปัดลงกับพื้น เรกุมข้อมือแน่นก่อนจะก้มตัวลงหยิบดาบที่ตกไว้ขึ้นมา เพียงแต่ปลายดาบของใครอีกคนจ่อคอไว้ทำให้ไม่อาจขยับเขยื้อนกายได้...
\"หึ...อ่อนหัด...\"
คำปรามาสถูกเอ่ยออกมาจากปากของคนที่เขาเคยเรียกว่าพี่ชาย เด็กหนุ่มจ้องตอบโดยไม่เอื้อนเอ่ยคำพูดใด แววตาคู่สวยจับจ้องฉายประกายกร้าวก่อนจะใช้หลังมือเบนคมดาบออกไปช้าๆอย่างไม่กลัวเกรง...
ฟึ่บ!!!
คมดาบถูกตวัดกลับมาสร้างรอยแผลที่หลังมือให้กับเด็กหนุ่มอีกครั้ง เลือดสีข้นไหลรินลงมาเป็นสาย เด็กหนุ่มตวัดสายตามองกลับไปยังเจ้าของดาบ มือข้างซ้ายถูกยกขึ้นกดห้ามเลือดโดยอัตโนมัติ แต่ทว่าอาคเนย์กลับเหยียดรอยยิ้มหยันขึ้นบนใบหน้าคม...
\"รู้ไหมว่าฉันฆ่านายได้เพียงแค่ขยับมือครั้งเดียว... แต่ฉันไม่โหดร้ายขนาดนั้นหรอก...\" ปลายดาบเลื่อนขึ้นจากลำคอ เฉียดคมเข้าใกล้ใบหน้าจนกระทั่งหยุดลงที่ดวงตาคู่งามที่ฉายแววกรุ่นโกรธเสียดแทงยิ่งกว่าคำพูดใดๆ
\"ถ้าอยากให้ดวงตาคู่สวยของนายมองเห็นโลกต่อไป ก็อย่ามองฉันแบบนี้อีก!\" กระแสเสียงถูกกดเรียบพร้อมปลายดาบที่ตวัดเฉือนใบหน้าราวคำคาดโทษ ดวงตาสีน้ำเงินเข้มนิ่งสนิทไร้อารมณ์ใดๆ อาคเนย์ลดดาบลงข้างกายขณะที่เรก้มลงใช้มือซ้ายหยิบดาบของตนขึ้น
\"ไปทำแผลซะก่อนดีกว่า เห็นอย่างนั้นแล้วฉันรำคาญ\" เนเอ่ยเสียงเรียบ
\"ถ้าแค่นี้ทนไม่ได้ ฉันคงไม่มายืนอยู่ที่นี่หรอก\" เรเอ่ยพลางจรดปลายดาบตรงมาข้างหน้า แผลที่มือท่าจะลึกพอควร แต่เขาจะถอยไม่ได้ ในเมื่อคู่ต่อสู้ของเขาเป็นชายคนนี้!!
\"แล้วอย่าหาว่าฉันไม่เตือนแล้วกัน!!\" เนโถมร่างเข้าหาน้องชายอย่างรวดเร็วในขณะที่ฝ่ายตรงข้ามก็ไม่ยืนเฉย
แล้วศึกสายเลือดของสองพี่น้องก็บังเกิดขึ้น!!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
\"เก่งนี่\" คำเอ่ยชมสั้นๆที่หลุดออกมาจากปากของสตอร์มเรียกให้คนโดนชมหันมามองด้วยสีหน้าไม่ค่อยจะเชื่อ
\"นายหัวไวนะ เคยยิงปืนมาก่อนหรอ?\" สตอร์มถามเสียงเรียบ แม้จะตีหน้าตายทำบอกบุญไม่รับคนอื่นตลอดเวลา แต่จริงๆแล้วเขาก็ดูเป็นมิตรดีอยู่เหมือนกัน ซันแย้มรอยยิ้มนิดหน่อยก่อนจะเอ่ยตอบ
\"เคยแต่ปืนเด็กเล่น มายิงของจริงก็สนุกดี\" ว่าแล้วเจ้าตัวก็เล็งเป้าต่อไป ติดที่สตอร์มยกมือขึ้นมาขวางไว้
\"ยิงไปก็เท่านั้น ลองของใหญ่ดีกว่า\" ว่าแล้วเจ้าตัวก็ผลุบหายเข้าห้องเก็บอาวุธด้านในไป ซันได้ยินเสียงโครมครามเหมือนรื้อหาอะไรสักพัก ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินออกมาพร้อมท่อนอะไรใหญ่ๆ กับปืนไรเฟิลกระบอกยาวแล้วก็โยนโครมลงตรงหน้าซัน
\"ลองไอ้นี่ดูก่อน ถ้าไหวจะได้ลองอันอื่น\" สตอร์มยังคงพูดหน้าตายเช่นเดิม แล้วก็ยื่นปืนไรเฟิลส่งให้ซันที่รับมาด้วยความความสงสัย
\"ปลดเซฟตี้แล้วก็ยิงได้เลย ฉันใส่กระสุนทิ้งไว้แล้ว\"
ใส่กระสุนทิ้งไว้เนี่ยนะ!! บ้านใครเขาใส่กระสุนทิ้งคาไว้ในปืนกัน คนพวกนี้จะว่าเก่งก็เก่งแต่ถ้าจะให้มองอีกแง่...คงต้องเรียกว่าประหลาด...
ซันลอบถอนหายใจก่อนจะยกปืนขึ้นเล็ง...
ไม่รู้ป่านนี้พี่สาวเขาฝึกไปถึงไหนแล้ว...
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
โครม!!!!!
ร่างบางถูกซัดกระเด็นลงไปกองกับพื้นไม่รู้เป็นครั้งที่เท่าไหร่ จนตอนนี้ระบมไปหมดทั้งตัว แถมโดนแต่ละรอบก็จุกจนจะขาดใจตาย ไม่รู้ว่าเธอจะขอถอนตัวกลับบ้านทันไหม
\"ไหวรึเปล่า?\" ปาร์โก้เดินเข้ามาถามก่อนจะช่วยพยุงให้เธอลุกขึ้นนั่ง... อย่างน้อยปาร์โก้ก็ท่าทางจะเป็นมิตรดีกว่าคนอื่นๆ ถ้าลองให้เธอไปเจอกับเงารุ้งหรือสตอร์มคงได้ตักันตาย หรือถ้าจะเป็นพี่เนก็คงมองหน้ากันไม่ติดซักเท่าไหร่...
\"ฉันมันมือเท้าหนักติดนิสัย... ไม่ได้เทรนให้ใครมานานแล้วบางทีก็ลืมตัวใส่แรงมากไป ถ้าเจ็บยังไงก็บอกนะ\" ปาร์โก้แย้มรอยยิ้มก่อนจะโยนผ้าขนหนูซับเหงื่อมาให้
\"พี่ปาร์โก้ก็เป็นพวกมือปราบครึ่งอสูรเหมือนกันหรือคะ?\" เครสเอ่ยถาม
\"อย่าเอาฉันไปรวมกับพวกจิ้งสิ! พวกเราจตุจันทรามีหน้าที่ที่ต้องทำเยอะกว่านั้น\" ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนหลุบลงเหมือนไม่อยากจะต่อถ้อย เครสจึงไม่ถามต่อให้มากความ
\"พี่ปาร์โก้... เครสว่าเราไปดูคนอื่นๆกันไหม ไม่รู้ป่านนี้จะตีกันไปถึงไหนแล้ว\"
\"นั่นสินะ... น่าเป็นห่วงคู่เนกับเรมากที่สุดล่ะ ไม่รู้ตาหมูบ้าเล่นอะไรของเขา น่าฆ่านักเชียว!\" หญิงสาวตีหน้าบึ้งก่อนจะโยนผ้าขนหนูทิ้งไปข้างหลัง พอดีกับที่ประตูหน้าห้องเปิดพรวดเข้ามาพร้อมกับร่างสาวรับใช้สองสามคน
\"คุณปาร์โก้เกิดเรื่องใหญ่แล้วค่ะ!!!!\" หนึ่งในนั้นเอ่ยถ้อยคำจวนเจียนจะร้องไห้ก่อนจะรีบเอ่ยต่อ
\"คุณเงารุ้ง... คุณเงารุ้งเธอ!!!\"
\"เงารุ้งทำอะไรกร!!!\"
ปาร์โก้ตวาดลั่น เล่นเอาคนแจ้งข่าวถึงกับตัวเล็กลีบพูดงึมงำอยู่ในลำคอ แต่เครสไม่สนใจอะไรอีกต่อไปแล้ว เธอผลุนผลันวิ่งออกไปจากห้องในทันทีพร้อมๆกับปาร์โก้ ...เงารุ้ง...ผู้หญิงคนนั้น ถ้ากรเป็นอะไรไปล่ะก็นะ!!!!!!!
\"เงารุ้ง!!\" ปาร์โก้ทุบประตูเปิดเข้าไปพร้อมเสียงตวาดเฉียบขาดที่บ่งบอกอารมณ์ตึงของเธอได้เป็นอย่างดี แต่ทว่าสิ่งที่ออกมาจากห้องนั้นเหนือความคาดหมาย... หมอกเย็นสีขาวโรยตัวลงหนาตาบดบังทัศนวิสัยของทั้งห้อง แต่เพียงไม่กี่อึดใจ...หมอกนั้นก็คลายลง
\"เงารุ้ง เธอทำอะไร!!!\"
\"เงารุ้งไม่ได้ทำ... ผมต่างหากที่ทำ...\"
แล้วภาพตรงหน้าก็ทำให้ปาร์โก้ต้องเบิกตากว้างด้วยความคาดไม่ถึง เงารุ้ง... หนึ่งในสี่ฑูตแห่งจตุจันทรากลับนอนสลบไสลอยู่บนพื้นห้อง ส่วนกร วิล แชง กลับยืนอยู่ตรงนั้นโดยไม่มีแม้รอยขีดข่วน!!!
\"กร...แก...ทำอะไรเขาอ่ะ?\" เครสถามอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา แต่กรเพียงขยับรอยยิ้มเหี้ยมๆตอบอย่างอารมณ์ไม่ค่อยจะสู้ดีนัก
\"แม่นี่ทำฉันฟิวส์ขาด ก็เลยพลั้งมือไปหน่อย อารมณ์ไม่ดี\" คำจำกัดความสั้นๆที่เล่นเอาปาร์โก้ตะลึงตาค้าง
เด็กบ้านนอกธรรมดา แต่กลับชนะจตุจันทรางั้นหรือ? ทั้งๆที่จตุจันทราแต่ละคนต่างก็ถูกฝึกถูกทดสอบมาแล้วนับไม่ถ้วน แต่นี่!! กลับแพ้เด็กคนนี้ลงราบคาบ!!!!!
\"แค่สลบน่ะ...ผมไม่มีปัญญาเล่นงานเขาถึงตายหรอก\" กรว่าเมื่อเห็นหน้าปาร์โก้ซีดลงถนัดตา เธอหยักหน้ารับคำน้อยๆก่อนจะสั่งให้หญิงรับใช้ช่วยกันหามเงารุ้งออกไป
\"แค่ทำให้สลบได้นี่ก็ไม่ธรรมดาแล้ว\" ปาร์โก้เอ่ยเรียบๆพลางจ้องมองเด็กหนุ่มตรงหน้า สงสัยว่าเธอต้องประเมินพวกเขาใหม่เสียแล้ว แต่ยังไม่ทันที่ใครจะได้คิดอะไรต่อจากนั้น คฤหาสน์ทั้งหลังก็ไหวสะเทือนด้วยแรงระเบิดมหาศาล
ตูมมมมมมม!!!!!!!!!!
\"ห้องเก็บอาวุธ!!! สตอร์ม!!!!!\"
ปาร์โก้ออกวิ่งทันที โดยมีเครสกับกรตามไปติดๆ... ซันกับสตอร์ม... สองคนนั้น อย่าบอกนะว่า...
\"สตอร์ม่า!!!\"
ปาร์โก้ใช้ร่างดันประตูเหล็กหนาหนักให้เปิดออก ทว่ามันไร้ผล ทั้งกรกับเครสรีบปรี่เข้ามาช่วย จนในที่สุด ประตูบานใหญ่ก็ค่อยๆเปิดออก สิ่งแรกที่ทั้งสามพบคือเศษอิฐเศษปูนที่แตกร้าวร่วงกราวลงมาจากทั้งผนังและเพดาน เสียงไอสำลักของคนสองคนในห้องทำให้ใจของหญิงสาวเบาขึ้นโข ก่อนที่คนก่อเรื่องทั้งสองจะค่อยๆลุกขึ้นยืนแล้วเดินฝ่าม่านหมอกออกมาหาเธอ
\"นี่นายสองคนทำบ้าอะไร!!!\" ปาร์โก้ตวาดเสียงเขียว ดูเหมือนเธอจะกระโดดเข้าขย้ำคอสตอร์มได้ทุกเมื่อ แต่เด็กหนุ่มกลับตีหน้าตายไม่เปลี่ยนพลางยักไหล่แสดงท่าเหมือนไม่ยี่หระซะด้วยซ้ำ
\"ก็แค่ให้ซันลองปืน ทำวุ่นวายกันไปได้\"
\"ก็ปืนที่นายว่ามันปืนบ้าอะไรเล่า!!!!!!\"
\"ปืนยิงระเบิดไง\"
คำตอบที่เล่นเอาคนฟังแทบล้มช๊อกตายซะตรงนั้นให้ได้ เอาปืนยิงระเบิดมายิงในห้องฝึกเนี่ยนะ!! นี่มันจะเล่นบ้าอะไรของมัน แล้วก็คนยิงก็ทำไม่รู้ไม่ชี้ยิงเข้าไปได้ ให้ตายเถอะ!!!!
\"อ่า... พี่ปาร์โก้ ใจเย็นๆ เราไปดูพี่เนกับเรกันเถอะพี่\" เครสรีบเปลียนเรื่องเมื่อเห็นปาร์โก้ทำท่าเหมือนจะระเบิดใส่สตอร์มกับซันอยู่รอมร่อ
\"อยู่นานกว่านี้ระเบิดอีกลูกแน่...\"
\"ว่าอะไรนะกร!!\" ปาร์โก้หันมาขู่ฟ่อใส่เด็กหนุ่มที่ส่งยิ้มหวานเกลื่อนคำพูดแล้วออกเดินนำ
\"เปล่าครับพี่ ผมแค่เป็นห่วงว่าป่านนี้พี่เนกับไอ้เรมันคงตีกันตายไปแล้วน่ะครับ รีบๆไปกันเถอะนะครับ แหะๆ\"
แล้วทั้งหมดก็มุ่งหน้าออกไปโดยไม่ได้เฉลียวใจเลยว่าคำพูดของกรมันจะเป็นจริง...
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
เคร้ง!!!!!
ดาบเฟนชิ่งของเนถูกปัดออกไปจากฝ่ามือ ลมหายใจของทั้งคู่หอบระรัว- -ถึงแม้ในมือของอาคเนย์จะไม่มีดาบ แต่เขาคือฝ่ายที่เป็นต่อ เพราะคนที่มีสภาพสะบักสะบอมว่า...คือเร...
\"แก...ไม่มีทาง...ชนะฉัน...\" เนเอ่ยเสียงสั่น ลมหายใจของเด็กหนุ่มขาดห้วงด้วยอาการเหนื่อย บาดแผลกรีดยาวตั้งแต่ไหล่ขวาเรื่อยลงมาถึงอกซ้าย แม้จะไม่ลึกแต่มันก็ปวดแปลบทุกทีที่เขาขยับตัว แต่เรดูท่าจะหนักกว่า แขนซ้ายของเด็กหนุ่มบัดนี้ถูกทิ้งลงข้างตัวเพราะใช้การไม่ได้ ไหนจะแผลดาบอีกนับไม่ถ้วน ที่สามารถสู้ได้ขนาดนี้ก็นับว่าเก่งแล้ว
ฉึก!!!
ดาบเงินถูกปักลงกับพื้นไม้เพื่อค้ำยันร่าง แต่แววตาคู่สวยไม่ได้มีแววอิดโรยลงเลยแม้แต่น้อย สองสายตาประสานกันเหมือนจะคับเคี่ยวให้คู่ต่อสู้แหลกลงเป็นผงตรงหน้า...
แล้วทั้งคู่ก็กระโจนเข้าหากันอีกครั้ง!!!
เพียงแต่คราวนี้คนที่เพลี่ยงพล้ำคือเร ร่างของเด็กหนุ่มถูกอัดลงกระแทกกับพื้น ความเจ็บร้าวแล่นผ่านทุกอณูพุ่งเข้าสู่ระบบประสาท ยังไม่ทันที่เขาจะได้ตั้งตัว ร่างของพี่ชายก็โถมเข้ามาแล้วคว้าดาบเงื้อขึ้นพร้อมคำพูดเจือโทสะกรุ่นกล้า
\"ครั้งนี้ฉันเป็นฝ่ายชนะ!!!!!\"
\"หยุดนะ!!!\"
น้ำเสียงกราดเกรี้ยวพร้อมกับร่างสูงระหงเดินก้าวเข้ามาก่อนจะผลักร่างเนให้ถอยออกไป ดวงตาสีดำสนิทส่อแววเกลียดชังอย่างเห็นได้ชัด เธอประคองร่างเรให้ลุกขึ้นนั่งก่อนจะดึงดาบเรขึ้นแล้วก้าวเข้ามาประจันหน้าอาคเนย์
\"ถ้านายคิดทำอะไรเขาอีก...ฉันฆ่านายแน่!\" กระแสเสียงเย็นเยียบกับประกายตาวาวโรจน์ส่อให้เห็นว่าเธอไม่ได้คิดจะล้อเล่น คมดาบถูกจรดขึ้นมาชิดคอของเด็กหนุ่ม อาคเนย์ทำได้เพียงสู้สายตากลับ... ถึงอย่างไรเขาก็ไม่คิดจะทำร้ายผู้หญิง...
\"หลิน!!!\"
เสียงของเครสดังขึ้นจากทางหน้าประตูเรียกให้สายตาของทุกคนในห้องเบือนกลับไปมอง
\"นี่มันเกิดบ้าอะไรน่ะ!!\" ปาร์โก้เอ่ยเสียงขุ่น สีหน้าเธอตอนนี้ดูตกใจกับสภาพของทั้งเรและ รวมถึงหลินที่คั่นกลางระหว่างทั้งคู่แถมยังใช้ดาบจ่อคอเนไว้อีกต่างหาก
\"มาก็ดีแล้วพี่ปาร์โก้\" หลินปรายตากลับไปทางอาคเนย์ก่อนจะเขวี้ยงดาบลงพื้นอย่างไม่ใยดี... ราวกับว่าดาบนั้นคืออาคเนย์...
\"เร!! นี่แกไปฟัดกะอะไรมาวะ!!\" กรเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นสภาพของเพื่อน เครสกับซันรีบปราดเข้าไปดูอาการเด็กหนุ่มทันที
\"โอ๊ย!! เจ็บ!\" เสียงอุทานค่อยๆดังขึ้นเมื่อเครสจับแขนขวาเพื่อดูอาการ เด็กสาวเหลือบมองคู่กรณีที่สตอร์มกำลังดูแลอยู่
\"พี่ปาร์โก้... หลินมีเรื่องจะคุยกับพี่- -เครส เดี๋ยวหลินมานะ\" เด็กสาวเอ่ยก่อนจะจ้ำพรวดๆลากปาร์โก้ออกนอกห้องไปด้วยกัน ทันทีที่ประตูถูกปิดลง ความอดทนของหลินก็ถึงขีดจำกัด
\"พรุ่งนี้หลินจะไม่ให้เรเข้ามาเหยียบที่นี่อีก!!\"
\"เดี๋ยวหลิน นี่มันเรื่องอะไรกัน?\"
\"นายอาคเนย์นั่นคิดจะฆ่าเร!! เขาจะฆ่าน้องชายตัวเอง!!!\"
ความเงียบสงัดถูกโรยลงมา ปาร์โก้นิ่งอึ้งไปพักหนึ่งก่อนจะได้สติ
\"ใจเย็นก่อนนะหลิน เรื่องนี้พี่ขอคุยกับจิ้ง แล้วก็หมูก่อน\"
\"แล้วนี่สองคนนั่นไปไหน!!\" หลินเอ่ยเสียงห้วนด้วยความไม่สบอารมณ์
\"ไม่รู้เหมือนกัน หลินพาพวกเครสกลับไปก่อนเถอะ รับรอง...พี่ไม่ปล่อยเรื่องนี้ไว้แน่!!\"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น