...สวนสาธารณะ...

เนื้อเรื่อง

ฉันชอบมานั่งที่สวนแห่งนี้เสมอ...
สวนที่เต็มไปด้วยต้นไม้ มีสนามหญ้าให้นั่งเล่น มีบ่อน้ำ มีดอกไม้สวยงามน่ารักๆ มีผู้คนมากมายชอบมานั่งเล่นที่นี่

บางร้องไห้ บ้างหัวเราะ บ้างวิ่งเล่น บ้างก็นั่งคุยกันอย่างสนุกสนาน

ฉันมักจะชอบปล่อยอารมณ์ให้ลอยไปกับสายลมที่พัดผ่าน
บางเวลาฉันก็นั่งคุยกับเพื่อน หรือยิ้มให้กับผู้คนแถวๆนั้น

ชีวิตฉันดำเนินไปอย่างนี้ในเกือบจะทุกๆวัน บางวันฉันก็ไม่ได้มีโอกาสมานั่งเล่นที่นี่ บางวันฉันต้องอยู่แต่ในห้องตรวจ ซึ่งฉันไม่ชอบสถานที่นั้นแม้ฉันจะคุ้นเคยกับมันก็ตามที ฉันคิดว่าการที่คนเราได้มาพักผ่อนข้างนอกบ้างน่าจะเป็นการดี

วันนี้ฉันมีเวลาว่างมานั่งที่นี่ ฉันปล่อยอารมณ์ให้ลอยไปไกลอยู่สักพัก และแล้วก็มีเสียงหนึ่งปลุกฉันจากภวังค์

"แอน แอนครับ"

ฉันค่อยๆหันไปมองช้าๆ ผู้ชายคนหนึ่งใส่ชุดสีขาว หน้าตาของเขาดูอ่อนโยนและใจดี ท่าทางดูเป็นคนมีความรู้ เดินเข้ามานั่งข้างๆฉัน เมื่อพิจารณาดูดีๆแล้วฉันรู้สึกว่าเค้าคุ้นตาฉันเหลือเกิน

"แอนจำผมได้มั้ยครับ ผมที่มานั่งคุยกับแอนบ่อยๆไง"

ฉันพยักหน้าช้าๆพร้อมกับจ้องหน้าเขาเป็นเชิงถามว่ามีอะไร

"แอนเป็นยังไงบ้างครับวันนี้ รู้สึกดีหรือแย่ครับ ทานข้าวรึยัง แล้วทานยาที่หมอสั่งมั่งรึเปล่าครับ"

"ค่ะ" ฉันตอบสั้นๆ พลางจ้องมองเลยผ่านเขาไปทางด้านหลัง ฉันเห็นใครอีกคนนึงกำลังเดินมา
ไม่จริง!!! นั่นมัน นั่นมันนนนน....
เมื่อเขาเข้ามาใกล้ มันทำให้ฉันอารมณ์พลุ่งพล่าน ภาพเหตุการณ์ต่างๆผ่านเข้ามา และฉันก็ตะโกนว่า

"มึงฆ่าพ่อกู!!!!!"ฉันตะโกนลั่น พร้อมทั้งอาละวาดและกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง
"มึงฆ่าพ่อกู ไอ้เลว ไอ้สาระเลว ฮือๆๆ"

"ใครก็ได้ช่วยตามพยาบาลที และบอกให้เค้าเอายาระงับประสาทมาหน่อยเร็วคนไข้อาละวาดอีกแล้ว ตามบุรุษพยาบาลด้วยว่าให้เอาเตียงพร้อมสายรัดมา"ชายตรงหน้าฉันตะโกน

"มึงฆ่าพ่อกู ฮือๆๆๆ ฮือๆๆ" ฉันยังคงกรีดร้องไม่หยุด

รู้สึกตัวอีกที ฉันก็นอนอยู่บนเตียงที่มีสายรัดแขน ฉันจำสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ได้สักอย่าง จำได้เพียงลางๆว่าฉันไปนั่งเล่นที่สวน และใครคนนึงก็เข้ามานั่งคุยกับฉัน ฉันหันไปมองรอบๆห้อง ผนังสีขาว โต๊ะ หน้าต่าง ทุกๆอย่างคุ้นตา นี่ฉันเป็นอะไรไปกันแน่....

ผู้ชายสวมชุดขาวเดินเข้ามาในห้อง พร้อมกับผู้หญิง2-3คนที่สวมชุดขาวเช่นกัน คนเหล่านั้นเดินมารอบๆเตียงฉันและผู้ชายคนนั้นถามฉันว่า
"แอนครับ เป็นยังไงบ้าง"
ฉันมองผ่านเลยเขาไปราวกับว่าไมได้ยินเสียงเรียกนั้น
"แอนครับ" เขาถามย้ำ
ฉันหันไปจ้องหน้าเขาพลางถามว่า
"ใครชื่อแอนคะ ฉันชื่อลำหับต่างหาก คุณคงจำคนผิดแล้ว"

"คุณไงครับชื่อแอน ผมหมอต้นไงครับ ที่ตรวจคุณทุกวันน่ะ ผมไปนั่งคุยกับคุณบ่อยๆไง"
"ไม่จริง คุณจะบ้ารึเปล่า ฉันบอกว่าชื่อลำหับก็ลำหับสิ เอ๊ะคุณนี่ท่าจะบ้า"ฉันเถียงออกไปด้วยความโมโห

"แล้วฉันก็ไม่ได้ป่วยด้วยจะมาขังฉันไว้ทำไมฮะไอ้บ้า 555555555+" ฉันหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

"พยาบาลเอาชาร์ทมาสิ วันนี้อาการคุณแอนไม่ดีขึ้น แบบนี้หมอว่าเราคงต้องเปลี่ยนยาใหม่ เออแล้วอย่าเพิ่งเอาสายรัดออกนะ เดี๋ยวเธอจะไปอาละวาดใส่ใครเขาเปล่าๆ น่าสงสารนะโดนแฟนทิ้งที่บ้านก็ไม่รักเลยกลายเป็นบ้าไปเลย เฮ้อ ผมล่ะสงสารเธอจัง อยากจะรักษาเธอให้หาย อืมหมอว่าเราไปตรวจคนไข้คนต่อไปดีกว่า เดี๋ยวบ่ายหมอมีธุระ"
ชายชุดขาวพูดคุยกับหญิงชุดขาวเหล่านั้น แล้วทั้งหมดก็พากันออกไป

"ใครชื่อแอนวะ สงสัยไอ้ชุดขาวพวกนั้นคงจะบ้า ฉันชื่อลำดวนต่างหาก เอ๊ะหรือลำหับนะ แต่ชื่อดอกไม้ก็น่ารักดีนะ เอ... หรือฉันจะชื่อดาวล่ะ เอ๊ะเอายังไงดี คิคิ เดี๋ยวคิดต่อดีกว่า"