เพรียกหัวใจในลมหนาว [Fic Wonder Girls Yuri]

ข้อมูลเบื้องต้น

คำเตือน
Fic เรื่องนี้เป็น Fic Yuri
เกิดขึ้นจากจินตณาการของผู้เขียนเท่านั้น
ซึ่งตัวละครหลักอย่าง "ปาร์คเยอีน" และ "ซอนมี" เป็นบุคคลที่มีชีวิตอยู่จริง
เพราะฉะนั้นหมายความว่า ทุกเรื่องราวในบทความเหล่านี้ เป็นเพียงเหตุการณ์สมมติ
ไม่เคยเกิดขึ้นกับสถานที่ กับบุคคลใดใด
ถ้าหากผู้ใดเป็นแฟนคลับของทั้งสอง แล้วรู้สึกรับไม่ได้ 
ขอความกรุณาอย่าอ่านมันเลย

หรือถ้าหากอ่านไปแล้ว
ขอความกรุณาอย่ามาComment ว่า
"รับไม่ได้" หรือ "เอามา Y กันทำไม"
มันเป็นความชอบส่วนบุคคล 
อย่าลืมว่าถ้าท่านไม่อยากอ่าน
ท่านก็มีสิทธิ์ที่จะปิดกากบาทถาวรได้

เพรียกหัวใจในลมหนาว
Ye Eun  x  Sun Mi


บทนำ

ปาร์คเยอีน : รอยยิ้มที่สดใส...กับดวงตากลมโตที่เต็มไปด้วยความบริสุทธิ์
อยากจะปกป้องคนๆนี้เรื่อยไป...อยากจะปกป้องคนๆนี้ด้วยลมหายใจ ..แค่นั้นมันก็ควรพอ
แต่บางทีกลับรู้สึกว่ายัง...เหมือนลึกๆภายในใจปรารถนาอะไรที่มากกว่านั้น
ทั้งๆที่รู้ว่าตัวเองก็ไม่มีอะไรคู่ควร ... 
แต่ทำไม...หัวใจมันยากที่จะห้ามอย่างนี้นะ คุณหนูซอนมีจะรู้บ้างมั๊ยว่าเราแอบคิดอย่างนี้" 



ซอนมี : ภายใต้สีหน้าที่ดูเย็นชา ..สายตาที่มองมามันก็ดูอบอุ่นเหลือเกิน
ไหนจะมือที่สัมผัสโอบอุ้มดูแลทุกฝีก้าว ไม่ให้แอบคิดมันก็คงจะไม่ได้ละนะ
แต่ที่เธอทำไป ...มันก็เพียงแค่หน้าที่ของเธอใช่ไหม...หน้าที่ที่ต้องปกป้องดูแลชั้น
ทำไปเพราะเงินเท่านั้นน่ะเหรอ...
แววตาที่อ่อนโยนแบบนั้น...มันไม่ได้มีความหมายอะไรแอบแฝงอย่างที่หัวใจชั้นเรียกร้องเลยหรือไงนะ

เนื้อเรื่อง

ซอนมียังจำได้...
ในวันที่หิมะโปรยปรายลงบนท้องถนนหน้าบริษัทจนเป็นชั้นหนาวันนั้น เป็นวันแรกที่เธอได้พบเจอกับร่างสูงร่างนั้น ...
ร่างที่สะดุดตาเธอตั้งแต่แรกเห็น เพราะบุคลิกที่ดูดีและความสูงที่ไม่ธรรมดาของอีกฝ่าย ... ที่บอกกับเธอว่า ... มาทำงาน

มาทำงานเป็นบอดี้การ์ดประจำตัวเธอ!! ให้ตายเถอะ!! 

บิดาของเธอเป็นประธานบริษัทขนาดใหญ่ของเกาหลี ไม่แปลกที่จะมีศัตรูเยอะแยะมากมาย 
และเธอก็ไม่ได้รู้สึกแปลกใจอะไรที่บอดี้การ์ดหนุ่มๆล่ำบึ้กของพ่อจะคอยติดสอยห้อยตามทั้งพ่อแม่และเธอไปทุกที่ 
แต่ไม่เคยได้ยินว่าบอดี้การ์ดที่ไหนเป็นผู้หญิงสักคน .... คงจะมีปาร์คเยอีนคนนี้เป็นคนแรก ... 
และมันก็เป็นเรื่องแปลกสำหรับบิดาเธอเหมือนกัน ... 
เขาจึงไม่ปล่อยโอกาสนี้ให้หลุดลอยไป โดยการให้ปาร์คเยอีนมาเป็นบอดี้การ์ดประจำกายซอนมีเสียเลย 
ด้วยเหตุผลที่ว่า บอดี้การ์ดผู้หญิง ย่อมปลอดภัยกว่าบอดี้การ์ดผู้ชาย....

หลังจากนั้น ร่างสูงเดินสวมเสื้อโอเวอร์โค้ทตัวหนาโคร่งที่มักจะมีหิมะเกาะโดยที่ไม่ใส่ใจจะปัดออกก็จะคอยเดินตาม
คอยดูแลเธอไปเสียหมดทุกเรื่องราวกับไม่มีวันพักผ่อน ... เว้นก็แต่ยามที่เธอไปโรงเรียนเท่านั้น ... 
ร่างสูงจะนั่งอ่านหนังสือ ดื่มกาแฟรออยู่หน้าห้อง ... โดยไม่ปริปากบ่นอะไร ... 

วันเวลาผันผ่าน ทั้งสองก็เริ่มสนิทสนมกันมากขึ้น ... ที่จริงแล้วก็คงจะเป็นตัวเธอเองนั่นแหละที่พยายามคุยกับปาร์คเยอีน
เพราะอีกฝ่ายนั้นเป็นคนเงียบขรึมไม่ค่อยพูด ..แถมยังดูขี้อายเล็กๆ ... 

"พี่เยอีน....." ซอนมีเอ่ยด้วยน้ำเสียงกระเง้ากระงอดพลางกอดแขนปาร์คเยอีนให้ดูเสื้อที่ตั้งอยู่ในร้าน
อีกฝ่ายทำหน้าเฝื่อนๆ ...พร้อมขมวดคิ้วอย่างลำบากใจ ... 

"คุณหนูซอนมี...เรียกชั้นว่าเยอีนเฉยๆเถอะค่ะ..." ปาร์คเยอีนมักจะพูดประโยคทำนองนี้เสมอเมื่อเธอพยายามตีสนิท
ทำให้ซอนมีนึกงอนแก้มป่อง..ไม่เข้าใจว่าจะสร้างระยะห่างไปเพื่ออะไร ... ยังไงเราก็ต้องอยู่ด้วยกันไปอีกนาน ... 

แต่แม้ร่างสูงจะสร้างระยะห่างทางคำพูด....แต่เมื่อถึงเวลาต้องดูแลเธอแล้ว กลับไม่เคยมีคำว่าบกพร่อง 
มือที่คอยเกาะกุมให้ความอบอุ่นกับเธอเสมอ...ท่าทางสบายๆที่คอยดูแลเธอ รักษาความปลอดภัยให้เธอ 
ทำให้เธอรู้สึกว่า คนๆนี้...เป็นยิ่งกว่าเพื่อน ... ยิ่งกว่าเพื่อนสนิทคนใดในโลกที่เธอเคยมี ... 

ชอบ...ที่จะมีคนๆนี้อยู่ใกล้ๆ ชอบที่จะได้มองอากัปกริยาเหล่านั้น ยามที่ดวงตาคู่นั้นจับจ้องมาที่เธอด้วยความทะนุถนอม .. 
ทำไมไม่รู้...แต่ภายในใจของเธอกลับเต้นแรงขึ้นทุกที...ทุกที ...อย่างหาสาเหตุไม่ได้ ... 

---------------------------------------------------------------------------------------------

ปาร์คเยอีนยังจำได้ ... 
ในวันที่หิมะโปรยปรายหนัก อากาศก็หนาวจนขั้วกระดูกจะแตก ... เธอเดินลุยหิมะเข้าไปสมัครงาน ในตำแหน่งว่าง...

ตำแหน่งบอดี้การ์ดประจำตัวของลูกสาวเจ้าของบริษัทส่งออกสินค้ารายใหญ่

ก็จะให้ทำอาชีพอะไรได้อีก...คนหาเช้ากินค่ำอย่างเธอ ลำพังงานพาร์ทไทม์ เสิร์ฟโน่นเสิร์ฟนี่คงไม่พอประทังชีวิต
แม้เธอจะมีบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเป็นเพื่อนแท้เสมอ ... แต่เธอก็ควรจะหารายได้เสริม...
และคงไม่มีงานอะไรสบาย และ รายได้งามเท่านี้.... 

แต่ทันทีที่พบเจอใบหน้าเรียว กับดวงตากลมโตสดใสของคนที่เธอจะต้องทำหน้าที่ "ปกป้อง" ดูแลแล้ว
ปาร์คเยอีนก็แทบอยากจะมุดแผ่นดินหนีออกจากบริษัทนั้นทันที .............. 

ก็อะไรจะน่ารักปานนั้น!! 

เธอเริ่มจะรู้ตัวแล้วว่า คงต้องตกหลุมรักแบบเดิมๆ ...อกหักแบบเดิมๆ ซ้ำๆซากๆ .. 
แต่นี่มันก็คงจะหนีไปไหนไม่ได้ เพราะเป็นหน้าที่ ...ซ้ำยังต้องเจอหน้ากันทุกวัน ... 
อย่างนี้...มันจะไปรอดได้อย่างไร!!! 

ทุกครั้งที่คนๆนั้นพยายามจะเข้ามาใกล้ เธอจึงต้องทำเป็นหน้าตาย...หน้าเฉย ...ทั้งๆที่ใจมันเกือบจะละลาย 
ยิ่งเสียงหวานใสนั้นเรียกเธอแจ๋วๆ ว่า "พี่เยอีน...พี่เยอีน..." มันยิ่งทำให้เธอทรมาณ.... 
ทรมาณที่ต้องกักเก็บความรู้สึกภายในใจไว้................. 

ทั้งๆที่รู้ว่ามันผิดแต่ก็อดคิดไม่ได้ .. ทุกครั้งที่ได้สัมผัสมือนุ่มๆบอบบางคู่นั้นที่ราวกับว่าทำอะไรไม่เป็นเลย ... 
ต้องคอยให้เธอบอก สอน ตลอด...อีกฝ่ายได้แต่ยิ้มสดใส แล้วน้อมรับทำตามแต่โดยดี ...

"คุณหนูซอนมี!! ทำอะไรน่ะคะ..." ปาร์คเยอีนร้องขึ้นในวันหนึ่งที่เธอเห็นซอนมีพยายามจุดไฟเตาผิงด้วยตนเอง
แต่ทำไม้ขีดพังไปหลายหัวก็ไม่สามารถจุได้ .... 

"ช..ชั้นหนาวน่ะ..." ซอนมีเอ่ยด้วยเสียงสั่นเพราะความหนาว ...
ทำให้ปาร์คเยอีนถอนหายใจ ก่อนจะถอดเสื้อหนาวคลุมให้อีกฝ่าย ...
แต่เธอไม่ทันได้สังเกตสีหน้าประทับใจเล็กๆของซอนมี เพราะมัวแต่จัดการกับไม้ขีดเจ้ากรรมอยู่ ...

"เอ้า...ต่อไปจะจุดน่ะเรียกนะ...อันตราย..." ปาร์คเยอีนเอ่ยยิ้มๆเมื่อไฟในเตาผิงลุกโชน ... 

"ขอโทษนะ...ชั้นนี่มันทำอะไรไม่เป็นจริงๆ..." ซอนมีเอ่ยแล้วยิ้มด้วยหน้าตาอันสดใส

ให้ตายเถอะ!! น่ารักอีกแล้ว .......... 
คุณหนูซอนมี...ขอร้องเถอะค่ะ.... อย่ายิ้มละลายใจแบบนี้ได้มั๊ย..ไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้เลย...

--------------------------------------------------------------------------------------

ในวันที่หิมะตกเป็นละออง...ซอนมีชวนปาร์คเยอีนไปเดินเล่นในสวนสาธารณะ
เธอเดินเล่นหิมะที่ตกปรอยเป็นละอองราวกับเจ้าหญิงน้อยๆที่กำลังร่าเริงในสวน ..
ทำให้คนที่เดินตามอย่างเนิบช้าอดยิ้มออกมาไม่ได้ แม้จะอดเป็นห่วงอยู่เล็กน้อยที่อีกฝ่ายต้องตากหิมะในอากาศเย็นๆ

"ไม่หนาวเหรอ..." ปาร์คเยอีนเอ่ยถาม...ซอนมีหันมายิ้มพร้อมกับส่ายหัว...

"พี่เยอีนล่ะหนาวมั๊ย..." ซอนมีเอ่ยถามยิ้มๆ ... ก่อนจะโถมตัวเข้ากอดอีกฝ่ายอย่างไม่ได้ตั้งตัว ...

"อุ๊บ!! ...ซอนมี..." ปาร์คเยอีนอุทานด้วยความตกใจ ซอนมีกอดปาร์คเยอีนแล้วหัวเราะ ... 

"กอดๆ ...หนาวอ่ะ..." ซอนมีเอ่ยพลาอมยิ้ม....ทำให้ปาร์คเยอีนหน้าแดงขึ้นมาน้อยๆ ... 

ยัย...เด็กติงต๊องเอ๋ย...มีอย่างนี้ด้วยนะ ... 
ไม่เคยเจอมาก่อนเลย หนาวแล้วบังคับให้กอดเนี่ย ... 

ซอนมีกอดปาร์คเยอีนจนหนำใจ...(อุ่น) พอแล้วก็วิ่งเล่นต่อสักพัก ก่อนจะล้มกลิ้งบนหิมะ ...

"เฮ้อ...รู้สึกดีจังเลย..." ซอนมีนอนหงายอมยิ้ม ... ก่อนจะขยับแข้งขยับขาให้หิมะกลายเป็นรูปเทวดา ... 

"ลงไปนอนอย่างนั้นเดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก..." ปาร์คเยอีนยังไม่วายเป็นห่วง 

"ไม่เป็นหรอก... พี่เยอีนลงมานอนด้วยกันสิ ... จะได้เป็นรูปเทวดากับนางฟ้าไง..." ซอนมีลุกขึ้นมาดึงอีกฝ่าย
ทำให้ปาร์คเยอีนเสียหลักล้มลงไป..

"อุ๊วะ!!! หวา..." ปาร์คเยอีนร้องลั่น ร่างของเธอล้มลงไปเกือบทับลงบนตัวซอนมี
แต่ฝ่ายที่เกือบโดนทับกลับหัวเราะคิกด้วยความชอบใจ ................. 

"พี่เยอีน..." ซอนมีเอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบา... ก่อนที่จะใช้ดวงตากลมใสมองลึกลงไปในดวงตาของอีกฝ่าย

"ชั้นชอบพี่..." 

-------------------------------------------------------------------------------------

หิมะที่ตกลงมาหนักหน่วงในช่วงนี้...ทำให้แทบทุกคนออกนอกบ้านไปไหนไม่ได้
เช่นเดียวกับปาร์คเยอีนที่นั่งอยู่ริมหน้าต่างตอนนี้.................... 

หลังจากวันนี้...เธอก็ไม่ได้เข้าไปที่บริษัทอีกเลย ... แม้กระทั่งบ้านของซอนมี...ก็ไม่ได้ไป
ได้แต่ส่งจดหมายลาออกไปยังแผนกประชาสัมพันธ์... 
เธอไม่กล้าไปเจอหน้าอีกฝ่ายด้วยซ้ำ...เพราะมันจะยากกว่านี้... 

เจ็บ...ตอนนี้ ..
ยังดีกว่าปวด...ไปอีกยาวนาน ... 

คนอย่างซอนมี...ไม่ควรจะมารักคนอย่างเธอ...คนที่ไม่มีอะไรอย่างปาร์คเยอีนคนนี้ 
คนที่มีแต่ตัวอย่างเธอ จะไปดูแลคนที่เลิศเลออย่างนั้นได้อย่างไร ... 
รักไป...ก็มีแต่เจ็บปวด... 
รักไป...ก็มีแต่ทรมาณ...

ถูกต้องแล้ว...ที่เธอเดินออกมาอย่างนี้.... ถูกต้องที่สุดแล้ว ... 

--------------------------------------------------------------------

หิมะที่ตกลงมาไม่ขาดสาย อาจจะทำให้คนที่เดินถนนทั่วไปหนาวจนแข็งตายได้ 
แต่มันก็คงไม่เหน็บหนาวเท่าความหนาวภายในหัวใจของซอนมี...ซอนมีคนนี้... 
สายตาที่เจ็บปวดเช่นนั้น...มันหมายความว่าอะไร ... 

หมายความว่าทุกสิ่งที่ผ่านมา มันคงเป็นเธอที่คิดไปฝ่ายเดียว โดยไม่ได้คำนึงถึงปาร์คเยอีนว่าเธอคิดเช่นเดียวกันไหม 
คนที่เธอมั่นใจแล้วว่ารัก...กลับจากไป... หายไปหลังจากที่เธอพูดคำนั้น ... 

ทำไมล่ะ.... 

ยิ่งคิดน้ำตาที่เอ่อท้นของเธอก็ไหลรินลงมา ... 
ไม่น่าเลย...ไม่น่าพูดออกไปเลย...
นี่เราทำถูกแล้วงั้นเหรอซอนมี.... เราทำถูกแล้วหรือยังนะ?? ... 

----------------------------------------------------------------------

ลมหนาวแห่งเหมันต์ฤดูไม่มีทีท่าว่าจะหมดไปง่ายๆ มันยังคงแผลงฤทธิ์พัดพาเอาเกล็ดน้ำแข็งและความเยียบเย็นผ่านมา
สัมผัสผิวกายที่ห่อหุ้มด้วยเสื้อกันหนาวตัวโคร่งของปาร์คเยอีน
แต่ยังดีที่เธอกำลังกุมสิ่งที่ให้ความอบอุ่นไว้ในมือ ซึ่งนั่นก็คือถ้วยบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปของเธอนั่นเอง..
ปาร์คเยอีนนั่งคนเดียวในสวนสาธารณะ ซดบะหมี่อย่างรวดเร็ว เพราะต้องไปทำงานต่อในกะบ่าย ... 

"พี่เยอีน...." เสียงเรียกแผ่วเบาราวกับกระซิบ แต่กลับได้ยินชัดเจนในสถานที่นั้น
ปาร์คเยอีนหยุดซดบะหมี่...เงยหน้ามองใบหน้างดงามนั้นด้วยสีหน้าตกใจสุดขีด... 
ก่อนจะพยายามดึงหมวกฮู้ดที่สวมคลุมหัวขึ้นมาปิดหน้า

"ค...คุณ...ทักคนผิดแล้วละค่ะ..." ปาร์คเยอีนเอ่ย ...เธอไม่อยากให้ซอนมีเห็นเธอในสภาพนี้เลย
สภาพคนจนๆ คนเดิม... คนเดินดิน...ที่แทบไม่มีอะไร ... 

"ทำไมต้องหลบหน้ากันด้วยล่ะ..." ซอนมีเอ่ยด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว ก่อนจะปัดฮู้ดของปาร์คเยอีนออก 

"ซอนมี....ทำไมถึงมาคนเดียวได้...พ่.." ปาร์คเยอีนยังไม่ทันจะถามว่าพ่อไม่ให้เอาบอดี้การ์ดมาด้วยเหรอ
ซอนมีก็สวนขึ้นมาก่อนด้วยสีหน้าแสดงอาการน้อยใจอย่างเห็นได้ชัด .... 

"ไม่ต้องมาพูดเรื่องอื่น....ทำไมต้องหลบหน้ากันด้วย..." ซอนมีเอ่ย ...ปาร์คเยอีนอึกอักจนไม่รู้จะพูดอะไรออก 

"แค่ไม่รัก . ... ชั้นก็เจ็บมากพอแล้ว...แต่นี่ถึงกับต้องหายไปเลย...งั้น..หรอ.." ซอนมีน้ำเสียงขาดห้วงไป 
ราวกับหยาดน้ำตาจะร่วงรินลงมาจากดวงตากลมโตนั้น ... ทำให้ปาร์คเยอีนเงยหน้ามองด้วยความตกใจ ... 

"ซอนมี..." ปาร์คเยอีนเรียกเสียงอ่อน ... "มันไม่ใช่อย่างนั้น..." 

"ถ้าไม่ใช่อย่างนั้นแล้วอย่างไหน...ทำไมต้องหลบหน้ากัน...อุ๊ย!!" ซอนมีกำลังจะพร่ำพรรณาไปมากมาย
ปาร์คเยอีนเถียงไม่ทันเลยได้แต่ดึงเธอเข้ามากอดแนบอกไว้.... ก่อนจะพูดเบาๆ ... 

"พี่พูดไม่ทันแล้ว...ซอนมี...ฟังหัวใจพี่เองแล้วกัน..." ปาร์คเยอีนเอ่ยด้วยความรู้สึกผิด
ทำให้ซอนมียืนนิ่งอยู่เนิ่นนานด้วยความเขินปนประหลาดใจ .... ก่อนที่ปาร์คเยอีนจะคลายอ้อมกอดจากเธอ ... 

"พี่...รักซอนมีนะ... แต่สิ่งที่ทำให้พี่ต้องห่างกับซอนมี...ก็เพราะว่าพี่รู้ตัวพี่ดี ..
ซอนมีก็เห็น..ชีวิตพี่มันเป็นยังไง...จนก็จน หาเช้ากินค่ำ...ซอนมีมีพร้อมทุกอย่าง...มีทุกอย่างดีอยู่แล้ว
ไม่จำเป็นต้องมาจมอยู่กับคนอย่างพี่...." ปาร์คเยอีนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้าใจ...

"แคร์ทำไม...แคร์อะไร?" ซอนมีเอ่ยด้วยเสียงอ่อน...ก่อนจะใช้ดวงตากลมโตมองคนที่อยู่ตรงหน้าด้วยความพิจารณา

"แค่เรารักกัน...มันยังไม่พออีกเหรอ..." ซอนมีเอ่ยถาม ทำให้ปาร์คเยอีนอึ้งไป...

นั่นสินะ...ไม่พอหรือไง... 

ซอนมีไม่รอให้ปาร์คเยอีนหาคำตอบได้ด้วยตนเองหรอก...เพราะเธอโอบรอบลำคอของอีกฝ่าย
ก่อนจะโน้มให้ริมฝีปากของปาร์คเยอีนประทับกับริมฝีปากของเธออย่างดูดดื่ม... 
ทั้งสองหลับตาลง..แล้วมอบจูบอันอ่อนหวานให้แก่กัน.... 

คำตอบนั้น...ขอให้เธอได้เป็นคนตอบให้กับปาร์คเยอีนเอง...ด้วยหัวใจจะดีกว่า...

เพราะบนทางเดินของความรัก... 
ไม่ว่าจะเป็นขอบฟ้า แผ่นน้ำ เชื้อชาติ ศาสนา หรือแม้แต่เพศ...ไม่มีอะไรสามารถขวางกั้นมันได้ 
รักไม่มีพรหมแดน...ไม่มีฤดูกาล.. 
มันขึ้นอยู่กับว่า...ตัวคุณ จะเปิดใจให้ความรักเข้าไปทักทายเมื่อไหร่.... 

หน้าหนาวนี้...กอดใครสักคนข้างๆแน่นๆหรือยัง..... ^^