คิดผิดนะฟิคนี้...ที่มีหนูเป็นลูกการิน!

ลำดับตอนที่ #62 : :>>: บทที่ 59 :

            ความเดิมตอนที่แล้ว >>>

            เสียงกระซิบเย็นๆ ที่คุ้นเคยทำให้ผมชะงัก ก่อนที่ผมจะถามอะไร เสียงนั้นก็ตอบกลับมาก่อน

            ‘ที่ห้องถ่ายเอกสาร น้ำอบกำลังแย่’

            พรายกระซิบบอกผมมาจนได้...!

-------------------------------------------------------------------

:>>: บทที่ 59 :<<:

เหตุผลอาชญากร

            < :: NAMAOB :: >

            จู่ๆ ตัวฉันที่ด้านชาไม่มีแรงขยับ ก็รู้สึกได้ว่าเลือดในตัวกำลังวิ่งพล่านไปทั่ว นิ้วเรียวๆ ของฉันเริ่มที่จะกระดิกได้อย่างไม่น่าเชื่อ ...ยากำยานจู่ๆ กลิ่นก็จางลงไปมากจนฉันเริ่มที่จะได้สติแล้วเริ่มปวดตุบไปทั่วทั้งตัว ...เหมือนร่างกายฉันจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ เมื่อพริกหวานเริ่มที่จะถลกชายกระโปรงฉันขึ้น

            ไม่นะ!

            พลั่ก!!!

            “โอ๊ยยยยยยยย!”

            ฉันได้รวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายชันเข่าตัวเอง กระแทกเข้ากับเป้าเขาอย่างว่องไว สมน้ำหน้าไอ้โรคจิต! นอนหน้าเขียวอยู่ตรงพื้นไปซะแบบนั้นนั่นแหละดี

            “กรี๊ดดดดดดดดดด!!! ใครก็ได้ช่วยด้วยยยยยยย”

            ว่าแล้วฉันก็พยุงร่างกายอันอ่อนเปลี้ยและเจ็บไปทั้งตัวด้วยขาแข้งที่อ่อนแรง ว่าก็ว่าเถอะ ขนาดฉันใช้มือหอบเสื้อผ้าที่หลุดลุ่ยของตัวเองมันยังสั่นระริกเลย จะเอาอะไรกับคนที่เจ็บตัวมาหมาดๆ แบบฉันกันเล่า ฉันไม่ใช่ซูปเปอร์เกิร์ลแข่งกับซูปเปอร์แมนนะ!

            “หนอยแน่ยัยบ้า! อย่าหนีนะว้อย!!”

            ดูเหมือนไอ้โรคจิตพริกหวานจะของขึ้นสุดๆ ไปเลย เขารีบพยุงตัวขึ้นมาด้วยสีหน้าที่แดงเป็นปื้นๆ ด้วยความโกรธแค้น ฉันกำลังหอบเอาร่างกายตัวเองไปให้ถึงหน้าประตู ก่อนที่จะเอื้อมมือหมายจะสัมผัสกับลูกบิด...

            หมับ!!!

            “โอ้ย!!!”

            เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ฉันเอายันต์บังตาออกจากประตูได้พอดิบพอดี พริกหวานกระชากผมฉันอย่างแรง จนหน้าฉันหงายและเกือบจะล้มลง ถ้าฉันไม่คว้าลูกบิดประตูได้ มีหวังงานนี้ฉันได้ถลาตัวไปให้ไอ้โรคจิตนี่หั่นฉันเป็นชิ้นๆ แน่

            “แสบนักนะแก มาให้ฉันปล้ำก่อนสิ ...หรืออยากจะโดนฆ่าก่อนฉันก็จะสนองให้! ฮ่าๆๆๆๆ!”

            ใบหน้าของพริกหวานที่เคยหล่อเหลา ในตอนนี้มันเริ่มจะบิดเบี้ยวราวกับใจอันมืดมัวของเขาแล้ว เพราะหลังจากที่เขากระชากผมฉันได้แล้ว เขาก็เอื้อมมือหยิบมีดอีโต้ที่เหน็บอยู่ตรงชายเข็มขัดทางด้านหลังออกมา ก่อนที่จะเงื้อมือขึ้น ด้ามมีดสะท้อนกับแสงอาทิตย์จนเงาวับทันที

            แย่แล้ว...!!!!

            ฉัวะ!!!

            “อ๊ายยยยยยยย”

            จู่ๆ กระดาษปึกหนาในห้องที่อยู่นิ่ง กลับขยับขึ้นมาบังใบหน้าฉันพร้อมกับรับมีดที่จะเข้ามาผ่ากลางแสกหน้าฉันได้อย่างทันท่วงที พริกหวานถึงกับสบถคำหยาบดังลั่น พร้อมกับไฟในห้องที่เริ่มจะกระพริบติดๆ ดับๆ มันทำให้ฉันเห็นสภาพที่แท้จริงภายในห้องนี้ ที่แท้มันคือห้องถ่ายเอกสารนี่เอง

            พรึ่บ!

            “เฮ้ย!!!? อะไรวะเนี่ย!!!”

            ไอ้โรคจิตเผลอปล่อยตัวฉันให้เป็นอิสระ เมื่อกระดาษภายในห้องจู่ๆ ก็กระจายออกมาจากชั้นพร้อมกัน จนทำให้สภาพห้องในตอนนี้เต็มไปด้วยกระดาษสีขาวลอยละล่องเต็มไปหมด ฉันถึงกับถูกขอบกระดาษบาดเอาที่ต้นแขนจนเลือดซิบ แต่ฉันก็ไม่คิดที่จะมองดูมันเลยแม้แต่วินาทีเดียว

            ...วิ่ง!!!...

            ฉันพยายามแล้วที่จะสาวเท้าออกจากห้องถ่ายเอกสาร แต่ทว่าเพราะร่างกายฉันนั้นไม่เอื้ออำนวยเอาซะเลย ทั้งเจ็บทั้งปวด ร้าวระบมไปทั่วทั้งตัวแบบนี้ใครกันมันจะไปขยับตัวไหว แต่ก็ช่างมันเถอะ เอาเท่าที่มีแรงก็แล้วกัน!

            “แกอยู่ไหน หา ยัยตัวทำเงินของฉัน! แกอยู่ที่ไหน!!!?”

            “!!!!?”

            เมื่อมือฉันจะสัมผัสกับลูกบิดที่อยู่ห่างมือเพียงแค่ไม่กี่เซน จู่ๆ ลูกบิดก็ขยับหมุน พร้อมกับใครคนนึงที่เปิดเข้ามาจนเกือบจะกระแทกเข้ากับหน้าฉัน ถ้าฉันไม่เบี่ยงตัวหลบอย่างรู้ทิศทางเสียก่อน

            “ระวัง!”

            คนเปิดประตูกระชากต้นแขนฉันอย่างแรง จนทำให้ฉันเสียหลักและไม่ทันได้เห็นหน้าคนเปิดเข้ามาชัดๆ ฉันก็ได้เข้าซุกหน้ากับลำตัวของเขาอย่างว่องไว พร้อมกันนั้น ฉันก็รู้สึกเหมือนเสียวแปลบที่ด้านหลัง ฉันรู้สึกเริ่มด้านชา ตามมาด้วยอาการแสบเหมือนโดนของมีคมบาดหลังเป็นทางยาว

            “โอ๊ย...!”

            ฉันครางเสียงอ่อยด้วยความเจ็บปวด ใบหน้าเหยเกเล็กน้อย และเมื่อฉันเงยหน้าขึ้นมองดูคนกระชากแขน ก็พบว่าเป็น...

            “เทียนหอม...”

            “ไอ้บรรลัยเอ๊ย!”

            ยังไม่ทันที่ฉันจะหายตกตะลึงกับการปรากฏตัวของเทียนหอมด้วยสภาพที่เหงื่อชุ่มตัว เทียนหอมก็จับบ่าฉันให้ออกไปจากตัวเขา เขาเอาตัวของเขามาบังร่างฉันเสียเอง โดยที่ฉันจะหันตามเขาไป ก็พบว่าพริกหวานยืนจ่อมีดอีโต้อยู่ไม่ห่างจากตัวฉันเลย เศษกระดาษสีขาวกระจายตามพื้นดูไม่เป็นระเบียบ บางชิ้นก็ขาด บางชิ้นก็อยู่ในสภาพดีซึ่งเอาไปใช้งานได้อยู่

            “อ้าว ตัวโกงมาช่วยนางเอกแบบนี้มันจะไปสนุกอะไรล่ะเนี่ย” พริกหวานจุ๊ปากหน้าเสีย ในขณะที่เทียนหอมตวาดด้วยน้ำเสียงที่เกรี้ยวกราดสุดๆ “นางเอกหนังวิปริตของแกน่ะสิไอ้เพี้ยน! บอกตามตรงว่าฉันไม่คิดไม่ฝันมาก่อนเลยว่าแกจะเป็นคนแบบนี้!”

            “เทียนหอม...”

            ฉันเรียกชื่อเขาเสียงสั่นเครือ ไม่รู้จะดีใจหรือว่าอะไรดีที่เห็นเทียนหอมโกรธแบบนี้

            “แล้วไงล่ะ!? ที่ฉันทำ ฉันก็มีเหตุผล ไม่ใช่ฆ่าไปเพราะความสนุกอย่างเดียวซะหน่อย ถอยไป อย่าได้เสือกเรื่องของชาวบ้านมากนัก ถ้ายังยืนทำตัวเป็นฮีโร่ให้สาวประทับใจอยู่อย่างนี้ล่ะก็ฉันก็จะชำแหละแกด้วย!”

            “เสียแรงที่น้ำอบแอบชอบแกมาแรมปี!”

            “เทียนหอม หยุดนะ...!!!” ฉันเอื้อมมือไปจับแขนเขาเขย่าให้หยุดพูด แต่ดูเหมือนเทียนหอมจะไม่สนใจ เพราะได้พูดต่อโดยที่ฉันได้แต่เขย่าแขนอย่างเอาเป็นเอาตายเท่านั้น “น้ำอบอุตส่าห์หลงไปชอบคนอย่างแกมาตั้งนาน นึกว่าจะเป็นคนดี ไม่คิดมาก่อนเลยว่าแกมันคือ...ฆาตกร!”

            “เทียนหอม...ระวัง!!!”

            ฉันกระชากแขนเขาสุดแรง จนเทียนหอมหันตัวเบี่ยงหลบมีดอีโต้ที่ฟาดฟันลงมาโดยฝีมือของพี่พริกหวานได้อย่างทันท่วงที ทันทีที่เขาหลบได้ พริกหวานก็ดูเหมือนจะบ้าคลั่งขึ้นมาอีก

            “ข้าไม่ใช่ฆาตกรนะว้อย! ย้ากกกกกกก!!!”

            “กรี๊ดดดดดดดดดดดด!!!”

            ฉันกรีดร้องเสียงหลงเมื่อเห็นประกายมีดที่มือพริกหวานกำลังสะท้อนกับแสงอาทิตย์ แล้วมันกำลังพุ่งตรงมาฟันกลางแสกหน้าฉันอย่างไม่มีทิศทางที่จะลังเล เทียนหอมรีบผลักร่างฉันให้ล้มลงไปใกล้กับทางออกของประตูห้อง พร้อมกันนั้น มือของเทียนหอมก็โดนคมมีดที่พริกหวานฟาดฟันลงมาบาดเข้าพอดิบพอดี

            “อ๊ากกกกกก!”

            ลิ่มเลือดถึงกับกระฉูดออกมาราวกับท่อประปาแตก มือเทียนหอมมีแต่น้ำสีแดงข้นคลั่กและมีกลิ่นคาวเหมือนเหล็ก อีกนิดเดียวมือของเทียนหอมคงจะขาดออกจากกันถ้าเขาชักมือกลับช้ากว่านี้อีกนิด แต่ก็ได้แผลฉกรรจ์แลดูสาหัสไม่น้อย

            “แก...!”

            เทียนหอมกรอกตามองพริกหวานตาขวาง ในขณะที่พริกหวานกำลังตะโกนออกมาด้วยท่าทีที่เป็นคนวิกลจริตสมบูรณ์แบบ

            “พวกแกจะไปรู้อะไร!! ข้าไม่ได้รวย ไม่ได้เกิดบนกองเงินกองทองแบบพวกแกนี่หว่า ข้าก็แค่อยากจะรวย อยากมีเงินเก็บเอาไว้เรียนต่อสูงๆ ก็ข้าไม่มีพ่อไม่มีแม่หรือบรรดาญาติที่ไหนให้เงินส่งเสียนี่!”

            “!!!!!”

            “สนัฟฟ์ฟิล์มจึงเป็นทางเลือกที่ข้าใช้เป็นขั้นบันได ไม่เห็นจะยากอะไร ก็แค่ฆ่าใครให้ตาย แล้วก็อัดคลิปส่งให้กับคนรวยที่อยากจะดู เท่านั้นเอง...เงิน! เงิน!! และเงิน!!! ก็จะพุ่งตรงมาหาข้า และที่สำคัญ...มันก็ทำให้ข้าได้ระบายความเครียดอีกด้วย! ฮ่าๆๆๆๆ!”

            “คิดแบบนี้มันไม่ใช่คนแล้ว ไอ้เดรัจฉาน! นี่แกฆ่าคนเพื่อเอาเงินกับระบายอารมณ์เพียงเท่านั้นเหรอ!?”

    เทียนหอมถึงกับตะคอกใส่พริกหวานด้วยสีหน้าที่รังเกียจอย่างเห็นได้ชัด ผิดกับฉันที่ตัวชาไปหมดเมื่อได้ฟังเหตุผลของฆาตกรอย่างเขา...

            ฆาตกรที่ฉันเคยรักมานานแรมปีอย่างที่เทียนหอมบอกนั่นแหละ...แย่ที่สุด

::: ~~~ To be continues ~~~ :::
-------------------------------------------------------------------