คิดผิดนะฟิคนี้...ที่มีหนูเป็นลูกการิน!

ลำดับตอนที่ #61 : :>>: บทที่ 58 :

            ความเดิมตอนที่แล้ว >>>

            เมื่อนั้น...ดวงตาของเทียนหอมก็เบิกกว้าง ในที่สุดเขาก็รู้ตัวซักทีว่าใครกันแน่ที่เป็นคนร้ายตัวจริง

            “...พี่พริกหวานเหรอเนี่ย!!!?”

            เซซ่ากับเทียนหอมพูดออกมาพร้อมกัน ในขณะที่ลูกหว้าเงยหน้าขึ้นมาเพื่อสบตากับทั้งคู่

-------------------------------------------------------------------

:>>: บทที่ 58 :<<:

1...2...3 Actions!!!

            < :: NAMAOB :: >

            แกร๊กๆ ...แกร๊กๆ

            เสียงเหมือนคนกำลังทำอะไรซักอย่างดังขึ้นเสียงดังหนวกหู มันปลุกให้ฉันต้องลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยสภาพที่ปวดแปลบไปทั่วตัว ...ให้ตายเถอะ! ขยับตัวแทบจะไม่ไหวแบบนี้เป็นเพราะอะไรกัน!? ...โอ๊ย!!!

            ฉันได้แต่โอดครวญในใจ ก่อนที่จะพยายามปรือเปลือกตาขึ้นมาด้วยความสงสัย ...จำได้แล้ว ตอนนั้นฉันจำได้ว่าพอหันไปเผชิญหน้ากับคนปองร้าย แต่ก็ต้องตกตะลึงเมื่อพบว่าเทียนหอมคือคนที่ถือท่อเหล็กมาทำร้ายตัวฉันจนสลบไป...

            แต่ทำไมเทียนหอมถึงต้องทำแบบนั้นกับฉัน เขาโดนสะกดจิตรึไง บ้าเอ๊ย!

            ฉันพยายามยกแขนขึ้นมาก่ายกับหน้าผาก เจ็บไปทั่วตัว...คงจะระบมไปหมดแล้ว

            “ฟื้นแล้วเหรอเจ้าหญิง หึๆ หึๆ”

            “...!!!!?”

            ...เสียงนี้มัน...ไม่จริงน่า!??...

            เสียงทักจากด้านข้างทำเอาฉันชะงัก ฉันไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรงๆ อีกต่อไป ตัวฉันก็เย็บวาบตั้งแต่ปลายนิ้วและเริ่มลามไปทั้งตัว พอฉันกำลังจะหันหน้าไปมองที่มาของเสียงดังกล่าว...ฉันก็รู้สึกปวดร้าวไปทั่วทั้งเนื้อทั้งตัว ถ้าจะให้พูดจริงๆ ก็คือในตอนนี้เรี่ยวแรงฉันมันหมดสิ้นจนแทบจะขยับตัวไม่ไหวตั้งหากล่ะ

            “ถ้าขยับตัวยากก็อย่าขยับเลยดีกว่านะน้ำอบ เพราะดูท่าว่าเทียนหอมจะตีเธอแรงแบบไม่ยั้งมือเลยนี่”

            “อะ...อะ...”

            ฉันพยายามเปล่งเสียงออกมาประจานชื่อเจ้าของคำพูดเมื่อครู่ แต่ดูเหมือนว่าฉันจะพูดไม่ออก นี่เขาทำแบบนี้เพื่ออะไร เป็นเขาที่ทำจริงๆ งั้นเหรอ!!?

            ทำไมล่ะ...ทำไม ทำไม!?

            “กำยานที่เธอพกติดตัวมานี่ก็มีประโยชน์ดีนะ แถมป้ายยันต์บังตาของฉันที่เอามาจากบ้านก็ดูท่าว่าจะใช้ได้ดีตลอดที่ทำคลิปแบบนี้ ...แต่ก็ช่างมันเถอะ พล่ามไปก็เท่านั้นแหละ เพราะถึงยังไงเธอก็จะต้องเป็นนางเอกในคลิปนี้อยู่ดี...”

            คนพูดชะโงกหน้ามาประจันกับฉัน ฉันได้แต่เบิกตาโพลง พร้อมกับสบถคำนึงออกมาด้วยความโมโหร้าย

            “...ไอ้บัดซบ”

            “มีแรงพูดแบบนี้ก็ถือว่าน่าชื่นชมไม่หยอกเลยนะสาวน้อย”

            เขานั่งยองมาจับคางให้ฉันไปสบตา แต่ฉันพยายามเอี่ยวหน้าหนี เพื่อต้องการให้มือโสโครกของเขาไม่มาโดนตัวฉัน ทว่าความพยายามของฉันกลับไม่เป็นผล เพราะถึงยังไงเขาก็ยังจับคางฉันให้หันไปประจันหน้ากับเขาได้อยู่ดี

            “...แต่มันก็แค่นั้นแหละ น้ำอบ”

            “ทะ..ทำไม...”

            ฉันพยายามที่จะรวบรวมสติซึ่งกำลังพร่าเบลออย่างช้าๆ ให้เปล่งคำพูดออกมาจากลำคออันแห้งผาก ...แย่แล้ว ฤทธิ์ยากำยานกำลังทำให้ฉันมึนงงจนเห็นภาพเบลอ...

            ...เพราะฉันเห็นผู้ชายคนนึงที่ไม่รู้จักกำลังยืนแพ่งเล็งมาทางเราทั้งคู่...

            ผู้ชายคนนั้นจ้องมองมาด้วยแววตาที่ว่างเปล่า ก่อนที่จะหายวับไปโดยที่ฉันเริ่มพริ้มตาลงอย่างอ่อนแรง

            ...แย่แล้ว แบบนี้แย่แน่ๆ...

            “ทำไม?...อะไรเหรอ?”

            “ทำไมถึงทำ...แบบนี้ล่ะ”

            “...”

            “...พริกหวาน...”

            ฉันพูดได้เท่านั้นฉันก็ต้องหลับตาลงด้วยความมึนหัว ราวกับมีใครเอาค้อนปอนด์หนักๆ มาตีหัวฉันเป็นร้อยๆ ครั้ง มันปวดตุบๆ แต่ฉันก็ไม่มีแรงที่จะทำอะไรได้ นอกจากนอนนิ่งเหมือนยอมรับชะตากรรมอย่างที่เขาบอก

            ...ยอมรับว่านางเอกสนัฟฟ์ฟิล์มที่กำลังจะโดนข่มขืนแล้วถูกสับเป็นชิ้นๆ ...คือฉัน...

            บ้าจริงๆ เลย...ฉันไม่น่าจะ ‘เคย’ รักคนอย่างเขาเลย

            “ดูเหมือนว่านางเอกเรื่องนี้จะสลบเหมือดแต่สติยังครบสินะ”

            “...”

            “แต่ก็เอาเถอะ หวังว่าเธอคงจะชอบนะเซซ่า หึๆ หึๆ”

            พริกหวานหัวเราะหม่นๆ เหมือนปีศาจร้าย เขาจัดแจงกล้องอัดวีดิโอให้เข้าที่ก่อนที่จะจัดการซุกไซ้ที่ดวงหน้าฉันอย่างแผ่วเบา ...ไม่เอานะ ถ้าเป็นแต่ก่อนฉันคงจะดีใจจนเนื้อเต้น และคงจะดีมากถ้าไม่ใช่สถานการณ์วิปริตแบบนี้ แต่นี่เขาเป็นฆาตกรนะ เขากำลังจะข่มขืนและฆ่าฉันต่อหน้ากล้องวีดิโอที่ตั้งอยู่ตรงไหนซักแห่งในห้องนี้ และอีกไม่นานคลิปที่ว่าคงจะแพร่กระจายไปให้พวกเศรษฐีได้ชมกับความวิปริตที่ถูกถ่ายทอดออกมาผ่านคลิปที่พริกหวานถ่าย

            แต่ว่า...เซซ่าเกี่ยวอะไรด้วย? ลูกหว้าไม่ใช่คนร้ายหรอกเหรอ?

            นี่มันเรื่องอะไรกัน งงไปหมดแล้ว...

            “พระเอกคลิปนี้ขอไม่ปิดหน้านะครับท่านผู้ชม คงจะเร้าใจกว่าเยอะ ฮ่าๆๆ”

            น่าขยะแขยง ... น่าคลื่นไส้ ... น่าสะอิดสะเอียด

            พริกหวานซุกไซ้ไปทั่วใบหน้าฉัน พร้อมกับเริ่มปลดกระดุมเสื้อนักเรียนออก ฉันพยายามแล้วที่จะรวบรวมแรงขัดขืนเขา แต่ดูเหมือนว่ากำยานที่เขาใช้จะได้ผลดีเกินไปสำหรับฉัน ...เพราะฉันได้แต่ร้องครวญครางเพราะเจ็บไปทั้งตัวและหัวใจก็เท่านั้นเอง

            “อือ พ่อคะ ...แม่ แม่คะ ...ช่วยด้วย”

            “ร้องไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอกน้ำอบ ยกเว้นผอ.หรือรองผอ.จะมีญาณทิพย์วิเศษ หรืออะไรพรรค์นั้นน่ะนะ หึๆ หึๆ”

            “เทียนหอมช่วยด้วย...”

            “ไม่มีประโยชน์หรอกยัยโง่เอ้ย! ชักจะรำคาญขึ้นมาซะแล้วสิ”

            พริกหวานเอามือขึ้นมาอุดปากฉันเอาไว้ ก่อนที่เขาจะนัวเนียแถวต้นคอและเริ่มใช้มือข้างที่เหลือสัมผัสกับร่างกายฉันอย่างรุนแรง ...ไม่นะ กลัวจัง ใครก็ได้ช่วยที!

            น้ำตาฉันเริ่มไหลออกมาจากหางตาที่ปิดสนิท ภาวนาให้ตัวเองนึกคาถาไสยเวทย์อะไรซักบทออกมา เพื่อจะได้ใช้หลบหลีกหนีพริกหวานได้อย่างทันท่วงที แต่ก็เปล่าเลย...และดูเหมือนว่าไอ้โรคจิตนี่จะมีอะไรซักอย่างที่ทำให้ฤทธิ์ยากำยานไม่ส่งผลต่อประสาทและการสั่งการของสมองของเขา

            มิน่าล่ะ ...สมองของเขาถึงได้วิปลาสเชียว!

            < :: TEARNHOOM :: >

            “บ้าเอ๊ย!!! แล้วในตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าไอ้เวรนั่นพาน้ำอบไปที่ไหนด้วย”

            ผมได้แต่สบถเสียงลั่น พร้อมกับก้มมองนาฬิกาข้อมือของตัวเองที่บ่งบอกว่าอีกไม่กี่นาทีก็จะหมดเวลาพักเที่ยงแล้ว เซซ่ากับลูกหว้ามองหน้ากันเหมือนจะมีคำพูดอะไรบางอย่างออกมา แต่ในสถานการณ์แบบนี้มันพูดอะไรไม่ออกนอกจากมองหน้ากันเพียงอย่างเดียว

            “แถมไอ้วิญญาณบ้าๆ นั่นก็ผลุบๆ โผล่ๆ อยู่เรื่อยเลย พรายกระซิบก็ไม่หือไม่อือ นี่สรุปว่ามีใครพึ่งพาได้ไหมเนี่ย!!?”

            “นายบ่นบ้าอะไรของนายเนี่ยเทียนหอม เพี้ยนไปแล้วรึไง!”

            เซซ่าโพล่งขึ้นมาว่าผม หลังจากที่ผมเผลอสบถเรื่องที่ติดต่อวิญญาณไม่ได้ออกมา อ้อ ลืมไปว่าเซซ่ากับลูกหว้ายังไม่รู้เรื่อง แต่ผมก็ไม่คิดจะต่อความยาวสาวความยืดกับเรื่องพรรค์นี้หรอกนะ

            “แล้วลูกหว้า...เธอพอจะรู้บ้างไหมว่าพริกหวานอยู่ที่ไหน”

            “ฉันจะไปรู้เหรอ เคยร่วมมือแค่ให้ทำร้ายพี่สาว แต่ไม่นึกว่าเขาจะฆ่าแกงพี่แท้ๆ ของฉันเลยนี่นา!”

            “หมายความว่าไงยัยลูกหว้าเน่า นี่เธอทำไมถึงเป็นคนโหดร้ายแบบนี้ ใจคอทำด้วยอะไร!”

            เซซ่าหันไปต่อว่าลูกหว้าด้วยแววตาที่ประกายกร้าว ในขณะที่ลูกหว้าหันไปประจันหน้าแล้วโต้กลับ เนื่องจากไม่ยอมให้ถูกด่าว่าอยู่ฝ่ายเดียว

            “ก็แล้วไงล่ะ! แต่สาบานได้ว่าฉันไม่รู้เรื่องที่พี่พริกหวานเอาตัวน้ำอบไปจริงๆ ...ไม่งั้นฉันก็คงจะไม่รอดออกมาจากเงื้อมือของทั้งผอ.และรองผอ.หรอกนะ!”

            “เอาล่ะๆ อย่าเพิ่งทะเลาะกันเลยนะ ขอร้องแหละ”

            ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่เครียดสุดๆ พร้อมกับเอามือขึ้นมาคลึงที่หัวของตัวเอง ...โธ่เว้ย นี่ผมมืดสิบเจ็ดสิบแปดด้านแล้วนะ ใครก็ได้ช่วยผมที!

            ‘เทียนหอม...เทียนหอม’

            เสียงกระซิบเย็นๆ ที่คุ้นเคยทำให้ผมชะงัก ก่อนที่ผมจะถามอะไร เสียงนั้นก็ตอบกลับมาก่อน

            ‘ที่ห้องถ่ายเอกสาร น้ำอบกำลังแย่’

            พรายกระซิบบอกผมมาจนได้...!

::: ~~~ To be continues ~~~ :::
-------------------------------------------------------------------