The only team ever

เนื้อเรื่อง

 สวัสดีครับผมย้ายมาจากถิ่นฐามเดิมตอน ม.3 ครับสาเหตุที่ย้ายนะเหรอเรื่องมันมีอยู่ว่าคุณพ่อของผมท่านเสียชีวิตลงครับ
เนื่องจากคุณย่านั้นไม่ค่อยชอบแม่ผมเท่าไหร่ครับ พอพ่อผมเสียคุณย่า่ก้เริ่มบีบบังคับและกดดันมากขึ้นเรื่อยๆ
จนสุดท้ายแม่ทนไม่ไหวเลยตัดสินใจย้ายมาอยู่กับคุณยายในจังหวัดหนึ่งแถวภาคอีสาน(ผมเป็นคนใต้นะครับ)ติดกะแม่น้ำโขง
วันที่ย้ายมาผมนั้งมากับรถที่บรรทุกของเอาใว้ กรรมครับ คนขับแกแวะรับเมียหลวงขึ้นรถด้วย แล้วพอดีที่ภรรยาแกจับติดว่าแอบไปหาเมียน้อยมา แล้วฝ่ายสามีคือไปเจอภรรยาในบ่อน ครับเอาแล้วที่นี้ทะเลาะกันจนแย่งพวงมาลัยหลายครั้งแถมถนนยังลื่นเพราะฝนตกหนักอีก
เกือบจะควำ่ก้หลายครั้งที่หนักสุดก้ตอนที่ผ่านไปทางขอนแก่น รถเกือบๆจะแหกโค้งครับเอาละเข้าประเด็นหลักกันดีกว่า
ประเด็นที่ว่าคือ หลังจากที่มาอยู่ที่บ้านตัวเอง(สร้างใหม่ครับเสร็จปุบมาอยู่ปับ)หนึ่งเดือนผมก้อยากกลับไปที่เดิมครับแบบว่า
มันคิดถึงมากสถานที่ ที่เราอยู่มาสิบสี่ปีแล้วต้องย้ายมาแบบกระทันหัน ผมเอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้องไม่ยอมออกไปไหนนั้งเล่นแต่
คอมคูชีพที่ใช้เงินเก็บของตัวเองซื้อมาจนถึงวันที่ทำให้ผมไม่อยากจากไปไหน เพราะอะไรเหรอ ผู้หญิงคนหนึ่งครับ
เป็นลูกสาวของร้านฌกี่ยวกับแอร์รถยนต์และอุปกรณ์อะไรต่างๆเทือกนี้  ตอนนี้ที่ผมนั้งพิมพ์อยู่เวลามันก้ผ่านไปครบหนึ่งปีแล้วครับ
ที่ผมแอบชอบเธออยู่มันเกิดขิ้นก้ตอนวันเปฺดเรียนแหละครับ  คือผมต้องอยู่ห้องชั่วคราวก่อนเป็นเวลาสองอาทิตย์
แล้วทางโรงเรียนจะจัดห้องที่จริงให้อีกที่ ประมาณว่าอยู่ไปก่อนอะนะ ผมได้อยู่ห้อง ม.3\6 วันแรกในห้องเรียนผมโคตรเบื่อแม้ว่าจะมีคนเข้ามาทักทายบ้างก้เถอะ  ผมไม่ดีใจเลยแถมยังอึดอัดมาก (ไม่ค่อยชอบที่ที่มีคนเยอะ) ห้องเล็กๆแต่ดันมี กันเกือบหกสิบคน
แต่โชดยังดีที่นอกห้องยังมีระเบียงที่นั้งได้อยู่  ผมเดินออกไปรับลมอากาศในตอนนั้นแบบว่ากำลังพอเหมาะครับแต่แล้ว
ผมก้เหลือบไปมองโต็ะที่ติดอยู่ตรงประตูห้อง ม.3\5 ผมยอมรับด้วยความสัตย์จริงว่าผมที่ไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหนแบจริงจิงมาก่อนอย่างผมเกิดความรู้สึกว่าร้อนฉิบทั้งๆที่อากาศก้เย็นสบาย  ผมนั้งมองอย่างนั้นและรู้สึกว่าเธอมีสิ่งที่อาจเรียกได้ว่าสิ่งที่พิเศษสำหรับผมหรืออีกหลายคนก้ว่าได้ 
ก็นับว่าเป็นครั้งเเรกที่ทำให้ผมหวั่นไหวมากจนผมคุมสมาธิไม่อยู่ขนาดแค่เห็นหน้าเฉยๆผมก้รู้สึกว่าไม่เป็นตัวของตัวเอง(ขนาดมีคนมาขอเป็นแฟนผมยังไม่รับเลย)
 

พอผลประกาสว่าคัยจะได้อยู่ห้องไหน(สำหรับนักเรียนไหม่ที่ย้ายเข้ามากระทันหัน)ผมได้อยู่ห้องสี่ แม้ว่าจะไม่มีวิชาไหนเลยที่จะเรียน
รวมกันเหมือนตอนอยู่ห้องหก แต้สิ่งที่ทำให้ผมชอบเอ่อไม่สิรักเลยมากกว่าคือ ไม่ว่าจะไปไหนผมจะเจอเธอตลอดครับ
จนมีหลายต่อหลายครั้งที่ผมมักจะบนกับตัวเองคนเดียวว่าบังเอัญเกินไปไหนหลังจากเจอกันทุกวันจากที่ว่า หัวใจที่ผมใส่กุญแจ
ล็อกใว้ก้เริมที่จะเอาไม่อยู่แล้วสิครับ คนหลายคนสงสัยว่าทำไมผมถึงแปลกๆ ไปผมจะตอบทำไมก้เลยอ่านเพอร์ซี่ แจ็คสันในมือต่อ
แต่ใจนั้นสั่นจนผมได้ยินเสียงหัวใจตังเองอย่างชัดแจ่น

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
 ผมความแตกเอาก้เมื่อวันวชิราวุธครับ ตอนนั้นแบบว่าอากาศโคตรร้อนมากแถมยังเป็นกลางแจ้งอีกสติสตังค์ผมเริ่มไม่อยู่กับกิจกรรมเเล้ว ทุกคนในสนามยืนเงียบมากหลังจากนั้นไม่นานที่สังเกตุหลายส่วนเริ่มที่จะคุยกันบ้างเริ่มอยู่ไม่เป็นแถวเป็นแนวส่วนผมนะเหรอ ยืนนิ่งครับแต่ในใจนั้นผมด่าไปถึงไหนแล้วก้ไม่รู้ผมเริ่มหาอะไรมอง มองไปมองมาสายตาผมก้หยุดที่วงดุริยางค์เอาแล้วเธออยู่ในวงนั้น เหงื่อมันออกจนเสื้อที่ผมใส่ซับเหงื่อยังเอาไม่อยู่แล้วอากาศมันก้ร้อนตับแลบอยู่แล้ว พอเห็นแค่นี้กรรมหัวใจผมมันเต้นอยากหนักทำให้ร้อนเข้าไปอีกดีนะที่ผมไม่เป็นลม
หลังจากจบพิธีต่างๆแล้วก้ได้เวลาไปเรียนกันตามปกติ เพื่อนผมครับมันชื่อ ออโต้ ซึ้งผมเรียกมันว่าโต้ปัจจุบันเรียกเป็ก มันเข้ามากอดคอผมแล้วมันชวนผมเรื่องโน่นเรื่องนี้สุดท้ายมันถามผมว่า
"มึงมองไรวงโยจังวะ"
"ป่าวตูดูคนเล่นว่ามีกี่คน"
"เหรอ"
"เออตูไม่ได้ดูคนใส่ชุดพละซักหน่อย"ผมเผลอหลุดปากไปเอาแล้วความวัวยังไม่หายความควายเข้าแทรกทำไม่นะเหรอมันเจือกรู้จักแล้วมันไปตะโกนบอกในห้องนะตอนแรกผมไม่ยอมรับแต่พอกินข้าวเนี้ยสิ 'บังเอิญเกินไปมั้ย'
ผมคิดในใจก้เธอนั้งโต็ะที่อยู่เยื่องๆ กับโต็ะผมนะสิ ทำไงได้ละกินข้าวไปมองไปจนเพื่อนผมที่ชื่อ เชด(ผมพิมพ์ชื่อมันไม่ถูกอะ)มันถาม
"มองไร"
"มองนาฬิกา มีไร" ผมรีบมองนาฬิิกาทันทีเพราะข้างหน้าผมจะมีเสาอยู่ต้นหนึ่งแล้วจะมีนาฬิกาแขวนอยู่หนึ่งตัว
"เหรอ"มันไม่เชื่อ เวรแล้วมันก้มองตามทางที่สายตาผมเคยมองไปไอ้โต้มันก็มองด้วย อืมมิหน้าทำไมวันนั้นผมถึงตื่นเช้า มันรู้เลยแล้วก้เป็นอย๋างที่รู้ๆกันประกาศกันทั่ว 'ให้ตายสิไม่หน้าไปคบพวกเอ็งเป็นเพื่อนเลย'
ผมปวดหัวกับพวกมันทั้งๆที่โตๆกันแล้วยังจะตะโกนประกาศเป็นเด็กๆอีก"ไอ้กอล์ฟมันมีคนที่ชอบแล้วโว้ย คนนั้นชื่อทีม" เฮ่อตูจะบ้าตาย

         ทั้งหมดเป็นชีวิตจริงๆของผมนะครับ ชอบทีมเค้ามากจนตอนนี้ก้ครบหนึ่งปีแล้วยังไงผมก้ไม่ตัดใจหรอกครับ
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
 งานวันปีใหม่ผมเชื่อว่ามีหลายคนไม่น้อยที่ชอบมันมาก ผมก้เป็นหนึ่งในนั้นอ่าสำหรับวันนี้ก้เกี่ยวกับวันปีใหม่นั้นละครับ ตอนเช้าจะมีการแลกของขวัญกับเลี้ยงพวกอาหารต่างๆพวกห้องอื่นของกินน่ากินมากครับแต่ห้องผมนี้สิ ข้าวเหนียวหมูปิ้งแต่ก้ยังดีที่ร้านค้ายังเปิดตามปกติ  พอช่วงบ่ายก้จะมีการแข่งร้องเพลงผมก้ไปดูนะแต่มิวายโดนใช้งานให้ไปเก็บบอร์ด อีกเลยไม่ทันได้ดูเพื่อนผมร้องครับ แต่พอเพื่อนผมแต่ละคนแต่ละวงร้องเสร็จคนที่มาดูจะมีพวกของขวัญไม่ก้ตุ๊กตาของผมก้มีนะ ไปเลือกกะเพื่อนมา(บังคับให้เลือก)ผมเลือกตุ๊กตาหมาสีขาวมาเพื่อนถามทำไม่เอาตัวนี้ ผมก้แถเรื่องความหมายว่า
"ลูกหมาสีขาวเนี้ย เปรียบเหมือนความกล้าและน่ารักในเวลาเดียวกัน"
หลังจากเลือกอยู่นานตั้งแต่สี่โมงยันไปสึ่งหนึ่งทุ่มสุดท้ายก้ได้มาครับ ความจริงผมจะให้ตั้งแต่ตอนเช้าแล้วแต่เพื่อนมันกวนเลยไม่ได้ให้ต้องมานั้งฟังเพลงแทนจนผมเบื่อแล้วกำลังจะเดินของไป
"ต่อไปพบกับวงกะโป๊ะ(กะลา)ครับ" ตอนแรกผมไม่สนนะถึงชื่อวงจะแปลกๆก้เหอะแต่ว่าชื่อคนในวงเนี่ยสิ
ผมนิกได้ว่าเป็นชื่อของทีมอยู่ด้วยโดยที่ว่าไม่ได้ดูเลยว่าที่ผมนั่งมันจะมีแต่พวกที่รู้จักกันทั้งผมทั้งทีมหมดเลย
คราวนี้ละเอ็งจะได้ไปอยู่กะคนที่จะเป็นเจ้าของเอ็งแล้วนะ ผมหยิบมันขึ้นมาเล่นไปด้วย เพื่อนผมมันขอเล่นก้ให้มันเล่นไปก่อนเพราะปวดฉี่ครับกลับมาเพื่อนหยก(ผู้หญิง)ถามว่าคบกับทีมเหรอ ผมตอบว่าไม่แค่ชอบเฉยๆ
ผมรอจนจบการแข่งตอนนั้นคนน้อยแล้วเอาไงดี คิดอยู่ในใจ ตัดสินใจรวมความกล้าที่มีน้อยนิดเดินไปหาแล้วยื่นให้
"เอ่อ เราให้นะ"มองหน้าแต่ผมมองนามสกุลเค้า
"ขอบคุณค่ะ ใครฝากมาเหรอ"น่ารักดีแต้ ไม่ใช้แล้วครับผมเริ่มคอแห้งตัวก้ร้อนแล้วทั้งๆที่อยู่ในร่ม
"มันเอามาเองแหละ"เพื่อนของเค้าพูด ผมเร่ิมซีดขาก้เริ่มสั่น ก้แล้วชิ่งออกมาเอารถที่จอดใว้แล้วตะโกนออกมาอย่า่งดีใจดีนะไม่มีคนไม่งันหาว่าผมบ้าไปแล้ว

 ตกบันไดแล้วเอาไหล่ลงเพิ่งรู้ว่ามันอักเสบแล้วเจ็บกว่าตอนที่กระดูกหลุดอีก ต่อไปจะเป็นช่วงวันแห่งความรักละนะครับ
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- วันแห่งความรักเป็นวันที่ใครหลายคนที่ต้องทนเหงาอยู่คนเดียว  หลายคนได้แต่นั้งมองดูคนอื่นมีความสุขกัคนที่รัก แต่จะมีสักกี่คนที่จะเข้าใจว่าพวกเค้าก้มีคนที่รักอยู่เพียงแต่เปิดเผยและใช้คำว่าคนรักไม่ได้เท่านั้น ผมเองก้เป็นหนึ่งในจำนวนนั้นที่ไม่สามารถใช้คำว่าแฟนหรือคนรักได้ ผมทำได้แค่แอบองอยู่ไกลๆเท่านั้นแค่นี้ก้เพียงพอแล้วสำหรับผมในตอนปกติทั่วไป เคยมีคร้งหนึ่งเธออารมณ์ไม่ดีมากๆผมซึ่งยืนอยู่ข้างหลังได้แต่มองอย่างเดียวความรู้สึกอธิบายได้อย่างเดียวคือหน่วงๆในอกอย่างมาก อ่ากลับเข้าเรื่องดีกว่าครับ
 ก่อนวันวาเลนไทนืวันหนึ่งหลายคนที่มีคู่หรือคนที่ชอบจะเตรียมดอกไม้สำหรับคนที่เราชอบในวันถัดไปซึ่งผมเซื่อว่าเป็นอย่างนั้นจริงๆ  
ผมก้เหมือนกันผมช่วนเพื่อนออกไปเลือกซื้อของในร้านกิ๊ฟช้อปแห่งหนึ่งแน่นอนละผมมันคนชอบความหมายของสิ่งที่จะให้กับใครสักคนว่ามันเหมาะหรือเปล่าเลื่อกซะเพื่อนบ่น สุดท้ายก้ตัดสินใจเลือกเหมือนชาวบ้านซะคือดอกกุหลาบสีขาวกับสีเหลืองช่องหนึ่ง  มันถามผมว่าจะให้ตอนไหนผมก้ตอบกลับไปว่า"เจอตอนไหนให้ตอนนั้น"(ตอนหลังอย่ากจะร้องไห้)มันก้รับปาก
    และในวันวาเลนไทน์ก้มาถึง โต้มันถามผมว่า"เฮ้ย มึงไม่ซื้อดอกไม้ให้ทีมเหรอวะ"
ผมหันซ้ายขวาซักพัก"ไม่จำเป็นวะ เพราะตรูไม่รู้จักและไม่ได้ชอบด้วย ฮ่าๆๆ"มันก้ตอบพร้อมกับเพื่อนคนอื่นๆว่า"เหรอ แหลสัสๆ"
ผมก้เดินไปเร่อยๆจนเจอเพื่อนที่ฝากซื้อและฝากให้ดอกไม้ผมถามไปว่า"บิวดอกไม้นะเงินพอมั้ย"
                     "พอดีเลยละ สวยด้วย สวยกว่าของเค้าอีก"ในใจผมอยากเห็นมากแล้วก้อยากเอาไปให้ด้วยตัวเองแต่ผมไม่กล้าดิ
"ไหนละขอดูหน่อยดิ"บิวส่ายหน้าอ่าวส่ายหน้างี้อย่าบอกนะว่าหาย"ให้ไปแล้วละ"ตอนนี้มีคำเดียวคือวิทย์กุเข้าจความรู้สึกมึงแล้วะ
"ให้เมื่อไร่เหรอเร็วจัง"ยืนยิ้มทั้งน้ำตายให้ตายเถอะตรูยังไม่เห็นเลยนะ"เมื่อเช้าหน้าโรงเรียง ก้บอกเองไม่ใช่เหรอว่าเจอตอนไหนให้ตอนนั้น" สรุปกุผิด"อืมขอบใจนะเพื่อนรัก"เดินแบบคนไม่มีวิญญาณไปหาพวกไอ้โต้ ไอ้เชด ไอ้เจมส์ พอมันเจอผมมันบอกว่า"เฮ้ยกุเห็นทีมเดินถือช่อกุหลาบสีขาววะไม่รู้ใครให้ หมาคาบไปแล้วมึงอะ"รูสึกวาวิญญาณกลบร่างเลยแอะ"กุหลาบสีขาวมีดอกสีเหลืองปนอันนั้ของตรู"-----------