คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ส่วนที่ 1 : ประชุม(?)กองพัน
ส่วนที่ 1 : ประชุม(?)กองพัน
ในวันหนึ่งที่ผู้นำ "กองพันของสุซุมิยะ ฮารุฮิเพื่อนำความตื่นเต้นเร้าใจมาสู่โลก" หรือกองพัน SOS (ในห้องชมรมวรรณกรรม) ฮารุฮิประกาศน้ำเสียงที่ฟังเหมือนกับกัปตันทีมเบสบอลที่เพิ่งจะนำทีมผ่านเข้าไปเล่นใน โคชิเอ็ง (การแข่งขันเบสบอลระดับม.ปลายของประเทศญี่ปุ่น) เป็นครั้งแรกอย่างนั้นล่ะ
"ทุกคน!! พวกเราจะเข้าแข่งเบสบอลกันล่ะ"
นั่นเป็นวันๆหนึ่งในเดือนมิถุนา และเป็น2อาทิตย์นับตั้งแต่ "ฝันร้าย" คราวนั้น ตั้งแต่ตอนนั้น ผมไม่มีสมาธิกับการเรียนเลย ผลสอบที่ออกมาก็เป็นเหมือนฝันร้าย เมื่อช่วงฤดูร้อนที่ผ่านมา ฮารุฮิก็ดูเหมือนจะไม่ใส่ใจห้องเรียนเลย แต่ผลสอบเธอก็ยังติดอยู่ในท็อปเทน ถ้าพระเจ้ามีจริงในโลกนี้ ผมเชื่อว่าต้องเป็นคนที่ชอบกลั่นแกล้งคนอื่นแหงเลย
เอาละ ไร้สาระมามากแล้ว ผมเริ่มที่จะสนใจที่ฮารุฮิประกาศไว้นิดหน่อย ยัยนั่นกำลังพูดอะไรน่ะ
ผมมองไปที่อีก 3 คนที่เหลือในห้อง
ตอนแรกผมมองไปที่คุณอาซาฮินะ ใบหน้าของเธอช่างไร้เดียงสาราวกับเด็กม.ต้น นี่ถ้าเธอมีปีกเล็กสีขาวล่ะก็นะ เธอจะต้องดูเหมือนนางฟ้าตัวน้อยบนสวรรค์แน่นอน ใบหน้าของเธอและตัวที่เล็กของเธอ ผมรู้อยู่เต็มเปี่ยมเลยล่ะว่าเธอมีเสน่ห์ดึงดูดสุดๆแน่
ผมไม่รู้ว่าทำไม คุณอาซาฮินะเป็นคนเดียวที่ไม่ได้สวมชุดนักเรียนม.ปลาย เธอกลับสวมชุดพยาบาลสีชมพูแทน ริมฝีปากเธอเผยอขึ้นนิดหน่อย และกำลังมองตรงไปที่ฮารุฮิ แน่นอนว่าเธอก็ไม่ได้เป็นนักเรียนพยาบาลหรอก มันก็แค่ชุดคอสเพลย์เท่านั้นแหละ แต่เธอก็ยินดีที่จะทำตามคำสั่งของฮารุฮิ ฮารุฮิจะต้องซื้อชุดคอสเพลย์มาจากในเน็ทอีกแน่ๆ ยัยนี่มักจะหาชุดแปลกๆมาให้คุณอาซาฮินะใส่อยู่ตลอด ผมเชื่อว่าหลายคนก็คงถามเหมือนกันแหละ "ใส่แล้วได้อะไรขึ้นมา"
"ทำไม่ต้องมีเหตุผลด้วยล่ะ" ยัยนั่นตอบ
"เธอจะต้องใส่ชุดนี้ตลอดเวลาที่อยู่ในห้องนี้นะ เข้าใจไหม!" ฮารุฮิบอกกับคุณอาซาฮินะ
"แต่ . . แต่....." คุณอาซาฮินะก็ต่อต้านได้แค่นั้น ในที่สุดเธอก็ต้องยอมทำตามคำสั่งของฮารุฮิทั้งน้ำตา แต่ยังไงเธอก็น่ารัก บางครั้งผมรู้สึกอยากจะโอบเธอจากข้างหลัง แต่ผมจะไม่ทำอย่างนั้นหรอก รับรองได้เลย
ยังไงก็ตาม,ก็แค่ข้อมูลนิดๆหน่อยๆอะนะ 2อาทิตย์ก่อน ชุดประจำของเธอคือชุดสาวใช้ แต่ตอนนี้มันแขวนอยู่บนราวตากผ้าผมคิดว่าชุดสาวใช้เหมาะกับเธอมากกว่าอีกนะ ผมหวังว่าเธอคงจะได้กลับไปใส่ชุดนั้นอีกครั้ง เธอต้องยอมทำตามเสียงส่วนมากแน่ แม้ว่าจะทำให้เธออายนิดๆหน่อยๆอะนะ ว้าว! มันต้องดีแน่
หลังจากได้ยินฮารุฮิพูดถึงการแข่งเบสบอล คุณอาซาฮินะก็เริ่มออกความเห็น
"อืม..." เธอทำเสียงหวาน มันเป็นเรื่องปกติของเธออยู่แล้วล่ะ
ผมมองไปที่เด็กผู้หญิงคนอื่นในห้องบ้าง
ความสูงเธอเหรอ ราวๆคุณอาซาฮินะมั้ง แต่พอเทียบกับคุณอาซาฮินะแล้ว นางาโตะ ยูกิก็เหมือนหัวกะหล่ำรีบๆกับดอกทานตะวันล่ะมั้ง การมีตัวตนอยู่ของเธอก็ราวกับของประดับห้องงั้นแหละ แม้จะมีเสียงรอบข้างแต่ก็ดูเหมือนว่าเอว่าสนใจแต่หนังสือเล่มหนาตรงหน้าเธอมากกว่า
ทุกๆสิบวินาที เธอจะเปลี่ยนหน้าหนังสือของเธอ มันน่าสงสัยว่าเธออยู่ได้ยังไง เชื่อได้เลยว่านกแก้วยังพูดยาวมากกว่าเธอซะอีก หรือแม้กระทั่งตัวสล็อตตอนจำศีลยังดูมีชีวิตชีวามากกว่าเธอเลย
การมีอยู่ของเธอไม่ได้สร้างความแตกต่างๆใด ไม่มีความต้องการที่จะอธิบายสิ่งต่างๆให้เธอ ถ้าให้ผมบรรยายนะ เธอก็เด็กม.4เหมือนผมกับฮารุฮินั่นล่ะ และก็เป็นสมาชิกดั้งเดิมของชมรมวรรณกรรมด้วย ถ้าจะพูดให้ถูก กองพัน SOS ได้มาขอยืมใช้ห้องของชมรมวรรณกรรมนี่ หรือถ้าจะให้ถูกกว่านั้น เราเข้ายึดห้องชมรมวรรณกรรมนี่ไงล่ะ แน่นอนว่าทางโรงเรียนก็ไม่ได้เห็นชอบเรื่องนี้หรอก ตั้งแต่ใบขออนุญาตตั้งชมรมถูกเมินจากพวกกรรมาการนักเรียนน่ะ
". . . . . . ."
ผมละสายตาจาก ใบหน้าไร้อารมณ์ของนางาโตะ และมองไปที่หนุ่มหน้าตาดีที่เอาแต่นั่งยิ้มทั้งวันอย่างโคอิสุมิ อิทสึกิ เขามองหน้าผมด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ความเห็นของนายนี่มีความสำคัญน้อยกว่านางาโตะ นี่คือเด็กหนุ่มผู้ย้ายเข้ามาอย่างลึกลับของยัยฮารุฮิ ด้วยรอยยิ้มของนายนี่ เมื่อผมสบตาเขา มันจะกระตุ้นผมให้รู้สึกอยากจะชกหน้าไอ้หมอนี่จริงๆ เหอะๆ โคอิสุมิยักไหล่อย่างไม่มีเหตุผล ....... ในที่สุด ผมก็ถามขึ้นมาจนได้
"เมื่อกี้เธอบอกว่าเราจะเข้าแข่งอะไรนะ?"
ไม่มีใครพูดอะไรขึ้นมา เอ..ทำไมทุกคนทำยังกับผมต่อบทคำสนทนากับฮารุฮิช้าไปซัก 5 นาทีอย่างนั้นล่ะ ?
"นี่ไงล่ะ"
ฮารุฮิยื่นใบปลิวให้ผม ผมมองไปที่คุณอาซาฮินะ ที่เคยมีความทรงจำอันเลวร้ายเกี่ยวกับใบปลิว และเห็นกำลังสั่นด้วยความกลัว ก่อนที่จะอ่านใบปลิวอยุ่ข้างหลังผม
"การแข่งขันเบสบอลมือสมัครเล่นประจำเมืองครั้งที่ 9"
มันอาจจะเป็นการแข่งขันเพื่อคัดเลือกหาทีมที่ดีที่สุดในเมือง ที่จัดขึ้นโดยสภาประจำเมืองนะ แล้วก็ดูเหมือนจะจัดมานานแล้วด้วย
"อืมมม...."
ผมเงยหัวขึ้น เผชิญหน้ากับฮารุฮิผู้ซึ่งยิ้มอย่างเต็มเปี่ยม ทำให้ผมผงะไปโดยไม่รู้ตัว
"แล้วใครจะเป็นคนลงแข่งเบสบอลนี่กันล่ะ?"
จริงๆผมก็รู้คำตอบอยู่แล้วล่ะ แต่ผมคิดว่าน่าจะลองถามดู
"พวกเราแน่นอนอยู่แล้ว!" ฮารุฮิพูดอย่างมั่นใจ
"พวกเรานี่เธอคงไม่ได้รวมฉัน,คุณอาซาฮินะ,นางาโตะ แล้วก็เจ้าโคอิสุมิไปแล้วใช่ไหม?"
"ไม่งั้นจะหาใครมาล่ะ"
"แล้วเธอไม่คิดจะถามพวกเราก่อนบ้างเหรอ"
"พวกเรายังต้องการคนเพิ่มอีก 4 คนสินะ"
อ่า ... ยัยนี่ยังคงฟังเฉพาะสิ่งที่ตัวเองอยากจะฟังเหมือนเดิมนั่นล่ะ ผมเลยถามออกไปอีก
"แล้วเธอรู้กติกาของเบสบอลแล้วงั้นเหรอ"
"รู้อยู่แล้วล่ะน่า ฉันก็เคยอยู่ในชมรมเบสบอลพักนึง ก็เลยรุ้พื้นฐานบ้างล่ะ"
"พักนึงเหรอ? ไอ้พักนึงที่ว่าน่ะมันนานเท่าไรกัน"
"ก็ประมาณชั่วโมงนึงล่ะมั้ง ก็มันน่าเบื่อจะตายนี่นา เลยออกมาน่ะ"
ก็แล้วถ้ามันน่าเบื่อจะตาย แล้วทำไมเธอถึงอยากจะเข้าแข่งได้ละเนี่ย เมื่อเจอกับคำถามของผม เธอก็ตอบตามมาทันที
"ก็นี่มันเป็นโอกาสที่จะทำให้พวกเราโด่งดังไปทั่วโลกนะ ถ้าพวกเราชนะล่ะก็ พวกเราจะต้องเป็นที่รู้จักไปทั่วแน่นอน นี่มันโอกาสทองเลยนะเนี่ย"
ข้อแรกเลยนะ ผมไม่ได้ต้องการให้ชื่อของกองพันนี้กระจายออกไป
ข้อสอง ถ้าชื่อเสียงของกองพัน SOS กระจายออกไปจริง ไอ้ที่ว่า "โอกาสทอง" นั่นน่ะ หมายถึงอะไรเรอะ
ผมไม่รู้จะพูดอะไร และคุณอาซาฮินะทำท่าเหมือนจะงงกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น โคอิสุมิก็พึมพำประมาณว่าแล้วมันเป็นยังไงล่ะครับ โดยที่ไม่ได้สนใจอะไรเลย แล้วนางาโตะละ เธออาจจะไม่ได้อะไรเลยก็ได้มั้ง หน้าเธอก็ยังคงเหมือนเครื่องปั้นดินเผาที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่างนั้นล่ะ
"เป็นความคิดที่ดีใช่มั้ย มิคุรุจัง?" เมื่อเผชิญหน้ากับฮารุฮิ คุณอาซาฮินะดูเหมือนจะพูดอะไรไม่ถูกเลยแฮะ
"เอ๋ . . . แต่ . . แต่ . ."
"ใช่มั้ย?.."
ยังกับจระเข้ที่คอยจะเขมือบลูกกวางที่มาดื่มน้ำริมทะเลสาบอย่างนั้นล่ะ ฮารุฮิหลบไปอยู่ข้างหลังคุณอาซาฮินะที่กำลังยืนอยู่ และรวบนางพยาบาลตัวน้อย ไม่สิ น่าจะเรียกว่าประชาสัมพันธ์ของโรงพยาบาลมากกว่า
"ว้าย! คุณ....คุณจะทำอะไรค้า~~....."
"ฟังนะทุกคน คำสั่งของผู้บัญชาการคือที่สุด พวกเราได้จัดการความเห็นทุกคนในการประชุมครั้งนี้แล้ว!!"
ประชุมเหรอ? นี่เธอยังเรียกนี่ว่าประชุมอีกงั้นเรอะ การประชุมที่ให้เธอเอาเรื่องแปลกๆมาบังคับให้เราทำเนี่ยนะ?
ฮารุฮิจับที่คอของคุณอาซาฮินะระหว่างที่เธอกำลังขัดขืนอยู่
"เบสบอลนี่ฟังดูน่าสนุกใช่มั้ย? บอกให้รู้เลยนะ เป้าหมายของพวกเราน่ะคือชนะเท่านั้น ห้ามแพ้แม้แต่ครั้งเดียว เพราะชั้นน่ะเกลียดการแพ้ที่สุด!"
"หวา......"
คุณอาซาฮินะกรอกตาไปมาและหน้าแดงอย่างมาก ระหว่างที่ฮารุฮิจับที่ต้นคอของคุณอาซาฮินะยังกับนักมวยปล้ำอาชีพและกัดที่ใบหูของเธอ ขณะที่มองมาที่ผมอย่างดุร้าย เหมือนกับไม่พอใจผมและไปลงที่คุณอาซาฮินะอย่างนั้นล่ะ
"มีปัญหาอะไรอีกมั้ย?"
ยังกับว่าถ้ามีแล้วเธอจะยอมฟังอย่างนั้นล่ะ เฮ้อ... ไม่ว่าพวกเราจะพูดอะไรเอก็ไม่ฟังเลยไม่ใช่เรอะ
"ก็ไม่น่าจะมีอะไรแล้วล่ะครับ"
เฮ้ย!อย่าไปเห็นด้วยอย่างนั้นสิฟะ! อะไรทำให้นายตอบอย่างนั้นได้ทุกครั้งเลยฟะเนี่ย โคอิสุมิ!
"ก็ดี ถ้างั้น เราไปเอาอุปกรณ์จากพวกชมรมเบสบอลกันได้ละ!"
ฮารุฮิออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว ดูเหมือนว่าคุณอาซาฮินะจะรอดพ้นจากฮารุฮิซักทีนะ เธอนั่งลงบนเก้าอี้ของเออย่างเหนื่อยล้า...
โคอิสุมิอธิบายความคิดของเขาให้ฟังว่า "มันก็ยังดีกว่าให้พวกเราไปทำสงครามกับพวกเอเลี่ยนหรือตามหาพวกสัตว์ในตำนานนะครับ อย่างน้อยเบสบอลก็ไม่ได้เกี่ยวกับเหตุการณ์ประหลาดๆที่พวกเรากลัวกันนะครับ จริงไหม?"
"เออ ก็จริงนะ ... เฮ้อ. . . "
ผมตัดสินใจที่จะยอมรับเหตุผลของเขา อย่างน้อยฮารุฮิก็ยังไม่ทำอะไรเพี้ยนด้วยการให้เราไปตามหาพวกเอเลี่ยน,นักเดินทางข้ามเวลา หรือพวกเอสเปอร์ อะไรพวกนั้น ถ้าเป็นอย่างนั้นนะ แทนที่จะไปเดินหาเหตุการณ์ประหลาดๆรอบเมือง ซึ่งน่าจะเป็นไปได้ที่สุด(ก็แน่ล่ะ นี่มันกิจกรรมหลักของกองพัน SOS นี่หว่า), พวกเรากลับต้องไปเล่นเบสบอล ซึ่งคุณอาซาฮินะก็ผงกหัวยอมรับจนได้
อย่างไรก็ตาม นี่มันไม่ค่อยจะตรงประเด็นเท่าไรเลยนะ นอกจากพวกเราจะผิดวัตถุประสงค์ของกลุ่มแล้ว ลูกดอกไฟที่ฮารุฮิยิงผ่านกำแพงออกไป ยังทำให้ไฟลามไปทั่ว นั่นแหละคือสิ่งที่ผมได้เรียนรู้ในที่สุด ...
-------------------------------------------------------------------------------------------
Eng ver. from : http://www.baka-tsuki.net/project/index.php?title=Suzumiya_Haruhi
ความคิดเห็น