นทีนี้มีรัก (๒๕๖๓)
โชคชะตานำพาชายหนุ่มอารมณ์ศิลปินเข้ามาอย่างไม่ทั้งตั้งตัว เปลี่ยนแปลงชีวิตของหญิงสาวผู้โหยหาความรัก ณ บ้านริมน้ำ ไปตลอดกาล
ผู้เข้าชมรวม
2,066
ผู้เข้าชมเดือนนี้
29
ผู้เข้าชมรวม
ข้อมูลเบื้องต้น
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
เปิดให้อ่านจนจบถึงสิ้นเดือนธค.63 ค่ะ หลังจากนั้นจะขออนุญาตปิดการเข้าถึง ตั้งแต่ตอนที่ 20 เป็นต้นไป เพื่อนำลง ebook ค่ะ
“อีก 3 เดือน หลังเสร็จโปรเจ็คท์อาจารย์กฤษณ์ ผมจะกลับอเมริกาแล้ว”
พลอยแสดใจหายวาบ หันขวับด้วยความลืมตัวจนหน้าผากแทบชนกับปลายคางชายหนุ่ม สายตาหญิงสาวมีแววสับสน ไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เพิ่งได้ยิน
“ทำไมเร็วขนาดนี้ พี่ตั้มเพิ่งกลับมาไม่กี่เดือนเอง”
“ผมตั้งใจกลับมาพักผ่อนแค่ 3 เดือน นี่ก็ผิดแผนไปเยอะอยู่ หุ้นส่วนที่บริษัทตามหลายรอบแล้ว”
พลอยแสดหน้าสลดเมื่อได้ยินคำตอบ คล้ายกับสวรรค์ล่ม เหมือนจะหมดเรี่ยวแรงลงไปดื้อๆ จนต้องเอนตัวพิงอกเขาไว้ ทำไมคนที่รักและผูกผัน ต่างมีอันต้องพลัดพรากจากเธอตลอด ไม่ว่าจะเป็นแม่ พ่อ คุณท่าน แม้กระทั่งอา
หญิงสาวฉุกคิด เธอกำลังจัดให้รชตะอยู่ในกลุ่มของคนที่เธอ 'รัก'?
“ถ้าแสดขอให้พี่ตั้มอยู่ต่ออีกหน่อยจะได้ไหมคะ” เสียงแผ่วเบานั้นสั่นเครือ พลอยแสดกลับไปเป็นเด็กที่พร้อมจะร้องไห้โยเยอีกครั้ง
ภาพในวัยเยาว์ที่เธอยืนจับมือศักดิ์สิทธิ์มองตามหลังมารดาลงเรือจ้างไป ภาพที่สรภพนอนนิ่งไม่ไหวติง แม้พยายามเขย่าเท่าใด พ่อบุญธรรมก็ไม่ฟื้นคืนมา ภาพโลงศพคุณท่านที่ถูกเลื่อนเข้าสู่เตาเผา ภาพของโก้ในหลุมใต้ต้นมะขามใหญ่ การพลัดพรากทั้งแบบจากเป็นและจากตายผุดขึ้นจากลิ้นชักความทรงจำอันเจ็บปวด หญิงสาวคิดว่าตนเองไม่อาจทนรับได้อีก
“งานของผม บ้านของผม ชีวิตทั้งหมดอยู่ที่อเมริกา ผมอาจเลื่อนเวลากลับออกไปได้อีกนิดหน่อย แต่มันจะมีประโยชน์ตรงไหน ยังไงก็ต้องกลับอยู่ดี นอกเสียจากจะมีสิ่งสำคัญจริงๆ มาทำให้เปลี่ยนแปลง” รชตะก้มลงกระซิบข้างหูหญิงสาว ยกมือขึ้นลูบศีรษะ ปลอบโยนเธอราวกับเด็กน้อย
ขณะที่พลอยแสดตกอยู่ในภวังค์ รชตะดึงเธอให้หันมาหา ใช้มือไล้ปอยผมที่ตกลงมาปรกหน้าหญิงสาวไปทัดไว้ข้างใบหูอย่างที่เขาชอบ สายตาอ้อยอิ่งจับอยู่บนใบหน้าคม ปากบางที่เม้มสนิทของเธอบ่งบอกถึงความไม่พึงพอใจใหญ่หลวง
“พลอยแสด ผมได้พบความสุขสงบตลอดเวลาที่อยู่บ้านริมน้ำ เป็นวันหยุดพักผ่อนที่ดีที่สุดที่เคยมีมาในชีวิต ส่วนหนึ่งเป็นเพราะคุณ ดังนั้นก่อนที่ผมจะกลับอเมริกา ผมอยากไปโดยแน่ใจว่าคุณจะดำเนินชีวิตได้อย่างราบรื่นเป็นปกติสุข ดูแลหมาและดูแลบ้านได้ตามที่เราคุยกันไว้”
“แล้วพี่ตั้มจะกลับมาอีกไหมคะ”
“ผมยังไม่รู้เลย แต่จะพยายามกลับมาเยี่ยมพ่อให้ได้ปีละครั้งเป็นอย่างน้อย”
คำว่า "ปีละครั้ง" สะท้อนก้องไปมาในโพรงศีรษะหญิงสาว ปีต่อไปเมื่อเขากลับมาเยี่ยมเยือนบ้านริมน้ำ ความคุ้นเคย ความใกล้ชิดที่บ่มเพาะคงมลายกลายเป็นอากาศ เหลือเพียงความห่างเหินของคนที่นานๆ เจอกันที
เหมือนถูกควักหัวใจออกไป พลอยแสดเจ็บปวดไม่ต่างจากตอนที่รู้ว่าศักดิ์สิทธิ์จะแต่งงาน
ผลงานอื่นๆ ของ พรรณสิริ ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ พรรณสิริ
ความคิดเห็น