แรกรักของใจ

....กลินาเหลือบมองกัญจน์ที่นั่งอยู่ตรงข้าม เขาไม่ได้สนใจและต่อบทสนทนากับบิดาถึงเรื่องกีฬาสไตล์ผู้ชายเรื่อย ๆ ทว่าจริง ๆ แล้วหากพูดให้ถูกไม่ใช่เพียงแค่เขาหรอก ทุก ๆ คนที่โต๊ะอาหารสามารถพูดคุยกันได้อย่างเป็นธรรมชาติ โดยปราศจากเธอร่วมบทสนทนา ความผิดแปลกเกิดกับเธอเพียงคนเดียวมาเนิ่นนานฉะนั้นความชินชาจึงทำให้ไม่เจ็บนัก ยอมรับว่าแวบแรกเธออยากปฏิเสธแล้วแกล้งยุ่งเพื่อขอตัวจากการร่วมทานอาหารมื้อนี้ รู้ดีแก่ใจว่าตนนั้นไม่คู่ควรแม้แต่น้อย
กลินารับรู้เพียงรสชาติอาหารที่ฝืดเฟือนทั้งที่บนโต๊ะคือแกงส้มไข่ชะอมใส่กุ้งของโปรด เชื่อถือรสมือของป้านิ่มได้เลยว่าต้องอร่อยแน่นอน ในเวลาปกติดธอคงเจริญอาหารแต่วันนี้มีเหตุให้คิดมากจนเรื่องกินที่ว่าสำคัญยังถูกลืม.. การก้าวเข้าไปเป็นหนึ่งในครอบครัวสุริยจักธานันท์เป็นเรื่องง่าย เพราะคนในเปิดรับ แต่สำหรับกาลินาไม่ใช่ เด็กหญิงตัวอ้วนในวันวานแข็งแกร่งจนน่ากลัว เธอไม่ใช่คนบอบบางน่าถนุถนอมเหมือนกสิตาที่เวลาถูกแกล้งจะมีพี่ชายคอยปกป้อง กลินาเรียนรู้ว่าพี่ ๆ ตระกูลสุริยจักรธานันท์จะภูมิใจอย่างน้อยถ้ามีใครชมน้องสาวมันเหมือนกับว่าพวกเขาจะอดอวดใครไม่ได้ กสิตาถูกชมว่าน่ารัก เรียนดี ซึ่งหัวศิลป์เด็กติสขั้นสูงอย่างกลินาทำไม่ได้ แต่ถ้าใช้กำลังก็ว่าไปอย่าง อย่างน้อยตัวอ้วน ๆ ก็ทำให้เธอมีแรงเยอะกว่า นั่นคือเหตุผลว่าทำไมเดือนธันวาคมข้างสนามบาสโรงเรียนจึงมีหนุ่มหล่อมาดูอยู่ทุกปี งานกีฬาสีสำหรับเธอถือเป็นเรื่องใหญ่เพราะ หนึ่งปีจะมีสักวันที่เป็นของเด็กหญิงตัวอ้วนอย่างแท้จริง...แต่นั่นไม่ได้ทำให้ภูมิใจมันคือวิธีเรียกความสนใจของเด็กขี้อิจฉามากกว่า เธออยากเล่นอยู่ในสนามให้นาน จนเคยคิดว่าสมาคมบาสน่าจะเพิ่มเวลาการแข่งขันให้นานกว่านี้ช่างเป็นความคิดที่เด็กเหลือเกิน กว่าจะรู้ตัวเด็กหญิงตัวอ้วนก็กลายเป็นสาวสะพรั่ง ส่วนสูงเพิ่มขึ้นจากการเล่นกีฬาสม่ำเสมอจนอยู่ในเกณฑ์มาตรฐาน กลินาเติบโตมาเป็นสาวที่จัดว่าน่ารัก ผิวพรรณเปล่งปลั่งสุขภาพดี อดีตคอยหล่อหลอมเธอจนกลายเป็นคนเก็บความรู้สึก และนิ่งได้น่ากลัวระคนน่ามองเสียทีเดียว บางคนบอกว่าคือเสน่ห์แต่เธอไม่คิดอย่างนั้น ถ้าบอกว่าปมด้อยกลินายังคิดว่าน่าเชื่อกว่าเป็นไหน ๆ
"พรุ่งนี้นาจะไปทำบุญที่วัด คุณป้าไปพร้อมนาไหมคะ" กลินาถามผู้อาวุโสเสียงกระซิบด้วยเกรงว่าการเอ่ยทะลุป้องขึ้นมาคนละเรื่องกับบทสนทนาบนโต๊ะอาหารจะทำให้งานกร่อย
"อืม...ไปพร้อมนาเลยแล้วกันจ่ะ ป้าว่าจะถวายเพลแล้วก็ถวายสังฆทานด้วย นี่ ๆ....หนุ่มๆ มีใครว่างไปทำบุญกับแม่พรุ่งนี้ไหมฮึ"
กลินาเกือบตกเก้าอี้เมื่อคุณหัสยาหันไปถามเสียงดัง เธอพยายามเลี่ยงการเป็นจุดสนใจ แต่คิดผิดถนัดที่นำเรื่องเล็กน้อยนี้ขึ้นมาพูดเพียงแค่กลัวว่าหลังทานอาหารเสร็จจะไม่ทันได้บอก
"เอ้าๆ ชวนไปทำบุญล่ะเงียบ ทีหนูตาชวนไปตีกอล์ฟล่ะคุยกันจัง" คุณหัสยาเอ็ดไม่ได้จริงจังนัก คนกลางอย่างกสิตาเลยต้องออกโรงเข้าข้างผู้ยิ่งใหญ่ของบ้านแทน
"น้องตาไม่ไปตีกอล์ฟแล้ว ไปทำบุญกับคุณป้ากับพี่นาดีกว่า"
"อ้าว! แล้วงี้พี่กรก็ไม่มีแคนดี้สิจ๊ะ" อลงกรณ์แกล้งหน้าคว่ำ เขาจะไปไหนได้ถ้าไม่ใช่สุดท้ายต้องตามยายแก่นของเขาไปทุกที่
"แล้วเราล่ะว่าไงฮึกัญจน์" กัญจน์เหลือบมองหญิงสาวข้างมารดา กลินาไม่ได้เอ่ยสิ่งใดหลังจากเอ่ยชวนจบก็ก้มหน้างุดกินข้าวพลางฟังบทสนทนาพลาง มีเพียงยิ้มน้อยแต่งแต้มใบหน้าเมื่อสบตาเขาอย่างเสียมิได้
"คงขอตัวครับ ผมว่าจะเข้าไปในเมืองทำธุระส่วนตัวนิดหน่อย เกรงว่าจะทำใหทุกคนเสียเวลา"
"นานขนาดนั้นเชียว ธุระประเภทไหนกันยะ" คุณหัสยาค้อนให้ลูกชายตัวดี กัญจน์รักความเป็นส่วนตัวและไม่ค่อยพูด ถึงแม้จะได้รับค้อนวงใหญ่จากแม่เขาก็ไม่ยอมตอบหรืออธิบายอะไรต่ออยู่ดี
"อันที่จริง...พรุ่งนี้ไม่ใช่ผมคนเดียวหรอกครับแม่ที่ไปไม่ได้"
"หือ?" อาการงุนงงของมารดาทำให้กัญจน์หลุดยิ้ม และนั่นคือรอยยิ้มแรกที่กลินาได้เห็นหลังเขากลับมา
"ผมจะให้นาพาไปธุระครับ ยืมตัว จองแล้วนะ ดิว" 

แค่กๆ"น้ำค่ะพี่นา" กลินารีบจิบน้ำเปล่าที่น้องสาวหยิบให้ เธอมองท่าทีไม่ทุกข์ร้อนของเขาอย่างไม่ไว้วางใจ เขานั่งทานข้าวและเปลี่ยนเรื่องคุยต่อได้น่าตาเฉย คนอย่างกัญจน์ สุริยจักรธานันท์ จะมีธุระอะไรกับใครที่ไหนอย่างไรเป็นไปได้หมด แต่ยกเว้นกับเธอ กลินา สยานนท์ คนที่เขาบอกว่าเกลียดสุดหัวใจ ความรู้สึกของกัญจน์เมื่อ 11 ปีที่ผ่านมาเป็นอย่างไร กลินาเชื่อสนิทใจว่ายังเป็นเช่นนั้น เขาไม่เคยเปลี่ยนไป! และกำลังมาเอาคืน! ความกลัวแล่นผ่านหัวใจที่เคยคิดว่าด้านชาไปแล้ว วันนี้มันกลับเต้นแรงจนกลัวว่าจะระเบิดออกมา ถ้าเขาอยากจะเล่นเกมก็จงเล่นไปคนเดียวเถอะ! ถ้าพลาดท่าเมื่อไหร่ กัญจน์เสร็จเธอแน่!...
.
.
.
เวลาเปลี่ยน...อะไร ๆ ก็มักจะเปลี่ยนไป...จริงหรือเปล่า?

????????

>กลับมาแว้ว จะกลับมาอัพต่อแว้วจ้า<

ปี 2565 นี้มาสนุกให้เต็มที่กับเรื่องราวของพวกเขาสองคน

เป็นกำลังใจให้ด้วยค่า ติดตามเขาเยอะๆ น้า คิดถึงงงง (^~^)