คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #34 : บทที่ 32 :: ก้าวแรก
“ระวังนะทุกคน!” จิ้งประกาศก้องทันทีที่หมอกรอบข้างโรยตัวลงหนาจนดูผิดปกติ แต่คำเตือนของจิ้งดูเหมือนจะไม่เป็นประโยชน์ซักเท่าไหร่เพราะไม่มีมีใครได้ยินเสียงเขาเลยแม้แต่คนเดียว...
ตอนนี้สภาพรอบข้างไม่ต่างอะไรกับทะเลหมอกหนาๆ...
ราวกับว่า ณ พื้นทรายแห่งนี้ มีเขาอยู่แค่คนเดียว...
...ตึก..ตึก…
เสียงฝีเท้าดังก้องขึ้นในโสตประสาท เรียกให้ร่างกายทุกส่วนตื่นตัวพร้อมรับการโจมตีของศัตรู
...ตึก...ตึก...
เงารางๆเริ่มปรากฏชัดเจนขึ้น... เป็นรูปเป็นร่างมากขึ้น...ใช่...ใครบางคนที่ดูคุ้นเหลือเกิน...
...ตึก...ตึก...
จนในที่สุด... ร่างของศัตรูก็ปรากฏ เรียกให้ดวงตาสีเขียวมรกตต้องเบิกกว้างด้วยความคาดไม่ถึง...
เป็นไปไม่ได้!!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ลูเครเซีย ไนเจลล์!!!
ทำไมต้องเป็นเธอ!!!
เรคิดในใจเป็นรอบที่ร้อยเมื่อวงแหวนแสงจันทร์สีทองพุ่งเข้ามาเฉียดเขาไปแบบเส้นยาแดงผ่าแปด
ให้ตายเถอะ!!!
เลือดสีคล้ำพุ่งออกมาจากบาดแผลที่หัวไหล่ ตั้งแต่ครั้งแรกที่เธอปรากฎตัวแล้วก็พุ่งมีดเล่มนั้นเข้ามาหาเขาอย่างไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย
“เครส! เธอเป็นบ้าอะไรน่ะ นี่ฉันเรนะ!!!” เด็กหนุ่มเอี้ยวตัวหลบคมมีดก่อนจะยึดข้อมือเธอไว้แน่น ชั่วขณะที่ทั้งคู่สบตากัน แต่แล้วคมมีดในมือของหญิงสาวก็เปลี่ยนทิศ- -เธอหันมีดเข้าหาตัวเอง!!!
“โอ๊ย!!” เสียงคำรามลั่นเป็นของเรที่รีบกระชากมีดกลับเข้าหาตัวแล้วกลายเป็นว่าหมัดหนักๆของเครสส่งตามเข้าให้ที่ท้องจนเด็กหนุ่มทรุดลงไปกองกับพื้นด้วยอาการจุก
“หึ...นายนี่ไม่เปลี่ยนเลยนะเร...” น้ำเสียงหวานๆ ที่เขาจำได้แม่นเอ่ยขึ้นราวกับเย้ยหยัน “เป็นสุภาพบุรุษเสมอ...แต่นายคงไม่นึกสินะ ว่านั่นมันเป็นจุดอ่อนของนาย...”
“เครส...เธอเป็นอะไร?” เรเอ่ยเสียงสั่น ตอนนี้ในหัวสมองเขาสับสนไปหมด...ทำไม? ทำไมเครสต้องมาสู้กับเขา เธอโกรธเกลียดอะไรเขาล่ะ? หรือว่าเป็นเพราะซัน?...
“ถ้านายยังเป็นฝ่ายรับอยู่อย่างนี้ต่อไป...ฉันก็จะไม่ยั้งมือล่ะนะ...”
!!!
Moonlit chain!!
สายโซ่สีทองปรากฏขึ้นมาพันธนาการร่างของเด็กหนุ่มไว้กลางอากาศ ในขณะที่เด็กสาวเจ้าของพลังนั้นปรือดวงเนตรสีอำพันลงน้อยๆ เธอย่างก้าวเข้าหาเด็กหนุ่มที่ไร้ทางหนี...ราวกับเป็นมัจจุราชแห่งจันทรา...
....ไม่ใช่!...มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ!
เรตะโกนก้องในใจ
ดวงตาคู่สวยของเรจ้องมองเด็กสาวตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ...เพราะอะไร? ทำไมกัน?...
เพียงเสี้ยววินาทีที่มีดสีเงินถูกเงื้อขึ้น ภาพทั้งหมดก็ฉายเข้าสู่ห้วงความคิด...
เด็กสาวคนนั้น...กำลังยิ้ม...เขาได้ยินเสียงใสๆที่ชอบฮัมเพลงอยู่ข้างๆ แล้วเขาก็แกล้งทำเป็นหงุดหงิดทุกครั้ง ทั้งที่ใจจริงแล้วเขาชอบเสียงนั่นมากกว่าใครๆ - - ใช่...ดอกไม้สีฟ้า ดอกไฮเดรนเยีย...ทุกครั้งที่ทะเลาะกัน เขาต้องไปหาดอกไฮเดรนเยียมาวางไว้บนโต๊ะเธอเสมอ - - ลานเต้นรำ...เพิ่งไม่นานมานี้เองสินะที่เธอชวนเขาเต้นรำ...เขายังจำได้ว่าเขาอายมากขนาดไหน แต่มันก็สนุก สนุกมาก... - - ภาพต่างๆกำลังหลั่งไหลเข้าสู่สมองของเด็กหนุ่มอย่างรวดเร็วราวกับเล่นเทปกรอกลับ
คมมีดสีเงินวาววับสะท้อนแสงจันทรา ก่อนที่มันจะพุ่งลงมาที่ตำแหน่งหัวใจของเร!!!
เปรี๊ยะ!
ดวงตาสีอำพันเบิกกว้างอย่างคาดไม่ถึงเมื่อจู่ๆ ปลายมีดกลับกระทบกับอะไรบางอย่าง...อะไรบางอย่างที่เริ่มปริร้าว...แต่ขณะเดียวกันก็เริ่มแผ่รังสีความเย็นออกมาจนสัมผัสได้
กำแพงน้ำแข็ง!!!
“ฉันน่ะ...ถ้าหากจะแพ้ใครได้ในเวลานี้ ก็คงมีแต่ เธอ เท่านั้น...”
- -เกล็ดน้ำแข็งเริ่มแผ่ลามออกจากร่างของเด็กหนุ่ม มันค่อยๆไล่จับไปบนสายโซ่สีทองอร่ามคล้ายกับเป็นฝ่ายพันธนาการซ้อนทับไว้อีกชั้น...
“...แต่ตอนนี้...ฉันจะไม่มีทางแพ้แกแน่...”
- -เปลวเพลิงสีฟ้าลุกพรึ่บขึ้นก่อนจะไหม้ไปตามทางราวกับว่าเกล็ดน้ำแข็งนั้นเป็นเชื้อเพลิง...
“เพราะว่าแก...ไม่ใช่ ลูเครเซีย ไนเจลล์ ยังไงล่ะ!!!”
เพล้ง!!!! เพล้ง!! เพล้ง!!
สายโซ่สีทองปริร้าวก่อนจะแตกลงเหลือเป็นเพียงเศษละอองจันทราสีทองระยิบระยับท่ามกลางเกล็ดน้ำแข็งนับล้านที่ร่วงลง เผยให้เห็นร่างสูงของเด็กหนุ่มผู้ปลดพันธนาการได้สำเร็จ...
Cold Blaze!!!
เปลวเพลิงสีน้ำเงินลุกพรึ่บขึ้นรอบร่างของเด็กหนุ่ม ใบหน้าขาวดูนิ่งเฉยไม่ปรากฏอารมณ์ใดๆหากแต่ดวงตาคู่สวยเท่านั้นที่แปรเปลี่ยนเป็นสีฟ้าเรืองๆ บ่งบอกอารมณ์โทสะอันแสนเยียบเย็นของเจ้าตัวได้เป็นอย่างดี
“ถ้าอยากฆ่าฉันนัก...ก็ลองดูว่าแกจำทำได้ไหม?” เด็กหนุ่มเอ่ยถ้อยคำด้วยน้ำเสียงเย็นชา ก่อนจะวาดมือตรงไปบนอากาศก่อเปลวไฟน้ำแข็งให้เผาไหม้เป็นเส้นตรงอยู่ข้างหน้า แล้วดีดนิ้วเบาๆ
เปรี๊ยะ!!
เปลวไฟดับพรึ่บพอดีกับที่เกล็ดน้ำแข็งตรงหน้าปริร้าวก่อนจะร่วงลงราวกับกากเพชร เผยให้เห็นเนื้อแท้ภายใน...
ดาบน้ำแข็ง!!!
“มาสิ”
เรเอ่ยไม่ดังไปกว่าเสียงกระซิบ แต่เท่านั้นก็เพียงพอที่จะเรียกรอยยิ้มหยันให้ปรากฏบนใบหน้าศัตรู
“ถ้านายฆ่าฉันได้จริงๆล่ะก็นะ...รับมือ!!”
เปรี๊ยะ!!
เด็กหนุ่มยกดาบขึ้นรับมีดเงินได้อย่างสบายๆ ดวงตาคู่สวยทอดลงต่ำราวกับไม่ได้สนใจคู่ต่อสู้ แต่ทว่าประสาทสัมผัสทุกส่วนกลับรับรู้ทุกความเคลื่อนไหว
Last Quarter!!!
วงแหวนรูปจันทร์เสี้ยวสามอันพุ่งตรงเข้าหาเด็กหนุ่ม แต่เขากลับใช้ดาบน้ำแข็งในมือปัดมันออกไปอย่างไม่ยากเย็น ก่อนจะก้าวเข้ามาประชิดตัวเจ้าหล่อนด้วยความรวดเร็ว
!!!
ใบหน้าของเด็กสาวเงยขึ้นช้าๆตามแรงดาบที่บังคับ ดวงตาสีอำพันสบมองดวงตาสีเขียวน้ำทะเลที่แปรเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินกระจ่างเฉกเช่นเปลวไฟ
ดวงตาของทั้งคู่สบประสานกันเนิ่นนาน... ก่อนที่ผู้พ่ายแพ้จะเอ่ยถ้อยคำ...
“เร...นายจะฆ่าฉัน...จริงๆหรอ?” น้ำเสียงที่เอ่ยขึ้นแทบจะฉุดกระชากดวงใจของเด็กหนุ่มให้อ่อนยวบ มือแกร่งที่จับดาบเย็นๆนั่นเริ่มสั่น ดวงตาสีน้ำเงินกระจ่างเริ่มคืนแววดังเดิม...
“นาย...เกลียดฉันจริงๆหรอ?” คำถามที่ส่งต่อมายิ่งเพิ่มความหวั่นไหวให้กับเด็กหนุ่ม ดวงตาสีเขียวน้ำทะเลคู่สวยพลันฉายแววสับสน ทั้งๆที่เมื่อครู่เขามั่นใจ...มั่นใจมากว่าคนตรงหน้านี่ไม่มีทางใช่เครสตัวจริง...แต่ทว่าตอนนี้...
“เร...” ชื่อของเขาที่เอ่ยขึ้นด้วยเสียงกระซิบหวานๆของเธอ...เพียงเท่านั้นผลลัพธ์ปรากฏขึ้นตรงหน้า
เปรี๊ยะ!...
ดาบน้ำแข็งเริ่มปริร้าว ก่อนจะแตกสลายกลายเป็นเพียงเศษหิมะ... คามือของชายหนุ่ม...
น่าแปลกที่เจ้าตัวดูเหมือนว่าจะไม่ได้ตกใจเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม...เขากำลังส่งยิ้มอ่อนโยนให้เธอ อย่างที่น้อยครั้งนักจะได้เห็นจากเจ้าชายเยือกแข็งคนนี้...
พลันร่างสูงก็โน้มตัวลงมา ดึงมือบางที่กำมีดอยู่ขึ้นจรดปลายมีดลงตรงตำแหน่งหัวใจของเขา...ทั้งๆที่ใบหน้านั้นยังคงยิ้ม... การกระทำทั้งหมดของเขาราวกับจะเอ่ยแทนถ้อยคำ...
ไม่ว่ายังไงก็ตาม...ถึงแม้ว่าเขาจะรู้ว่านั่นไม่ใช่ตัวจริง...แต่เขาก็ฆ่าเธอไม่ลง...
นี่ล่ะมั้ง?... ความรู้สึก...ที่เธอคนนั้นรู้สึกตอนที่จะแทงซัน...
ดวงตาสีอำพันเบิกกว้างด้วยความไม่เข้าใจ เมื่อชายหนุ่มโน้มใบหน้าลงมากระซิบถ้อยคำสองสามคำข้างใบหู...
ฉัน....................
...เปรี๊ยะ.......เปรี๊ยะ......เปรี้ยง!!!!!
จู่ๆแรงะเบิดมหาศาลก็พัดเอาร่างของทั้งคู่ให้กระเด็นไปคนละทิศละทาง เรพยายาจะลุกขึ้นทว่าประสาทสัมผัสทุกส่วนของเขาเหมือนจะชาไปชั่วขณะ... เขาฝืนลืมตาขึ้นก่อนที่จะรับรู้ว่าตอนนี้ ตาข่ายไฟฟ้าขนาดมหึมากำลังกางครอบพื้นทรายรอบตัวเขาเป็นวงกว้าง...
พี่จิ้ง!!!
ความคิดเห็น