...ฆาตกรรม... - ...ฆาตกรรม... นิยาย ...ฆาตกรรม... : Dek-D.com - Writer

    ...ฆาตกรรม...

    แย่แล้ว ฉันดันไปเห็นฆาตกรคนนั้นลงมือ และมันก็จำหน้าฉันได้ ฉันจะทำยังไงดี หนี!! ใช่แล้วต้องหนี มันอาจจะเป็นทางเดียวที่ฉันจะรอดพ้นเงื้อมือของมัน

    ผู้เข้าชมรวม

    290

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    1

    ผู้เข้าชมรวม


    290

    ความคิดเห็น


    3

    คนติดตาม


    0
    หมวด :  หักมุม
    เรื่องสั้น
    อัปเดตล่าสุด :  4 พ.ย. 49 / 18:41 น.


    ข้อมูลเบื้องต้น
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ
      ฉันล้มตัวลงนอนบนฟูกสีขาว แล้วหลับตานึกถึงเรื่องราวที่มันเพิ่งผ่านมาสดๆร้อนๆ
      ฆาตกรรม!! ฉันคิด
      ชายคนนั้นต้องเป็นฆาตกร!! มันไม่ปล่อยฉันไว้แน่ มันต้องทำกับฉันเหมือนที่มันทำกับเหยื่อของมัน ฉันจะทำยังไงดี

      พรึ่บ!! ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วจัดแจงเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋า
      หนี!! เราต้องหนีจากที่นี่ให้เร็วที่สุด!! ก่อนที่มันจะตามเราเจอ

      ฉันวิ่งลงบันไดบ้านมาอย่างรวดเร็ว และชนเข้ากับผู้ชายคนหนึ่ง... ข้าวของในกระเป๋าใบเล็กหล่นกระจาย ฉันรีบเก็บอย่างร้อนรน  มือหยาบกร้านของชายคนหนึ่งยื่นมาช่วยฉันเก็บของ ฉันรีบลุกขึ้นแล้วหยิบกระเป๋ามากอดไว้อย่างรวดเร็ว พร้อมทั้งวิ่งหนีไป โดยไม่สนใจเสียงเรียกของชายคนนั้น

      มันต้องกำลังตามมาแน่ๆ ฉันคิด ไอ้ฆาตกรคนนั้นมันต้องมาที่นี่แน่ๆ เพราะเพื่อนของมันมาที่นี่แล้ว.....

      ฉันรีบขึ้นรถและขับออกไปสู่ท้องถนนของเมืองที่การจราจรคับคลั่งไปด้วยคลื่นยานพาหนะ

      เสร็จกัน!! ฉันคิด  ถ้ารถติดแบบนี้เราจะหนีมันพ้นได้ยังไง โอ๊ย จะทำยังไงดีเนี่ย พระเจ้า ใช่แล้วพระเจ้า ถ้าเป็นพระองค์คงจะช่วยได้ ฉันนั่งหลับตาสวดภาวนาอยู่นานสองนาน ขณะนั้นเอง ฝั่งตรงข้ามของถนนได้เกิดแสงสีแดงจ้าออกมา ยานพาหนะทุกสิ่งสรรพที่ฝั่งนั้นได้หยุดอยู่กับที่

      ไชโย พระเจ้าเห็นใจฉันแล้ว!!!

      ฉันรีบขับรถต่อไปด้วยความเร่งรีบเพื่อให้ไปถึงที่หมาย ข้างทางฉันเห็นชายสองคนนอนลอยคออยู่ในคูน้ำข้างๆมีรถหัวปักทิ่มอยู่ในคู  ภาพเหตุการณ์ฆาตกรรมนั้นได้แว่บเข้ามาในหัวฉันอีกครั้ง

      ศพ!! เลือด!! อะไรกัน ไม่ ม๊ายยยยยยย ฉันต้องหนีๆๆๆๆๆๆๆๆ

      เมื่อถึงที่หมายฉันรีบวิ่งเข้าไปเพื่อให้ทันสิ่งที่จะพาฉันหนีจากฆาตกรได้

      ฉันวิ่งพร้อมทั้งสอดส่ายสายตาหาเจ้าสิ่งที่ว่า ว่าฉันต้องไปหามันที่ไหน ทันใดนั้นเจ้าฆาตกรคนนั้นก็มายืนอยู่ตรงหน้า พร้อมหน้าตาทะมึงถึง แล้วจับไหล่ฉันไว้พร้อมพูดด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวว่า

      "ลืมพาสปอร์ตไว้ที่บ้านแบบนี้จะไปได้ยังไง ไอ้เจมันโทรมาบอกฉันว่าเธอรีบร้อนออกมาแล้วชนกับมันของเลยหล่น เอ้าเอาไป สร้างแต่เรื่องจริงๆ แล้วเป็นอะไรทำไมไม่คุยกับไอ้เจ จะรีบไปไหนแม่คุณ"พูดพลางขยี้หัวฉันเล่น

      ฉันมองเจ้าฆาตกรด้วยสายตาโกรธแค้นพร้อมกับกระชากพาสปอร์ตออกมาจากมือเจ้าหมอนั่น

      "อะไรกัน ทำไมต้องมองด้วยสายตาแบบนั้น แค่ทำโหลปลาทองแตกแล้วปลาทองตายแค่เนี้ย มองยังกับว่าฉันเป็นฆาตกรฆ่าคนไปได้ เลิกงอนสักทีเถอะน่าไว้แล้วกลับมาจะซื้อตัวใหม่ให้ รีบไปขึ้นเครื่องเหอะไป"

      ฉันไม่กล่าวอะไรพร้อมทั้งหันหลังเดินจากไปสู่ทางเข้าเจ้านกยักษ์ที่จะพาฉันหนีจากเจ้าฆาตกรคนนี้

      อย่างน้อยสัก2-3วันก็ยังดี....

      ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

      loading
      กำลังโหลด...

      ความคิดเห็น

      ×