จุดเริ่มต้น

ข้อมูลเบื้องต้น

หัวใจของคนที่สามารถเปลื่ยนไป

เนื้อเรื่อง

Chapter 2

           แสงแดดในยามเช้าส่องเข้ามาภายในห้องกระทบกับผิวขาวๆของร่างบางที่กำลังหลับอยู่ให้รู้สึกตัวตื่นขึ้น  ก่อนที่จะมองไปยังคนที่นอนอยู่ข้างๆ   จู่ๆน้ำตามันก็ไหลออกมาเองโดยไม่ตั้งใจในตอนนี้มันเต็มไปด้วยความรู้สึกสับสนและไม่เข้าใจทั้งๆที่ไม่เคยรู้จักกันด้วยซ้ำทำไมหรอทำไมถึงเป็นแบบนี้  น้ำตาที่หยดลงมาจำนวนนับไม่ถ้วนหยดลงบนมือทำให้เค้ารู้สึกตัวไม่ควรจะอยู่ที่นี่เลย

          ทันทีที่จุนมยอนมาก็รีบวิ่งไปหาแบคฮยอนกับชานยอลก่อนจะโผกอดแบคฮยอนก่อนจะร้องไห้อย่างหนักจนทำให้แบคฮยอนแปลกใจ

“จุนมยอน นายเป็นอะไรใครทำอะไรนายบอกเราได้มั้ย”

“ฮึก ฮึก แบคฮยอน ชานยอล เราขอไปอยู่กับพวกนายจนกว่าพีซีวอนจะกลับมาได้มั้ย ฮึก เราไม่อยากอยู่บ้านคนเดียว เราขอไปอยู่ด้วยคนนะ”

“ได้สิ แต่นายกลับไปเก็บของก่อนมั้ย”จุนมยอนเอาแต่ส่ายหน้า”อืม  งั้นเราไปกันเถอะโดดวันเดียวไม่เป็นไรหรอกมั้ง เนอะ”

KRIS PART

           หลังจากที่ตื่นคริสก็ไปมหา’ลัยตามกปติเหมือนว่าก่อนหน้านี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ ไงคริส  หายไปไหนมาหรอรู้มั้ยว่าชั้นคิดถึงนายนะ”

“ชั้นก็คิดถึงนายเหมือนกันแต่พอดีชั้นมีธุระนิดหน่อยน่ะ”

“ หรอ  งั้น...ก็ชดเชยสิ “

“ได้สิ”

SUHO PART

           เย็นวันนี้เราทำอาหารกันแบบง่ายๆก่อนจะมานั่งดูทีวีกันสามคน  รู้อะไรมั้ยบรรยากาศแบบนี้แหละที่ผมต้องการ   เรามีความสุขเล็กๆทำกิจกรรมหลายอย่างด้วยกัน

“นี่   ดึกแล้วนะไปนอนกันเถอะ   พรุ่งนี้มีเรียนเช้านะอย่าลืมสิ”

“นั่นสิ   แยกย้ายกันไปนอนดีกว่า ไปกันเถอะจุนมยอน เออนี่ ไอเอ๋อ ปิดบ้านด้วยนะและอย่านอนดึกล่ะ”แบคฮยอนจูงมือจุนมยอนเดินขึ้นห้อง

“แบคฮยอนอาบก่อนเลยเดี๋ยวเราอาบทีหลัง”หลังจากที่แบคฮยอนออกมาจากห้องน้ำ จุนมยอนก็เข้าไปอาบน้ำอย่างรวกเร็วแล้วออกมาปิดไฟก่อนจะล้มตัวลงนอน

“นี่จุนมยอน   เรารู้นะว่านายยังไม่หลับ”

“อืม มีอะไรหรอ”

“บอกเราหน่อนได้มั้ย ทำไมเมื่อเช้านายถึงเป็นแบบนั้นล่ะ”

“ฮึก ฮือ เราขอไม่ตอบได้มั้ย เราไม่อยากพูดถึงมันอีก”

“เราขอโทษจุนมยอน   ไม่ต้องตอบก็ได้ไม่ต้องตอบแล้วนะ”แบคฮยอนดึงจุนมยอนเข้ามากอดก่อนที่ทั้งคู่จะเผลอหลับไป

วันรุ่งขึ้น

           จุนมยอนกับแบคฮยอนและชานยอลมามหา’ลัยแต่เช้า   แต่ก็ต้องเจอกับบางคนที่ไม่คิดว่าจะเจอ

“หึ   ไงจุนมยอนชั้นตามหานายตั้งนานนะ”

“ชั้น...ชั้นม่รู้จักนาย”

“หึ   แน่ใจหรอว่าไม่รู้จักกันน่ะ   แล้วเรื่อง...”

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ   ไม่ต้องพูดแล้วนายมีอะไรก็พูดมาเลยดีกว่า”

“เราไปคุยกันสองคนจะดีกว่านะชั้นว่า...นายคงไม่อยากให้มีใครรู้หรอก”คริสลากจุนมยอนไปห่างจากจุดที่เพื่อนของคนตัวเล็กอยู่พอสมควร

“นายคิดว่าจะหนีชั้นพ้นหรอจุนมยอน   มันไม่ง่ายไปหน่อยหรอ”

“ทำไมคุณต้องทำแบบนี้กับผมด้วยทั้งๆที่เราไม่รู้จักกัน   มันไม่มากไปหน่อยหรอสำหรับคนที่พึ่งเจอหน้ากันครั้งแรกผม...”

“นายน่ะไม่รู้จักชั้น  แต่ว่าชั้นรู้จักนาย”

“แล้วทำแบบนี้เพื่ออะไร”

“นายไม่จำเป็นต้องรู้หรอก   แต่นายต้องกลับไปกับชั้น”

“ชั้นจะไม่ไปไหนกับนายทั้งนั้นแหละ”

.หึ    นายต้องไปกับชั้น.