ไดอารี่ของซากะ

                              ไดอารี่ของซากะ

             

           "เเววตาอันเเสนสดใส" ที่มาพร้อมกับความฝันของเด็กสาววัย15ปี รอยยิ้มเเละ ความร่าเริงมักจะสื่อถึงความสบายใจของฉัน หากลองมองมองเข้าไปให้ลึกเเละทำความเข้าใจเข้าไปข้างในจิตใจของฉัน   ใครหลายคนอาจจะรับรู้ถึงหลากหลายอารมณ์มากมาย ไม่ว่าจะเป็น ความสุข ความเสียใจ ความหดหู่ ความพิเศษ ความพิเศษนั้นเเอบเเฝงอยู่ข้างในอย่างล้นหลาม ผู้คนส่วนมากมักจะมองไม่เห็นมันเลย หรืออาจจะมองข้ามมันไปกันเเน่

 

                      

                             

               ท่ามกลางผู้คนมากมายในค่ำคืนที่ท้องถนนเต็มไปด้วยเเสงไฟระยิบระยับ เสียงเพลงเบาๆในค่ำคืนที่สบายตา เเละสบายใจ มันทำให้ฉันกลับไปนึกถึงอดีตอีกครั้งหนึ่ง อาจเป็นเพราะบรรยากาศ รวมไปถึงเสียงเพลงที่คอยขับกล่อมให้ฉันสบายใจอยู่ตลอดเวลา มักจะเป็นรสชาติเเห่งความสุข เเต่เมื่อจ้องไปที่ถนนอันเเสนสงบ มันกลับทำให้ฉันรู้สึกใจหายอย่างเเปลกๆ อาจเป็นเพราะ มันรู้สึกโล่ง จนหว่าเว้ เหมือนขาดอะไรไปบางอย่าง อย่างกับว่า ฉันกำลังสัมผัสกับ "โรคซึมเศร้า" โรคที่ไม่มีใครอยากสัมผัสมันเเม้เเต่น้อยนิด

             "โรคซึมเศร้า" ชื่อของมันอาจจะดูน่ากลัวสำหรับใครหลายๆคน เเต่เมื่อฉันได้รับรู้เเละเข้าถึงมัน ทำให้ฉันนั้นเข้าใจ ถึงความ อ่อนเเอ ท้อเเท้ หดหู่ รวมไปถึงความเจ็บปวดทางจิตใจ ที่เเฝงอยู่ตลอดเวลา

ผู้คนคิดฆ่าตัวตายจากโรคนี้เป็นจำนวนมาก ส่วนหนึ่งนั้นอาจจะหายจากโรคนี้ได้ทันเวลา อีกส่วนหนึ่งนั้นคิดสั้นในเวลาที่สายเกินไปเเล้ว

            

              "อาการเริ่มหนักขึ้นเเล้วนะครับ" คำพูดของหมอจิตเเพทย์คนหนึ่งได้กล่าวไว้ จุดเริ่มต้นของโรคซึมเศร้าที่ใครไม่อยากเป็นกัน เเละไม่มีใครอยากเห็นหน้าตาของมันเลยสักนิด คำวินิฉัยของหมอนั้นทำให้ฉันกล้าเรียนรู้โรคนี้ได้อย่างชัดเจนมากขึ้น หน้าตาของโรคนี้เป็นยังไงกันนะ รสชาติอันเเสนขืนขมมันเป็นยังไงหล่ะ ไม่มีใครรู้เเละเข้าใจอาการนี้ได้ดีเท่ากับตัวของฉันเอง -ซากะ

 "Life is Journey and Happy with it ชีวิตคือการเดินทาง"