ฉันถูกดูดมาเป็นน้องนางเอก

                                       " คุณยายคะ เป็นอะไรรึเปล่าคะ "

                                   " ไม่เป็นไรจ่ะก็เเค่หน้ามืด นิดหน่อยหน่ะ"

                              "อ๋อ ค่ะงั้นหนูไปก่อนนะคะ พอดีต้องรีบไปเรียนพิเศษ"

.

.

.

.

1ปีต่อมา

                "ฮึก ฮึก ทำไมกันนะ ทั้งๆที่อ่านหนังสือเเทบตาย ฮึก  เเต่กลับสอบไม่ติด ทั้งๆที่ฉันเป็นความหวังสุดท้ายของเเม่เเล้ว ท้งๆที่เป็นที่พึ่งคนเดียวให้กับเเม่ เเต่ฉันกลับทำไม่ได้ พยายามเเล้ว พยายามสุดๆเเล้วเเท้ๆ"

 

ฉันนั่งคุยกับท้องฟ้าเเข่งกับเสียงการเเจ้งเตือนของโทรศัพท์ในเเอพสีเขียวที่ไม่รู้ว่าเป็นคำปรอบใจหรือคำเยาะเย้ยจากบรรดาเพื่อนๆของฉัน ตรงระเบียงห้องพยาบาลที่เป็ดประตูบานเลื่อนค้างไว้ข้างในมีเเม่ของฉันที่กำลังรักษาตัวอยู่ด้วยโรคมะเร็งระยะสุดท้าย เเละในตอนนี้กำลังจะไม่มีเงินจ่ายค่ารักษาต่อ

                

                "ลูก มัวทำอะไรอยู้่ข้างนอกหน่ะ หนาวจะตายเข้ามาคุยกับเเม่สิ"

                "ค่ะ เเม่ เเปปนึงนะคะ"  ฉันรีบปาดน้ำตาออกอยางรวดเร็วเเละรีบเข้าไปในห้องตามที่คนเป็นเเม่บอกโดยไม่ลืมที่จะปิดประตูบานเลื่อน

                "....... เป็นอะไรหรือเปล่าลูก ตาเเดงๆนะร้องไห้มาหรอ"

                "......." ฉันรีบก้มหน้าลงทันที

                "เฮ้อ เป็นอะไรหล่ะ หรือว่า...ผลการสอบประกาศเเล้วหรอ"

                "..ใช่ค่ะ ออกเเล้ว" เเม่มองหน้าฉัน เเล้วฉันก็มองตอบ ฉันรู้ ฉันรู้อยู่เเล้วว่าถ้าเเม่รู้ท่านคงผิดหวังที่ฉันทำไม่ได้เพราะท่านคาดหวังกำฉันไว้มาก เว้นเเต่ว่าถ้าฉัน.....ไม่บอกความจริงหล่ะ

                "เเล้วเป็นไง ไม่ติดหรอ" เเม่พูดนิ่งๆเเต่ฉันรู้ว่าเเม่กำลังร้องไห้อยู๋เเต่ก็ไม่อยากให้ฉันเสียใจ

        ฉัน ฉันกำลังคิดว่าจะเลือกเเบบไหนดีระหว่างการโกหกเพื่อให้คนที่รักดีใจตอนนี้เเต่เสียใจ                            ทีหลังกับ.......บอกความจริงที่ทำให้เสียใจเเต่ไม่ผิดทีหลัง

   

                " สรุปไม่ติดใช่ไหม ...ไม่เป็นไรหรอกลูกก็พยายามสุดความสามารถเเล้วนี่ เนอะ"

               " เปล่าค่ะ หนูติด หนูสอบติด" เเล้วฉันก็เลือก การโกหก..

               "จริงหรอ ลูกไม่ได้โกหกเเม่นะ" 

               "ค่ะ หนูพูดจริง เเม่รอเลยนะคะเดียวหนูลูกคนเก่งของเเม่จะเป็นคนรักษาเเม่เอง"

                                          เเละฉันเลือก....การโกหก

ใช่ค่ะสิ่งที่ฉันเลือกสอบคือ คณะปราบเซียนอย่างเเพทย์ศาสตร์ซึ่งก็อย่างที่บอกฉันนะคาดหวังกับตัวเองเอาไว้มาก เพราะฉั้นมีความฝันที่จะเป็นหมอตั้งเเต่เด็กเเล้วก็พร่ำบกเเม่ทุกๆวันว่า หนูจะเป็นหมอนะ หนูจะเป็นคนรักษาเเม่เองอย่างนู้อย่างนี้ เเละตอนเด็กๆฉันก็เป็นคนที่เก่งมาก ได้รางวัลระดับชาติไว้หลายรายการ    

จนฉันคิดว่าฉันเเน่ฉันได้รับคำชมมากมายจน  ฉันมั่นใจที่สุด มั่นใจสุดๆ  เเต่ความคาดหวังที่สูงเเละความมั่นใจขนาดนั้นทำให้ฉันพลาด พลาดอย่างโง่ๆ โง่ที่ไม่รู้ว่าผิดพลาดตรงไหน เเล้วเมื่อคะเเนนสอบออกมา มันเจ็บ มันเจ็บมากราวกับหัวใจกำลังเเตกเป็นเสี่ยง

เสียงของคำชมที่มีมากมายเมื่ออยู่จุดที่สูงกว่าคนอื่น เเต่เมื่อตอนนี้ฉันอยู่ต่ำกว่าคนอื่น คำดูถูกคำล้อเรียนกลับดังมากกว่าคำชมหลายเท่าเลยหล่ะ

                   "เบื่อจังเลยเนอะ ชีวิตเนี่ย"ฉันเอ่ยขึ้นมาเบาๆหลังจากที่กลับบ้านเเล้วเเต่เเล้วก็มีเสียงโทรศัพทืดังขึ้น

                   "สวัสดีค่ะ! จากโรงพยาบาลค่ะ ไม่ทราบว่าใช่ญาต ของคุณ น้ำใส พอใจ หรือเปล่าคะ"

                   "ใช่ค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ"

                   "ตอนนี้คนไข้หัวใจหยุดเต้นค่ะ รีบมาเลยนะคะ"

โทรศัพท์ล่วงจากมือคำว่าหัวใจหยุดเต้นสะท้อนก้องในหัวตลอด  บ้านของฉันหน่ะอยู่ห่างจาก
โรงพยาบาลถึง2ชั่งโมง ฉันรีบโบกเเทกซี่เเล้วรีบไปให้เร็วที่สุด

.

.

.

.

.

"ลูกตื่นได้เเล้วเเม่มีเรื่องจะคุยด้วย"

"อื้อ เเม่ค่ะ เเม่จริงๆหรอ เเล้วที่นี่ที่ไหนค่ะ เเล้วเเม่หายเเล้วหรอ"

"จ่ะ เเม่หายเเล้วเเล้ว ตอนนี้เเม่เดินได้เเล้วด้วยนะ เเม่หน่ะจะได้ออกจากโรงพยาบาลเเล้วนะ"

"ดี ดีใจจังเลยค่ะ ตอนที่รู้ว่าเเม่หัวใจหยุดเต้นนะ หนู หนูนึกว่าจะต้องเสียเเม่ไปเเล้ว"พูดถึงตอนนี้นำ้ตาก็เริ่มไหลอีกครั้ง

"ลูก ลูกฟังเเม่นะ เเม่นะรักลูกมากๆ  เเม่รู้ว่าลูกนะว่าลูกนะสอบไม่ติดเเต่หนูรู้ไหมถึงลูกจะสอบไม่ติดเเม่ก็ไม่เคยผิดหวังอยู่เเล้ว กลับกันเเม่นะภูมิใจในตัวลูก เเม่ภูมิใจที่มีหนูเป็นเกิดมาเป็นลูกเเม่  เเม่รักลูกนะ เเม่รักลูกสุดหัวใจเลย จำคำเเม่ไว้นะ เเม่จะอยู่กับหนูตลอดเวลา เเม่จะอยู่ข้างๆหนู จะอยู่ในใจหนู จำไว้นะเเม่รักลูกเเละอยู่กับหนูตลอดเวลา ตอนนี้เค้าเรียกเเม่เเล้วเเม่ต้องไปเเล้วนะลูกสุดที่รักของเเม่"

"เเม่ เเม่!! เเม่จะไปไหนคะ หนูไม่ให็เเม่ไป เเม่ต้องอยู่กับหนู หนูขอโทษ หนูขอโทษที่โกหก เเม่อย่าไปเลยนะ ฮือ หนุรักเเม่ค่ะ หนูรักเเม่ค่ะ ฮือ"

"เเม่ก็รักลูกจ่ะ"ภาพสุดท้ายที่เห็นคือภาพการจากไปของเเม่ไปในพร้อมกับรอยยิ้มเปื้อนน้ำตา"

.

.

.

.

เฮือก!!

"เเม่!!!"ฉันตะกายมือไปข้างหน้าเเล้วตะโกนสุดเสียง

"เอ่อ เป็นอะไรหรืิเปล่าครับ" โชวเวอร์ เเท็กซี่ที่ฉันนั่งมาพูดด้วยความตกใจ

"ฮือ เเม่ค่ะ เเม่หนูจากไปเเล้วค่ะ เเม่หนูจากไปเเล้ว"

"เอ่อ ครับเเม่จากไปเเล้วครับ"โชวเวอร์ เเท็กซี่คนเดิมเออออตามพร้อมเกาหัวที่ไม่ผม

"ฮือ ๆๆๆๆ เฮ้ย!!!!!!!!"

.

.

.

.

โครม!!!!!

-ติดตามต่อตอนต่อไป-

ตอนหน้าน้องจะข้ามภพเเล้วนะทุกคนเป็นกำลังใจให้น้องด้วย

                                     

 

                                                 

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

สวัสดีค่ะ ไรท์ไม่รู้ว่าสมองจะตันเมื่อไหร่ เเต่จะทำให้ดีที่สุดค่ะ ขอให้ทุกคนชอบกันนะคะ

อย่าลืมกด favorite กันนะจ๊ะ

(ภาพหน้าปกอ่ะค่ะ ช่วยคิดว่านางทำท่ายั่ว นางรักเชื่อคนง่ายนิดๆ มี9หางหน่อยนะคะ please)