คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 5 การกลับมา...(1)
Chapter 5 การกลับมา… (1)
‘ ปาร์ค จียอน ’
Baekhyun Past
หลังจากที่ผมได้รับข่าวร้ายจากชานยอล ผมก็รีบบึ่งรถมาที่โรงพยาบาลทันที นึกแล้วผม
ก็โคตรสงสารมันเลย เมื่อเช้ามันยังบอกผมอยู่เลยว่าจะขอยุนอาแต่งงาน แต่ก็ไม่ทันซะ
แล้ว ดันเกิดอุบัติเหตุซะก่อน เห็นใจมันนะ จะขอแฟนแต่งงานทั้งที กลับต้องมานั่ง
ร้องไห้อยู่หน้าห้อง ICU ซะงั้น -*-
“เป็นไงบ้างวะมึง หมอว่าไง” ผมเอ่ยถามชานยอลที่ตอนนี้นั่งกุมขมับอยู่ที่เดิม
“พ้นขีดอันตรายแล้ว…”
“โห่ โล่งไปที อย่างนี้ก็ดีสิมึง”
“แต่ เขาจะจำกูไม่ได้”
“ฮะ จำมึงไม่ได้ ”
“เออ กูถึงเครียดอยู่นี่ไง”
ความเงียบเข้าปกคลุมพื้นที่บริเวณนี้ทันที ที่ชานยอลพูดจบ ผมทำได้เพียงลงไปนั่งข้างๆ
แล้วตบบ่าให้กำลังใจมันเบาๆ มันเงยหน้าที่มีคราบน้ำตาขึ้นมาทางผม และส่งยิ้มฝืนๆ ที่
พยายามจะบอกกับผมว่ามันไว้ แต่ระยะเวลาที่ผมกับชานยอลคบกันมากว่า 10 ปี มันทำ
ให้ผมรู้ว่า จริงๆแล้ว มันไม่ไว้แบบที่มันแสดงออกหรอก =_=
…………
หลังจากที่ผมนั่งเป็นเพื่อนชานยอลได้ซักพัก ก็ต้องขอตัวกลับคอนโดซะก่อน เพราะ
พรุ่งนี้มีงานเช้า ผมใช้เวลาขับรถกลับคอนโดไม่นานก็ถึง ผมลงจากรถและเดินไปขึ้น
ลิฟต์ ก่อนจะกดหมายเลขชั้นของตัวเอง ภายในลิฟต์ไม่มีใครนอกจากผม…
จะว่าไปผมก็ไม่ได้เจอแทยอนเลยนะเนี่ย สงสัยต้องไปสืบกับไอ้คริสซะแล้วว่าทำงานที่
ไหน ไม่อย่างนั้นผมอาจลงแดงตายได้ Y^Y
ติ๊งง!
เสียงลิฟต์ดังขึ้นและเปิดประตูออก เมื่อถึงชั้นที่หมายแล้ว
ผมเดินไปตามทางที่มีห้องต่างๆขนาบข้าง คือห้องผมอยู่ติดฝั่งริมสุด เพื่อจะได้เห็นวิว
สวยๆน่ะ
ไม่นานผมก็ถึงหน้าห้อง ผมหยิบครีการ์ดขึ้นมาเสียบหน้าห้องเพื่อเปิดประตู…
แต่เอ๊ะ!!
ทำไมมันไม่ได้ล็อกวะ ตอนออกไปจำได้ว่าล็อกแล้วนี่หว่า…
หรือว่า…
ไม่ได้ล็อกวะ!!
ผมไม่ได้ใส่ใจอะไรเพราะมีหลายครั้งที่ผมลืมแบบนี้ -_- เข้ามาในห้องผมก็ก็ถอด
รองเท้าไว้หน้าประตู ก่อนจะเดินเลี้ยวไปที่โซฟา
แต่…
มีผู้หญิงคนนึงที่สวมชุดเดรสแดงสุดสยิวแสนคุ้นตา นั่งจิบไวน์มองวิวนอกหน้าต่างอย่าง
สบายใจ พร้อมกับกระเป๋าเดินทางใบโต วางต่างหน้าอยู่ข้างๆ
นี่มันอะไรเนี่ย เข้ามาได้ไง!!
“จียอน”
“อ้าว แบค กลับมาแล้วหรอคะ รู้ไหมจียอนนั่งรอคุณตั้งนานแหนะ”
เธอว่าพรางลุกขึ้นจากโซฟา แล้วเดินมาเอาแขนสองข้างคล้องคอผมไว้
“เดี๋ยวก่อน จียอนเธอเข้ามาได้ยังไง ”
ผมถามเธอหน้าเครียดพร้อมกับจับแขนที่พันธนาการผมออก
“ลืมแล้วหรอคะ ว่าจียอนก็มีครีการ์ดห้องคุณเหมือนกัน แบคให้จียอนมากับมือเลยน้า..”
“แต่เธอก็ไม่มีสิทธิมาเข้าห้องฉันโดยพละการ เพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว!”
“อะไรกันคะแบค! จียอนยังนึกไม่ออกเลยนะคะว่าเราเลิกกันตอนไหน!” เธอพูดหน้าซื่อ
“ไม่ได้เลิกกันงั้นหรอ การที่เธอหนีไปต่างประเทศกับไอ้ฝรั่งนั่นน่ะ ยังจะมีหน้ามาบอก
ว่าเราคบกันอยู่หรอ ห๊า!!”
“….”
เธอเงียบไป ทันทีที่ผมพูดสิ่งนั้นออกมา ผมหันหลังให้เธอเพื่อสงบสติอารมณ์ตัวเอง
“แต่แบคคะ ที่จียอนไปเพราะมันจำเป็นนี่คะ”
จียอนพูดเสียงอ่อน ก่อนจะเดินอ้อมมาหยุดตรงหน้าผม
“จำเป็นหรอ เหอะ” ผมแค่นหัวเราะในสิ่งที่เธอพูดออกมา
“คือจริงๆแล้ว…”
“เธอจะจำเป็นหรือไม่ยังไง มันก็ไม่เกี่ยวกับฉัน ออกไปจากห้องฉันได้แล้ว ”
“แต่แบคคะ”
“ออกไป!!”
“ที่แบคเป็นอย่างนี้เพราะว่ามีคนใหม่แล้วใช่มั้ย ไหน! บอกมาสิว่ามันเป็นใคร ไม่มี
ปัญญาหาแฟนเองหรือไง ถึงต้องมายุ่งกับแฟนชาวบ้านเขาน่ะ!”
“นิ่ พอเถอะจียอน เลิกบ้าซักที ถึงฉันจะรักใครชอบใคร เป็นแฟนกับใครมันก็ไม่เกี่ยวกับ
เธอ เพราะเรา ไม่ ได้ เป็น แฟน กัน!!”
“แบค!!”
“ฉันบอกให้ออกไปได้แล้วไง ต้องให้จับโยนออกไปใช่มั้ย!!”
ผมเดินไปหยิบกระเป๋าของเธอ ก่อนจะคว้าแขนเธอแล้วลากทั้งสองอย่างออกมาหน้าห้อง
“โอ๊ย! แบคฉันเจ็บนะ!”
“ก็บอกดีๆแล้วไม่ฟังนี่”
“จำไว้นะ!! ฉันนี่แหละจะทำให้คุณกลับมา และจะจัดการอีผู้หญิงทุกคนไม่ว่าหน้าไหนก็
ตามที่ยุ่งกับคุณ คอยดูเถอะ!!”
จียอนประกาศกล้าวต่อหน้าผม ด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว ก่อนจะเดินลากกระเป๋าของตัวเอง
จากไป…
ผมปิดประตูห้อง ก่อนจะเดินไปล้มตัวนอนบนเตียงนุ่ม…
ผมนึกถึงอดีตที่ผมเคยรักเธอมาก เมื่อ 2 ปีก่อน…
เราคบกันมานานกว่า 3 ปี…
แต่เธอเลือกจะหยุดความสัมพันธ์ระหว่างเราโดยการหนีไปต่างประเทศกับนักธุรกิจใหญ่
รูปหล่อชาวยุโรป ทั้งที่ไม่บอกผมซักคำ…
ผมใช้เวลาเป็นปี กว่าจะลืมเรื่องราวระหว่างเราได้ ลืมผู้หญิงอย่างเธอได้ …
แผลที่เธอทำไว้มันหายสนิทจนผมได้เจอแทยอนที่ทำให้หัวใจของผมมีชีวิตชีวาอีก
ครั้ง…
แต่ทำไม…
เธอต้องกลับมาด้วยนะ… ปาร์ค จียอน
แฮ่ๆ เค้ากลับมาแล้วนะตะเอง ( _ _ Y)
ขอโทษด้วยน้าที่หายไปซะนานเลย (สารภาพบาป Y^Y)
ถูกใจกันไหมคะ กับนักแสดงสมทบของเรา >.<
ที่ขอไรต์มา จัดให้แล้วนะคะ ไม่ได้โผล่มาด้วย เพราะต้องอยู่ป่วนทั้งเรื่อง อิอิ
แล้วไรต์จะพยายามรีบอัพนะเคอะ ^_^
ไปก่อนเด้อ รักรีดเดอร์ทุกคนค่าาาาาา^^…..
ความคิดเห็น