เธอคือเจ้าสาวของผม

เนื้อเรื่อง

เมื่อ 2 ปีก่อน   วันที่ 5 พฤษภาคม   ผมตื่นแต่เช้าอย่างเดียวดายบนเตียงเล็กๆ   ผมทำกิจวัตรประจำวันทุกอย่างเหมือนเคย   ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง   และตอน 9 โมงเข้าผมก้ออกจากบ้านไปทำงาน
              ผมทำงานเป็น DJ   วันนี้ผมได้รับโทรศัพท์จากผู้หญิงคนหนึ่ง   เธอมีน้ำเสียงอันนุ่มนวลและเหมือนต้องการให้ผมมีความสุข   และเมื่อผมได้เจอเธอ   ผมได้เห้นใบหน้าอันยิ้มแย้มและเสียงอันแจ่มใสทุกครั้งที่ได้คุยกัน   เธอชอบบอกตัวเองว่าเธอไม่สวย   ซึ่งผมดูแล้วเธอก็ o.k. ดีไม่ได้สวยไปกว่าผู้หญิงอื่นเลย    แต่แปลกตรงที่มีคนมาชอบเธอและเอ็นดูเธอมากมาย   อาจเป็นเพราะเธอเป็นคนอัธยาศัยดีและเป็นคนสนุกสนานตลอดเวลา   เธอไม่ค่อยเงียบเวลาอยู่กับผม   เธอไม่ใช่คนยิ้มเก่ง   แต่เรามักจะยิ้มให้กันเสมอเมื่อคุยกัน   ผมเป็นคนพูดเก่งมาก   แต่เธอก็ไม่เคยบอกผมว่า\"แค่นี้ก่อนนะ\"เลยแม้แต่ครั้งเดียว   แต่จะเป็นผมเสียมากกว่า   นานไปเรื่อยๆ   ผมรักเธอมากขึ้นกว่าเก่าอีก   แต่ผมไม่เคยบอกเธอสักครั้ง   และเมื่อปีที่แล้ว  วันที่ 5 พฤษภาคมผมได้บอกความรู้สึกให้เธอรู้จนได้   แต่นั้นก็ไม่ใช่ความในใจของผมทั้งหมด   ผมต้องการให้เธอเรียนจบก่อน   และเมื่อวันนั้นมาถึง    ผมจะให้ของขวัญชิ้นพิเศษสุดสำหรับเธอ
               วันเวลาผ่านไปเรื่อยๆ   เธอได้เรียนจบและมีงานทำเรียบร้อยแล้ว   ผมคิดว่ามันถึงเวลากับการที่เธอจะได้รับของขวัญแล้ว    ผมจะให้เธอเป็น\"เจ้าสาว\"ของผม   ผมจึงลุกขึ้นมาเตรียมการทุกอย่างให้พร้อม   ผมวาดจิตนาการว่า...ผมเจอเธอที่ใต้ต้นไม้ใหญ่   เสื้อผ้าที่ดูเรียบร้อยและเหมาะกับผม   ให้เธอเอ่ยชมเสื้อผ้าของผม   น้ำหอมขวดใหม่ที่ผมไม่ค่อยได้ใช่นักให้เธอประหลาดใจ   และถามว่า\"วันนี้มีอะไรพิเศษรึเปล่า\"   มือที่ผมทาโลชั่นอย่างดีให้นุ่มและคู่ควรพอที่จะกุมมือเล็กๆของเธอไว้   คำพูดสั้นๆรวบรัดของผมที่พร้อมจะบอกเธอ...ให้เธอยิ้มและน้ำตาเอ่อเล็กๆ   ดอกไม้สีขาวช่อเล็กๆ   กลิ่นหอม...พร้อมกับ...\"แหวนแต่งงาน\"สำหรับเธอ
                ผมไปหาเธอตามนัดที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง   ผมรอเธออยู่ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่  
                     1 ชั่งโมง   ผ่านไป...
                     2 ชั่งโมง 27 นาที   ผ่านไป...เธอก็ยังไม่มา
                     4 ชั่วโมง 27 นาที   ผ่านไป...
                ทันใดนั้น!เสียงโทรศัพท์มือถือของผมก็ดังขึ้น   มันเป็นเบอร์โทรศัพท์ของเธอ   เสียงผู้ชายคนหนึ่งที่ไม่คุ้นหูกำลังคุยกับผมอยู่   เขาเป็นเจ้าหน้าที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง   เธอถูกรถชน!   ขณะที่เธอดอกไม้สีขาวช่อเล็กๆช่อหนึ่งข้ามถนน   ที่โรงพยาบาล...เธออยู่ห้องผู้ป่วยฉุกเฉิน   หลังจากนั้นพ่อแม่ของเธอก็ตามมา   พร้อมกับไถ่ถามว่าเธอเป็นอย่างไรบ้าง   ผมไม่มีแม้แต่เสียงที่จะตอบ   มีแต่น้ำตาแห่งการรอคอย   แล้วผมก็เผลอหลับไป...อย่างไม่รู้ตัว
                ผมตื่นขึ้นมาไม่เห็นใคร   ผมจึงถามพยาบาลที่รับผิดชอบ   หมอบอกว่าอาการของเธอยังไม่ดีนัก   ต้องใช้เครื่องช่วยหายใจอยู่   เธอเสียเลือดมาก   กระดูกชิ้นหนึ่งหักทิ่มปอด   เวลาผ่านไปมากมว่าครึ่งวัน   ผมนั่งใกล้ๆกับเตียงของเธอเข้าไปกุมมือของเธอไว้   ผมไม่อยากให้มีวันนี้เลย...วันที่คนที่ผมรักต้องมานอนหลับใหลอย่างไม่รู้ชะตากรรมอย่างนี้   ตลอดเวลาที่เราคบกัน   เธอไม่เคยเงียบอย่างนี้เลย   เมื่อไหร่...เธอจะกลับมามอบรอยยิ้มนั้นให้ผม   ได้ไหม...ได้โปรด   ขณะที่ผมกำลังสิ้นหวังสุดขีด   มือเล็กของเธอในอุ้งมือของผมกระตุกขึ้น   เธอเริ่มรู้สึกตัวอย่างช้าๆ   รอยยิ้มของเผยขึ้นมาจนไม่อาจห้ามได้   ผมกดออดเรียกหมอให้มาดูแลเธอ   ผมเรียกชื่อเธอ...เธอยิ้ม   ผมเห้นรอยยิ้มที่คุ้นเคยของเธอแล้ว   เธอพยายามจะเอื้อมมือไปหาพ่อแม่ของเธอ   แล้วเธอก็หันมาหาผมอีกครั้ง   เธอพยายามจะพูดอะไรบางอย่างกับผม   แต่เธอพูดไม่ได้   ผมขอปากกาและกระดาษจากนางพยาบาล   เธอใช้มือขวาเขียน   มือที่เธอไม่ถนัด   ผมอ่านได้ความว่า\"ชุดสวยดีนะ\"   ผมยิ้มและมองหน้าเธอ   ผมบอกว่าเตรียมมาเพื่อเธอโดยเฉพาะ   เธอเขียนอีกครั้ง   ผมอ่านได้ความว่า\"ใส่น้ำหอม...มีอะไรพิเศษรึเปล่า\"   ผมประหลาดใจมาก   เธอยังจำได้ดีว่าผมเป็นคนไม่ชอบใส่น้ำหอมสักเท่าไหร่นัก   ผมยิ้มพยักหน้าตอบรับผมใช้มือทั้งสองลูบเธอเบาๆ   เธอยังเขียนต่อ   ผมอ่าน   \"มือเธอนุ่ม...แปลก\"   มันแปลกเพราะผมเป็นคนมือหยาบกร้านมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว   เธอก็รู้   ผมน้ำตาไหลแล้ว   มันยั้งไม่อยู่จริงๆ
                ทุกอย่างเกือบเป็นไปอย่างที่คิด   แต่มันไม่ใช่ที่นี่!ไม่ใช่ตรงนี่!   เธอควรอยู่ในชุดสีขาว   เธอควรยิ้มให้ผมใต้ต้นไม้ใหญ่   ผมก้มลงไปบอกเธอ   คำพูดสั้นๆที่ผมเตรียมมาทั้งคืน   ผมบอกเธอทั้งน้ำตา   คำพูดที่ผมไม่เคยบอก\"ผมรักคุณ   แต่งงานกับผมนะ\"   ผมหยิบแหวนแต่งงานสวมลงที่นิ้วเธอ   เธฌอยิ้ม...ยิ้มทั้งน้ำตา   เธอสบตาผมอย่างจริงใจ   ผมก้มลงจุมพิตที่หน้าผากของเธอ   ลูบแก้มเธอ   เธอพยายามเขียนอีกครั้ง   ผมหยิบอ่าน  เธอเขียนยาวกว่าครั้งก่อนๆ\"คนไม่สวย  ไม่ดีพร้อมอย่างฉัน  จะเป็นเจ้าสาวของเธอได้หรอ\"ผมไม่ตอบ   แต่ผมยิ้มให้เธอและสบตาเธออีกครั้ง   นี่แหละ...คนรักของผม   คนที่ผมรักที่สุด...เจ้าสาวของผม   ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี
                วันรุ้งขึ้น   ผมได้ยินเสียงร้องไห้   ผมไม่อยากคิด   หรือว่า...ผมเปดประตูอย่างช้าๆ   เธอ...ใบหน้าที่เมื่อวานยังยิ้มให้ผม   แต่วันนี้ไม่มีอีกแล้ว   เธอเงียบไปแล้ว...หมอพูดแสดงความเสียใจ   ครั้งนี้เธอจะไม่ฟื้นขึ้นมาพูด   ไม่ฟื้นขึ้นมายิ้ม   ผมสังเกตเห็นที่มือของเธอไม่มีแหวนวงนั้น   แหวนที่ผมมอบให้   เธอถอดมันวางไว้บนโตะข้างๆเตียงพร้อมกับกระดาษแผ่นหนึ่ง   ผมหยิบขึ้นมาอ่าน   เธอเขียนไว้ยาวเหยียดถึงผม
                 \"  ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งุกอย่าง   ทุกคำที่พูด   ทุกสิ่งที่ให้   ทุกรอยยิ้มที่ส่งมา   ฉันอยากบอกมาตั้งนานแล้วว่า\"ฉันรักเธอ\"รักมากจนไม่อยากเห็นเธอเสียใจ   เมื่อไหร่ที่ฉันจะสวยพอ   คู่ควรพอกับเธอ...ที่ฉันรัก   อยากจะเป็นเจ้าสาวของเธอ   ฉันอยากใส่ชุดเจ้าสาวสีขาวที่สวยงามสักครั้งในชีวิต   แต่ฉันไม่อาจรับแหวนวงนี้ไว้ได้   เพราะฉันรู้ดีว่ามันไม่เหมาะกับฉัน   แหวนวงนี้มีค่ามาไปสำหรับฉัน  ฉันรับได้เพียง...ความรู้สึกดีๆที่เธอมีให้  ฉันรับได้เพียง...คำพูดที่ฉันเฝ้ารอฟังจากเธอมานานแสนนาน   เท่านั้น...ที่ต้องการ  และฉันจะนำมันติดตัวไปทุกที่  ไม่ว่าฉันจะอยู่บนโลกใบนี้หรือไม่ก็ตาม  ฉักเธอ...ที่สุดแห่งความรักของฉันตลอดไป\"
                 ผมอ่านจบ   น้ำตาของผมมันหยดลงกระดาษแผ่นนั้น   ซึ่งมันมีคราบน้ำตาหยดหนึ่งอยู่แล้ว   น้ำตาของเธอ   ไม่น่าเลย...เธอคิดผิด   นี่แหละคือแหวนของเธอ   คือความรัก   คือสิ่งที่เธอควรได้รับ   ผมตัดสิใจ   แล้วบอกพ่อแม่ของเธอให้จัดเตรียมงานงานหนึ่ง   งานศพของเธฮ   ก่อนที่จะนำเธอเข้าไปในโลงสี่เหลี่ยมเล็กๆนั้น   ผมขอว่าให้เปลี่ยนชุดให้เธอ   ผมสั่งชุดเจ้าสาวสีขาวชุดหนึ่ง   ผมให้แม่และน้องสาวของผมเปลี่ยนให้เธอพร้อมกับแต่งหน้าบางๆให้
                 บัดนั้   เธอนอนหลับใหลอยู่บนแท่นไม้ที่ห้อมล้อมด้วยดอกไม้ประดับ   เธอสวมชุดเจ้าสาวสีขาวตามที่เธอหวัง   สวมแหวนวงนั้น   และวันนี้...เธอสวยที่สุด   ไม่มีใครสวยเท่าเธอในสายตาผม\"ผมรักเธอ...ที่สุดแห่งความรักของผมตลอดไป\"   เมื่อก่อน...ผมไม่เคยบอกเธอว่าผมรักเธอเลย   เพราะผมคิดว่าเธอยังเรียนไม่จบ   เธอควรเรียนให้จบเสียก่อน   แต่ผมคิดผิด    ตอนที่ผมมีเวลาผมน่าผมบอกเธอ...
                 ปัจจุบัน...หลายสิ่งหลายอย่างเปลี่ยนไป   ผมบอกเธอต่อหน้าหลุมศพเธอว่า\"ผมรักเธอ\"เพราะผมคิดว่า...ไม่มีใครสวยไปกว่าเธอ...อีกแล้ว   จากนี้และตลอดไป