ข้าน่ะหรือตัวประกอบที่หลงมารยาพระเอก

         คำเตือน!!!! พระเอกค่อนข้างมากมารยา อย่าได้หลวมตัวหวั่นไหวนะเจ้าคะ

              เพราะปากพาซวยแท้ๆ เธอจึงต้องเข้ามาอยู่ในนิยายของตัวเองที่เขียนได้เพียงสองบทแถมยังได้รับบทเป็นตัวประกอบชื่อเดียวกัน (ก็ตอนนั้นคิดชื่อไม่ออกเลยคิดพิเรนท์ใส่ชื่อตนเพราะคิดว่าอีกไม่นานก็ต้องตาย) คู่หมั้นของพระรอง

              เรื่องราวที่คิดไว้ก็ไม่เป็นดังที่คิด นางเอกที่ควรเป็นสตรีดีงามกลับกลายเป็นสตรีดอกบัวขาว พระรองที่ควรหลงนางเอกหัวปักหัวปำกลับไม่มีอยู่จริง 

              พระเอกที่นางคิดไว้ก็ไม่ตรงปก ไหนล่ะบุรุษผู้เย็นชา ข้าเห็นแต่ชายมากมารยาเอาแต่เรียกข้าว่าน้องหญิง

…………………………………………

              “นี่ท่านไปอยู่ห่างๆ ข้าหน่อยได้หรือไม่” 

              “บอกเจ้านั่นให้ถอยห่างจากเจ้าก่อนน้องหญิง”   

              “ข้าบอกกี่รอบแล้ว อย่าเรียกข้าเช่นนั้น ข้าชื่อฟางเซียน” นี่น่ะหรือบุรุษที่นางเขียนให้เป็นพระเอก เหตุใดไม่ตรงปกเช่นนี้  ไหนล่ะท่าทางเย็นชา ไหนล่ะท่าทางสุขุมเยือกเย็น ที่นางเห็นมีแต่บุรุษมากเล่ห์ ไร้ยางอายที่เอาแต่ยียวนกวนประสาทนาง

              “น้องหญิงฟางเซียน” บุรุษใบหน้าหล่อเหลาเอ่ยอย่างหยอกเย้า แล้วหันไปจ้องบุรุษที่เดินอยู่ข้างๆ นางด้วยสายตาไม่พอใจ

              “ท่านก็ไปเดินห่างๆ ข้าได้หรือไม่” ในเมื่อจัดการกับพ่อพระเอกไม่ได้ นางจึงหันไปจัดการกับตัวร้ายที่หล่อเหลากร้าวใจไม่แพ้กัน

              “หากเจ้านั่นยอมอยู่ห่างๆ เจ้า ข้าก็จะถอยห่างออกไปหนึ่งก้าว” คำกล่าวของบุรุษหน้านิ่งทำให้นางต้องถอนหายใจออกมาอย่างกลัดกลุ้ม

              ‘นี่พวกท่านอยากฆ่าข้าให้ตายหรืออย่างไร ไม่เห็นสายตาริษยาของสตรีพวกนั้นเลยหรือ หากสายตาคุณหนูพวกนั้นเป็นมีดข้าคงถูกสับเป็นหมื่นชิ้น’ ฟางเซียนมองบุรุษทางซ้ายทีขวาที อย่างไม่รู้จะทำเช่นใด   

              เหตุใดข้าถึงได้มีชะตาดอกท้อกับบุรุษอันตรายเช่นนี้

…………………………………….

ขออวดปกหน่อยค่า

สงวนสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537

ห้ามกระทำซ้ำ คัดลอก ดัดแปลงส่วนหนึ่งส่วนใดของนิยายเรื่องนี้ 

ห้ามสแกน ถ่ายภาพ อันนำไปสู่การเผยแพร่ หรือเผยแพร่ในรูปแบบเสียง

โดยไม่ได้รับอนุญาตจากผู้เขียนเป็นลายลักษณ์อักษร