คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : บทที่ 19 : ก ลั บ บ้ า น ( มั น สิ )
บทที่ 19
__________________________________________________________________________________________
“ไอ้ชา! ตื่น!”
“ไอ้ชาโว้ยยยย”
“ตื่นสิวะ ไอ้ชา”
ซ่าาา~
แค่กๆ แค่กๆ
“โอ้ย! ไอ้เพื่อนเวร แค่กๆ ทำไมต้องสาดด้วย เรียกดีๆไม่ได้รึไง!” นี่คือคำทักทายแรกจากผมถึงไอ้กรและไอ้บูมครับ - -“ ก็พวกมันน่ะสิ...คนกำลังนอนสบายๆ ดันเอาน้ำมาสาด เปียกหมดเลย (คราวที่แล้วแค่หยดครับ)
“ไม่ต้องมาโวยเลย เมิงนั่นแหละ พวกกรูเรียกตั้งนานไม่ยอมตื่น ถ้าไม่ทำเงี๊ยะ ไม่ต้องไปประชุมพอดี” เออใช่! วันนี้ต้องรีบประชุม ความง่วงเมื่อซักครู่มันหายไปไหนก็ไม่รู้ ผมรีบเด้งตัวเองขึ้นมาจากเตียงแล้วตรงไปห้องอาบน้ำทันที โดยไม่พูดไม่จากซักคำ ได้ยินเสียงตามมาว่า “รีบๆเลยที่รักเมิงรออยู่” โห่...พวกมันคิดว่าผอ.เป็นที่รักผมเรอะ หงุดหงิดๆ (ตอนนี้มันง่วงไม่ทันคิดจริงๆครับ - -“ )
ใช้เวลาห้านาทีเศษผมก็เดินกลับเข้าห้องอย่างสง่าผ่าเผย ท่ามกลางสายตาของเพื่อนผู้เคารพรักทั้งสอง
“ไง เร็วใช่มั้ย” คิกๆ คิดไม่ถึงล่ะสิว่าไอ้ชาจะอาบน้ำเร็วขนาดนี้
“...” ไอ้สองตัวนั้นไม่พูดอะไร สายตามันมองต่ำลงไปที่...เป้า...
“เฮ้ย!” ผมลืมรูดซิบนี่เอง - -^ หนอยๆ คราวหน้าจะเอาคืนให้ดู
“รีบขนาดนั้นเชียว?” เอ๊า ไมพูดงั้นล่ะ
“ก็รีบไง เมิงรีบปลุกกรูไปประชุมอะ”
ไอ้กรเอามือชี้ไปที่นาฬิกาข้อมือมัน อ้าว! ไอ้พวกนี้หลอกกรูหรอ นี่มันเพิ่งจะ7โมง ผอ.นัดประชุมตั้ง9โมง
“เปล่าเว่ย กรูแกล้งเมิงเฉยๆ ^^ ”
“O_O” อึ้ง แค้น พูดไม่ออก
“เจือกไม่ดูนาฬิกาเอง”
“ไอ้บ้า! เสียเวลานอนกรูนะเว่ย ประชุม9โมง เมิงปลุกกรู8โมงครึ่งก็ทัน ...ฉอดๆๆ...” เบรกแตก ฟิวส์ขาดครับ ไม่ชอบที่สุดเลยเวลานอนหลับดีๆแล้วมีคนมาปลุกน่ะ
“พอแล้วๆ เมื่อกี้ไอ้กรมันพูดเล่น” ไอ้บูมบอก
“ที่รักเมิงอะ เรียกไปคุย” ที่รัก? ใครวะ?
“อะไร ที่รักกรู”
“ก็... ไม่รู้จริงๆหรอ ไอ้...ไง” อ..อ๋อ ไอ้บอลนี่เอง เฮ้ย! ปากเสีย ไอ้พวกนี้ นึกได้แค่นั้นหน้าก็แดงขึ้นมาอีกระรอก
“เมิงอย่าเรียกแบบนั้นอีก กรูโกรธจริงๆนะเว่ย ห้าม!” ต้องห้ามไว้ก่อนครับ ถ้าพวกมันเรียกจนชินแล้วไปหลุดพูดกับไอ้บอลก็ซวยดิ
“เออน่า กรูล้อเล่น มันจะคุยเรื่องไปบ้านมันนั่นแหละ แต่กรูไม่ไปหรอกเว่ย ไม่อยากเป็นก้าง” ไอ้บูมบอก ดีมากเพื่อน เอ๊ย ไม่ใช่ๆ ถ้าพวกมันไม่ไปเดี๋ยวบรรยากาศมันพัดพา พาลจะเผยความในใจออกมาน่ะสิ (อ้วก)
“ใช่กรูก็ไม่ไป” ไอ้กรก็ไม่ไปหรือ
“เมิงไปเป็นเพื่อนกรูหน่อยดินะ นะ นะ” ผมเปลี่ยนอารมณ์อย่างฉับพลันพลางส่งสายตาเป็นประกาย วิ๊งๆ +o+ ไปหามัน
“ไม่!” ถ้าทางมันจะสะใจมิใช่น้อยที่พูดคำนี้ออกมา ฟังจากน้ำเสียงเอาน่ะครับ
“น่า...ไปเป็นเพื่อนกรูหน่อย”
“ไม่! ไอ้บอลไงเพื่อนเมิง หรือเมิงคิดว่าไม่ใช่” อ๊ากก! ไอ้บูม ไอ้กร กรูไม่น่าบอกพวกเมิงเลย T^T
“ทำไมเมิงไปไม่ได้”
“กรูต้องไปต่างจังหวัด ไปเยี่ยมยาย” ไอ้บูมบอก
“กรูก็ไม่ว่าง ธุรกิจส่วนตัวเว่ย” ติดเกมน่ะสิไอ้กรน่ะ
“…” ผมก้มหน้าลงไป สายตาละห้อย ปั้นหน้าแบบจะร้องไห้นะครับ
“ปะ ไปห้องนู้น” แล้วไอ้กรก็ลากผมไป หน้าแบบนี้ปั้นยากนะเว่ย ไม่เนียนเลยหรือไง…
.
.
ก๊อกๆ ก๊อก
แกร็ก
ไอ้บูมเคาะประตูแล้วเปิดเข้าไป ‘เมิงจะเคาะทำไม เคาะแล้วเปิดเอง’ อันนี้ผมคิดในใจ
เดินเข้าไปข้างใน... ทำไมมันมืดๆ
อ๋อ... พวกมันยังไม่ตื่น นอนเรียงกันสามตัวเหมือนคอกอะไรซักอย่างเลยครับ เหอๆ ผมเดินไปดูที่นาฬิกาปลุก มันตั้งปลุกไว้ตอน8โมงกว่าๆ = =* แล้วที่นัดพวกกรูล่ะ... ไอ้บอลเมิงตาย (ไม่กล้าฆ่ามันหรอกครับ ทำไม่ลง ^///^)
“อ่าว เอี้ยพวกนี้ นัดไม่เป็นนัด” ไอ้กรบ่น ทำเป็นคนแก่ไปได้ อิอิ
“ไหนเมิงลองทำซิปลุกกรูยังไง” ผมถามไอ้กรกับไอ้บูม
“ได้... ขั้นแรก กรูเปิดไฟ” ไอ้บูมพูดพร้อมกับเปิดไฟ แล้วเดินไปเปิดม่านครับ เสียงดัง แคว่ก
ปิ๊บๆ
คนที่ลืมตาดูโลกคนแรกคือไอ้เอ็ม มันงัวเงียๆนิดนึงแล้วลุกมาหา
“มาได้ไงวะ” มันถาม
“เงียบ! ขั้นที่สองดึงผ้าห่มออก” แล้วไอ้บูมก็เดินไปดึงผ้าห่มจากตัวไอ้บอลและไอ้ว่าน พวกมันยังนิ่งครับ
“ไม่ได้ผล ต้องขั้นที่สาม!” เสียงไอ้บูมฟังดูโหดเลือดเย็นมากครับ (เพื่อนผมโรคจิตจัง) มันเดินกระชากหมอนจากไอ้ว่านแล้วก็ไอ้บอล เท่านี้แหละครับ...
ปิ๊บๆ
ไอ้ว่านลืมตาดูโลกอีกคน แต่ยังเหลืออีกคนนอนหน้าตาดีอยู่ครับ อิอิ
“มาทำไมวะ” ไม่รักก็ไม่ต้องมา เอ๊ย ไม่ใช่แล้ว
“เงียบ! ขั้นที่สี่ แป๊บนะ...” ไอ้บูมเดินออกไป เหลือแต่ไอ้กรที่ยืนยิ้มอยู่ ซักพักมันก็กลับมาพร้อมกับ...เอ่อ..น้ำส้วม
“ไอ้บอลตื่น!” ไอ้กรช่วยเรียก
“ตื่นโว้ย”
เรียกไม่ได้ผล ไอ้บูมก็เลยง้างมือ
พรึบ!
ไอ้บอลลืมตาแล้วหลบออกไปอย่างรวดเร็วราวเดอะแมททริก
“เล่นน้ำส้วมเลยเรอะเมิง” มันพูด ไอ้นี่มันมีตาทิพย์รึไงวะ รู้ทันไปหมด
“อ้าว ไอ้ชา มาได้ไงฟะ” มันทักผมคนแรกครับ ดีใจจัง ^__^ (ยิ้มในใจ >///<)
“โดนไอ้สองตัวนี้ปลุกว่ะ” ผมชี้ไปที่ไอ้บูมกับไอ้กร และน้ำส้วมด้วย -o-
“ไปอาบน้ำไปพวกเมิงอะ เร็วๆด้วย” ผมบอกพวกมัน
.
.
สิบห้านาทีต่อมา
“กรูลืมไปว่านัดพวกเมิงมาคุย” ไอ้บอลบอก หน้าตามันยังตื่นไม่เต็มอยู่เลยครับ
“กรูไปคิดๆดูแล้วนะเว่ย กรูกับไอ้บูมไม่ว่างว่ะ” ไอ้กรบอก
“เหรอวะ ไอ้เอ็มกับไอ้ว่านก็ไปไม่ได้ ไม่เป็นไรเนาะไอ้ชา เราไปสวีทกัน” ผมเห็นมันส่งยิ้มมาให้ อึ๋ย~ ขนลุก ...แต่แอบดีใจ >__<
“แล้วตกลงได้เพลงยังเนี่ย” ผมตัดสินใจเปลี่ยนเรื่องซะเอง
“กรูคิดไว้แล้ว เพลงนี้พี่กรูชอบ” ไอ้บอลบอก
“เพลงอะไรวะ” รู้แค่ว่าเพลงที่พี่ไอ้บอลชอบต้องไม่ธรรมดาแน่ครับ พี่เบลล์(พี่สาวมัน)น่ะออกแนวเรื่องมากสุดๆเลยครับสำหรับเรื่องเพลงเฉยๆนะ จริงๆพี่แกเป็นคนน่ารักมากเลยครับ
กริ๊งงงงง
นาฬิกาปลุกดังขึ้น ไอ้บอลลุกไปปิด
“เออไป ออกไปกินข้าวได้แล้ว” ไม่ได้ยินที่ผมถามรึไงเนี่ย ช่างเถอะเนาะ ยังไงผมก็ต้องรู้อยู่ดีนั่นแหละ มันคงอยากเซอร์ไพรส์เพื่อนมันละมั้ง
.
.
พอกินข้าวเสร็จพวกผมก็ต้องไปพบผอ.ครับประชุมถึงสิบเอ็ดโมงกว่า ผมเห็นนักเรียนหลับกันไปมากกว่าครึ่งแล้วครับ... ได้เห็นไม่นานหรอก ซักพักผมก็หลับตาม แหะๆ
“ไปเก็บกระเป๋าไป เดี๋ยวพี่กรูมารับ” พี่เบลล์นั่นแหละครับ พี่แกเพิ่งกลับมาจากหอที่ม.เหมือนกัน ไอ้บอลบอกน่ะครับ แปลกมั้ยครับทำไมพี่สาวมันถึงมารับ...ก็พ่อมันเสียไปแล้วน่ะครับ แม่มันก็ไปอยู่บ้านยายเพราะลูกๆไปอยู่หอกันหมด (ออกแนวรู้ละเอียดนะเนี่ยผม)
“อืม เดี๋ยวกรูมารอหน้าห้อง”
“โอเค”
สักพักหลังจากล่ำลาเพื่อนพ้องเสร็จแล้ว ผมกับไอ้บอลก็มายืนรอพี่เบลล์หน้าโรงเรียน
สิบห้านาทีผ่านไป...
“เมิงโทรบอกพี่เมิงรึยังวะ” ผมถามไอ้บอล จะไปบ้านเค้ายังบ่นอีกผม ไม่ไหวๆ
“โทรแล้ว ตอนที่โทรพี่แกบอกใกล้ถึงแล้วนะ”
สามสิบนาทีผ่านไป...
“ไอ้ชา นั่งรถเมล์กลับกันมั้ย” ไอ้บอลถาม
“บ้านเมิงรถเมล์ผ่านด้วยเรอะ”
“เออ ลืมไปๆ ^^”
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป...
“พี่ จะถึงยัง รอเป็นชั่วโมงแล้ว” ไอ้บอลโทรไปหาพี่มันครับ
“คร้าบ”
“ไหนๆ”
“โอ๊ะ นู่นไง” มันชี้ไปที่รถเก๋งสีเงินยี่ห้อดังของญี่ปุ่น สภาพการใช้งานยังใหม่ๆอยู่เลย เอ๊ะ...รถรุ่นนี้ไง ที่เพิ่งจะเห็นในโฆษณาทีวี
ซักพักรถคันนั้นก็เคลื่อนมาจอดตรงหน้าพวกผม พี่เบลล์เลื่อนกระจกรถลงมา พี่เบลล์เป็นคนที่หน้าตาดีคนหนึ่งเลยครับ เพราะคล้ายไอ้บอลรึเปล่าอันนี้ไม่รู้ครับ แหะๆ
“หิวข้าวมั้ย พี่แวะซื้อข้าวกล่องมาให้ อะนี่...เผื่อน้องชาด้วย”
“ขอบคุณครับ พี่เบลล์หวัดดีครับ” ผมไหว้พี่เค้าแล้วยื่นมือไปรับข้าวกล่องที่พี่เค้าส่งมาให้
“พี่ไปไหนมาอะ” ไอ้บอลถามพี่เบลล์ แล้วเอาของไปเก็บท้ายรถ ผมก็เดินตามไปติดๆ
“รถมันติดหน้าม. พี่เห็นมันเที่ยงแล้วเลยซื้อข้าวมาฝาก”
“อือ ขอบคุณ” ไอ้บอลเปิดประตูรถแล้วส่งสัญญาณให้ผมเข้าไปนั่ง แล้วมันก็นั่งตาม
“รบกวนพี่เบลล์ด้วยนะครับ” ผมบอกครับ
“จ่ะ ตามสบายนะหนุ่มๆ กินบนรถเลยก็ได้เดี๋ยวรถติดอีกคงอีกนาน ที่นั่งแคบไปหน่อยนะ ทนๆเอา ของเกะกะรึเปล่าล่ะ” ครับ โคตรเลยครับ ยิ่งมีผ้าห่มกับเสื้อนักเรียนด้วยที่ยิ่งแคบครับพี่
“ไม่เป็นไรครับ” แหะๆ ผมตอบไปอย่างงั้นตามมารยาทครับ
พอผมกับไอ้บอลกินข้าวกล่องเสร็จก็วางไว้บนพื้น คราวนี้ตระหนักแล้วครับว่ามัน ‘แคบ’ จริงๆ
“ถ้าผ้ามันเกะกะ นายก็แกะห่มสิ แอร์ก็เย็น” นาย...ไม่เมิงแล้วหรอ... ใช่แล้วครับ ไอ้บอลมันเรียกผมว่านาย เพราะพี่มันน่ะไม่ชอบให้พูดพวกเมิงๆกรูๆน่ะครับ ต้องพูดเพราะต่อหน้าพี่มัน
“อืม” ผมเลยแกะห่อผ้าห่ม ไม่สิ ไม่ใช่ห่อ ต้องเรียกว่าก้อนมากกว่าครับ ตอนนั้นมันรีบนี่นาเลยยัดๆเอา ^^”
“ก..เอ๊ย เราขอด้วย” ไอ้บอลมันดึงผ้าห่มไปครับ แต่ผืนมันเล็กน่ะ มันเลยต้องมานั่งเบียดผม แล้วจัดที่ใหม่เอาของไปวางเรียงอีกเบาะ อุ่นดีจังครับ ^///^ ผมเลยแอบหันหน้าออกนอกหน้าต่างแล้วยิ้มออกมา... เดี๋ยวมันเห็น
ต้องรออีกตั้งชั่วโมงกว่าๆน่ะครับ ทั้งผมและมันค่อนข้างอึดอัดที่พูดภาษาดอกไม้(เหรอ)ต่อหน้าพี่เบลล์ไม่ได้ รวมทั้งแอร์เย็นๆ เพลงสบายๆที่พี่เค้าเปิด ผมก็เลยตัดสินใจหนีปัญหาแวะไปเข้าเฝ้าพระอินทร์ แล้วหลับลงในอีกไม่นาน
…zZz…
…ZZzzZ…
to be continue...
ช้านิดช้าหน่อยยังรอกันอยู่ใช่มั้ยครับ แหะๆ (อ้อน >3<)
บอลฝากโจทย์เลขมาคิดครับ อิอิ
"ความถี่ในการอัพแปรผันตรงกับจำนวนคอมเม้นท์" (สาบานได้ครับว่าเป็นโจทย์เลข)
ฝันหวานครับ
ความคิดเห็น