"หวานชิบ...."
เสียงบ่นกระปอดกระแปดดังขึ้นเมื่อริมฝีปากที่ทาบทับอยู่เมื่อครู่นี้ละออกไป
คุโรโกะ เทตสึยะเงยหน้าขึ้นมองคนนั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟาข้างๆ ที่อยู่ดีๆก็ดันปลายคางเขาให้หันไปหาแล้วโน้มหน้าลงมาขโมยจูบอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ฮานามิยะขมวดคิ้วมุ่นแล้วบ่นงึมงำไม่หยุด คุโรโกะไม่เอ่ยปากว่าอะไรแต่ในใจแอบคิดอยู่นิดหน่อย
จะบ่นอะไรกันนักหนาครับ เป็นคนจูบคนอื่นเขาเองแท้ๆ
วันนี้เป็นวันอาทิตย์ เป็นเรื่องปกติที่คุโรโกะจะมาบ้านฮานามิยะแต่เช้า เพื่อที่จะเลือกหนังสือนิยายจากชั้นวางสูงท่วมหัวของอีกฝ่ายมานั่งอ่านอยู่ข้างกันเงียบๆ ทั้งเขาทั้งฮานามิยะต่างก็เป็นสาย indoor กันทั้งคู่ วันหยุดทั้งทีจะได้ออกไปผจญกับผู้คนมากมายข้างนอกก็เห็นทีจะไม่ไหว ทุกๆวันอาทิตย์ (หรืออาจจะรวมไปถึงวันเสาร์ที่ไม่มีชมรม) ภาพของคน 2 คนนั่งพิงกันอ่านหนังสืออยู่เงียบๆโดยแทบจะไม่มีบทสนทนาใดๆแลกเปลี่ยนกันเลยจึงเป็นภาพที่พบเห็นได้บ่อยครั้งในห้องนั่งเล่นที่คอนโดของฮานามิยะ
เห็นเป็นแบบนี้แต่อย่างน้อยๆ พวกเขาก็คบกันอยู่ประมาณหนึ่ง ดังนั้นการที่อีกฝ่ายจะโน้มตัวลงมาดึงเขาเข้าไปจูบแบบนี้จึงไม่ใช่เรื่องน่าตกใจอะไรนัก เพียงแต่ก็เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นไม่บ่อยเท่าไหร่แค่นั้นเอง
"ไปกินอะไรมา ทำไมถึงได้หวานจนคลื่นไส้ขนาดนี้"
เสียมารยาทจังเลยนะครับ ฮานามิยะซัง = =
"เป็นเพราะวนิลาเชคมั้งครับ ผมแวะมาจิบะก่อนมาที่นี่แป๊บนึง"
"ชิ!
ของหวานๆพรรค์นั้นยังอุตส่าห์ดื่มได้ทุกวันๆอีกนะ"
"........ก็มันอร่อยนี่ครับ"
แม้ในใจจะหงุดหงิดที่อีกฝ่ายพูดจาเหมือนกำลังลบหลู่วนิลาเชคสุดที่รัก แต่คุโรโกะก็ไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกมา เนื่องด้วยรู้ดีว่ารสนิยมของเรา 2 คนแตกต่างกันมากขนาดไหน
ฮานามิยะไม่ชอบของหวาน จะมีน้ำตาลสักนิดก็ยังไม่ได้ กาแฟที่ดื่มทุกครั้งเป็นกาแฟดำ ชอบกินชอกโกแลตก็ตาม แต่ที่กินก็ต้องเป็นกาเกา 100% เท่านั้น คนที่แพ้ของหวานขนาดนี้ มาเจอกับวนิลาเชคที่มีทั้งน้ำตาลและรสชาติของวนิลาที่ทั้งหอมและหวานเข้าเต็มที่จะรับไม่ได้ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก
คุโรโกะพลิกหนังสือหน้าต่อไป กำลังจะบอกถ้าไม่ชอบขนาดนั้นทีหลังก่อนจะจูบก็หัดบอกกันก่อนสิครับ แต่ยังไม่ทันได้เอ่ยปากพูด ปลายคางก็ถูกคนข้างๆจับให้หันไปหาอีกแล้ว และก้อนสีน้ำตาลเล็กๆบางอย่างก็ถูกยัดเข้ามาในปากโดยที่เขาไม่ทันได้ตั้งตัวด้วยซ้ำ
"อื้อออออ!!~~~~~"
ความรู้สึกแรกที่รับรู้ได้คือความขม...
ขมมาก....ขมจนอยากจะคายทิ้ง นี่มันอะไรกัน ของที่ขมขนาดนี้ยังเรียกว่าเป็นของกินได้อยู่อีกหรือ
คุโรโกะหลับตาแน่น มือไม้ปัดป่ายไปมา แต่จะคายก็คายไม่ได้เมื่อปากถูกปิดด้วยฝ่ามือที่ใหญ่กว่านั่น แต่ยิ่งอมไว้นานความขมก็ยิ่งกระจายไปทั่วปาก ทรมานเสียจนน้ำตาซึมออกมาเลยทีเดียว
"แบบนี้จะได้ค่อยหายหวานลงหน่อย"
หนอยแน่ะ ฮานามินะซัง!!!
ดวงตาสีฟ้ากลมโตที่เอ่อคลอไปด้วยนํ้าลืมขึ้นจ้องคนตัวสูงกว่าอย่างอาฆาต ฮานามิยะเห็นแบบนั้น มุมปากยิ่งยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม
"กลืนเข้าไปสิ อมอยู่อย่างนั้นเดี๋ยวก็ขมแย่หรอก"
แม้จะไม่อยากทำตามที่อีกฝ่ายพูดเท่าไหร่นัก แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันเป็นเรื่องจริง คุโรโกะ เทตสึยะหลับตาปี๋ พยายามกลืนช็อกโกแลตชิ้นนั้นลงคอไปอย่างยากเย็น
"แค่กๆๆ ทำอะไรน่ะครับ ฮานามิยะซัง!!!"
"อืม
แบบนี้คงดีขึ้นหน่อยแล้วมั้ง"
ยังไม่ทันที่คุโรโกะจะเข้าใจส่าอีกฝ่ายกำลังพูดถึงเรื่องอะไร ริมฝีปากร้อนๆก็กดทับลงมาอีกครั้งอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยจนต้องเบิกตากว้าง
"อื้อ!!!!"
ปลายลิ้นแทรกเข้ามาควานลึกในโพรงปาก จูบที่เคยแลกเปลี่ยนกันไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง หากคราวนี้ให้ความรู้สึกที่ต่างออกไป ปกติจะมีบ้างที่คุโรโกะจะรับรู้รสขมของช็อกโกแลตที่ฮานามิยะชอบกินได้จากปลายลิ้นของอีกฝ่าย แต่ครั้งนี้รสขมนั้นกลับอบอวลอยู่ในโพรงปากของเขาเอง จูบของฮานามิยะนั้นส่วนมากจะเป็นจูบที่อ่อนโยนจนทำให้รู้สึกสบาย แต่คราวนี้ไม่ใช่ มันดูดดื่มจนปลดเปลื้องพละกำลังทั้งหมดที่มีไปจนสิ้น จูบที่ราวกับถูกดูดวิญญาณ...
ทุกครั้งที่ปลายลิ้นถูกดูดดึง เหมือนมีระแสไฟฟ้าอ่อนแล่นปราดทั่วร่าง คุโรโกะครางเบาๆเมื่ออีกฝ่ายเอียงคอเปลี่ยนมุมให้รสจูบลึกซึ้งขึ้น ดูดกลืนความตั้งใจที่จะขัดขืนของเขาให้ปลิวหายไปได้ราวกับมันไม่เคยมีอยู่มาตั้งแต่แรก
ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่ความขมในปากแปรเปลี่ยนเป็นรสหวาน คุโรโกะแทบจะไม่เหลือเรี่ยวแรงพยุงตัวเองอยู่แล้วตอนที่ริมฝีปากของฮานามิยะละออกไปในที่สุด ลมหายใจของเขาหอบกระชั้น มือ2ข้างต้องวางไว้บนอกของอีกฝ่ายเพื่อยันตัวเองไว้ไม่ให้ล้มลงไปในอ้อมกอดของฮานามิยะทั้งตัว จูบที่แลกเปลี่ยนกันยาวนานจุดไฟในดวงตาเขาขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อคุโรโกะเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายก็พบว่าฮานามิยะเองก็ไม่ต่างกัน ยังดีที่อีกฝ่ายมีสติพอจะหยุดตัวเองเอาไว้ได้ก่อนที่อะไรๆจะเลยเถิด ไม่อย่างนั้นคุโรโกะคงไม่จบแค่ความเจ็บตึงบนริมฝีปากเพียงที่เดียวแบบนี้แน่ๆ
ปลายนิ้วของฮานามิยะกำลังไล้ริมฝีปากที่แดงก่ำของคนตัวเล็กกว่าอยู่อย่างเลื่อนลอย สบตากันอยู่สักพักก่อนที่อีกฝ่ายจะรู้สึกตัว ละมือออกไปพร้อมกับหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านตามเดิม
บรรยากาศกระอักกระอ่วนขึ่นมาทันที และคุโรโกะก็ยิ่งทำอะไรไม่ถูกมากขึ้นเมื่อฮานามิยะบ่นขึ้นมาอีกครั้งเบาๆ
"ไม่ได้หวานน้อยลงกว่าเดิมเลยซักนิด บ้าชิบ"
คนฟังหน้าแดงก่ำ....หยิบหนังสือที่ร่วงลงไปกองอยู่บนตักตั้งแต่ตอนที่อีกฝ่ายก้มลงมาจูบครั้งที่ 2 ขึ้นมาบังหน้า บ่นพึมพำอยู่ในใจเบาๆ
ก็แล้วมันเป็นเพราะใครกันแน่ล่ะครับ ฮานามิยะซัง!!!!!!!!!!!!!!
//////////////////////
ฮานาคุโระนี่มัน............ >/////////////////<
กลับมาอ่านอีกครั้ง ก็ยังฟินเหมือนก่อน
สารภาพว่าไม่เคยอ่านฟิคคู่นี้มาก่อน คือไม่จิ้นด้วย แต่มือลั่น กดมาเจอ ทำไมดีอย่างงี้นะ ความเอาแต่ใจ แบดๆของฮานามิยันกับความดื้อเงียบของน้องครกนี่มันเข้ากันมาก นี่อ่านแล้วก็เขินแทน แต่ ณ จุดนี้คือสงสารช็อกโกแลต ขมแค่ไหนก็พ่ายความหวานของ 2 คนนี้ ขอบคุณสำหรับฟิคนะฮะ อ่านละเขินไปด้วยเลย
เสพติดคู่นี้ไปซะแล้ว
เสพติดคู่นี้ไปซะแล้ว
ฮานะคุโระ.....ไม่คิดว่าจะดีงามขนาดนี้ ฮืออออออ
ขมแค่ไหนเข้าปากน้องก็หวานหมดนั่นแหละฮานะยัน 555555555
น่ารักเกินไปค่ะ ฮื่ออออ >//<
ไม่ได้เกี่ยวกับวานิลาเชคสักนิดมันขึ้นอยู่ว่า "กับใคร" ต่างหาก
โอ๊ยๆๆๆ ขอบคุณค่ะ
อ่านไปยิ้มไป ฟินนนนนนนนนนนน
ชอบมากค่ะ///
และเขินมากด้วยค่ะ อ๊างง>//////<
ฮานะคุโรมาคู่กันนี่มันเข้ากันได้อย่างไม่น่าเชื่อจริงๆ ด้วยยยย
รักไรท์จังกันค่ะ คู่นี้หาอ่านยากมาก แล้วไรท์ก็เขียนได้น่ารักมากด้วย อ่านตอนนี้แล้วหลงรักฮานามิยะหนักกว่าเดิมอีกคะ>..<
ขออีกๆๆๆๆ ~~~~
เป็นคู่แรร์ที่ชอบ และหาอ่านยาก(มาก)T_T น่ารักมากค่ะอ้ายๆเอาอีกๆ //บ้าไปแล้ว
แตกต่างอย่างเข้ากันจริงๆคู่นี้
อ่านแล้วเขินไม่หยุดเลย
คำพูดกับการกระทำมันขัดแย้งกันนะฮานามิยะคุง
เดี๋ยวต้องกลับไปอ่านแมตซ์เซย์รินกับคิริซากิไดอิจิใหม่แระ ฮาาาา