[HanChul] แต่งงานกันเถอะ

ข้อมูลเบื้องต้น

แต่งงานกันเถอะ

                                       

                   หลังจากที่เป็นแฟกันมาอยู่นาน ฮีชอลก็ได้ถามฮันเกิงเกี่ยวกับเรื่องแต่งงาน แต่สิ่งที่ได้

กลับมามันช่างทำร้ายเคายิ่งนัก แล้วเรื่องราวความรักของคนทั้งสองจะเป็นอย่างไรติดตามกันต่อไป 





 

เนื้อเรื่อง

แต่งงานกันเถอะ

                    “นี่นายทำกับข้าวเสร็จรึยังฉันหิวแล้วนะ เร็วเลยด้วย รออยุ่”คิมฮีชอลพูดขึ้น

                 
                    “รู้แล้วล่ะน่า ใจเย็นๆ”ฮันเกิงตอบด้วยสำเนียงเกาหลีที่ไม่ค่อยชัดเท่าไหร่นัก

         
           เมื่ออาหารมาถึง

                   
                     “ทานล่ะนะ”ทั้งสองพูดขึ้น“นี่เราก็คบกันมาตี้งนานแล้วนะนายไม่เห็นจะมาขอฉันแต่งงานสักทีละ”

ฮีชอลถาม

                      “แหม เราก็จะไปอยู่หรอกนะ อยากให้ขอหรอ แต่ว่าต้องรอไปก่อนนะตอนนี้ฉันยุ่งๆน่ะ เข้าใจฉันนะ”

ฮันเกิงอธิบาย

                       
                      “นายก็ยุ่งตลอดเวลานั่นแหละ ฉันรอนายมาหลายปีแล้วนะ นายไม่เห็นเคยสนใจฉันจริงๆซักทีคนที่รอ

มันเหนื่อยนะรู้มั้ย”
                   
                      ฮีชอลพูดพร้อมกับที่น้ำตากำลังเอ่อล้นดวงตา แล้วก็ลุกออกไปปล่อยให้ชายหนุ่งที่นั่งอยู่แอบขำที่ฮีชอล

รักเค้ามากขนาดนี้ ความจริงแล้วเค้าได้วางแผนกับสมาชิกในวงไว้แล้วว่าจะทำเซอร์ไพรส์ขอฮีชอลแต่งงาน แต่ด้วย

อารมณ์ที่เค้าอยากแกล้งคนน่ารักคนนั้น เค้าก็เลยทำแบบนี้

       
           เมื่อสองสามวันก่อน

                   
                       ขณะที่พวกสามชิกกำลังวุ่นอยู่กับการซ้อมเต้นกันนั้น ฮีชอลที่ไม่ได้มาซ้อมเนื่องจากมีถ่ายรายการายการ

นึงอยู่จึงไม่รู้เรื่องๆนี้

                   
                       “นี่ฉันมีเรื่องๆนึงอยากจะขอให้พวกนายช่วยน่ะ ฉันอยากจะ…อยากจะ…อยากจะ…”

                   
                       “อยากจะอะไรเล่าก็พูดมาสิ”อีทึกหัวหน้าวงของเราพูดขึ้น

                     
                      “ผมจะ จะ ขอฮีชอลแต่งงานครับ” ฮันเกิงพูดออกไปด้วยความเขินอาย

                     
                      ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า เหล่าสมาชิกต่างหัวเราะ

                     
                       “หัวเราะอะไรกันน่ะ ไม่เห็นจะขำเลยะ” ฮันเกิงพูดด้วยสีหน้างอนๆ

                   
                      “ก็นึกว่าเรื่องอะไรเรื่องแค่นี้เอง พวกเราจะช่วยครับ” คุณชายของเราชีวอนพูดขึ้น

                   
                      “แล้วจะให้เราช่วยอะไรล่ะ” เยซองถามขึ้น

                   
                     “ก็นี่ไง……...”

         
        ทางด้านฮีชอล

                   
                     “เจ้าบ้าฮันเกิงเอ๊ย คนเค้าอุตส่าห์รอนะ ทำไมไม่ขอซะที เอาเรื่องงานมาพูดตลอดเลย ฮึ่ยๆ บ้าๆๆๆบ้า

ที่สุดเลย”
                   
                   ฮีชอลพูดขึ้นด้วยอารมณ์โกรธ แหมก็เค้าอุตส่าห์รอมาตลอดเลยก็ไม่เคยเห็นจะมาขอซักทีนี่ มันก็ต้องท้อ

เป็นธรรมดา ว่าเค้าจะขอเรามั้ย เค้าจะเปลี่ยนใจรึเปล่า ฮีชอลคิดพร้อมล้มตัวลงนอนร้องไห้ออกมา

                   “พี่ฮีชอลเป็นไรครับเนี่ย” ซองมินที่เข้ามาในห้องเห็นผู้เป็นพี่นอนร้องไห้อยู่ก็รู้ทันทีว่าแผนสำเร็จจึงทำ

ตามแผนต่อ

 
                    “อ๋อ ไม่มีไรหรอกก็แค่เบื่อคนบางคนน่ะ” ฮีชอลบอก
                   
                    “ใครหรอครับ ใครที่ทำให้พี่ร้องไห้ได้”ซองมินถาม

                   
                   “ก็เจ้าบ้าฮันเกิงน่ะสิ บอกว่ะยังไม่ขอพี่แต่งงานพี่อุตส่าห์รอนะ มันเหนื่อยมากๆเลย”ฮีชอลพูดพร้อมซบหน้าลงกับหมอนข้าง

                  “อ้าว ผมคิดว่าพี่เค้าจะขอแล้วซะอีก”ซองมนพูดขึ้นตามแผน

                  “ก็เจ้าบ้านั่นบอกว่าเค้างานยุ่งน่ะสิ”ฮีชอลพูด

     
                 “พี่ฮันเกิงนี้นะครับงานยุ่ง ผมยังเห็นพี่เค้าไปกินข้าวกับคนๆนึงอยู่เลยนะครับ”ซองมินพูด

                “ใครกัน”ฮีชอลถามด้วยความอยากรู้

                “ผมก็ไม่รู้เหมือนกันนะครับ ผมเห็นพี่เค้าไปมาเมื่อวานนี้เอง”ซองมินตอบ

               “ผมคิดว่าวันนี้พี่เค้าน่าจะนัดคนคนนั้นไปอีกนะครับ พี่ฮีชอลลองสะกดรอยตามดูซิครับ”ซองมินพูด

                “ทำไมฉันต้องสะกดรอยตามด้วยเล่า เค้าจะไปใหนกับใครก็เรื่องของเค้าสิ”ฮีชอลพูด

                “งั้นหรอครับ อืมถ้างั้นแล้วแต่พี่แล้วกันนะครับ เดี๋ยวผมไปหาคยูฮยอนก่อนนะครับ”ซองมินพูด

                “นายสองคนนี่ก็สวีทกันไม่เบาเลยนะ”ฮีชอลพูด

                “ไม่หรอกครับ ผมไปนะครับ”ซองมินพูดพร้อมเดินออกไปจากห้อง

                 “ทำไมฉันต้องตามเจ้าหมอนั่นด้วยเล่า”ฮีชอลพูด

       
         คืนนั้นเอง

                 
                  ฮีชอลได้ตามฮันเกิงออกมาด้วย ดูเหมือนว่าปากกับใจเค้าจะไม่ตรงกันซะแล้ว เค้าคิดแล้วคิดอีกสุดท้าย

เค้าจึงมาอยู่ที่นี่ ที่สวนสาธารณะแห่งนึงที่มักมีแต่คู่รักที่นั่งเล่น เดินเล่น อยู่แถวนี้ ฮีชอลมองดูฮันเกิงอยู่ห่างๆ ดู

เหมือนว่าฮันเกิงจะรอใครบางคนอยู่จริงๆ

                 “หวัดดีฮันเกิง” ผู้หญิงผู้ซึ่งเพิ่งมาถึงพูดขึ้น

                 “อื้ม หวัดดี”ฮันเกิงพูดกับผู้หญิงคนนั้น

                 ฮีชอลมองไม่เห็นใบหน้าของเธอคนนั้นเพราะว่าเธอหันหลังให้ ฮีชอลเลยเขยิบไปใกล้ๆอีกนิดจนสามารถ

ได้ยินบทสนทนาของทั้งสองคน

                 ความจริงฮันเกิงรู้แล้วล่ะว่าเค้าจะต้องตามมา แต่ก็นะ ก็นี่มันแผนของเค้านี่นา

                “นี่ฉันน่ะรอเธอไม่ไหวแล้วนะ ใหนเธอบอกว่าเธอจะเลิกกับฮีชอลไรนั่นไง เธอยังไม่เห็นจะเลิกกันซะ

ที”ผู้หญิงคนนั้นพูดขึ้น

                 “ฉันกำลังจะเลิกแล้วล่ะ ฉันก็เบื่อเหมือนกันนะ อยากให้ฉันขอแต่งงานอยู่นั่นแหละ ฉันน่ะมาหาเธอ

แน่นอนไม่ต้องห่วงหรอกนะ”ฮันเกิงพูด

                   ฮีชอลผู้ซึ่งได้ยินบทสนทนาทั้งหมดตอนนี้น้ำตาได้เอ่อล้นสองตาเค้าแล้ว นายเบื่อฉัน รำคาญฉันขนาด

นั้นเลยหรอ ฮีชอลคิดในใจ

                    “อื้ม ฉันเชื่อใจนายนะ”ผู้หญิงคนนั้นพูดขึ้นพร้อมกับเข้ามากอดฮันเกิง

                      ฮีชอลอึ้งกับภาพที่เห็น แต่เค้าจะปล่อยให้ค้างคาใจอย่างนี้ไม่ได้ ในเมื่อฮันคยองต้องการเลิกกับเค้า ก็เลิก

กันซะตอนนี้เลยแล้วกัน ฮีชอลเดินตรงไปที่ทั้งสองคนนั้น

                       “นี่ฮันเกิงถ้านายอยากเลิกกับฉันนั้นก็พุดกันมาตรงๆสิพูดมาเลย ฉันมันน่าเบื่อ น่ารำคาญขนาดนั้นเลย

หรอ ใช่สิฉันมันไม่ดีเองแหละ ไม่ดีที่รอคนอย่างนาย รักนายมาก รักมาก รักมากจนเกินไปแล้ว” ฮีชอลพูดสิ่งที่อัดอั้น

                        “เธอรักฉันงั้นหรอ รักหรอ”ฮันเกิงถาม

                        “ใช่น่ะสิตาบ้า ฮือๆๆๆๆๆ”ฮีชอลตอบพร้อมน้ำตา

                       “เธอ เธอก็เหมือนกันน่ะ ผู้ชายคนอื่นไม่มีรึไงถึงมาแย่งของคนอื่นเค้าน่ะ แต่ก็ช่างเถอะนะฉันไม่แคร์

แล้วเพราะหลังจากนี้ฉันกับฮันคยองเราจะขาดกันแล้ว”ฮีชอลบอก

                       “จริงๆหรอ”ผู้หญิงคนนั้นบอก

                      “นี่เธอเวลาพูดกับคนอื่นให้หันหน้ามาสิ อย่าหันหลังให้”ฮีชอลพูดพร้อมจับใหล่ให้ผู้หญิงคนนั้นหัน

มา

                        “อีทึก อีทึกหรอ”ฮีชอลพูดด้วยความตกใจปนงง

                        “แหะๆ ฉันเองแหละ”อีทึกบอก

                       “แต่นาย นายคบกับคังอินอยู่ไม่ใช่หรอ แล้ว…”ฮีชอลถามพร้อมหันไปมองที่ฮันเกิง

                       “แหะ ความจริงแล้วเราหลอกนายน่ะ”อีทึกพูด

                      “ใช่ ความจริงแล้วฉันรู้ว่าเธอรักฉันมากขนาดใหน ฉันก็แค่อยากแกล้งคนน่ารักแค่นั้นเอง คิมฮีชอล”

ฮันเกิงพูด

                       “ฮึ อะไรหรอฮันเกิง”ฮีชอลถาม

                       “ฉัน ฉัน….”ฮันเกิงตะกุกตะกัก

                       “ก็พูดไปสิ”อีทึกผู้ทนไม่ได้พูดขึ้น

                       “รู้แล้วน่า คือเธอจะแต่งงานกับฉันได้มั้ย”ฮันเกิงถาม

                      “ไม่หรอกมั้ง”ฮีชอลพูดด้วยท่าทางเขินๆ

                      “ไม่หรอ”ฮันเกิงถาม

                      “นี่เจ้าทึ่ม แต่งสิ”ฮีชอลบอก

                      “เย่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”เหล่าสมาชิกที่แอบหลบอยู่ตะโกนออกมาด้วยความดีใจ

                     “แล้วใหนแหวนล่ะ”ฮีชอลถาม

                     “แปปนึงนะ”ฮันเกิงพูดพร้อมล้วงมือไปที่กระเป๋าเสื้อ

                     “ฮึ่ย หายไปใหนนะ” ฮันเกิงพูด

                     “อะไรนะ หาย เจ้าบ้านายนี่จริงๆเลยนะ”ฮีชอลพูด

                   “นี่รึเปล่าครับพี่”ทุกๆคนหันไปมองที่ต้นเสียง เป็นคิบอมมี่นี่เอง

                    “อ้อ ใช่แล้วล่ะ”ฮันเกิงพูด

                    “พี่ลืมไว้ที่หอน่ะครับ”คิบอมพูด

                     “ขอบใจนะ”ฮันเกิงพูด

                     “ไม่เป็นไรครับ งั้นก็ขอต่อสิครับ”คิบอมพูด

                    “อื้ม”ฮันเกิงพูด

                     ฮันเกิงนั่งคุกเข้าลงพร้อมจับมือของฮีชอลขึ้นมาแล้วสวมแหวนใส่ที่นิ้วเรียวยาวของฮีชอลที่นิ้วนางข้าง

ซ้าย พร้อมกับจุมพิตไปที่หลังมือ  ฮีชอลมีท่าทีเขินอาย

                      “เย่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”เหล่าสมาชิกตะโกน

                     
                       ฮันเกิงลุกขึ้นพร้อมกับมองหน้าคิมฮีชอลคนน่ารักตรงหน้าพร้อมกับจุมพิตลงที่หน้าผากของคนตรง

หน้า พวกเค้าทั้งสองคนจะอยู่ด้วยกันตลอดไปเลย แล้วพวกเค้าก็ยังมีเพื่อนที่น่ารักทั้ง11คนคอยช่วยเหลือให้คำ

ปรึกษาเสมอ พวกเค้าสองคนเป็นคนที่มีความสุขจริงๆ พวกเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป เลย ทั้ง13คน

เย่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

                
                         


                     รักโอปป้ามากๆนะทั้ง13คนเลย    เย่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

 
นี่เป็นฟิคเรื่องแรกที่แต่งเลยย 55555 ยังมีไว้อยู่ในคอมเลยเอามาลงให้ได้อ่านกันจ้าา เรื่องแรกที่แต่งอาจจะแบบดูไอ้นั่นไปนิดนึง แต่ก็อยากให้ลองอ่านกันน้า รับรองสนุก ^^