เอมิเรีย หญิงสาวจากแดนไกล

CHAPTER1 - จุดเริ่มต้นของเรื่องวุ่นๆ

++++++ติ๊ง ติ่ง ติง ติง ติง ติง ติ๊ง ติ่ง +++++++++
นั่นคือเสียงสวรรค์ของนักเรียนหลายๆคน รวมทั้งข้า มันเป็นเสียงบอกว่า โรงเรียนได้เลิกแล้ว สำหรับวันนี้
อย่างเคย พวกข้ารอให้นักเรียนทุกคนออกจากห้อง  เพื่อที่พวกเราจะได้คุยกันโดยไม่มีใครแอบฟัง

'ในที่สุดก็หมดไปแล้วอีกวัน' แอนนาเบล หญิงสาววัย ผมสีทอง ชุดสีชมพูหวาน ซึ่งตัดกับผมเธอได้เอ่ยขึ้น
'เจ้าก็คิดเหมือนข้าหรือ ว่าที่แห่งนี้มันช่างน่าเบื่อ' ข้ารีบเสริม และถอดหมวกสีฟ้าอ่อนที่ประดับด้วยดอกไม้สีชมพูออกเพื่อความสบาย
'ข้าคิดว่าเราควรจะหาอะไรสนุกๆทำ' แมดเดอลิน หญิงสาวผมสีน้ำตาล หยิกยาว ที่มีใบหน้าอันงดงามราวกับตุ๊กตาเอ่ยขึ้นด้วยความตื่นเต้น
'ข้าเห็นด้วย แต่เราควรจะทำอะไรละ' มิเชล กล่าวขึ้น
'ไปเก็บดอกไม้กันดีไหม' จูลาย สาวหวานเสนอ
'เจ้าเงียบไปดีกว่า จูลาย' ข้าสวนกลับใส่สาวหน้าหวานในทันใด เพราะชั้นเบื่อเหลือเกินกับการชักชวนไปทำอะไรที่น่าเบื่อของเธอ
'เอมิเรีย เจ้าไม่มีเหตุผลที่จะไปตะหวาดใส่ จูลาย แบบนั้นนะ' แมดเดอลิน ตักเตือน ทำให้ข้าไม่พอใจนิดๆ แต่ก็นะข้าอาจจะทำผิดจริงๆก็ได้
'เอาหน่า อย่าทะเลาะกันเลย ข้ามีอะไรดีดีจะมาบอก' แอนนาเบลซึ่งนั่งเงียบอยู่ซักพักได้เอ่ยขึ้นมา
ทำให้หญิงสาวอีกทั้งสี่คนหยุดเงียบและตั้งใจฟัง
'เมื่อคืนข้าได้ยินท่านพ่อและท่านอาคุยกันเรื่องมีทางเชื่อมพิเศษบนดินแดงแห่งนี้ที่จะพาเราไปยังโลกมนุษย์'
'โลกมนุษย์!?' สาวทั้งสี่ตะโกนขึ้นด้วยความตกใจ
'แม่ข้าเล่าว่า โลกมนุษย์เป็นที่ที่น่ากลัว...' จูลายเอ่ยอย่างกลัวๆ
'พวกเราทุกคนล้วนรู้ว่าโลกมนุษย์เป็นที่ที่น่ากลัว ที่ที่มีแต่กิเลศตันหา มีความโลภ มีความแค้น' แมดเดอลินเสริม
'แต่ก็เป็นที่ที่น่าไป' ข้ากล่าวขึ้นอย่างไม่คิด คำพูดของข้า ทำให้ทุกคนจ้องหน้าข้าเขม็ง วินาทีนั้น มันช่างน่ากลัวชะมัด >_<''
'เจ้าบ้าไปแล้วหรือ' แอนนาเบล ดุข้าอีกแล้ว ข้าไม่เข้าใจจริงๆ ข้าทำอะไรผิดอีกนะ
'มิใช่เจ้าหรือ ที่เป็นคนริเริ่มเรื่องนี้ขึ้นมา' มิเชลถาม ออกแนวประชด
'แต่ข้ามิได้เอ่ยขึ้นมาเพื่อให้พวกเจ้าอยากจะไป ข้าเอ่ยขึ้นมาเฉยๆ เพื่อเปลี่ยนหัวข้อการสนทนาที่น่าเบื่อ'แอนนาเบลชี้แจง
'เจ้าทำได้ดีมาก มิใช่แค่การสนทนาจะไม่น่าเบื่อ ชีวิตข้าก็จะไม่น่าเบื่อเช่นเดียวกัน' ข้ายิ้มมุมปากนึกขอบใจแอนนาเบลในใจ

ตะวันเริ่มลับขอบฟ้าซึ่งเป็นสัญญาณให้หญิงสาวทั้งห้าแยกย้ายกันกลับบ้าน ก่อนที่จะมีภัยอันตราย
พวกเราทั้งห้าโบกมือลากัน เพื่อกลับบ้านของตัวเอง, แมดเดอลิน และ ข้า ที่อยู่ในหมู่บ้านเดียวกันก็เดินกลับด้วยกัน
'เจ้าคงไม่คิดจะไปโลกมนุษย์จริงๆใช่ไหม?' แมดเดอลิน ถามขึ้นระหว่างเดินทางกลับบ้าน
'ข้าอยากลองไป' ข้าตอบ ไม่อยากตอบอะไรมากขี้เกียจมาฟัง แมดเดอลินบ่นอีก
แมดเดอลินหยุดเดินและคว้ามือข้าไว้ 'ข้ารู้นะเอมิเรียว่า ที่แห่งนี้มันน่าเบื่อ และเจ้าเป็นคนที่กล้าหาญที่สามารถสู้กับหลายๆสิ่งได้
เจ้าเป็นคนที่ฉลาด เจ้าเป็นคนมีไหวพริบ แต่โลกมนุษย์ที่ข้าได้ยินมา มันเกินความสามารถเจ้า มันโหดร้ายเกินไป'
'เจ้าไปฟังใครเขาพูดมา ไร้สาระสิ้นดี ข้าคิดว่าถ้าเราตั้งใจจะทำอ่ะไรจริงๆ ไม่มีอะไรเกินความสามารถของข้าหรอก' ข้าแกะมือแมดดิลินออก และนี่ก็คือ สิ่งที่ข้าพยายามหลีกเลี่ยง -การบ่นแบบ ไม่หยุดไม่หย่อนของเธอ
'ที่ข้าพูดไป ข้าไม่ได้จะดูถูกความสามารถของเจ้า แต่เพราะข้าเป็นห่วงเจ้า' แมดเดอลิน พูดด้วยน้ำเสียงสั่นครอ 
เอาอีกแล้ว ๆ ข้าคงต้องปลอบแมดเดอลินผู้อ่อนหวานอีกแล้วสินะ -*-
'ข้าเข้าใจแมดเดอลิน เจ้าเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของข้า ตอนนี้เจ้ารีบเข้าบ้านเถิด ฟ้ามืดแล้ว' พร้อมดันหลังแมดเดอลิน
'จ๊ะ เจ้าก็โชคดีนะ'

ข้าไม่เข้าใจเลย โลกมนุษย์มันจะโหดร้ายอะไรนักหนา ถ้าข้าไปซักปีสองปี จะเป็นอะไรไป
ข้าก็จะบอกท่านพ่อกับท่านแม่ว่าข้าไปที่ไหนซักแห่ง
แต่ที่ไหนดีละ...
เอาเหอะ ไว้ค่อยคิดดีกว่า ตอนนี้ง่วงและ นอนดีกว่า ฮ้าวววว..
----------------------------------------------------------------------

#-เช้าวันรุ่นขึ้น-#
เต้ง! เต้ง! เต้ง! เต้ง!
'ตื่นได้แล้วเอมิเรีย เจ้าจะไปโรงเรียนสายอีกแล้วนะ' ใครหนอ ใครหนอ จะมาปลุกข้าตั้งแต่เช้าขนาดนี้
อ้อ จะมีใครนะ ถ้าไม่ใช่ ท่านแม่ ของข้า เฮ้อ!
'จ้า ๆ ตื่นแล้วจ้า เลิกเคาะหม้อได้แล้วจ้าาา' แม่ข้าเป็นอย่างนี้ทุกที ไม่เคยเลยแม้แต่ครั้งเดียวที่จะหาวิธีปลุกดีดีให้ข้าได้
แม่ข้าเคาะหม้อที แมดเดอลิน ที่อยู่บ้านห้าหลังถัดไปยังเคบมาบ่นกับข้าว่าได้ยิน ข้าไม่อยากจะคิดถึงบ้านสี่หลังที่ขั้นระหว่างบ้านข้ากับบ้านเทอเลย -*-

ข้าเดินอย่างงัวเงีย ออกจากบ้าน พร้อมที่จะไปโรงเรียน ปกติแล้วข้าต้องไปรับแมดเดอลินก่อนที่บ้านเพื่อเราจะต้องเดินไปโรงเรียนด้วยกัน
แต่วันนี้ข้าก็ต้องเดินไปคนเดียวเพราะแมดเดอลินมีเวรทำความสะอาดที่โรงเรียนทุกวันพุธ

'อรุณสวัสดิ เอมิเรีย!' เสียงนิรนามเอ่ยขึ้น ข้าหัวใจจะวาย ใครกันนะ มาลอบทำร้ายคนจะครึ่งหลับครึ่งตื่นแบบนี้
'มิเชล เจ้าทำข้าตกใจ' เค้าคนนั้นก็คือ มิเชลนั่นเอง วันนี้เธอดูมีความสุขเป็นพิเศษ ซึ่งขัดต่อชุดสีดำ และผมขาวของเธอมาก ผมเธอก้อดูพันกันเป็น
สังกะตัง เห็นแล้วอยากจะวิ่งไปเอาหวีที่บ้านมาหวีให้ชะมัด
'ทำไมเจ้าทำหน้า แหย แหย อย่างงั้นหล่ะ เอมิเรีย เจ้าไม่ดีใจที่ได้เจอข้าหรอกหรือ' อุ่ย ความคิดข้าที่มีต่อผมเธอจะแสดงออกมาทางสีหน้าข้ามากไปหน่อย
'ไม่เลยๆ ข้าไม่ได้คิดอะไรเลย' ข้ายิ้มแห้งๆ
'เจ้าพูดอะไรของเจ้า' มิเชลทำหน้างง 'แต่เอาเถิดข้าไม่ถือสา สงสัยเจ้าคงเพิ่งตื่น เข้าเรื่องเลยละกัน ที่ข้ามาวันนี้ ข้ามีข้อเสนอดีดีจะมาบอกเจ้า'
ข้อเสนออะไรของหล่อนอีกละ มิเชล ไม่ใช่ทำให้ข้าซวยเหมือนคราวที่แล้วอีกนะ ที่ให้ข้าไปเด็ดดอกไม้ในสวนต้องห้าม แล้วสัญญาว่าจะให้ตุ๊กตาหมีกับข้า
แต่พอข้าทำสำเร็จดันบอกว่าตุ๊กตาหมีตัวนั้นขายไปแล้ว แย่จริงๆเลยหล่อนนิ
'แน่นอนว่าข้อเสนอนี้ดีกว่า ข้อเสนอดอกไม้ครั้งที่แล้วแน่นอน' นี่เจ้าอ่านใจข้าออกหรืออย่างไร???
'เจ้าต้องการจะไปโลกมนุษย์ไหมละ? ข้ารู้จักท่านหนึ่งที่จะสามารถพาเจ้าไปโลกมนุษย์ได้'
โลกมนุษย์อย่างงั้นหรือ ??? ข้าอยากไปสิ ข้าอยากไปนะ แต่ว่าแต่ยัยมิเชล จะต้องการอ่ะไรจากข้าอีกละ
'สิ่งเดียวทีข้าต้องการจากเจ้า คือ......' เทอยิ้ม
'คืออะไรอย่างงั้นหรือ' ข้าเริ่มจะใจไม่ดีแล้วละสิ ข้อเสนอนี้ มันต้องเป็นการแลกเปลี่ยนที่ใหญ่แน่ๆ 

-----------------------------------------------------------------------